Vísir - 24.12.1962, Blaðsíða 14

30
V1 S IR . Mánudagur 24. desember 1962.
Af dagbókarblöðum —
Guinness-ölið fræga er nú flutt út í stáltunnum. — 1 baksýn turn
tollstöðvarinnar í Dyflinni.
Raddböndin í lagi —
Frh. af bls. 21:
ölstofu til þess að væta kverk-
arnar, en hann fann hana og átti
við hana skemmtilegt viðtal. Og
sá góði blaðamaður vék að því,
að það gæti áreiðanlega verið
reynandi, ef maður ætlaði að hitta
einhvern heima utan venjulegs
vinnutíma, að skreppa í næstu
ölstofu. Ölstofurnar eru nefni-
lega býsna vinsælir samkomustað
ir, og þykir mörgum írum þar
gott að' koma og vera, hitta kunn
ingjana og rabba saman — og
taka lagið.
★
Þar geta menn látið
Ijós sitt skína.
Par geta menn látið ljós sitt
skína, sagt sitt álit, rabbað sam-
an — eða hlustað — eða þá tek-
ið lagið, einkanlega í hinum svo
köiluðu „singing pubs“ eða söng-
krám, þar sem þeir meðal við-
staddra, er sungið geta, eru hvatt
ir til að syngja, og séð fyrir
píanó og harmonikuundirléik.
Lesið hefi ég um þessar söng-
krár sem „síðasta virkið", er
menn muni geta flúið til undan
útvarpi og sjónvarpi, en það eru
alþýðulögin, sem mest eru sung-
in, þessi, sem allir kunna, öllum
þykir vænt um og ótrúlega marg-
ir geta sungið á írlandi með
ágætum, eins og vísurnar um
Danny Boy, Shannon River, fal-
legu vísurnar um ána Lee og
margt fleira. Og stjórnmálin
valda ekki lengur deilum eða
hverrar trúar menn eru, Ianda-
mæri eru gleymd og það er sung-
ið jafnt um Killarney-vatn sem
MournefjöII.
★
Fólk af öllum
stéttum.
Það er allra stétta fólk, sem
þarna kemur, sumt einu sinni í
viku, numt oftar. Og allt fer yf-
irleitt vel fram, enda er þarna
stjórnandi, siðameistari Master
of Ceremonies, sem er vel með á
nótunum og þekkir sína menn,
karla og konur, meðal viðskipta-
vinanna, sem hafa raddböndin í
Iagi. 1 grein, sem ég las um þess-
ar söngkrár, er lýsing á þessa
leið:
Siðameistarinn tekur til máls:
— Eitt lag, hérra X? Gefið
hljóð! Herra X ætlar að taka
lagið! Kliðurinn dettur niður og
ekki heyrist Iengur neitt glasa-
glamur. Þjónarnir standa kyrrir
í sömu sporum og það er eins og
allur heimurinn bíði eftir að
herra X fari að syngja. Og herra
X fer að syngja „Roses are
blooming in Picardy" og tvö eða
þrjú önnur sí-vinsæl lög. Söngv-
arinn er dreyminn á svip, ham-
ingjusamur og öruggur, og þegar
hann hættir er eins og Ijómi af
honum, og það er eins og hann
sé meiri og betri maður en þeg-
ar hann var kallaður upp á pall-
inn fyrir tíu mínútum.
Hvernig er
sungið?
— Vel, ekki alltaf vel, en
aldrei illa, og það sem einkennir
þann söng, er menn heyra á þess
um stöðum, er einlægnin, ástin
á því, sem sungið er. Og er það
ekki mikilvægast næst því að
hafa söngröddina? — Og hafi
menn svo söngtæknina líka, sem
oft er — heyra menn þarna
reglulega vel sungið.
★
Virðingarbragur.
Og svo kallar siðameistarinn á
frú B. Hún er dálítið feimnisleg,
en hún er ekki taugaóstyrk. Hún
mundi ekki fá fyrstu verðlaun á
Febís Ceoil nú, en kannske hefði
hún unnið til þeirra fyrir 10 ár-
um. En hún fær gott hljóð —
með söng sínum túlkar hún það
sem f Ijóðinu býr svo vel, að
hún nær til innstu tilfinninga
þeirra, sem hlusta. Og það er
virðingarbragur á þeim, sem
syngja í söngkránum, sami virð-
ingarbragur og einkennir eyjar-
skeggja á Araneyjum — eða
spænska bændur. Þeir sem
syngja kunna að meta það sem
gott er og túlka það, þeir hafa
það í sér að finna það, sem gott
er og túlka það. Þeir eru sannir
— og þeir hafa hjartað á réttum
stað.
