Vikublaðið - 22.07.1994, Page 8

8
Viðhorf
VIKUBLAÐIÐ 22.JÚLI 1994
Hinir árlegu
HAFNARDAGAR
við Gömlu höfnina
í Reykjavík
22 - 24 jÚlí
Föstudag - Laugardag og Sunnudag
Dagskrárliðir m.a.:
> Fisk- og grænmetismarkaður
> Útileikhús
> Götuleikhús
> Skemmtisigling um sundin
> Siglingakeppni
> Harmonikkuball á hafnarbakkanum
> Flugeldasýning
REYKJAVÍKURHÖFN
Áskriftarsíminn
er 17500
Vikublaðið
Innlausnarverð
húsbréfa í
1. flokki 1991
3. flokki 1991
1. flokki 1992
2. flokki 1992
1. flokki 1993
Innlausnardagur 15. júlí 1994.
1. flokkur 1991: Nafnverð: 1.000.000 kr. 100.000 kr. 10.000 kr. Innlausnarverð: 1.386.887 kr. 138.689 kr. 13.869 kr.
3. flokkur 1991: Nafnverð: 1.000.000 kr. 500.000 kr. 100.000 kr. 10.000 kr. Innlausnarverð: 1.234.062 kr. 617.031 kr. 123.406 kr. 12.341 kr.
1. flokkur 1992: Nafnverð: 5.000.000 kr. 1.000.000 kr. 100.000 kr. 10.000 kr. Innlausnarverð: 6.077.271 kr. 1.215.454 kr. 121.545 kr. 12.155 kr.
2. flokkur 1992: Nafnverð: 5.000.000 kr. 1.000.000 kr. 100.000 kr. 10.000 kr. Innlausnarverð: 5.981.897 kr. 1.196.379 kr. 119.638 kr. 11.964 kr.
1. flokkur 1993: Nafnverð: 5.000.000 kr. 1.000.000 kr. 100.000 kr. 10.000 kr. Innlausnarverð: 5.509.017 kr. 1.101.803 kr. 110.180 kr. 11.018 kr.
Innlausnarstaður: Veðdeild Landsbanka íslands
Suðurlandsbraut 24.
dáG HÚSNÆÐISSTOFNUN RÍKISINS
L,.J HÚSBRÉFADEILD • SUÐURLANDSBRAUT 24 • 108 REYKJAVÍK • SÍMI 69 69 00
Húsbréf
Sveitasæla
Nýverið lagði ég land undir fót
ásamt fjölslcyidu minni.
Haldið var í átt að sumar-
bústað er ættmenni mín hafa komið
sér upp vestur í Dölum af miklum
dugnaði og eljusemi. Haldið var af
stað eftir vinnu á föstudagseftir-
miðdegi. Allir voru hæfilega þreyttir
og pirraðir eftir amstur vikunnar til að
gera ferðalagið eftirminnilegt. Fleiri
en við æduðu að sækja Island heim og
því var nokkur umferð á vegum
þennan dag. Þungt var yfir og spáin
slæm svo vægt tíl orða sé tekið. Hér
var sem sagt „týpískt" veður fyrir
íslenska ferðalanga. Eins og sannir
Islendingar ferðumst við innanlands í
sumar (það hljómar betur en að eiga
ekki fyrir utanlandsferð) og tíl að full-
komna slagorðaglauminn fylltum við
bílinn af bensíni svo að „Olís getí
grætt landið" (eða grætt á landanum).
Þegar komið var á áfangastað var
komið kvöld og tími til að ganga tíl
náða. Veður var ekki upp á það besta
og ánægjutílfinning gagntók mig
þegar ég hugsaði tíl þess að þurfa ekki
að gista í tjaldi.
Morguninn eftir var rok og rigning
og ekki hundi út sigandi. Þegar allir
voru dauðleiðir á því að finna sér eitt-
hvað að gera innandyra heyrði ég
sjálfan mig muldra: „Hvað er maður
eiginlega að vilja hingað upp í sveit?“
Við þessar kringumstæður fann ég
ekkert viðunandi svar.
