Sunnudagsblaðið - 22.12.1963, Síða 8

hann sá, þcgar hann kom inn í
forstofuna var gamla kistan, sem
þau Peggy höfðu keypt á uppboð-
inu um árið og stólarnir tveir,
sem hann hafði sjálfur smíðað.
Þetta kom honum til að stanza.
Það, tem kom hjarta hans til
að slá örar var borði, sem komið
var fyrir á kistunni. Á honum stóð
með rauðu, barnalegu letri: Vel-
kominn heim pabbi.
Iiann starði á þetta. Angarnir
mínir, liugsaði liann, sofa uppi og
bíða mín. Jæja, hann var nú einu
sinni hingað kominn og kannski að
þau vendust honum. Hann gekk
varlega í gegnum forstofuna og
opnaði dyrnar að .seturtofunni.
Það logaði ljós á lampa í horn-
inu og á milli glugganna tveggja
stóð tréð.
T1eegv hafði ger* sitt bezt? við
" -’'revfa 'réð en ekki tet-izt
t-að með öllu. Tréð ha’.laðist út
á aðra hliðína, og hann vissi, að
fóturinn olii því. Þetta minnti
hann á gömlu árin, — þegar hann
var að bisa við að nota stoðir til
að styrkja það og rétta. Hann sá
líka annað. Það var enginn engill
á toppnum.
Það hafði alltaf verið hans verk
að klífa upp í stigann eftir að
búið var að skreyta tréð, og setja
vaxengilinn á sinn stað. Svo klifr
aði hann niður og þau virtu handa
verk sín fyrir sér með aðdáun.
„Ég held næstum, að tréð sé
fallegra núna en í fyrra, Jeff.“
,,Þú segir það alltaf, elskan
mín. Jæja við skulum fara að
hátta. Þetta er nú loksins búið.“
Hann vissi, að hún myndi hafa
skilið engilinn eftir að ásettu ráði
svo að hann setti hann sjálfur á
sinn stað.Hann lá í kassa á borð-
inu og við hlið hans lá lítið spjald
Þar bauð hún hann velkominn
lieim. Hún hafði jafnvel skilið
þarna eftir stigann, sem hann var
vanur að nota. En hún hlaut að
hafa verið orðin þreytt. Samt
hafði henni tekizt að setja Ijósin
á greinarnar og bómullina við fót
inn, — bómullin var eins og síð-
asta viðbragð magnþrota mann-
eskju, — einn af vitringunum
hafði fallið af trénu á liana og
Peggy hafði ekki fengizt um að
reisa hann við.
Frh. á bls. 235.
bíinum hans, annar. að bílskúrn-
um og sá þriðji að húsinu.
Og þar sem hann stóð þarna
með lyklana í höndunum datt hon-
um allt í einu í hug, begar hann
lauk upp með þeim í fyrsta skipti,
fyrir brúðkaup þeirra Peggyjar.
„Jæja, við skulum nú skoða heim
ilið okkar, vina mín,“ hafði hann
sagt. „Það er .kannski full stórt,
en eins og fasteignasalinn benti
mér réttilega á, er mannfjölgunin
í heiminum ör.“
Hun hafði roðnað og brosað við
„Ég vona að hann hafi rétt fyrir
sér,“ sagði hún. „Mig langar að
eignast fjörlskyldu.“ — og þar
sem hann stóð þarna þennan
löngu liðna dag, með lyklana í
höndunum, hafði hann vafið hana
örmum og kysst hana.
Krakkar, hugsaði hann, tveir
krakkar, og hann hafði ekki séð
þá í tvö ár. Og standandi þarna
fyrir dyrum úti í þesum furðulega
búningi fór hann að gerast hrædd
ur við, að Peggy mundi stara
kuldalega og tjáningarvana á hann
Wally, sjö ára, mundi virða hann
fyiir sér furðu lostinn, og Jói
litli mundi snúa sér undan þessu
ókunna andliti.
Hann fann að. hann skalf og
hann néri höndunum aftur sam-
an. Það var heimskulegt. Það vár
allt í lagi með þær. Allt var í lagi.
Allt og sumt, sem hann átti að
gera var að opna dymar og ganga
hljóðlega inn. En það fyrsta, sem
224 SUNNUDAGSBLAÐ - ALÞÝÐUBLAÐIÐ