Mánudagsblaðið - 21.03.1949, Blaðsíða 6

MÁNUDAGSBLAÐIÐ
Mánudagur 21. marz 1949.
tíem hún hafði sjálf búið til,
og stór sneið af eplaköku.
Hún byrjaði á því að segja
rnér, að hún væri alveg að
sálast úr gigt, og að læknir-
inn áliti, að hún þyrfti að
bafa sérstakt mataræði. En
hún varð nú samt að halda
við kröftunum og líta eftir
honum. Svo sagði hún mér,
aS ég væri mögur, og ætti að
k.sina heim og hafa almenni-
legan mat um stund. Seinna
spurði hún mig feimnislega
um Pétur, og hvort af hon-
um væri runnin heimskuvím-
an, og hvort hann sýndi
nokkur merki þess, að hann
ætlaði að koma aftur til
fallegu konunnar sinnar, eins
og sannkristnum manni
sómdi.
Og ég var aftur skólastelpa
íyrir innan tvítugt, þegar
hún hafði reynt að finna
það sem að baki var hinni
illu hegðun minni í skólan-
um, svo að hún gæti staðið
milli mín og reiði ógiftu
frænku minnar, sem var á-
k.veðiu að láta ekki spilla
mér.
Hún hélt hún kynni að
hafa valdið mér óþægindum
með.bví að minnast á Pétur,
svo að. hún skipti um umtals
efni. ,,Þú getur fengið þér
sígarettu hér inni, ef þig
langar til,‘, sagði hún. ,,Eg
veit, að menn þurfa ekki að
vera slæmir, þó að þeir
reyki, . það er bara kjána-
skapur, sem þú hefur lært'
af manninum þínum.“ * Hún
lagði frá sér tóman kvöld-
verðardiskinn.
Eg kveikti í sigarettu og
gekk um og skoðaði Ijós-
myndirnar, sem voru einaj
veggskrautið hennar. Ljós-
mvndir og daguenemyndir.1
Ein var af bróður hennar og
unnusta hennar, sem réðu;
sig í herinn saman fyrir eitt
hvað fimmtíu árum. þegar
hart var 1 ári í Kanada. Þeir|
féllu í einhverri gleymdri,j
brezkri landamærastyrjöld í
nýlendum Viktoríu drottn-
ingar. ÐagurremvTidin var
upplituð mynd af tveimur,
ungum mönnum, hátíðlegum
á svipinn og kunnú ekki við
sig f gamaldags hermanna-
búningi.
Nellie ha.fði verið „rabn-
ihgunni trú“ að því er virt-
ist. Pabbi hafði oft sagt mér.i
•a.ð þegar hún var ung, hefðij
hann vonað. að hún mundi
giftast, af því að hún væri
s*vp barngóð. En á hvefjumj
.jFyrsta föstudag“ í fjörutíu
ár hafði hún verið til altaris
til þsss að friða sál bróður
síns og ,mannsefnisins“ síns.
Oft sagði hún mér, þegar ég
var barn, að hún væri ham-
ingjusöm í tilhlökkuninni
urn að hitta þá aftur í himnia!
ríki.
Hún átti, auk ]jósm.ynd-i
anna af þeim, myndir af
mömmu og af börnunum,
sem. dóu, og að minnsta kosti
átta af mér, af því að ég var
FRÁSKILIN
if, 21.
ItSí
yngst af krökkunum og
„henn.ar“ barn.
Eg gekk um herbergið og
skoðaði Ijósmyndirnar; og
staðnæmdist snögglega fyrir
framan eina, sem ég hafði
ekki séð.
Það var móðir-með-barn
mynd af mér, fcrviða á svip-
inn og af barninu Patreki.
Þessari mynd liafði ég
gleymt.
Þegar hann var tveggja
mánaða gamall, taldi Nellie
mig á að láta taka aí honum
mynd. Sýnishorn af þessum
ljósmyndum komu eftir að
hann var dáinn. Eg haíði
aldrei litið á þær. Eg vildi bað
ekki.
Rödd hennar var blíðleg. „Þú
hefur ekki á móti því að ég
lnafi hana, er það, lambið
mitt? Eg fann sýnishornin
og lét ganga frá þeim; hann
var svo yfirtaks fallegur
drengur.“
Eg fleygði sigarettunni frá
mér og átti bágt með að
stilla röddina. „Það er allt
í lagi,“ sagði ég.. „Þettia var
fallegur kjóll, sem hann var
í,“
„Hann væri tveggja ára og'
tvegja mánaða núna,“ sagði
hún.
Hann var fyrirmyndar j
barn með úfinn koll og bros-j
andi, tannlausan munn og
ótrúlega litlar, stubbaraleg-:
ar . hendur. Stór augun og
löng augnahárin sáust á;
myndinni.
