Frjáls þjóð - 19.05.1956, Qupperneq 7

lÆugardaginn 19.; maí 1956,
FRJÁLS ÞJÓÐ
í kosningunum 1953 áttu
andstæSingar þjóðvarnar-
manna í fórum' sínum éitt
vopn, sem þeir hugðu, að
biti næsta vel. Það var róg-
ur um einstaka þjóðvarnar-
menn, raunar heldur ■ fá-
fengilegur og klúðurslegur,
en þö illkvittnislegur, eftir
því sem hugmyndaflug og
ritfærni leyfði. Þegar á
reyndi, dugðu þó þessi vopn
illa. Þjóðvarnarflokkurinn
náði fótfestu þegar í fyrstu
atrennu.
í bæjarstjórnarkosningun-
um var kröftugra eitri roðið
á eggjar þessara rógsvopna.
Ekki dugði það þó heldur.
Þjóðvarnarflokkurinn jók
fylgi sitt til muna, hvarvetna
þar sem hann bauð fram, og
í Reykjavík var hann eini
andstöðuflokkur íhaldsins,
sem fékk miklu meira at-
kvæðamagn en í þingkosn-
ingunum. Hinir flokkarnir
töpuðu allir. Svo fór um sjó-
ferð þá.
En ekki eru kauðar af baki
dottnir. Þeir vilja reyna
þessa eftirlætisbardagaað-
ferð sína til þrautar. Ekki er
fullreynt fyrr en í þriðja sinn,
virðast þeir hugsa. Enn er
uppistaða nær allra þeirra
greina, sem andstæðingarnir
skrifa um þjóðvarnarmenn,
gamli rógurinn, aðeins lítil-
lega aukinn og endurbættur.
Ekki leiðist þeim gott að
gera, mannagreyjunum.
ídýfa hærukollanna.
Tíminn og Alþýðublaðið
hafa látið í ljós mikla
hneykslun á því, að Þjóð-
varnarflokkurinn býður
fram í flestum kjördæmum
landsins, líkt og það sé ein-
hver nýjung á íslandi, að
flokkar geri það. Er þrálátt
orðaskvaldur þessara blaða
um það, að slíkt og annað
eins sé hjálp við íhaldið,
eins konar ídýfa með höfuð-
réttinum, alls konar fárán-
legum söguburði um ein-
staka menn. Fer vitaskuld
næsta vel á þvi, að sjálfir
hærukollar íhaldsins berji
sér þannig á brjóst að hætti
annarra Farísea. Framsókn-
arflokkurinn hefur verið og
er í stjórn með íhaldinu, og
Alþýðuflokkurinn er í kosn-
ingabandalagi við þennan
stjórnarflokk. Blöð þeirra
geta svo sem gilt úr flokki
talað.
En mikið hefur Fram-
sóknarflokknum þó farið
aftur um karlmannleg við-
brögð síðan 1937, er hann
neitaði að þiggja stuðning í
allmörgum kjördæmum
gegn breiðfylkingu íhaldsins,
þar sem einn af þáverandi
stjórnmálaflokkum landsins
bauð ekki fram.
Slysni er hitt, að áróður-
inn og fúllyrðingárnar
stangast iðulega á. Þannig
segja Alþýðublaðið og Tím-
inn annan daginn, að
hræðslubandalagið myndi
leika sér að því að fella Pét-
ur Ottesen, Gísla Jónsson,
Jónas Rafnar, Magnús frá
Mel, Sigurð Óla og jafnvel
fleiri íhaldsþingmenn, ef
þjóðvarnarmenn væru falir í
• heildverzlun hræðslubanda-
lagsins, en næsta dag birtir
svo kannske Gylfi í>. Gísla-
son sigurfregnir í Alþýðu-
blaðinu og segir alveg vissa
kosningú hræðslubandalags-
manna í heilum landshlut-
um, þar á méðál sumra
þéirra, er Alþýðublaðið full-
yrti í sömu vikunni, að þjóð-
varnarmenn -felldu. Þetta
rekst dálítið á.
