Frjáls þjóð - 17.11.1962, Síða 6

- ' . .. J _• ' ; . . I
George Owen Baxter:
SKUGGINN
i ..... i i i i
Hann hætti og stóð í skyndi
á fætur.
„Eg er utan við mig. Ég er
ekki með öllum mjalla. Innan
skamms vakna ég og uppgötva
að mig hefur verið að dreyma
þetta allt. Iíver er ég? Iíver er
Benn? Og hver hefur skrifað
þetta bréf?“
„Halló!“ kallaði hann. „Kom-
ið hingað! Það getur verið, að
hann hafi stokkið af greininni og
sloppið inn um hlöðudyrnar.“
Tíu menn komu þjótandi inn
um dyrnar. Skugginn sneri sér
við til að vísa þeim leið. En um
leið og hann sneri Ijakinu að
Tom renndi hann sér niður úr
fylgsni sínu. Brot úr sekúndu
hékk hann á höndunum í bjálk
anum og lét sig falla í hnakk
inn á baki dökka hestsins.
Þcir sáu hann í sömu svifum
og hann datt, en áður en hróp
gæti aðvarað Skuggann um,
hvað gerzt hafði að baki hon-
um, hafði Tom keyrt hestinn
sporum.
Skugginn sneri sér við í einni
svipan — en aðeins til að sjá
Captain bregða fyrir um leið
og hann þaut út um dyrnar á
húsinu með flóttamanninn liggj
andi álútan á hálsi sér.
XIII.
Ámeðan allir umsátursmenn
irnir hlupu til hesta sinna með
hrópum og blótsyrðum og riðu
af stað í dauðans ofboði, stóð
Skugginn kyrr, án þess að
hreyfa legg né lið. Honum»leið
ekki vel við þá tilhugsun, að
hann skyldi hafa tapað Captain
aftur, eins og hann hafði vcrið
sigrihrósandi yfir að vera búinn
að ná honum. Hann vissi, að
það var bjánaskapur að ætla sér
að ná í þann mann, sem sæti
á baki hans. Hversu oft hafði
þeim mönnum, sem þó voru að
elta hann á þeim fljótustu hest-
um. sem voru til á margra mílna
svæði.
Fimm mínútum cftir að
flóttamaðurinn var horfinn, var
varla nokkur maður eftir í bæn-
um. Skugginn gekk ráðþrota frá
ldöðunni og yfir að hinu auða
og yfirgefna veitingahúsi, Það
væri nógu gaman að sjá hcrberg
ið, þar scm hinn ungi| maður
hafði sofið um daginn. Hann
15
gekk upp stigann og hugsaði
um, hvernig maður þess, Tom
Converse, væri, og hvað hann
væri í raun og veru. Hann hafði
náð Tom í gildru. sem hafði ó-
tvírætt bent til, að hann týndi
lífinu, enda var Skugganum
sama. Líf hans hafði enga þýð-
ingu. En núna hafði það sýnt
sig, að Tom var ekki jafn hug
laus og hann hafði haldið. Flótt
inn af veitingahúsinu var verk,
sem Skugginn sjálfur hefðí ekki
getað leikið betur.
Hann fékk það óþægilcga mik
ið á tilfinninguna, að hans eig-
in örlög væru á einn eða annan
hátt fléttuð saman við örlög
Tom Converse,
Þegar hann gekk inn í her-
bergið. þar sem hinn ungi mað-
ur hafði verið lokaður inni, sá
hann sér til mikillar undrunar,
að Ijós logaði þar inni. Hann
stóð augliti til auglitis við AI-
geínon Thomas lögreglustjóra.
Gamli maðurinn kinkaði kolli
og brosti.
„Sjáið bara“, sagði hann.
„Hann hefur ekki rcynt neitt
hcimskulegt. Hann hefur ekkert
reynt að rífa gat á loftið eða
gólfið. Nei, hann hcfur sem sagt
bara beðið eftir þessu heppilega
tækifæri, og svo.fór hann þann
veg, sem við héldum að hann
myndi koma.“
Lögreglustjórinn hristi höfuð
ið undrandi. Skugginn leit á
hann sínum dökku augum. Þau
voru vakandi og athugul, cn í
djúpi þeirra brá fyrir eins og
gulum glampa. Þetta voru ein-
kennilegar kringumstæður. Hér
stóð hann, sjálfur, Skugginn, og
talaði í friðscmd við lögreglu-
stjórann, sem þorpararnir á
fjöllunum höfðu óttast í mörg
ár.
„Má ég segja yður eitt, lög-
reglustjóri“, sagði hann vonzku-
lega. „Ég er mest hissa á að
hann skyldi sleppa frá yður.
Það er í fyrsta sinn, sem þér haf
ið náð tangarhaldi á Skuggan-
um, og mér finnst það reglulega
ergilcgt, að þér skylduð þurfa
að láta í minni pokann. Manni
finnst jafnvel, að þér hafið hitt.