Eg leit á hana. Sú var tíð-j
in að ég athugaði börn í j
barnavögnum á götunni — j
flest voru þau feit og heilsu'
samleg en ekkert af þeim
hafði augnahár, sem .sveigð-,
ust upp eins og hans. Eg varj
hætt' að líta á þau, íyrirj
löngu. J
„Nellie,“ sagði ég, „tveggja
ára gömul born geta talað
og gengið, er það ;ekki? Ura
hvað tala þau?“
,;SannarIega geta þau tal-j
að,“ sagði hún. „Eg man þá
tíð, (þegar ég ker.ndi Ibérj
kvæði úr bók, til bess . að!
hgfa fyrir henni_ móöur binni, |
þegar hún kæmi aftur úrj
ferðalagi. Þú varst ekki mik-
ið meira en tveggja ára. Þúj
vissir ekki, hvað orðin;
þýddu, en þú sagðir þau:
ósköp fallega.“
Eg starði á Ijósmyndina.;
Ung kona, sem hafði verið
ég — iþyrfti ekki að vera
svona rugluð barnið var ekki
ráðgáta lengi. Barn 1 bjána-
lega víðum kjólum. — sást íj
tæmar undan kjólnum, eí j
maður gáði vel að þeim.
Hann hafði heitið Patrekur.
Hann hafði verið hlýr að
halda á.
Eg var komin yfir illa
sorg hans vegn*.
Og þá, af því að ég hafði
komizt yfir að missa hann,
; og gat ekki vel munað hvern
j ig hann hafði litið út, fór ég
og settist á rúmstokkinn á
j breiðu rúmi Nelliar og ég
hallaði mér upp að hreinum
náttserknum hennar og grét.
Hún klappaði mér á kollinn
með hrjúfum, gömlum hönd-
unum. „Svona barn“, sagði
hún. „Þú mátt ekki vera
I
! sorgbitin út af honum. Hann
! er lítill engill á himnum
núna og ég hugsa oft, að hún
! móðir þíri hljóti að vera feg-
in að hafa hann hjá sér, sér
! til samlæfis. Hann hefði get
! að valdið þér vonbrigðum,
þegar hann stækkaði — og
nú er hann hólpinn hjá guði.
Þegar guði þóknast, þá hitt-
irðu 'hann aftur á Hinm-
um . .
Blíðleg rödd hennar var
hreint og beint glaðleg.
Himnaríki var henni eins
raunverulegur staður og mér
var auglýsingaskrif stof an,
sem ég eyddi dögunum í. Eg
varð rórri er hún strauk mér
ofur blíðlega með höndinni.
Eg óskaði, að Himna.riki
væri mér eins raunverulegt
og hugsaði um það hvers-
vegna svo v.eri ekki, mér eða
neinum samtíðarmönnum
um mínum, sem ég þekkti.
Fólkið, sem var uppi á öld-
inni, sem leið, hafði getað
falið hlutina Guði — eða
næsta kynslóð. En drun-
i v.r úr fallbyssum og vitruidin
um yfim’ofandi dauða og ósk
in um að njóta lífsins eins
ört og unt var á þeim litla í
tíma sem æska entist og !
hæfileikinn til að njóta lífs-
ins ört, —hafði komizf milli I
þessarar næstu kynslóðar og
alfe englahvískurs. Ef ■til vill
var það þetta — þa.ð skipti
í raun og véru ekki máli
'hvérs \’Pgua — við urðúm.
að komast af á.n Himnaríkis
ein.si'Og' -best • v:5 gátum.
„Hvað er það, NeJ3ie?“
„Eg hef sótt um rikisborg
ararétt."
Eg sá ekkí, hvers vegna
það var Ijótt, en það kom
mér á óvart, því að pabbi
bafði árum saman reynt að
fá hana til að gerast ame-
rískur ríkisborgari, þar eð
hún hafði búið í Bandarikj-
unum mestan hluta ævi sinn
a.r og hafði komið með eign-
ir sinar og sparifé hingað.
Hun hafði alltaf þwrtekið
fyrir það. „Afneita hollustu
minni við krúnuna, sem bróð
ir’ miim dó fyrir?“ (Þetta
var um það bil orðalag henn
ar) „aldreil“
„Hverrng atvikaðist það,
Ne31ie?“
Hún. seildist eftir boui,
sem \’pru í penmgar, róðu-
kross, sálmabók og ljós-
myndir a£ frændum hennar
litlurn i Kanada. Hún tók
fram eftix dálitla leit, mynd
úr dagblaði af A1 Smith, borg
arstjójra New York, þar sem
hann va..r að koma út úr dóm
kirkjunni eftir giftingu dótt-
ur sinnar. Hún sýndi mér
myndina.
