Sunnudagsblaðið - 30.08.1964, Qupperneq 5

JHancíritasaiur: Stálskápar á rennibrautum.
1-ýmis þar sem safnið vex jafnt
og þétt, og þarf úrbóta við þegar
á næstu árum, ef ekki á að verða
býsna þröngt á þingí“.
— í Viðtíili', sem Valtýr rit-
stjóri Stéfánsson átti við þig fyrir
tíu árum síðan, léztu þess getið,
að bindin á Landsbókasafninu
væru um það bil 200 þús-
und. Hefurðu nokkra hugmynd
um, hve mörg þau eru núna?
— Þau eru líklega um 250
þúsund. Auk þess eru handritin
um 12 þúsund talsins.
— Er það rétt Finnur, að þú
hafir mciri mætur á handritasafn-
inu en hinum hlutum Landsbóka-
safnsins?
— Já, ég er öllu hrifnari af
handritunum en hinu prentaða
máli. Það cr ákaflega gaman að
grúska í þci-m. Upp á síðkastið hef
ég einkum haft ánægju af að
kynna mér gömul bréfasöfn. Þar
er oft margVíslega lífsreynslu og
margvíslegar tilfinningar að finna,
scm spcgla kviku mannlifsins bet
ur cn margt annað. Nokkuð af
þcssum bréfum Iicf ég gcfið út
í bókarformi, cn það er auðvitað
sáralítill hluti alls bréfasafnsins.
— Geturðu nefnt mér nöfnin
á höfundum cinhverra þessara
bréfa?
— Ja, þar er af æði mörgu að
taka. Nefna má þó Bjarna amt-
mann Þorsteinsson á Stapa, Jón
Sigurðsson — sumt af bréfasafni
lians er þó í Þjóðskjalasafni —
biskupana Steingríin Jónsson og
Hannes Finnsson og mai'ga aðra
kunna persónuleika sögunnar, sem
of langt mál yrði upp að telja.
— Virðist þér fi'æðiáhugi meiri
meðal íslendinga en annarra
þjóða? Ef svo er, hverju þakkar
þú þá — eða kcnnir — unx ?
— Fræðiáhugi cr Ivimælalaust
bæði rnikill og almennur hér á ís-
landi og er það eflaust aldagamall
arfur þjóðarinnai'. íslendingar
komust upp á að stunda fræða-
grúsk i gamla daga í fásinni sveita
lífsins og haía haldið því áfram
síðan. Og fræðiáhuginn er hér al-
vcg ótrúlega útbreiddur: Heldur
þú til dæmis, að það þekkist víða
ei'lendis að húsverðir safnanna
liafi samið og gefið út stórar fræði
bækur. Svo er þó hjá okkur: Hús
vörðurinn Haraldur Pétui-sson er
afkastamikill fræðimaður og liefur
sent fi’á sér þykkan doði'ant um
ættfræðileg efni. Og svona lioi'fir
við hér á landi: Áhugi á þjóðlegum
íi'æðum er ekki bundinn við ncina
fámenna stétt vísindamanna, fólk
úr öllum stéttum, mér liggur við
að segja á öllum aldri, fæst við
þess háttar athuganir í tómstund
um sínum oft með l'urðulega góð-
um árangri.
— Svo að við vikjum aftur lil
safnsins: Prentsmiðjui'nar gjalda
ykkur skyldutoll af öllu sínu prent
máli. Er ekkj svo?
— Jú, við fáum tólf eintök af
hverri bók, sem hér er prentuð.
5 cintökum dreifum við til ann-
ari'a safna hér á landi, 2 höfum
við til eigin nota cn 5 notum við
til skipta á erlcndum bókum, scnd
um þau söfnum og einstaklingum
í útlöndum og fáum aði’ar í stað-
inn. Við höfum föst skipti við
söfnin í Kaupmannahöín, Osló og
Stokkhólmi, auk íslcnzka safnsins
í Winnipeg. Við sendum líka ýms-
um einstakiingum víti um heim
árbók safnsins og fáum fyrir ríf-
n
lega úti látnar bókagjafir fi'á þcim
og öðrum velunnurum safnsins.
Nú alveg nýlcga bai'st okkur til
dæmis skrautleg útgáfa íslcnd-
ingasagna á sænsku og mei'kilcg
heimsbókamenntasaga eftir góðan
viðskiptavin okkar, Prompolini i
Sperró á ítaliu. Prompolini hefur
helgað íslandi hátt á annað hundr
að blaðsíður í þessai’i sjö binda
bókmenntasögu sinni, svo að ís-
land má þar vel við una.
— Hveruig mundir þú ox'ða hlut
vei'k Landsbókasafnsins, Finnur?
— Hlutverk þess er ákveöið í
lögum um Landsbókasafn, scm
samþykkt voi'u á Alþingi 11. maí
1949. Það er, að annast söfnun
og varðveizlu islenzki'a rita og
rita, cr vai'ða ísland eða íslenzk
efni, i'ornra og nýri'a, prentaðra
og óprentaði'a, — að halda uppi
safni ci'lcndra bókmcnnta í öllunx
grcinum, íslenzkri bókfræði, — að
vinna að kynningu íslenzkra bók
mennta og íslenzkrar menningar
á crlendum vettvangi, — að efla
bókfræðiiðkanir, m.a. með því að
gefa landsmönnum kost á að
Framh. á bls. 613
ALÞÝÖUBLAöIf) - SUNNUDAGSBLAD £05