En aðalatriðið er þó það,
að frambjóðendur hræðslu-
bandalagsins eru alls ekki
frambjóðendur þjóðvarnar-
manna, heldur andstæðingar
þeirra. Þeir eru hærukollar
íhaldsins frá fornu fari og
heita lyst í þetra lagi að
bera þetta á borð.
Til þess að rógurinn krass-
aði betur, semur greinarhöf-
undur þá sögu, að fyrir
löngu hafi verið fullráðið af
hálfu þjóðvarnarmanna
framboð nafngreindrar konu,
Guðríðar Gísladóttur, í Vest-
ur-Skaftafellssýslu. Auðvit-
að hefur slík ákvörðun
aldrei verið tekin. En það
gerir rógberanum ekkert til.
Hér eru svo vísindaleg
vinnubrögð viðhöfð, að sag-
an er þá birt, or höfundur-
inn hefur væntanlega haft af
bandalagið og bræðralagið
bíði þeirra úrslita af sömu
rósemi og þjóðvarnarmenn.
En hvað hlytist svo af því,
ef óskir þessara blaða í garð
þjóðvarnarmanna rættust?
Fyrst og fremst það, að í-
haldið fengi eitthvað af þess-
um þingsætum. En þá er
ekki horft í „stuðning við
íhaldið". Svona er rökvísin
á þeim bæjum.
Og þessi sama rökvísi
gægist víðar fram. í upp-
stigningardagsgrein Helga
Sæmundssonar í Alþýðu-
blaðinu var fastlega gert ráð
SÞriðga rógsheríeröin
enn -á stjórnarstalli með
þeim. Engar frekari sannan-
ir eru nú fyrir því fremur
en til dæmis í kosningunum
1953, að Framsóknarflokk-
urinn ætli ekki að standa á-
fram við stallinn með íhald-
inu.
Líka synd að bjóða
ekki fram.
En það er meira blóð í
hræðslubandalagskúnni. Það
er ekki aðeins, að það sé
„stuðningur við íhaldið“ og
að öllu leyti hin hróplegasta
synd, ef þjóðvarnarmenn
bjóða fram. Það er engu
betra, ef þeir bjóða ekki
fram.
Vestur-Skaftafellssýsla er
eitt tvísýnasta kjördæmi
landsins. Á uppstigningardag
hellti Helgi Sæmundsson úr
skálum reiði sinnar yfir
þjóðvarnarmenn fyrir það
tilræði við hræðslubanda-
lagið að vera ekki búnir að
bjóða þar fram. Auðvitað er
jafnöruggt, að það hefði ver-
ið gert að hinu svæsnasta á-
rásarefni, ef þeir hefðu ver-
ið búnir að bjóða þar fram.
Þetta má heita að kunna sinn
rógburð. Og það má líka
því spurnir, að einmitt þessi
kona yrði ofarlega á fram-
boðslistanum í Reykjavík. Ef
hann hefði frétt, að einhvpr
önnur koná ýrði í því sæti,
er ekkert líklegra en hann
hefði gert að árásarefni, að
hún skyldi ekki boðin fram
í einhverju kjördæmi lands-
ins.
Þingsæti, sem þeir
vildu gefa íhaldinu.
Ekki er það alveg undan-
tekningarlaust, að þessir
herrar vilja fella íhaldsþing-
menn. Þeir vilja nefnilega
heldur, að íhaldið fái þing-
sæti en þjóðvarnarmenn.
Hvað eftir annað eru látn-
ar í ljós þær frómu hjartans
óskir, jafnt í Alþýðublaðinu
og Þjóðviljanum, Tímanum
og Útsýn, hve ánægjulegt
það væri, ef þjóðvarnarmenn
næðu hvergi kosningu. Það
eru sömu óskirnar og komu
bæði fram í þingkosningun-
um 1953 og bæjarstjórnar-
kosningunum 1954. Nú er
það að vísu á valdi kjósenda,
en ekki þessara rökvísu
blaða, hve mörg þingsæti
þjóðv'arnarmenn fá. Við
skulum vona, að hræðslu-
fyrir því, að Guðríður Gísla-
dóttir næði kosningu sem
uppbótarþingmaður í Vest-
ur-Skaftafellssýslu. Eitthvað
stangast það á við áróðurinn.
