Sunnudagsblaðið - 07.11.1965, Blaðsíða 12

Ég þeyttist út á gólf og reyndi
á alla-n hátt að forða mér.
en strákurinn teygði sig alltaf eftir mér
og hélt áfram að pína mig.
Ég gægðist á næstu blöð.
Þau 'lágu öll kyrr á borðinu
og voru að breytast 'i
alla vega lita fallega báta.
Þegar skólinn var búinn
og börnin á heimleið,
bögglaði strákurinn mig saman
og henti mér í poll.
Ó, hvað mér var kalt og leið illa!
Eitt það versta, sem kemur fyrir blað
er nefnilega að detta í poll.
Sem betur fór lá ég þar ekki lengi.
Lítil stúlka, sem ekki var
byrjuð í skóla, kom auga á mig.
Mamma hennar sagði henni
að láta mig vera, hún skyldi
búa til nýjan, hreinan bát,
þegar þær kæmu heim.
„Ó, mig langar svo til að eiga
þennan“, sagði litla stúlkan,
„hann á svo bágt að liggja hér
og verða ónýtur“. „Jæj'a, þá“,
sagði manna hennar,
„við tverðum þá að þvo hann
og þurrka á ofninum“.
Þetta gerðu þær, og mikið
leið mér betur á ofninum
en í pollinum.
Litla stúlkan leikur sér
mikið að mér.
Ég bið svo að lokum að heilsa
öllurn blöðum og vona,
að þau verði eins heppin og ég.