Sunnudagsblaðið - 22.12.1963, Side 25

KAUPSTAÐARFERÐ
Frh. af bls. 227.
urina að sér, því þetta var síra Jón.
Svo hélt hann áfram. „Hvernig
gat ykkur dottið í hug að leggja
af stað í þessu veðri? Ég, sem var
að fara ofan í bæ og ætlaði að ná
í sítha á Víkingsvatni og biðja fyr-
ir orð til ykkar að leggja ekki af
stað fyrr en veður batnaði, og þá
ætluðum við að senda mann á
móti ykkur austur á heiðina. En
þetta gat okkur ekki dottið í hug.
Hér hefur verið versta veður í all-
an dag”. Hátti á öllu skilja, að
prestur taldi sig dótturina úr helju
heimt hafa. Ég: svaraði því til, að
nú væri orðið stutt til jóla og ekki
yrði á veður kosið á þessum árs-
tíma, en okkur Ólafi á Fjöllum
hefði komið saman um að færl
mundi yfir heiðina um daginn, ef
veður breyttist ekki til hins verra.
Eins og gefur að skilja var okk-
ur harla vel tekið af heimafólki.
Eyddum við kyöldinu Við spil og
samræður eins og gengur.
Einhverjar stúlkur af heimilinu
fóru niður í bæ run kvöldið. Þegar
þær komu aftur, sögðust þær vera
með orð til mín frá stúlku, sem
stödd væri í bænum og vildi fyrir
alla muni komast heim fyrir jól-
ín. Bæði hún mig að lofa sér að
fylgjast með norður. Mér varð
sannast að segja fremur illa við.
Ég bjóst við, að ég liefði mig ein-
hvernveginn norður, þó illa viðr-
aði. 'Er. að taka ábyrgð á kven-
manni vfir vondan fjallveg í slík-
tun veðraliam var gamanlaust. Ég
spurði, livér stúlkan væri. Mér var
svarað, að það væri Halld. Gunn-
laugsdöttir frá Hafursstöðum í
Axarfirði, (systir þeirra HáfursT
staðabræðra Theódórs og Helga,
sem margir kannast við. Halldóra
er nú húsfreyja á Ærlæk í Axar-
firði, nýlega orðin sjötug, þegar
þetta er ritað, og hefur þótt at-
kvæðakona í félagsmálum þar
norðurfrá.
Þótt kynni okkar Halldóru væru
ekki mikil, vissi ég, að hún var
dugmikil stúlka, en þó ekki eins
létt upp á fótinn og dóttir prests-
ins. Hér var úr vöndu áð ráða.
Halldóra vildi komast heim alveg
eins og hin stúlkan og alveg eins
og allt ungt fólk, sem alizt hefur
upp á góðum heimilum og vill því
halda jólin heima. Gat ég neitað
henni um samfylgd, úr því ég
hafði gert mér ferð með hina
stúlkuna alla leið til Húsavíkur?
Nei, nei, það var ekki hægt. Eg
sagði því stúlkunum, að ég mundi
gera kost á þessu- Þær spurðu,
hvort ég mundi leggja af stað, ef
vont yrði veður. Ég sagði, að ég
mundi leggja af stað ekki seinna
en kl. 9 næsta morgun, hvemig
sem veður yrði. Með þau orð fóru
þær.
Eeið nú nóttin. Þegar ég kom á
fætur, sá ég, að úti var iðulaus
stórhríð. Þótti mér það ekki mið-
ur, því ég gerði ekki ráð fyrir, að
nokkur kvenmaður mundi leggja
út i slíkt, og þá var ég frjáls ferða
minna. En þegar ég var að leggja
af Stað fékk ég orð um, að Hall-
dóra mundi verða með. Hitti ég
hana svo, þar sem vegurinn frá
prestssetrinu mætti aðalgötu þorps
ins. Var hún ótrauð að fara og í.
vetrarklæðum. Var síðan lagt
norður í hríðarmyrkrið.
Áætlun mín var sú að ná út í
Syðritungu um daginn og gista
þar. Gerði ég ráð fyrir, að veður
yrði eitthvað skárra næsta dag.
því sjaldan fara saman tveir hríð-
ardagar jafnvondir. Þar sem dag-
leiðin var áætluð aðeins 10 km,
þurftum við ekkert að flýta okk-
ur, enda ekki hægt um vik, því
skíðin gengu illa' og veðrið stóð
nokkurn veginn beint í fangið og
varð manni að nema staðár í
verstu kviðunum. Við fórum því
lafhægt. Ekki veitti af að spara
kraftana. Ég sá skjótt, að ekki
mundum við hafa mikið gagn af
símastaurunum, því milli þeirra
glórði aðeins endj-um og eins. Hins
vegar blánaði nokkuð í átt til sjáv-
ar, þó aldrei sæi í sjóinn sjálfan.
Ég treysti þessum bláma og vind-
stöðunni, en lét Símalínuna lönd
og leið. Þannig þokuðumst við út
Tjörnesið. Man ég ekki, hvort VÍB
fónjm rétt hjá túngarðiniun.
Á leiðinni út Tjörnesið eru
mörg gil eins og vegfarendur á
þessum slóðum mun reka minni
til. Eitt þejrra nefnist Köidukvísl-
argil. Eftir giiinu fellur stórgrýtt
og straumþung kvísl. Gilið er all
„Viff erum nýbúin aff fá tjörnina. Þaff var fallegt af ykkur aff
taka eftir henni."
ALpÝÐUBLAÐlÐ - SUNNTJDAGSBLAÐ 241