En þær gloppur koma kann-
ske ekki að sök. Uppistaða
þessa fína vefnaðar á nefni-
lega að vera lygi, en ívafið
rógur. Á málefni er ekki
minnzt. Þau eru aukaatriði
í kosningabaráttu sem þeirri,
er þarna er háð.
Hin súru vínber.
Að Iokum skal minnzt á
eina historíu úr Þjóðviljan-
um. Það er framboð þjóð-
varnarmanna í Eyjafirði, er
hlaupið hefur fyrir brjóstið
á þeim.
Nú er svo mál með vexti,
að ekki komast nema fjórir
menn á framboðslista í Eyja-
firði. Þjóðviljaskarnið hefur
sett saman þá sögu, að
Hjörtur Eldjárn og Stefán
Björnsson væru fráhverfir
Þjóðvarnarflokknum, af því
að þeir eru ekki á framboðs-
listanum. Á honum séu þeir
einir, er fylgislausir séu í
Eyjafirði. Það er auðvitað
sök sér, þótt þetta grandvara
KVENNASPJALL
Ritstjóri: Sigríður Arnlaugsdóttir
Um meðferð á grænmeti.
Nú er grænmetið að koma i
vcrzlanir. Gúrkur og salat er
komið, og tómatarnir koma von
brá&ar. Og þá ris upp gamla
vandamálið: Hvernig á að fara
með þessar vörur? A að geýma
þær, þar sem kaupandinn getur
aðeins séð þær, en ekki siiert,
eða á -að stilla þeim fram á búð-
arborðið í körfum og kössum,
þar. sem kaupandinn gettir þukl-
að og þreifað «?g sannfært sig um,
að varan, sem liann kaupir, sé nú
áreiðanlega fyrsta flokks?
Fyrir mitt leyti aðliyllist ég al-
gerlega fyrri kostinn. Grænmeti
er viðkvæm vara, við þvoum
það aðeins úr köldu vatni, áðtir
en það er sett á borðið. Það er
ekki aðeins sóðaskapur, sem fylg-
ir þessu þukli, lieldur oft hrein
skemmd á vörunni. Tómatar eru
ekki lengi að skemmast, ef þeir
verða fyrir hnjaski, og meðferð-
in á þeim við búðarborðið er oft
óblíð. Ég lief séð konu klipa
hvern einasta tómat i stórri
blað skreyti síður sínar núna
á vordögunum með tilhæfu-
lausum sögum um Stefán og
Hjört. En hitt er broslegra,
að einmitt Þjóðviljamenn
gerðu sér í vor ferð til Stef -
áns á Hlöðum í því skyni að
leggja fyrir hann veiðinet
sín, en fóru heim aflalausir
og verra en það.
Nú er Stefán á Hlöðum
„fylgislaus“, að dómi Þjóð-
viljans, og kemur þar enn
fram sjálfslygi refsins, er
dæmdi súr þau vínber, er
hann náði ekki til. Og
hreyknir hefðu Þjóðvilja-
menn án nokkurs efa verið
af sérhverjum þeim manni,
sem er á framboðslista Þjóð-
varnarflokksins í Eyjafirði,
ef þeir hefðu átt nokkurn
kost á vild eða fylgd nokkurs
þeirra. Þeir níða mest þá
menn, er þeir hafa frekleg-
ast sótzt eftir að fá í sinn.
hóp, en engan kost átt á að
fá.
„Ó vesalings, vesalings
fangar,
ég veit, hversu sárt ykkur
langar“.
Svo skuluip^ið bíða, átekta
og sjá, hvors fylgi verður
meira í Eyjafjarðarsýslu,
þjóðvarnarmanna eða Þjóð-
viljamanna.
Áslákur.