Ingi Rúnar
Eðvarðsson
Til að bjarga deginum var ákveðið
að fara í sund. A leiðinni þangað urðu
á vegi okkar hestar og úr aftursætinu
heyrði ég frumburðinn segja: „Nei,
sko köflóttur hestur!" Ekki verður því
á móti mælt að eitthvað hafa foreldrar
og skóli brugðist í dýrafræðikennsl-
unni.
Þegar heim var komið eftir sundið
var komið hið besta veður og við
ákváðum að rækta landið. Við settum
niður nokkrar plöntur til að mynda
skjólrunna svo annar gróður fái þrifist
fyrir eilífum næðingi. Um kvöldið leið
okkur bara virkilega vel á sál og lík-
ama og við spjölluðum saman og
hlustuðum á útvarpið. Sumarbústað-
urinn er annars heimur útvarpsins
sem berst harðri barátm fyrir tilveru
sinni í hinu stressaða hversdagslífi.
Næsta morgun var veðrið hreint
yndislegt. Drengirnir voru sendir út
að leika sér í góða veðrinu og maður
fékk loks færi á að drekka morgun-
kaffið óáreittur. Utí var fuglasöngur
og hestar og kindur í sjónmáli. Hér
var komið svarið við spurningu minni
frá deginum áður. Það er auðvitað að
komast í beina snertíngu við nátt-
úruna. Og losna undan ægivaldi
klukkunnar. í borgaramstrinu þarf
maður að mæta á réttum tíma tíi
vinnu, sækja börnin á dagheimili fyrir
vissan tíma, fundurinn er klukkan níu
og tannlæknirinn klukkan tíu. Við
lifum ekki í iðnaðarsamfélagi eða
tæknisamfélagi, heldur tímasamfélagi.
I sveitasælunni er klukkan sett til
hliðar. Það er eins og nokkrar
klukkustundir bætist við sólahringinn.
Einhverra hluta vegna hefur maður
tíma tíl að gera flest það sem maður
þarf að gera í sveitinni. Og það merki-
lega er að maður borðar og sefur
þegar þörfin kallar, en ekki á fastmót-
uðum tímum. Þetta er sem sé skýr-
ingin á því hvers vegna maður keyrir
eins og berserkur um landið þvert og
endilangt tíl þess að komast í snert-
ingu við náttúruna. Sveitín er eins
konar öryggisventíll tíl að varna því að
maður farir yfirum af stressi.
Margt er skrýtíð í kýrhausnum.
Þegar kyrrlífi sveitarinnar er virkilega
farið að segja til sín eftir nokkuð langa
dvöl fer margan að þyrsta í ys og þys
borgarlífsins. Maður fer að sjá bari,
bíó og sjónvarp í hillingum.
Þetta er víst díalektík náttúrunnar.
Lesendur skrifa
Lúxusdrossíur og
launamisrétti
Fyrir skömmu hóf ég akstur
strætisvagna og keyri oftsinnis
fullan vagn af farþegum. Eftir
yfirmönnum SVR að dæma er slíkt
ábyrgðarstaða og aldrei of oft brýnd
fyrir vagnstjóruin sú ábyrgð sem
hvílir á þeim í farþegaflutningum á
fjölförnum akbrautum borgarinnar.
Allt þar til ég fékk launaumslagið
var ég ánægður með starf mitt. Sú
gleði snerist þá upp í sára biturð. Ég
hafði fengið 84.000 krónur í laun, en
ávísun mín hljóðaði upp á 46.000
krónur. A þeim átti ég að lifa út
mánuðinn, borga húsaleigu, reikn-
inga, kaupa mat og aðrar brýnar lífs-
nauðsynjar.
Á ekki fyrir fargjaldinu
Á leið minni um Vesturgötuna ek
ég framhjá íveruhúsi ráðherra í
borginni sem kennir sig við jafnaðar-
stefnuna og fyllir þann flokk sem ber
nafn alþýðu. Rauð útidyrahurðin hjá
kratanum æpir á vegfarendur og
minnir sá rauði litur ekki lengur á
blóðbönd og bræðralag, heldur'blóð,
svita og tár. Allavega hjá alþýðu-
manninum mér. Þarna fyrir utan eru
iðulega fínustu lúxusdrossíur sem
flytja ráðherra annað hvort í dýr
matarboð eða til flugvallar utan-
landsflugs, þaðan sem flogið er um
veröld víða og fé sólundað á allar
hliðar. Á meðan kemur alþýðufólk í
vagninn minn sem á ekki fyrir far-
gjaldinu vegna launamisréttisins í
þjóðfélaginu.
