Sunnudagsblaðið - 22.12.1963, Qupperneq 13

4

WM
v:—,

samt leið mér ekki vel. Þetta var
í fyrsta skipti, sem ég var ekki
heima á jólunum. Ég reyndi að
leggja við hlustir og hlýða á sálm
ana en æ ofan í æ hvarflaði sú
hugsun að mér, að ég væri ekki
hæfur læknir og bezt væri fyrir
mig að segja skilið við sjúkrahús-
ið fyrir fullt og allt. Kórinn lauk
söng sínum með Lofgjörð úr
Messíasi eftir Handel og fór siðan
út í sjúkrahúsið til þess að syngja
fyrir sjúklinga hinna ýmsu deilda.
í sama bili og ég sneri mér við
til að ganga út sá ég að dyravörð-
urinn við aðalinnganginn veifaði
til mín. Hann rétti mér böggul,
sem váfinn var í brúnan pappír og
bundinn með rauðu bandi. Hann
sagði að svertingjakona nokkur
hefði komið með liann og spurt
eftir mér. Dyravörðurinn kvaðst
eldci geta ónáðað mig á meðan á
söngnum stæði, en hún hafi þá
sagzt þurfa að ná i áætlunarbíl
eftir 20 mínútur og ekki geta beð-
ið. Hefði hún því beðið hann að
taka við bögglinum og fá mér
hann, þegar söngurinn væri úti.
Ég fór með böggulinn upp á
herborgið mitt, og opnaði hann.
Utan á krumpuðum brúnum papp-
írnum var fátæklegt jólaskraut,
sem auðsjáanlega hafði verið
klippt úr dagblöðum. Innan í var
svo pappaaskja og á henni lím-
miði, sem áður hafði verið notað-
ur til áskriftar. Þar var strikað
yfir ókunnugt nafn en nafnið mitt
párað fyrir ofan með stirðri, ó-
lærðri rithendi. í öskjunni lágu
nokkrir þyrnikvistir með rauð-
berjum, auðsjáanlega nýlega
tíndir.
Ég sá strax, hver gefandinn
mundi vera og hvers vegna hann
hafði ekki getað beðið mín. Svert-
ingjakonan liafði tekizt á hendur
langa og erfiða ferð til Baltimore
í þeim tilgangi að tjá mér vináttu
sína og færa mér þá einu jólagjöf,
sem hún með nokkru móti gat
gefið af slnni óumræðilegu fátækt.
Svo varð hún að ná áætlunarbíln-
um aftur hcim og hristast í hon-
um í f jórar klukkustundir í viðbót.
Nýtíndir þyrnikvistir í fátæk-
legri pappaöskju, — gjöf óupp-
lýstrar, örsnauðrar manneskju,
sem langaði til að tjá mér hug
sinn, — þetta var bezta og dýrmæt-
asta jólagjöf, sem ég lief nokkru
sinni fengið. Ég leit ut um glugg-
ann og horfði á stjörnur himinsins,
og mér varð hugsað til þessa sama
kvölds fyrir 2000 árum. í fjarska
heyrði ég sönginn um vitringana,
sem færðu Jesúbarninu gjafir ..
Skyldu þær hafa verið dýrmæt-
ari en mín?
Efinn, sem hafði nagað hjarta
mitt, var horfinn.
ALÞÝÐUBLAÐlÐ - SUNNUDAGSBLAÐ £29
'N