Milijönatugnn
kastað á glæ
Eitt af því, sem bæði veld-
ur óhóflegri eyðslu gjaldeyr-
is, er taumlaus og skipu-
lagslaus innflutningur á
sumum tegundum vöru,
í vöruskemmum og
geymslum innflutningsfyrir-
tækja liggja nú vörur, sens
keyptar hafa verið til lands-
ins fyrir milljónatugi, en
hafa ekki selzt vegna þess,
að ofmikið var flutt inn af
þeim. Sumt af þessu er líka
tízkuvarningur, sem verður
illseljanlegur, ef hann geng-
ur ekki út þegar fyrstu mán-
uði. Annað er furðulegt
skran, ,sern aldrei hefur átt
erindi inn í landið.
Mikið af þessu mun á sín-
um tíma liafna á öskuhaug-
unum.
körfu, áður en liúii valdi að lok- þeir finna nokktirn, sem þeim
um tvo, sem hún keypti. þykir nógu góður.
HeimdéiSSur
Ýmist í ökla eða eyra.
Fólk er undarlega sjálfu sér
ósamkvæmt. í haust var hafin
lierferð gegn þvi, að búðarstúlkur
snertu brauðin, um leið og þær
afgreiddu þau. Nú sjást brauð
ekki lengur i verzlunum öðru-
vísi en vandléga innpökkuð. Og
hángikjötslæri þurfa helzt að
v.era i plastpokum, svo að það
þyki nógu fínt (ekki trúi ég því,
að það sé lieppileg meðferð á
kjöti að byrgja það í loftþéttuin
plastpoka). En sé kaupanda mein
að að gramsa eftir vild í græn-
metis- eða ávaxtakörfu, setur
liann upp móðgunarsvip og neit-
ar að kaupa.
Sama er að segja um harðfisk-
inn, okkar gamla og góða þjóð-
arrétt. Það er eiiis og margir
þurfi að sýna, að þeir hafi vit á
harðfiski, með því að þukla og
brjóta upp livern einasta fisk,
sem til er í verzluninni, áður en
Lestur veðurfregna
í útvarpinu.
Oft er fundið að ú'tvárpinu og
með misjafnlega sterkum rökum,
og sýnist sitt hverjum. Þó hugsa
ég, að flestir séu sammála um, að
útvarpið liáfi sjaldan verið bragð-
dáufara og leiðinlegra en nii í
vetur. Annars er það aðeins eitt
einstakt atriði, sem ,ég vildi minn-
ast á, i sambandi við dagskrá út-
varpsins. Það er lestur veður-
fregna. Einstakir starfsmenn veð-
urstofunnar liafa þannig fram-
burð, að það er alls ekki vansa-
laust, að þeir skuli vera látnir
lesa veðurfregnir i íslenzka út-
varpið. Það lilýtur að særa eyra
hvers eiuasta íslendings að heyra
ambögur eins og Regjavig, Gran-
land, lagð, úrgoma, snjógoma o.
s. frv. Það er undarlegt, að fyrir
slíkt skuli ekki hafa verið tekið
fyrir löngu.
Framhald af 12. síðu.
ir, að Heimdallur legði til hólm-
göngu við unga þjóðvarnar-
menn. Verður að draga af því
þá ályktun, að yfirboðurum
Heimdallar í Sjálfstæðisflokkn-
um hafi þótt það óráð, að Heim-
dellingar gengju undír vopn
ungra þjóðvarnarmanna á fjöl-
mennum fundi, nema þá Héim-
dellinga sjálfa hafi brostið
áræði, þegar til átti að taka.
Það er að minnsta kosti
augljóst, að þeim, sem réðu
endanlegri ákvörðun Heim-
dallar, hefur ekki þótt fýsi-
legt að eiga orðaskipti við
unga þjóðvarnarmenn á al-
mennum . fundi. Láir þaS
þpiim enginn, þvi að enginn
ganianieikur hefði verið fyr-
ir þá að eiga að verja þanu
málstað, sem óverjandi er.