★
En sums staðar ber
skugga á.
En sums staðar ber skugga á.
Það eru ekki tóm skemmtilegheit
sem bjórdrykkju fylgja. Sé hún
í hófi getur hún aukið á notaleg-
heit og leitt gleðina inn, þar sem
fólk sem er jafnlynt og hroka-
laust, blátt áfram og alþýðlegt,
eins og Irar eru, kemur saman.
Óhófleg öldrykkja eins og önnur
ofdrykkja hefur víða haft hinar
háskalegustu afleiðingar, en það
er ekki efni þessarar greinar, —
en írar hafa af þessu sára reynslu
sem margar þjóðir aðrar, en svo
sagði mér Miss Murphy, efna-
hagsmálaráðunautur stjórnarinn-
Frh. á bls. 19.
Hjá Músaturni um kl. 7. Þar
átu mýs biskupinn í Mainz upp
til agná.
Það tók að húma. Tunglið kom
upp, og á gamla vísi) horfði það
niður til þessara fósturbyggða
rómantísku stefnunnar, og ber þó
í auga sínu — þegar hér er kom-
ið sögu — járnflís, gerða af
manna höndum. Trén á bökkun-
um vörpuðu svargrænum og í-
löngum skuggum út á lygnt fljót-
ið. Það dimmdi stöðugt, ljós voru
kveikt f landi og á bátum og
skipum á Rín sjálfri; gul birta
speglaðist í dökku vatninu, svo
maður freistaðist til að halda, að
þarna lægi á fljótsbotninum, eftir
allt saman ormsbeðurinn frægi.
Ferðin var senn á enda, sigling
gegnum riddaraöldina, gegnum
rómantískuna.
Rínardalur er að sönnu falleg-
ur, en sé maður alinn upp hjá
nöktu fjalllendi, svölu árvatni,
undir hvelfdri heiðríkju íslands,
þá er hætt við, að þessi frjósama
og skrúðmikla byggð yrði manni
til lengdar nokkuð sæt undir
tönn.
ISJ
Blái hellirinn
Róm, 30. september
að var dynjandi rigning seinni
hluta leiðarinnar suður til
Napólf. Blá þrumuleiftur á himni;
ljósaþyrpingar f fjarska á vinstri
hönd. Eitt og eitt pálmatré við
veginn. Án þeirra hefði maður
getað verið staddur hvar sem var
á jörðinni, því næturmyrkrið er
alls staðar eins.
Napólí kl. 7. Þessi margdásam-
aða borg var vot í andlitinu, því
ennþá rigndi. Það lá drungi yfir
flóanum, og hið síbláa silkivatn
Miðjarðarhafsins, hvar var það?
Ég hélt, að þessi ferð myndi
verða fíaskó.
Við snæddum morgunverð á
hótell, sem ég man ekki, hvað
heitir. En þegar við gengum aft-
ur út á götuna, um kl. hálf nfu,
var komin sól í skýin, sem tóku f
ar, sem ég minntist á í pistli í
haust, að mjög hefði dregið úr
ofdrykkju alþýðunnar á Irlandi,
og mætti þakka það baráttu
mætra kirkjunnar manna.
Tuborg.
Kannske er bezt, að ég ljúki
þessum pistli með því að segja
frá þvf, sem fyrir mig kom, er
ég ætlaði að prófa gæði marg-
nefndrar Guinness-framleiðslu.
