24 stundir - 13.12.2007, Qupperneq 50

50 FIMMTUDAGUR 13. DESEMBER 2007 24stundir
MENNINGBÆKUR
menning@24stundir.is a
... ég er henni ævarandi þakklát því hefði
hún ekki komið í kirkjuna hefði enginn stað-
ið upp þegar nafnið mitt var nefnt, án hennar
hefði ég verið einsog böggull sem enginn sækir.
Ég fer hljóðlega með ritningar-
orðin.
Það líður að fermingunni minni,
ég geng til spurninga og læri það
sem fyrir mig er lagt, svara rétt því
sem ég er spurð, finnst þetta allt
saman frekar hátíðlegt og guðdóm-
urinn ævintýralegur. Ég nota líka
tímann vel, kem við í kirkjuholtinu
og spjalla við mína áður en ég
mæti. Við þurfum auðvitað margt
að ræða og holtið er góður fund-
arstaður, stundum tölum við
reyndar svo mikið að ég gleymi
mér næstum. Ég kem þó aðeins
einu sinni of seint vegna þess að við
tölum allt of lengi og þegar ég kem
lafmóð að kirkjudyrunum stendur
prestur þar og tekur á móti mér:
–Hvers vegna kemurðu of seint,
Jónína Björk? Það er allt búið og
krakkarnir eru löngu farnir heim.
–Ég gleymdi mér.
–Við hvern ertu alltaf að tala í
holtinu?
–Ég er að tala við konu.
–Hvaða konu?
–Bara konu sem ég þekki.
–Ég sá enga konu, ég sá ekki bet-
ur en að þú værir að tala við sjálfa
þig, er það ekki rétt?
–Nei, ég var að tala við konu.
–Varstu kannski að tala við konu
sem enginn sér nema þú?
–Ég veit það ekki.
–Veistu það ekki?
–Nei, ég get ekki vitað hvað aðrir
sjá.
–Ég var að segja þér að ég sá ekki
betur en að þú værir að tala við
sjálfa þig og ég hef séð til þín áður.
–Er bannað að tala við sjálfan
sig?
–Varstu þá að því?
–Nei, ég var að tala við konu.
–Það er ekki af hinu góða að tala
við einhvern sem enginn sér, Jón-
ína Björk, þú skalt ekki gera það
framvegis. Þú skalt ýta því frá þér
sem mest þú mátt, mundu það,
farðu að mínum ráðum. Ég veit
hvað ég er að segja, ef þú gerir það
ekki getur lífið orðið þér erfitt og
ekki bara erfitt heldur hættulegt.
Jesús Kristur kærir sig ekkert um
að lífið verði börnunum hans bæði
erfitt og hættulegt. Biddu guð um
að hjálpa þér að láta þetta hverfa, ef
þú biður heitt til guðs þá bænheyr-
ir hann þig. Guð hugsar alltaf um
hvað börnunum hans er fyrir
bestu. Eitthvað á þessa leið segir
presturinn, klappar mér á axlirnar,
sá góði maður, og biður mig að
koma ekki of seint aftur og gera nú
það sem hann veit að mér er fyrir
bestu.
–Guð sér um börnin sín, Jónína
Björk, mundu það.
–Jæja, gerir hann það. Ég hef nú
ekki alveg tekið eftir því, hvísla ég
og hleyp í burtu, beinustu leið
heim í Austurgerðið þar sem
mamma stendur við pottana –
kjötbollur og kál í matinn, umm.
