Sunnudagsblaðið - 22.12.1963, Side 19

sjö prestar aðrir og allir göfgir.”
En alls létu líf sitt í húsbrunan-
um í Hítardal ásamt biskupi átta-
tíu og tveir menn, að því er hermt
er í Hungurvöku. Magnús biskup
stóð á fimmtugu, þegar þessi
hörmulegi atburður gerðist.
Lik Magnúsar biskups og
Tjörva prests voru færð í Skál-
holt til greftrunar. „En Gereonis-
dag váru líkin niðr sett hjá grefti
inna fyrri byskupa, ok hefir eng-
an vetr meir til óyndis hagat en
þá, er menn urðu svá nauð-
skilja, at náliga varð hverr við
sinn ástvin at skiljast í Hítar-
dal.”
V.
Þorleifur beiskaldi lifði Iengi
cftir þctta og varð gamall mað-
ur. Fráleitt hefur honum þó
nokkurn tima úr minni liðið hin
ógnþrungna októbernótt i Hítar-
dal haustið 1148. í þann tíð voru
deilur miklar og óvægilegar með
höfðingjum og fór Þorleifur ekki
varhluta af þeim. Fátt var með
þeim Þorleifi og Hvamms-Sturlu,
enda veitti Þorleifur Einari Þor-
gilssyni, fjandmanni Sturlu, að
málum. Segir af því í Sturlungu,
að eitt sinn fóru þeir Þorleifur og
Einar stcfnuför I Hvamm. Urðu
allhvöss orðaskipti með þeim
Sturlu og Þorleifi. „Sturla kvað
Þorleif hafa jafnan stórræði fyrir
hendi, þótt ekki mætti við þat
jafnast, er hann brenndi inni
Magnús byskup í Hítardal, en var
sjálfur dreginn grátandi ór eld-
inum.
Þorleifur svarar: „Engum mun
þau tíðendi verri þykkja en mér.
En eigi erum vit enn þaðan komn-
ir, at þat sé víst, at sá hafi betr,
er einskis þykkir um þau tíðendi
vert. En ekki gerla mantu þat nú,
at þú myndir drepinn hjá garði
þínum sem melrakki hjá greni, ef
ek stæða eigi fyrir. En þess viln-
umst ek, at færi gangi höfuðlaus-
ir fyrir mik á dómsdegi en fyrir
þjk, cr þú hlær nú at glæpum þín-
um”.
Bruninn í Hítardal cr af sagn-
fræðingum talinn orsök þess, aö
Þorleifur hófst handa um Jdaust-
urstofnun á staðnum. Talið er, að
Hítardalsklaustur hafi verið sett
um 1168, cn staðið skamma hríð.
' VI.
ÉG hef oft komið i Hítardal og
aldrei fengið mig fullsaddan af feg
urð og stórmerkjum staðarins.
Þetta er sannkallaður unaðsdalur
frá náttúrunnar hendi. En ekki
veit ég, hvort öðrum fer sem mér.
í hvert sinn, sem ég kem í Hítar-
dal verður mér tíðhugsað til þeirr-
ar sögu, sem hér hefur lítillega
verið rakin. Samt er þar nú ekk-
ert lengur ofanjarðar, sem minnt
geti á hinn hörmulega atburð. En
djúpt undir grónum grassverðin-
um austan við bæjarhúsin mundi
þó mega finna svart öskulag, ef til
væri leitað, eitt lítið sönnun-
argagn um mannskæðasta elds-
voða, sem orðið hefur á íslandi,
húsbrunann mikla í Hítardal árið
1148.
Gestur Guðfinnsson.
HEIMKOMA....
Frh. af bls. 224
Hann tók engilinn upp. Hann
var beyglaður og annar vængur-
inn var laus, en um morguninn
þegar Peggy sæi hann á trénu,
þá vissi hún, að hann væri kominn
á. Þá var bara eftir að standa aug-
liti til auglitis við Peggy og börn-
in. Ef hún yrði hrædd við andlit
hans, ef nú börnin....
Hann klifraði ekki strax upp í
stigann. Af gömlum vana skyldi
engillinn settur síðastur á topp-
inn. Fyrst kom hann gjöíum
drengjanna fyrir undir trénu og
hann fór fram í forstófuna að
sækja þær. Það var bá, sem hann
sá Peggy. Hún hvíldi í litla sóf-
anum í hinum enda forstofunnar
og steinsvaf.
Svo að hún hafði beðið eftir
honum. Hann stóð og virti hana
fyrir sér. Hún hlýtur að hafa
verið úttauguð, hugsaði hann. Hún
hafði ekki aðeins unnið verk sitt
um kvöldið heldur einnig hans,
og hann fann til sektarkenndar
yfir að hafa brugðizt henni. F.n
jafn^el nún^, þegar hann var
vandlega dulbúinn í jólsveina-
gervið, gerði liann sér ósjálfrátt
far um að snúa lýtta vanganum
frá henni, svo að hún sæi liann
ekki. Nei, hugsaði hann. Ég verð
að hætta þessu. Læknirinn hafði
aðvarað hann.
„Ekki að reyna að íela örið,“
hafði hann sagt. ,,Það getur orð-
ið að áráttu, ef þú passar það
ekki. Enginn mun skeyta um það
nema þú. Það er undravert hvað
fólk cr fljótt að venjast likams-
lýtum. Og sjáðu bara alla hina
Frh. á bls. 336
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - SUNNUDAGSBLAÐ £35
„Já, en Gulli, þú hefur aldrei kysst mig svona fyrr.“