Mér þykir annars lítið varið f
bjór, nema þá að drekka bjór-
glas með mat, ef við á, en ég ætl
aði sem sagt að prófa Guinness-
ölið góða, sem ég taldi vfst að
væri framleitt bæði ljóst og
dökkt (og mun nú framleitt bæði
Ijóst eða létt öl og dökkt, þótt
aðalframleiðslan sé stöðugt
stout). Þar sem mér hafði þótt
vont dökkt öl, er ég hafði bragð-
að, bað ég um ljóst öl. — Ég
hafði tekið mér sæti f rabbhorni
ölstofunnar til þess að komast
hjá að standa við barinn, þar
sem menn raða sér oft sem
skepnur við garða, og beið öls-
ins með nokkurri eftirvæntingu,
en þegar þjónninn kom setti
hann fyrir mig bjórflösku og glas
sem á var letrað með gullnu
letri: Tuborg!
A. Th.
óðaönn saman pjönkur sínar og
hypjuðu sig burtu.
Við ókum beint niður að höfn-
inni og stigum 'im borð í skipið.
Ég sá eftir, að hafa ekki tekið
með mér sjónaukann, því Vesú-
vfus sýndist léttur á brún.
Ég settist úti við borðstokkinn
til þess að hafa sjálft „mare
nostrum" sem næst mér. Og þeg-
ar við leystum landfestar, hvelfd-
ist blár himinninn yfir okkur, og
það stóð hreinn blær af hafinu.
Þarna var ég á minni fyrstu
siglingu um Miðjarðarhaf, í sól,
hlýjum blæ og miklu hafbliki —
hvítum leiftrum á sjónum, eins og
jólatrésstjörnur væru að kvikna
þar og slokkna.
Þegar við vorum komin það
langt út á flóann, að reykurinn
frá borginni skyggði ekki lengur
á Vesúvfus, sáust hlíðar hans
mjög vel, hraunið og litir þess.
Gígurinn blasti við, þessi galopni
munnur, sem er viðbúinn að
öskra upp til himins, hvenær sem
er. Mér kom f hug lýsing Plíní-
usar yngra á Vesúvíusargosinu
ár 79 e. Kr.
Ætlaði ég aldrei að geta slitið
augun af fjaliinu, sem varð æ
hátignarlegra því fjær sem dró
landi. Það drottnar ekki aðeins
yfir sjóndeiidarhringnum vegna
hæðar sinnar, heldur og vegna
formfegurðar.
Mun stórfenglegra og fegurra
að sigia upp að Drangey en Caprí.
Ber það ekki saman. Þegar siglt
er inn f höfnina, bendir fátt til
þess, að eyjan sé vasaútgáfa Para
dísar, og hún býr ekki yfir
kynngimögnuðum seið Drangeyj-
ar, þar sem sjórinn, bjargið og
fuglinn eru hljóðfæri f orkestri,
sem sjálft lífið og sjálfur dauð-
inn stjórna til skiptis.
Klukkan var tæplega ellefu,
þegar skipið lagðist að bryggju,
og þeir, sem vildu skoða Bláa
hellinn, lögðu strax af stað þang-
að í mótorbát: Var ég einn með-
al þeirra. Er það í skemmstu máli
frá þeirri ferð að segja, að hún
var í senn brosleg og heimsku-
leg. Manni var dembt í litla ára-
báta, einum eða tveimur hræðum
í hvern, skipað að leggjast flöt-
um beinum undir þófturnar til
þess að rotast ekki um leið og
ræðarinn sætti færis að skjóta
bátnum inn f hellismunnann, því
opið er svo lítið, að smáalda gæti
slöngvað kænunni upp f bergið.
Var skoplegt að sjá eldri konur
stingast þannig óttaslegnar inn í
klettinn og hverfa.
Gestir eru tæpast meira en
þrjár til fjórar mfnútur inni í
hellinum, því fjöldi fólks bíður
fyrir utan og árfðandi fyrir eyjar-
skeggja að afgreiða sem flesta á
sem skemmstum tíma, þvf að-
gangseyrir að þessum heimsfræga
bláma jafngildir um 20 kr. ís-
lenzkum. Allar lykta þessar að-
farir af peningagræðgi og m'úg-
heimsku. Manni er róið einn hring
inni í hellinum, sem er fullur af
bátum, skrfkjandi kvenfólki, köll-
um og undrunarópum. Hellirinn
er f sjálfu sér merkilegur, nátt-
úruundur á vissan hátt, og mundi
ég hafa ánægju af að dóla þar
einn á bátskel góða stund, al-
einn.
