Sunnudagsblaðið - 22.12.1963, Side 21

' ,.Ó, Jeff,“ sagði hún. ,;Jeí£, ást
in mín. Velkominn heim.“
Allt var í lagi. Þegar hann vafði
hana að sér var allur efi og ótti
úr sögunni. Þetta var húsið hans,
heimurinn hans, allt sem hojium
var annast um í lífinu. Hann veik
sér ekki einu sinni undan, þegar
hún kysiti á örið á andliti hans.
En þegar þau höfðu komið drengj
unum í háttinn og stóðu við
hvílu þeirra í'œddist í brjósti hans
bæn, — bæn um, að drengjunum
haris og konunni mætti vel vegna
í framtíðinni.
„Glcðileg jól, drengir,“ sagði
hann. „Þetta er mikill dagur í
lífi okkar allra.“
Það var næiTi kominn morgun,
þegar Jeff kom aftur að búðinni
í Mott Street. Hann vildi helzt
ekki vekja gamls manninn, vegna
þess að hann vi si, að hann var
þreyttur, en barði þó léttilega
á hurðina. Jólasvcinninn var samt
sem áður vakandi. Hann var ekki
einu sinni í rúminu. Hann var í
gömlum flauelsslopp og með
penna í hönd.
„Ég gat ekki farið í rúmið. Þú
hafði’- stoppað upp iólasveinabún-
inginn þinn með koddmum min-
um,“ sagði hann glaðleg.x. „Svo
aö ég fór að krifa mér til dund-
urs. Hvemig gekk, vinur?“
„Agætlega," sagði Jeff. ,,Dreng
irnir gengu næstum af mér riauð
um.“
„Ég veðja að þeir hafi ekkert
fundið athugavert vtð þig.“
„Nei, svo sannarlega ekki,“
sagði Jeff. „Og þeir urðu fegnir
að sjá mig. Hérna er jólasveina-
búningurinn þinn. Og ég ætla
að taka með mér kassann, sem ég
skildi eftir í gærkvöldi. Það er
loðfcldurinn, scm ég ætlaði að
gefa konunni minni, og þú get-
ur liengt þig upp á, að hún þigg
ur hann. Hérna hefurðu svo rent
urnar af fataláninu, — fimmt-
íu dollarar, þær rentur sem ég
hef borgað glaðastur."
„Þetta gleður mig að heyra,“
sagði jólasveinninn. „Og mér
þykir vænt um að fá aftur kodd-
ann minn. Eg kann illa við mig
í rúminu koddalausu.“
Jeff hló. Hann gat ekki varizt
Frh. á bls. 246
James Thurber
Ég mundi éngum ráðleggja að
verða sér úti um jafnmarga hunda
og ég hef eignazt um ævina. Ekki
svo að skilja, að þeir hafi ekki
veitt mér ánægju, því að það hafa
þeir vissulega gert, — með einni
undantekningu þó, airdalehund-
inurn Mugg, sem olli mér meiri á-
hyggjum en hinir 55 til samans.
Heyndar átti ég Mugg alls ekki, —
það er bezt að taka það strax
fram, —■ það var bróðir minn Rey,
sem kom einu sinni rneð hann
heim, þegar ég var í sumarfríi.
Muggur var stór, kraftalegur og
stórgeðja jötunn, sem frá því
fyrsta kom fram gagnvart mér eins
og ég tilheyrði alls ekki f jölskyld-
unni, heldur væri honum bráð-
ókunnugur. Og auðvitað var hann
alltaf sýnu illvtgari við ókunnuga.
Við í fjölskyldunni skiptumst á
um að færa honum matinn en ekk-
ert okkar batt hann þó tryggð við
nema móður mína. Okkur hin
glefsaði hann í og beit oftar en
einu sinni þegar honum mislík-
aði en móður minni snerti hann
ekki við utan einu sinni, þegar
hún vildi setja liann til rottuveiða
niður í kjallara þvert á móti vilja
hans sjálfs. Þá glefsaði hann til
mömmu en blóðsá eftir því eftir
á að því er mamma sagði. Mamma
sagði, að hann sæi ævinlega eftir
því, er hann beit einhvern, en
hvernig hún fann það út er mér
hulin ráðgáta, enda sá ég aldrei
nein iðrunarmerki á hundkvikindi
þessu.
Á hverjum jólum hafði mamma
bann sið að senda öllum fórnar-
lömbum Muggs, þ. e. a. s. þeim,
■scm hann hafði bitið, konfekt-
kassa í afsökunarskyni, og sá listi
fór vaxandi með hverju ári. Ég
man að hann nálgaðist einu sinni
50 manns. Síðasta árið, sem Mugg-
ur lifði, en hann varð hvorki meira
né minna en 11 ára gamall, þrátt
fyrir ítrekaðar tilraunir reiðra ná-
granna að ráða hann af dögum,
komst sjálfur borgarstjórinn á
þennan „konfektkassalista”. Hann
lxafði komið að hafa tal af fðður
minum í embættiserindum og
gerði .Muggur sér þá lítið fyrir og
beit hann, en faðir minn varð af
vænum bitlingi fyrir bragðið og
var reiður yfir. Móðir mín var
hins vegar i sjöunda himni vegna
bess að henni geðjaðist ekki að
borgarstjóranum og lofaði hún
Mugg hástöfum fyrir að liafa
strax séð, hvern mann borgarstjór
inn hafði að geyma.
Muggur beit engan nema emu
sinni — I livert skipti. Það fannst
móöur minni ákaflega lofsvert og
taldi það bera vott um, að Muggur
væri bráðeeðia en rynni fljótt
reiðin. Ég held. að mamma hafi
lialdið svona mikið upp á hund-
kvikindið vegna þess, að það var
alls ekki noi'malt. ,,Muggur er
ekki sterkur”, sagði mamma oft í
afsökunarskyni, en það var hrein
firra. Muggur var sennilega ekki
normal, en sterkur var hann, - það
mátti hann eiga. - Frh. á bls. 245
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - SUNNUDAGSBLAÐ 237