þarna fyrir mann, scm sé of-
jarl yðar.“
Lögreglustjórinn gamli tók
lampann og Ivfti honum upp að
andliti afbrotamannsins og at-
hugaði hann grandgæfilega.
„Þér eruð vitur maður“, sagði
liann hægt og horfði á hann
rannsakandi. „Þér eyðið ekki
tímanum í nótt til að reyna að
handsama Skuggann“.
„Nei“, sagði ‘Skugginn. „Ég
vissi, að það var vonlaust, því
nð ég sá hestinn hans.“
Hann leit ckki af andliti
gamla mannsink. Ilann sá að í
svip þessa gamla manns hvíldi
máttur, jafnvel hættulegt vald.
Saint vissi hann eiginlega ekki,
hvers kyns vald þetta var. Og
í þeirri svipan fannst honum
óþægilegt að láta öldunginn
horfa á sig. með þessu leyndnr-
dómsfulla augnaráði.
Skugginn átti einnig starf fyr
ir höndum. cr hann varð að
sinna. Innan skamms mundi
Tom vera kominn hcim til fjöl
skyldu sinnar. Og svo mundi
hann á augabragði koma til
baka með sannanir fyrir, hver
hann væri. Fyrir þann tíma
urðu Jess Sherman. Harry Lang
og Chuck Parker að vera komn-
ir fyrir kattarnef.
„Eg verð að fara“, sagði hann
við Algie. „Vcrið þér sælir!“
leggja á hann, því þessa stund-
ina þurfti hann ekki að flýta
sér. Verkið, sem hann átti að
vinna, var bezt að gera eftir
miðnætti. Enda beið hann þar
til stytt var upp og óveðrið lægt
svolítið. Svo reið hann af stað
yfir holt og hæðir og stanzaði
svo í litlum dal, sem var allur
skógi vaxinn, undir laufkrónu,
sem var svo þétt, að hripaði
ekki í gegnum. Þar opnaði hann
hnakktöskuna og tók upp blað
og blýant og líka bréf, sem
skrifað var með sömu smáu og
festulegu rithöndinni eins og
bréfið, sem kastað hafði verið
inn til Tom Converse.
Við birtuna af vasaljósinu at-
hugaði hann skriftina gaum-
gæfilega og fór svo að skrifa.
Það leið ekki á löngu þar til
hann væri ánægður með skrift-
ina. Þá tók hann nýja örk og
skrifaði í örfáar línur með
hönd, sem var nákvæmlega eins
Áburðarpantanir
fyrir árið 1963
Hér með er þess óskað, aS allir þeir, sem réttindi
hafa til að annast dreifingu og sölu áburðar og
áburð ætla að kaupa á næsta ári, sendi áburðar-
pantanir sínar fyrir árið 1963 til Áburðarverk-
smiðjunnar í Gufunesi fyrir 1. des. n.k.
Áburðarsala ríkisins
Áburðarverksmiðjan h.f.
Aðvörun
um stöðvun atvinnurekstrar vegna vanskila á
söluskatti.
Samkvæmt kröfu tollstjórans i Reykjavík og heim-
ild í lögum nr. 10. 22. marz 1960, verður atvinnu-
rekstur þeirra fyrirtækja hér ) umdæminu, sem
enn skulda söluskatt 3. ársfjórðungs 1962, svo
og söluskatt og útflutningssjóðsgjald eldri ára,
stöðvaður, þar til þau hafa gert full skil á hinum
vangreiddu gjöldum ásamt áföllnum dráttarvöxt-
um og kostnaði. Þeir, sem vilja komast hjá stöðv-
un, verða að gera full skil nú þegar til tollstjóra-
skrifstofunnar, Arnarhvoli.
Lögreglustjórinn í Reykjavík. 14. nóv. 1962.
Sigurjón Sigurðsson.
„Bíðið við augnablik" sagði
Algie. „Mér finnst við ættum
að talast svolítið meira við, ég
man ekki eftir að hafa séð and
h’t yðar fyrr“.
Ilatrið kom upp í Skugganum
og hann hreytti út úr sér: „Ég
er ekki vanur að hanga á knæp-
um og vaða elginn um sjálfan
mig, það er víst þess vegna, að
þér kannist ekki við mig“.
Með þessum orðum sneri
hann sér við og stikaði út úr
herberginu. Lögregluforinginn
gekk hægt á cftir og hélt lamp-
anum hátt yfir höfði sér. Ilann
stóð og horfði á eftir þeim ó-
kunnuga með ánægjusvip. En
hefði Skugginn vita. hvað sá
gamli hugsaði, hcfði hann lík-
lega látið samtalið enda með
skoti.
Skugginn sneri sér ckki við,
heldur gekk rakleitt út í hest-
húsið og tók reiðskjótann sinn.
Hann flvtti sér ekkert að