Sunnudagsblaðið - 30.08.1964, Page 10

gráta og mamma kom strax. Hún
tók rjúpuna og bar hana inn í
stafgólfið á milli baðstofanna og
setti hana þar upp fyrir kistu. Svo
var komið með bankabygg og
rjóma í undirskálum, en rjúpan
snerti ekkcrt og lireyfðist ckki,
nema augun. Fálkinn sveimaði
lengi yfir bænum, en loks flaug
hann burt og þá var rjúpunni
sleppt. Hvað hún bar hart væng-
ina, er hún flaug yfir í hálsinn á
móti. Það var talið lánsmerki fyrir
mig, að rjúpan leitaði hælis hjá
mér.
★ Á FLÆKINGI.
Vorið 1896 hætti pabbi við bú-
skapinn í Vatnshól. Bæði var hann
oft nokkuð skjótráður, hafði ekki
eirð til að seiglast áfram, svo var
hann fátækur og skuldugur. Vet-
urinn eftir að ég fæddist missti
hann mikið af fé sínu í Sporðs-
feðga bylnum, og náði sér ekki á
strik aftur.
Ég fylgdi mömmu, en systrum
mínum tveim var komið fyrir. Þá
átti mamma bágt, hún elskaði
pabba og fórnaði öllu fyrir okkur
börnin. Hvar við vorum um sum-
arið man ég ekki, en um haustið
fórum við að Stóru-Ásgeirsá, og
þar fæddist Gunnar bróðir minn
fyrir jólin. Á heimilinu var margt
fólk og kátt, oft dansað frammi í
stofunni. Allir voru mér góðir.
Ekki man ég eftir neinu mark-
verðu þár, nema Stefáni Helgasyni.
Hann var förumaður, ólánlegur í
andliti, þrekvaxinn og luralegur,
hversdagsgæfur og sagður vel viti
borinn. En það, sem gerir mér
hann minnisstæðan var frámuna-
Ipcrii-r Ar|*5rnsháf+nr svn rnt-g hrrmir
■ o'- £ rf '—V. -
iai'st hec”r beffa af ?pðbil-
un, því hann var efnismaður fram
að tvítugu, er skipti um hann.
Sagt var, að álfkona hafi lagt þetta
á hann, og því trúði hann sjálfur.
Hver getur sagt hvað er rétt og
ekki rétt, sem kemur frá því ósýni
lega? Og einkcnnilegt var það, að
hverjum sem hrekkjaði Stefán eða
hræddi kom strax geypileg hefnd
fyrir. Á daginn sat Stefán á rúmi
í baðstofunni, oftast hljóður og
þungbúinn, en á nóttum varð hann
að sofa í útihúsum.
Vorið eftir fórum við áð Litlu-
Ásgeirsá, mamma, ég og Gunnar,
en pabbi var ekki með okkur. Ég
man lítið eftir mér þar, nema
mamma fór með okkur Gunnar
cinn daginn yfir að Auðunnarstöð-
um. Hún bar Gunnar á bakinu í
skinnskjóðu, en yfir Víðidalsá óð
hún með mig á bakinu, en Gunnar
við brjóstið. Qkkur var tekið ágæta
vel, fengum nýja kjötsúpu og kjöt
að borða, og þær beztu gulrófur,
sem ég hef nokkurn tíma bragðað.
★ A9 HNAUSUM
Pabbi hafði hug á að fara að
búa aftur, og leitaði eftir jarð-
næði. Iíann liitti Benedikt Blöndal
í Hvammi, umboðsmann konungs-
jarða, er hafði umráð Bergstaða á
Vatnsnesi, sem þá voru lausir úr
ábúð. Benedikt tók málaleitun
pabba vel og líklega, og er þeir
kvöddust bað liann pabba fyrir
bréf til manns á Reykjum í Mið-
firði, sem þyrfti að berast fljótt.
Pabbi gerði §ér ferð til að skila
bréfinu, sem reyndist vera bygg-
ingarhréf til viðtakanda fyrir Berg
stöðum. Benedikt hefði getað spar
að sér þetta, því ekkert hafði pabbi
gert f hluta hans.
Pabbi réðist síðan vetrarmaður
til Magnúsar Steindórssonar í
Hnausum, átti að vera fjármaður.
Magnús bauð honum tvö hundruð
krónur í kaup, sem var geysrhátt
þá, er árskaup vinnumanna var
eitt hundrað krónur. Auk þess
mátti pabbi hafa mig með sér. Ég
man vel er við pabbi komum í hlað
ið í Hnausum sunnan frá Skriðu-
vaðinu. oabbi á Rkióna sinum. en
&-r V-v>Jiwri ’ £, 1ar]']rinrn
’’ " ' 1"or*nrf eornG'míq tvPÍT
monn n'i no^an í hlaðið. og var
teymt undir öðrum. Það var Bene-
dikt Blöndal, sem hafði steypst af
hestinum og misst sjón á heila
auganu, sjón á hinu hafði liann
misst áður. Svona gctur forsjónin
verið gamansöm, og þó það lýsi
ekki góðu hugarfari, hefur mér
alltaf fundist Benedikt þetta mátu
legt.
Þegar ég var í Hnausum var þar
stórbýli, enda var Magnús Stein-
dórsson einn af stórbændum sýsl-
unnar, hélt uppi rausn og risnu.
Hann var af landaðli austur sýsl-
unnar, stórlátur, stórlyndur og
vægði hvergi, vitur maður og góð-
ur. en nokkuð bráðlyndur. Búið
var stórt. um 30 nautgripir í fjósi,
um 60 hross, um 500 fjár sett á
vetur, auk 40 fyrir vanhöldum. Af
fénu voru 150 sauðir, 250 ær og
140 lömb. Venjulega voru um 30
manns í heimili, og svo mun hafa
verið, er ég var þar. Vinnuergi
var mikil, og Magnús alltaf á ferð-
inni að líta eftir, hvort enginn svik
ist um. Aldrei sá ég hann snerta
á verki nema einu sinni, er hann
rifjaði flekk í túninu í brakandi
þurki, en allir hömuðust við að
snúa lieyinu.
Aldrei sá ég Magnús að öllu
ódrukkinn þann tíma, sem ég var
þar, hálft annað ár. Ég held iiann
hafi trúað á brennivíríið. Þegar
Guðrún, húsmóðirin, kom á morgn
ana í búrið var það fyrsta verk
hennar að opna skáp, sem var á
búrþilinu. Þar tók hún út svarta
pelaflösku og bolla, helti brenni-
víni í boilann, lét tappann í flösk-
una og hvort tveggja í skápinn og
skildi lykilino eftir í skránni. Ann-
ars hafði hún lykilinn ailtaf í vas-
anum. Magnús kom nokkru síðar,
grettur, svipharður og þegjandi,
tók bollann og drakk allt úr hon-
um í teig, allar hrukkurnar hurfu
og harín varð hýr á svipinn.,Mikið
mátti það vera gott, sem var i flösk
unni. Svo fór hann á stað í eftir-
litsferð, alltaf með hendurnar i
jakkavösunum, og vasarnir sigu
því neðar. sem Magnús var meira
„irV’r.?, rrrvVV
'• bnr|<j r^”nrpim vqr
hann orðinn ofdrukkinn um hádegi
og svaf þá I 2—3 tíma, en tvíhlóð
þann daginn. Uppáhaldsmatur hans
var grasagrautarhræringur, sem
hann borðaði með hornspæni úr
skál með hanamyndum.
010 SUNNUDAGSBLAÐ - ALÞÝÐUBLAÐIÐ
r