Sunnudagsblaðið - 07.11.1965, Blaðsíða 5

veru og tilbreytlngaleysl. Þeir
hafa meðferSis nægar og góðar
vistir, en stundum reynist erfitt
að ná í drykkjarvatn, Þeir bræða
snjó, þegar snjókoma er, en þegar
ekki snjóar, eima þeir ísvatn. Það
kemur fyrir í eitt skipti, að eim-
ingartækið bilar, og þá vill svo
illa til, að ekki snjóar neitt held-
ur. Þeir verða því að drekka salt-
blandað vatn, en í varúðarskyni
er þeim gefinn sítrónusafi með
vatninu, svo að þeim verði ekki
meint af því. Þeir eru á varðbergi
gagnvart öllu. Loftið í káetum
þeirra er rannsakað með vissu
millibili og loftræstingin bætt. —
Þeir taka sér gönguferðir um ís-
inn eða leita að veiðibráð á hon-
um, svo að þeir stirðni ekki. Og
þeir iðka meira að segja íþróttir,
aðallega knattspyrnu, á ísnum. Að
öðru leyti verja þeir tímá sínum
i' yinriu. Þeif 'ganga vaktir eins
og'þeir 'váeru á siglingu, og auk
þess þúrfa þeir að géra regiu-
bundnar mælingar og atliuganir í
hitastigi, straumum, vindi, ís-
mynduri og fjölmörgu öðru. Guðs-
þjónustur eru haldnar alla sunnu-
daga, og de Long veitir þeim
sjálfur forstöðu.
Þannig líður tíminn. Dagarnir
verða stöðrigt styttri, og 27, nóv-
ernber kemur sólin alls ckki upp.
Vetrarnóttiri er skollin á, Frostið
eykst jafnt og þétt, það kemst upp
i 20, síðan 30 og jafnvel upp í
40 stig. Þannig líður tíminn fram
yfir áramót, án þess að neinar
hreyíingar verði á högum þeirra.
».Við getum ekki gert neitt nema
beðið og horft í áttina” skrifar de
Long í dagbókina.
Þótt líf þeirra í ísnum sé til-
breytingarlítið, er það engin
skemmtiseta, og erfiðleikarnir eru
ærnir. Rakinn, sem stöðugt leitar
á vistarverur þeirra, veldur þeim
miklum erfiðleikum. Vatnið seitl-
ar um alla veggi og öll loft, það
leitar bak við skápa og rúm, og
það verður erfitt að hreyfa skúff-
u.r og loka ‘dyrum. ‘Enn 'verra er
að Dauenhower fær augnverk,
svo að hann verður nærri því
blindur og getur ekki komið út
undir bert loft eða í birtu. Hann
verður að loka sig inni í dimmum
klefa sínum, og þar þjáist hann
mánuðum saman. Honum tekst þó
að halda geðró sinni. Hinir eru
flestir við hestaheilsu; aðeins tveir
þurfa læknisíyfja við um veturinn:
de Long sjálfur og læknirinn.
Mesta áhyggjuefni þeirra var
ísinn. Hann hreyfist litið ltngi vel,
en í nóvember fer hann að ganga
nokkuð lil. í hann koma sprungur,
og eina nóttina vakna þeir við brak
óg bresti. Þegar leiðangursmenn-
irnir koma upp á þilfar sjá þeir
að ísinn ryðst allt í kringum skip-
ið og hávaðinn er óskaplegur. ,,Ég
þekki' ekkert hljóð í landi, sem
getur jafnazt á við þetta”, skrifar
de Long. „Það minnir einna helzt
á þrumu, öskur, stunu eða skruðn-
inga, eins og hús væri að
hrynja, allt í einu hljóði”.
Þetta sama endurtekur sig næstu
nætur. Stórir ísjakar ryðjast hver
yfir annan og velta áfram eins og
brimgarður, og þá nótt sem mest
er um að vera hreyfist þessi garð-
ur eins hratt og maður gengur.
Hann stanzar þá aðeins fáéina
metra frá skipinu. Þá tekur ísinn
aftur á rás við skipshliðina, jak-
arnir þyrlast aftur með skips-
skrokknum, og svo er allt hljótt.
Leiðangursmennirnir standa við
björgunarbátana, en þeir þui'fa
ekki á þeim að halda að þessu
sinni.
Eftir þessar liaustnætur fcr dc
Long ekki af fötum. ísinn lykur
skipið íastar og fastar í greip
sinni, og það er aldrei að vita, hve
lengi Jéanette getur staðizt þann
óhemju þrýsting. Marga menn þarf
orðið til að opna allar dyr á skip-
inu og gildir þverbitar sökkva inn
í byrðinginn. 19.janúar kemur líka
leki að skipinu. Hann er þó ekki
rrieiri en svo, að dælurnar hafa
undan, en upp frá þvi heyrast
reglubundin högg þeirra dag og
nótt án afláts.
26. janúar sést sólin aftur. —
Leiðangursmcnnirnir eru þá orðn-
ir svö vanir frostinu, að þeir
vcrða að fækka íötum við vinnu
sína, ef hitirin fer yfir írostmark.
Og birtan, sem fylgir hæhkandi
sól, ertir þá í augun. „Það væri
betra, ef snjórinn væri svartur”,
segir de Long. En þrátt fyrir
þcnnan vanda eykst bjartsýni
þctrra með vorinu og þeir iagna
hverju nýju merki um þetri tjma.
' Je^nette sekkur í h'orður.Isb^finu
ALÞÝÐUELAÐIÐ - SUNNUDAGSBLAÐ 549