Ég get satt að segja ekki sagt að
ég hlakki til fermingarinnar og þess
vegna hljómar það sem ég segi við
Kolbrúnu um nauðsyn þess að eiga
smáfermingaraur, sem maður hafi
unnið sér inn sjálfur, einsog hjá-
rænulegt bull. Ég veit það reyndar
jafnvel og hún. Ég veit nefnilega að
það verður engin fermingarveisla
heima hjá mér og ég þarf því ekki
að leggja til neinn aur í gleði og
glaum fermingardagsins. En satt að
segja hræðist ég það meira að for-
eldrar mínir láti ekki sjá sig í kirkj-
unni. Ég óttast að fermingarsystk-
ini mín muni gera leiðinlegar
athugasemdir og láti dynja yfir mig
spurningar sem ég get ekki svarað:
– Hva …, áttu enga fjölskyldu, eru
allir úti að aka heima hjá þér, þykir
fjölskyldunni þinni ekkert vænt
um þig, mikið er þetta asnalegt hjá
ykkur, pabbi þinn keyrir þig í kirkj-
una og fer svo, er ekki í lagi með
hann, áttu ekki mömmu, hvar er
mamma þín eiginlega, er mamma
þín kannski eitthvað skrítin, við
höfum heyrt að hún sé stórskrítin
og fari aldrei úr húsi, áttu ekki líka
fullt af systkinum út um allt, hvar
eru þau eiginlega, hvers vegna
koma þau ekki, áttu ekki ömmu og
afa, hvers vegna láta þau ekki sjá
sig, hvað er í gangi, hvers slags fjöl-
skylda er þetta sem þú átt?
Ég legg krökkunum auðvitað
orð í munn, ekkert þeirra segir
neitt, ekkert þeirra spyr mig neins,
ekkert þeirra gerir athugasemdir í
þessa átt. Það eru allir að hugsa um
sjálfa sig á svona merkisdegi. Það er
enginn að hugsa um mig sem
hugsa auðvitað heldur ekki um
neitt annað en sjálfa mig, og auð-
vitað sé ég allt í svarthvítu ung-
lingsáranna.
Og ég skammast mín mikið þeg-
ar Ásta systir stendur ein á fætur í
kirkjunni um leið og presturinn
nefnir nafnið mitt og ég fer hljóð-
lega með ritningarorðin sem ég
man ekki lengur hver voru. Nei, ég
skammast mín alls ekki fyrir Ástu
sem aldrei bregst mér, sem alltaf
stendur með mér, sem kemur
meira að segja bak við og hjálpar
mér í kyrtilinn, hjálpar mér að fela
rauðan, hnökraðan kjólinn undir
kyrtlinum.
–Höfum hraðar hendur, Bíbí.
Allar hinar stelpurnar eru í bleik-
um eða ljósbláum kjólum, úff,
þessi er alveg voðalegur, hvar
grófstu þetta upp, flýttu þér í kyrt-
ilinn, Bíbí, elsku Bíbí mín.
Nei, ég skammast mín ekki fyrir
Ástu, ég er henni ævarandi þakklát
því hefði hún ekki komið í kirkjuna
hefði enginn staðið upp þegar
nafnið mitt var nefnt, án hennar
hefði ég verið einsog böggull sem
enginn sækir; fjórtán ára stelpu-
böggull, einstæðingur í heiminum
sem skammast sín fyrir sjálfan sig.
Loksins orðin mannbær
Það er vor í lofti, lóan er komin
og á leiðinni heim í Austurgerði
hugsa ég um að ég hafi nú stund-
um getað glatt pabba og mömmu
þegar við bjuggum í Múlakampi;
stundum meira að segja getað
fengið þau til að emja úr hlátri –
maður er bara alveg að pissa í sig,
Bíbí – sérlega ef ég var að leika róna
eða dansmeyjar eða stelpurnar á
móti eða kellingarnar á kamrinum
og er búin að túpera á mér hárið og
klæða mig í einhverja viðeigandi
flík, setja eitthvað á svið og búa til
leikhús. En þessi tími er liðinn og
kannski svaraði ég Fidda ekki rétt
þegar hann spurði hvort ég saknaði
Múló, kannski sakna ég Múló
meira en ég vil viðurkenna sjálf.
