Sunnudagsblaðið - 07.11.1965, Síða 23

siðasta”. Svo byrjar hann að
lilæja og löggan spyr, hvað gangi
að honum. Þá svarar Rudolf:
„Ég er að hugsa um Putta. Ég
var viss um, að hann myndi koma
hingað og leita að mér, það var al-
veg klárt. Ekki bara af því okkur
Fredda fína lenti saman, heldur
líka af því, að hann gat ekki spælt
mig um daginn, hann vissi auðvit-
að ekkert, að hann slæmdi í mig
skoti. Auk þess”, segir Rudolf, „og
það er ef til vill höfuðástæðan
fyrir því, að hann kom, vissi hann,
að það var ekki hollt fyrir hann að
hafa mig hérna í nágrenninu. Jafn-
vel þótt ég væri veikur.
„Jæja”, segir Rudolf, „ég sá það,
að í þessari aðstöðu hafði ég betri
möguleika á að kála honum en
hann mér, en jafnvel þótt hann
brenndi á mig, þá kæmi Túlli nógu
snemma til að góma Putta hérna
glóðvolgan með byssu á sér. Ég er
viss um”, segir Rudolf, „að sak-
sóknaranum hefði verið sönn á-
n®gja að ræða málið við Putta.
' „Jæja”, segir Rudolf, „um leið
°g ég heyri Putta læðast upp stig-
ann, finn ég að ég er alveg á síð-
asta snúningi og það hvín í mér
eins og ónýtu orgeli, svo að það
heyrist langar leiðir, ég verð að
halda niðri í mér andanum og það
er sko ekkert sældarbrauð, því að
ég er alveg að missa dampinn.
Nei”, segir Rudolf, „útlitið er svo
sannarlega ekki glæsilegt, þegar
putti ér þarna að sniglast upp stig
ann. Ég heyri það marrar í
knnpunum af og til,. það er engin
loið, að ég geti fært mig um set,
hann er að komast upp á skörina
°S Þá þarf liann ekki annað en að
bíða og hlusta, þangað til hann
beyrir i niér, sem hann hlýtur að
Sera, nema ég kafni alveg í hrygl-
Unni i sjálfum mér. Ég hætti auð-
vitað ekki á að fíra á hann þarna
1 myrkrinu, án þess að vita ná-
bvæmlega, hvar hann er, því að ég
Veit. að Putti missir ckki oft
lnarks, ef hanu cr í færi”.
"Jæja”, segir Rudolf, „ég vcrð
Var við Jóa eineygða í myrkrinu
nað glampar á augað í honum. það
^bir á það. Svo þegar ég heyri, að
Útti kémur upp fyrir sljörjBa,
þött ég gjái baujj eWsi, fjeygi ég
íéfkúlijóni eftir gójiieu yíir sð
hinum veggnum, beint á móti dyr-
unum og þótt Jói sé alveg að sál-
ast, hleypur hann á eftir henni,
þegar hann heyrir hana velta. Ég
býst við, að Putti heyri til Jóa
leika sér að bréfinu og sjái
glampa á augað í honum, haldí að
það sé ég, hlammi á það, þá sé ég
blossann af býssunni og get baun-
að á hann.
Þetta fór allt eftir áætlun”, seg-
ir Rudolf. „Ég hefði svarið fyrir,
að Putti væri þessi svakaskytta,
að geta hitt kattarauga í sótsvarta
þreifandi myrkri. Hefði ég vitað
það, hefði ég aldrei stofnað Jóa í
þessa hættu. Það var eins gott, að
ég gaf honum ekki færi á að skjóta
öðru skoti. Hann er snjall, maður,
Já“, segir Rudolf, „ég man þá tíð,
þegar maður hafði brúk fyrir ná-
unga eins og hann”.
„Það er nú búið með hann”, seg-
ir lögga.
„Það er gott að ,vera laus við
hann. Hann var enn verri en þú”.
„Jæja”, segir Rudolf, „þetta
var mátulegt á hann fyrir að
sparka í lftlu kisu”.
Þeir fara með Rudolf á spítala,
og þar fée ég að heyra söguna af
Jóa eineygða og þar situr Túlli
lögregluþjónn við rúmstokkinn og
heldur vörð. Ég man, að það var
rétt áður en Rudolf blæs út, að
hann lítur á Túlla og segir eitthvað
á þessa leið:
„Heyi’ðu póli”, segir hann, „það
er engin hætta á, að stelpan verði
snuðuð um peningana, er það?”
„Nei”, segir Túlli, „ekki nokkur.
Ég geyrni bréfið, sem þú sendir
Elsu með til mín, þar segir, hvar
þú sért. Þessar upplýsingar leiða
til handtökunnar og um það var
talað i auglýsingunni, þegar lýst
er eftir þér. Rudolf”, segir hann”,
það var fallega gert af þér að láta
EIsu og móður hennar fá launin,
þó að”, segir hann, „það sé ekkert
hjá því að frysta Putta fyrir þær”.
„Heyrðu póli”, segir Rudolf,
„það var ræfill af seðli i buxna-
vasa minum, þegar ég var fluttur
hingað. Gerðu mér nú greiða.
Fáðu hann á skrifstofunni og
kauptu annan kött handa Elsu og
skirðu haoo Jóa, viJtu gera það?”
„Sjálf^gt”, Séíip TúJJi. „NóJtJwð
fleií#?’* h
„Já”, segir Rudolf, „Gættu þesa
vel, að bæði augun í honum séu I
lagi”.
G. P. þýddi.
Sögur Þórunnar
Frh. af bls. 563.
Ianga geispa. Brá mér ónotalega
við, því að afi minn Iiafði sagt
mér, að sá maður, sem tvívegis
geispaði yfir kaffibolla, væri bráð-
feigur.
Um kvöldið fóru þeir út á bátn-
um, sem hét Gissur hvíti. En um
nóttina gerði norðan áhlaup og
fórst báturinn í því veðri með öll*
um mönnum.
Mukden
Frh. af bls. 562.
um gufubátum, og þeir komu loks
til vígstöðvanna eftir langt ferða
lag í uxakerrum. Ferðin öll frá
Evrópu var vön að taka fimm eða
sex vikur. Lestirnar urðu að biða
tímunum saman í hliðarsporum,
oft í óbyggð, þar sem engan mat
var að fá og iðulega ekki vatn
heldur. Loks komust þó til víg-
stöðvanna þreyttir, vanhirtir og
soltnir menn. Mansjúría var heims
endi í augum þeirra. Þeir vissu
ekkert um íslausar hafnir eða her
stöðvar í Kina og Kóreu. Þessi
styrjöld í ókunnu landi, þúsundir
mílna frá hejmilum þeirra og fjöl
skyldum, var í augum þessara
sveitamanna óskiljanlegur Ijarm*
Icikur.
Aitstjóri:
Kristján Bersi Ólafsson
Ötgefandi:
AlþýSublaSiS
Prentun:
PrentsmiBja AlþýSuhlaBsins.
■fr ■. .f i1 A; jjl' i'H ■'
AU»Ýf>V0JJ4f>J|> v 567