Sokkarnir verða að duga
Utborgunardaginn fór ég í Hag-
kaup og hugðist gera hagkvæm kaup,
enda ekki á færi manns með mínar
tekjur að líta í aðrar verslanir. Skór
4.995. Eg varð ffá að hverfa með
sokkaplagg á 299 krónur í annarri
hendinni. Eg skyldi áfram mæta í
vinnuna á gömlu spariskónum mín-
um sem ég keypti fyrir fimm árum
og hún móðir mín blessunin haföi
látið sóla að minnsta kosti þrisvar
sinnum.
Mér gramdist stjórnarfarið hér á
landi eftir að hafa kynnst kjörum al-
þýðunnar sem notar strætísvagnana í
Reykjavíkurborg, meðan menn sem
þykjast vinna fyrir alþýðuna og al-
múgann í landinu ausa fé á allar
hliðar til að lifa sínu aristókratíska
lífi.
Þjóðhöfðingjar og ráðherrar í öfl-
ugri lögreglufylgd runnu um götur
borgarinnar og víðar um landið og
ég hugsaði með mér að það væri ekki
skrítið þó fólk þetta væri hrætt urn
líf sitt eftír allt það sem það hefur
gert alþýðu þessa blesssaða lands. Eg
get ekki sagt að það hafi eitthvað á
samviskunni, því ég efa stórlega að
þetta fólk hafi lengur nokkra sam-
visku.
Lítið fer fyrir kristninni
Það er slík hörmung að varla fá
orð lýst þessu gegndarlausa bruðli
ráðherra og annarra yfirstéttar-
manna á meðan alþýðan líður skort
og dregur fram lífið á lágmarksvið-
haldskostnaði fyrir líkami sína.
Svona stjórnarfar vekur ekki síður
upp þá spurningu hvort raunin sé sú
að við búum í kristnu landi. Þeirri
spurningu er fljótsvarað. Svona
stjórnarfar er ekki kristíndómur. Það
er ekki kærleikur við náungann þeg-
ar stríðalin yfirstétt og hefðarfólk
skammtar sér fé og fæðu eftir þörf-
um en kúgar almúgann. Það er mis-
kunnarlaus glæpur, helför gegn lág-
stéttinni. Orð Krists sem hann
beindi til yfirstéttarinnar á sínum
tíma eiga enn vel við í dag: „Lýður
þessi heiðrar mig með vörunum, en
hjarta þeirra er langt í burtu ffá
mér.“ (Matt. 15:7)
Kommúnisminn ógurlegi
Hið forna vígi kommúnismans í
austri er fallið. Því er nú aldrei sem
fyrr þörf fyrir öfluga verkalýðsbar-
áttu. Hægri öflin berjast ötullega við
útrýmingu alls þess sem kenna má
við sósíalisma og hafa fengið til liðs
við sig dekurbörn úr fyrrverandi
austantjaldsríkjum. Allt sem aflaga
fer er kommúnismanum að kenna, er
sagt. Áróðurinn er slíkur að jafhvel
hér talar fólk um þennan ógurlega
kommúnisma á íslandi. Þó finnast
gamlir menn fyrir austan sem eru
ennþá trúir málstaðnum. Þeir vita
hvað varð hinu kommúníska skipu-
lagi að falli. Ef það heföi fengið tíma
og ffið fyrir auðvaldsöflunum fyrir
vestan væri það enn við lýði.
Það fer að verða erfitt um bjarg-
ráð hjá alþýðu manna þessa dagana
og því er það von mín að Alþýðu-
bandalagsmenn efli verkalýðsbaráttu
sína og tali hátt um misréttíð í land-
inu.
Einar Ingvi Magnússon