Þótt ég yrði fyrir vonbrigðum
með þessa hellisför, var ágætt
að kynnast því af eigin sjón,
hvernig þessi mikla dásemd er
leidd eins og yxna belja undir
hvert nautið & fætur öðru. Nú
veit maður altént hvað um er að
ræða, þegar fólk með drýginda-
brosi segist hafa skoðað Bláa
hellinn, líkt og með þvf hafi það
loklð áríðandi ætlunarverki og
sýnt, að það hafi ekki til einskis
lifað.
ISl
Róm, sama dag
allan morgun á Foro Romano.
Komst ekki yfir að Skoða
nema norðausturhluta svæðisins.
Það er lærdómsríkt „að ganga
um þessa garða“, og mér tókst
nokkurn veginn, með hjálp leið-
arvísisins, að rekonstrúera torg-
ið f huganum. En satt að segja
kemst maður ekki f beint sam-
band við eldri tíma en keisara-
öldina, því þær leifar, sem For-
um Romanum er nú, eiga svo til
undantekningarlaust rætur sínar
þar. Það olli mér nokkrum von-
brigðum, að komast ekki f snert-
ingu við lýðveldistímann fyrir til-
stilli þó ekki væri nema nokk-
urra súlna, sem enn stæðu. Hins
vegar kom mér skemmtilega á
óvart að mega sjá og ganga um
rómverska steinlagningu á Via
sacra, steinhellur, sem Ágústínus
kirkjufaðir hefur vafalítið troðið,
svo gamlar eru þær.
Það, sem eftir stendur af þess-
um miðkjarna hins rómverska
heimsveldis, er sem sagt mest-
megnis gólf, tröppur, götuhellur,
undirstöður hofa, veggjabrot,
sem marmarinn er löngu hrun-
inn af, þetta hefur tíminn, sá
undarlegi húmoristi, valið til að
tala máli þeirra, sem stjórnuðu
heiminum, valið .steininn, sem
þessir yfirráðendur landa og
þjóða gengu á, til þess að tala
máli þeirra.
I^<1
Brig f Róndal, 25. októbér
A ftur sveit, aftur fjöll og kyrrð.
Svalt heiði. Unaðslegt að
finna sveitina aftur umlykja sig
eftir hina Iöngu dvöl í fjölmenni,
hraða og háreysti.
Klukkan var orðin tæplega hálf
níu, þegar lestin rann hér inn á
brautarstöðina f morgun. Alparn-
ir böðuðust skæru sólskini, og
loftið var tært og mátulega svalt.
Eftir hádegið gekk ég upp með
hraðstreymri, brotóttri á, sem
rennur gegnum bæinn. Alltaf
finnst mér lífið í ekki stærri bæj-
um en þessum nær því, sem það
á að vera, en í stórborgum.
Út um járnsmiðjudyr bárust
gjallandi hamarshögg. Hér er fólk
enn í lifandi tengslum við starf-
andi hendur sínar, vélarnar eru
ekki búnar að sölsa með öllu
undir sig hlutverk þeirra.
Og nú er komið kvöld, og úti
fyrir glugganum heyrist regnið
niða. Mér verður hugsað til dags-
ins í gær. Ég skoðaði Aquarium
exotarium, sem er til húsa f Ter-
mini brautarstöðinni. Dvaldist
einkum framan við slöngubúrin.
Að hugsa sér öll þessi tilbrigði,
sem lífið birtist f, alla þessa ó-
þrotlegu hugkvæmni þess afls,
sem sköpuninni ræður, og við
— maðurinn — aðeins eitt til-
brigði meðal milljóna, tilbrigði,
sem kemur fram og mun aftur
hverfa, og lífið heldur áfram, eins
og maðurinn hafi aldrei verið til.
Og mér dettur f hug nunnan,
sem sat gegnt mér í járnbrautar-
klefanum í nótt, sofandi með gal-
opinn munn og höfuðið reigt aft-
ur á bak. Það leit út fyrir, að hún
væri að kalla, en orðin færu
hraðar en hljóðið og heyrðust
þess vegna ekki!
En þegar morgnaði, steig allt
I einu fram úr þokunni fallegt
stöðuvatn, — og Alparnir fram-
undan, haustbleikir hið neðra, en
gránaðir efst f hlíðum, eins og
fjöllin heima á íslandi, þegar líð-
ur að göngum.