„Þarna,“ sagði hún, „lít-
ur harm ekki út eins og guð-
hræddur faðir og eiginmað-
ur? Doktorimi segir, að
hann verði forsetaefni næsta
ár, og ég gerðist amerískur
ríkisborga.ri, svo að ég geti
kosið hann! Hann lítur út
eins og sannkristinn maður.
og mér fannst ég mega til.“
Hún andvarpaði létt. „Mér
líður þó hörmulega illa því
að það er eins og ég kasti
hollustu minni framan í bróð
ur minn. og vin hans á mynd
inni a’tarna. Það er til þess
að mér finnst þeir vera ein-
hvers staðar langt í burtu.
Að ég skyldi lifa það að af-
neita hollustu minni við
krúnuna. — Veiztu nokkuð,
Patricia, ef það hefði verið
í tíð gömiiu drottningarinnar
hefði ég aldrci gert það.“
„Nellie,' Nellie,“ sagði. ég.
„Yfir sögunni ætti að
staada: Dauði Viktoríu
ÐrettnmgaT Viarnur A1 Smith
að henda gaman að mér,
barn; það var mikið stríð
sem ég átti í, vð að taka á-
kvörðun, Far þú nú að sofa
og hvíla þmg og ég skal
senda hana Lit3u Nellie upp
með morgunverðinn í fyrra-
málið.“
Um heJginá læddi ég við
pabba um pclitikina í Massa-
chusetts og erfiðíeikana, sem
hann átti í út af fasteign
sinni en undir henni átti
hann afkomu sína nú, þegar
hann var orðinn gamall og
hættur störfum.
Það var helgi, sem ég borð
aði of margar og of góð-
ar máltíðir, sem Nellie tróð
í mig því að hún kom meö
hvern réttinn á fætur öðrum
af því, sem mér hafði þótt
gott þegar ég var ung.
Sunnudagséftirmiðdaginn
(það var „frídagur“ Nellie
og patabi hvildu sig) sat ég
\’ ð gluggann á stóru dagstof
unni og las Vamity Fair og
drakk te; og hcrfði á myr kr-
ið færast yíir. Úr þessura
glugga gat ég horft á hlíð-
arnar í Milton hill og séð sól
setrið enduispeglast á ís-
lagðri ánni.
Roger hafði kennt mér á
skautum á þessari á, fyrir
heill-um mannsaldri eða þá í
fyrradag; einhyerjum C-
kveðnum tíma. Eg hugsaði
um þetta Himnáríki, sem
Nellie var svo viss um; og
reyndi að ímyndá mér Rogcr
sem stjómmálamann í ein-
hverju öðru landi handán
þessa vetrarhimins úti fyrir.
Það virtist hugsanlegt. Ef
til vill yrði það raunveru-
legra einhvern daginn ef
]iað ætti fyrir niér að liggja,
að verða mjög gömul.
En svo var nú New York
og auglýsingastarfið.
Meðan leiguMIl beið við
dyrnar og ég kvaddi pabba,
sem var 'ekki nógu hraust-
ur til þess að fylgja mér
á stöðina. og voteyga Nellié,
sem hvatti mig' til að skrifa
honurn o'ftar, þá óskaði ég
að ég þyrfti ekki að fara frá
honum.
Fjölskyltíiiu — ókunnugt.
fólk, sem þekk.ti mann ve;i,
þegar maður var barn.
I bílnuni kveikti ég í síg-
arettu og hugsaði hvort lest
in, sem Lúsía kæmi með frá.
Portland ýrði. tengd v'.p
fimm-lestirs. til New York.
V
i. stettar'
u
skirldi
mig eJíki en
Neili hafði-' fundið ráð tsl
þess á.ð breyta um umræðu-
efni aítur. j
„Patricia, mig langar til j
að ráðíæra mig við þig. Eg
hef gert dálítið, sem ég held.
að sé m jög ljótt.“
Hún hafði aldrei gert neitt
ljótara í lífinu en biðja föð-
ur minn um resept fyrir víni
tiJ þess að brúka í sauce
maðére.
hún bi'osti. „Vertu nú ekki
fíitstjéH oí: áb.vrgðarmaðmr:
A.gu&r BiOgasctit.
Biafijð kemtir út á mámi-
íRtgnjsr;. — Vcrð 1 k’réna.
A’fgreiðsla, Kirkjubvoii 2
hæS, sími Í59T5.
í’reuí.BJBoiiSja l'jóðvUjíuos b.f.
gainap
Rússnesks hstcirannablaðið,
i
Soviet Art, hefur nú i'áðizt all-
harkalega ó sírkusa og telja
þá skemmtnn emungis æðri
stéttar manra gaman og ósæm
andi öreigúmjm í Rúss-
tandi. Fer blaSið hörðum orð-
um um þá, sem stjórna rúss-
neskum sirkusnm, og segir, að
það þurfi aé gerbreyta sirkus-
um, svo að 'þeir verði virkilega
„skemmtun alþýðunnar“.