Ég geng löturhægt og sé fyrir
mér kvöld að sumri til í Múla-
kampi og það eru allir heima og ég
heyri hláturinn í Ástu og Stellu og
ískrið í Fidda og ég hlakka til að
koma inn því kannski eru allir að
drekka kaffi og borða vanillukex,
hvað veit ég? Og viti menn, þegar
ég kem inn eru allir að drekka kaffi
og borða vanillukex og það er gam-
an og ég fæ kaffiglas og kex og
klappa kisunni. Ég hugsa um kisur;
kisur eru mín dýr, frjálsar kisur og
engum háðar, væri ég dýr þá væri
ég kisa og þá mundi það ekki
breyta mig neinu að mamma og
pabbi skyldu ekki vera við ferm-
inguna mína; þá mundi ég bara
vera alein úti einsog núna og horfa
á litbrigðaríkan himininn, hnusa
út í loftið, leita að bráð, skjótast
milli þúfna, elta fugl og annan og
hugsa um það sem skiptir raun-
verulegu máli.
En ég er ekki kisa og ég er
drullusár og svekkt þegar ég opna
dyrnar á Austurgerðinu. Mamma
liggur í rúminu hjá Fidda, segir að
þau hafi verið eitthvað slöpp, Fiddi
hafi orðið veikur og þau orðið að
fara heim aftur og pabbi sé inni. –
En hvað það er sorglegt, segi ég.
Það er ekkert kaffi á könnunni,
engin kaka, ekkert vanillukex, það
er akkúrat ekkert á boðstólunum,
einsog ég vissi, og ég klæði mig úr
kjólnum, helvítis rauðu hnökur-
tuskunni, og fer í slarkgallanum út
í garð og þar mæti ég þá Maríu
Petrínu frá Fossi, konunni sem ég
tíndi með dún og naut þess að sjá
steikja læri. María Petrína réttir
mér fallegt fermingarkort, mikið
sem það gleður mig, og óskar mér
innilega til hamingju með daginn.
Sonur hennar er með henni og
óskar mér líka til hamingju og bæt-
ir við að nú sé ég loksins orðin
mannbær.
–Nú ertu loksins orðin mann-
bær, Bíbí, segir hann og ég skil ekk-
ert hvað maðurinn er að meina.
Mannbær hvað? Einsog ég sé ekki
löngu orðin mannbær. Mannbær
hvern djöfulinn? Og það er ekki
einu sinni vanillukex á boðstólun-
um á sjálfan fermingardaginn
minn. Hvern fjandann er maður-
inn að meina? Og ekki einu sinni
kaffi á könnunni.
–Ég þakka þér fyrir kortið.
Kafli úr bókinni Bíbí eftir Vigdísi Grímsdóttur
Að tala við einhvern sem enginn sér
JPV útgáfa sendir frá sér
endurminningabók um
Bíbí Ólafsdóttur. Það er
Vigdís Grímsdóttir rithöf-
undur sem færir sögu
Bíbíar í letur af sinni al-
kunnu stílsnilld.
Bíbí Foreldrar hennar mættu ekki
í kirkjuna þegar hún fermdist.
Krókabyggð – 108 m2 raðhús
Fimmtudagseignin
NÝTT Á SKRÁ*
Einar Páll Kjærnested, löggiltur fasteignasali.
Vorum að að fá mjög flott raðhús á einni hæð með
millilofti. Íbúðin hefur mikið verið endurnýjuð, m.a. ný
gólfefni, innihurðar og baðherbergi endurnýjað. 3 góð
svefnherbergi, björt stofa, baðherbergi m/hornbaðkari
og eldhús á jarðhæð. Vinnuherbergi og sjónvarpshol er
á millilofti, sem nýtist mjög vel. Stórt hellulagt bílaplan
m/snjóbræðslu og afgirtur garður.
Fasteignasala Mosfellsbæjar, Þverholti 2 Mosfellsbæ - S 586 8080
Verð 32,2 m.
ixÜ" HJHCA@
Maturinn á borðið til þín / Engin biðröð
^tÄw|Ü Ü°àà|Ü [x|à|Ü Ü°àà|Ü Xyà|ÜÜ°àà|Ü
]™Ät{Ät"uÉÜ" ECCJ
fàÉÄà xÜ É~~tÜ {ätà|
Veitingahúsið Einar Ben Veltusund 1 (við Ingólfstorg)
S: 511 5090 einarben@einarben.is