Sunnudagsblaðið - 22.12.1963, Page 24

STYRJÖLDIN
Frh. af bls. 239
verið vært lifandi dögum og vik-
um saman og ræddust við í bróð-
erni. Aðrir stefndu för sinni út
á Einskismannslandið á milli
skotgráfanna og bættust í hópinn.
A; bákkanum yfir skótgröfum
Þ'jöðvérjariná blasti við sama sjón.
Hermdnn beggja styrjaldaraðila
gengu þar um hlæjandi og bros-
andi og röbbuðu saman í vinsemd.
Það var gagnkvæmt traust í svip
og framkomu beggja að vísu bland
in hlédrægni framan a£ en sem
hvarf þó skjótt. Hvergi sást vott-
ur haturs eða fjandskapar- Aftur
á móti virtist vináttan fara vax
aiidi með hverri mínútu, sem leið,
og'það var vinátta þeirrar tég-
undar, sem tengir fólk, scm á í
sameiginlegri óhamingju.
Ég hitti ungan þýzkan liðsfor-
ingja og við skiptumst á einkenn-
ishnöppum til minningar um þenn
an einkennilega fund. Með gadda
vírsklippunum minum sneið ég
iinapp af kápunni hans og lét
hann í staðinn fá einn af minurn
hnöppum. Svo tók einn þýzku her
mannanna hópmynd af mér og
nokkrum félögum mínum i hópi
þýzku hermanrianna;- Skammt frá
okkur lágu fallnir félagar okkar-
Það hefði ekki verið hægt áð nálg
ast þá fyrr en þetta. Þetta var svo
einkennilegt ástand, ’að um sinn
fannst mér sem ekki væri hægt
að halda stríöinu áfram eftir
þetta.
A eins kílómetra svæði á milli
vígstöðvanna röltu menn nú í friði
og spekt en fyrir fáum klukku
stundum hefði hvcrjum þeim vcr
ið bráður bani búinn, sem þar
hefði sýnt sig. Og 'nú skiptust
andstæðingar á matarbögglum,
minjagripum og vindlingum eins
og hreint ekkert hefði í skorizt.
Hvað hefði gerzt ef þessi
einkennilegi atburður hefði átt
sér stað víðar en hér, ef verk-
fallið hefði breiðzt út um Iiinar
mörgu vígstöðvar? Þegar hatrið og
áróðurinn væri úr sögunni, myndi
erfitt að endurvekja stríðið- Ef
einhver hefði getað hrópað svo
hátt, að heyrzt hefði um allar víg-
stöðvarnar, — hvað þá?
Hvað hefðu þeir getað gert, sem
með stjórnina fóru ef milljónir
hermanna af hálfu beggja stríðs
aðila hefðu algjörlega neitað að
hefja styrjöldina á nýjan leik?
Og hvað svo í framtíðinni? Myndi
náungakærleikurinn eða styrj-
aldarfýsn óðra stjórnmálaseggja
sigrg? . -
. Um. hádegi næsta dag var. stung
ið upp á að lcika knattspyrnu.
Einn óvinahermannanna hafði feng
ið knött í jólagjöf og bar nú fram
þessa frumlegu uppástungu. Af
cinhverri ástæðu var hún þó þögg
uð niður. Mönnum fannst hálfvcgis
óviðeigandi að fara í fótbolta við
óvini sína á styrjaldartímum. En
tillagan var mdrkileg cngu að
siður-
Skyndilega var mér gert orð að
mæta þegar í stað bjá yfirforirigj
anum og einhver iririri rödd sagði
mér, að eitthvað væri ckki eins
og það ætti að vera. Þegar ég
kom til aðseturs hans, komst ég
líka að, raun um, að hann var
ekki alls kostar ánægður með það
sem fram fór.
Fregnimar um hin vinsamlegu
samskipti vlð óviriiná höfðu boV
izt honum til eyrna, og hann skip-
aði mér að sjá svo um, að á þau
yrði bundinn endi þegar í stað.
Afstaða hans var skiljanleg, því
að hann var yfirmaður, og á styrj
aldartímum elskar maður ekki ó-
vini sína, hvernig svo sem á stend
ur og hvað sem dagurinn heitir.
Við herforingjarnir hófumst beg
ar handa að kalla hermennina til
baka til skotgrafanna- Og her-
mennirnir hlýddu flestir með
nokkrum mótþróa.
Að kvöldi jóladags voru her-
menri beggja aðila aftur í skot-
gröfum sínum og þeir fáu, sem
ekki hlýddu, en stóðu enn og röbb-
uðu saman voru miskunnarlaust
skotnir til bana þegar orrahríðin
hófst að nýju.
Styrjöldin var hafin á nýjan leik
Byssurnar spúðu banvænum
skotum yfir rófnaakurinn og
gengu af anda jólanna dauðum í
einu vetfangi, — þessum anda,
sem svo skyndilegá hafði ríkt í
Einskismannslandi og menn
höfðu hlýtt af innri hvöt án þess
að finnast það ámælisvert eða at-
hugavert. Jólin höfðu komið til
okkar í moldargröfunum. En þau
voru farin aftur eins skyndilega
og þau komu-
„Ef ég má segja svo ... og ég held að ég megi það ..“
240 SUNNUDAGSBhAÐ - ALÞÝÐUBLAÐID