Mánudagsblaðið - 06.03.1950, Side 4

MÁNUDAGSBLAÐIÐ
Mónudagur 6. marz 1950
..........
MÁNUDACSBLAÐIÐI
BLAÐ FYRIR ALLA |
=
Ritstjóri og ábyrgðarmaður: Agnar Bogason
Blaðið kemur út á mánudögum. — Verð 1 króna í lausa- i
sölu, en árgangurinn, 52 blöð, 48 krónur
Afgreiðsla: Kirkjuhvoli, 2. hæð, opin á mánudögum.
Sími ritstjóra: 3975. |
Prentsmiðja Þjóðviljans h.f.
Vantraustið
Framhalcl af 1. síöu
sig eina. Þetta fólk heldur veizlur, þar sem
eytt er 40—50 þúsund krónum á einu kvöldi
eða mun meiru en árstekjum verkamannafjöl-
skyldu. í slíkum veizlum flýtur allt í smygluðu
kampavíni og öðrum svartamarkaðsvörum, þar
eru fullir kassar af appelsínum, banönum, vín-
berjum og öðrum varningi, sem almenningur
hefur varla séð í fjöldamörg ár. Ekki tekur
betra við, þegar þetta fólk fer til útlanda, en
þar dvelst það oftast marga mánuði á hverju
ári, þó að ekki fái það einn eyri í erlendum
gjaldeyri á löglegan hátt. í stórborgum Evrópu
skera lúxusbílar íslenzku stórlaxanna sig úr að
öllum íburði, og íslendingar eru orðnir frægir
fyrir fyllirí og óhófs'éyðslu á lúxushótelum í
mörgum löndum álfunnar. Sumir íslenzku
stórgróðamannanna fara til Ameríku og búa
þar vikum saman í heilum álmum á lúxus-
hótelum í Miami og Palm Beach. Kunnur skatt-
svikari í Reykjavík fór til Bandaríkjanna í
fyrra ásamt konu sinni og tók þar á leigu
einkaflugvél í heilan mánuð og flaug í henni
um Ameríku þvera og endilanga milli lúxus-
hótelanna. Það eru hinir brjálæðiskenndu lifn-
aðarhættir þessa stórgróðalýðs, sem gera það
að verkum, að almenningur á mjög erfitt með
að sætta sig við allar kjaraskerðingar. Fólk
treystir því ekki, að sama verði látið yfir alla
ganga. Hér hafa áróðursmenn kommúnista því
beitt vopn í höndum. Stjórnarvöldin verða að
taka alvarlega í hnakkadrambið á þessum lýð,
ef þau vilja fá almenning til að fallast á kjara-
skerðingar í þágu þjóðarheildarinnar. Hugsun-
arháttur þessa stríðsgróðafólks, sem margt er
af lítilsigldu bergi brotið, algerlega ómenntað
og kann varla að borða með hníf og gaffli, er
slíkur, og vanmáttarkennd þess vegna upp-
runa síns svo rík, að engar líkur eru til, að það
taki ótilneytt upp neina lífsvenjubreytingu.
Þegar þetta er ritað, er allt í óvissu um það,
hvað við tekur í íslenzkum stjórnmálum. Lang-
eðlilegast virðist, að Sjálfstæðisflokkurinn og
Framsóknarflokkurinn myndi ríkisstjórn sam-
an, en framkoma Framsóknarmanna í sam-
bandi við vantraustið. var slík, að ólíklegt er,
að samvinna við Framsókn sé Sjálfstæðismönn-
um hugljúf. Enn ólíklegra er þó, að Hermanni
takist að vinna kommúnista og krata til fylgis
við gengislækkun. Utanþingsstjóm kemur
varla til greina á slíkum alvörutímum nema
sem hreint neyðarúrræði. Það er því senni-
legast, að mjög erfiðir og hættulegir tímar séu
framundan í íslenzkum stjórnmálum, og að
þjóðarinnar bíði mörg vandræði og mikil. Það
er Framsóknarflokkurinn sem ber höfuðábyrgð-
ina á því ægilega öngþveiti, sem þjóðin nú er
stödd í.
AJAX.
m
EG VAR SMYGLARI
(Maðnr einn gekk nýlega á skrifstofm Daily Mirror í Lon-
don og sagði eftirfarandi s'ógu. Hann bað um að nafni s'rnu yrði
haldið leyndu og var f>að gert. Grein þessi er dagsönn).
Eg býst ekki við, að ég
heflði nokkurn tíma orðið
smyglari, ef ég hefði ekki
orðið svo yfir mig þreyttur
á því að vera einskonar gest-
gjafi franskra léttlyndis-
meyja og karlmanna þeirra,
sem þær dáruðu.
í stríðinu var ég flugstjóri
í flughernum, og eins og svo
mörgum öðrum þótti mér
erfitt að sætta mig við venju
legt atburðalaust líf eftir að
styrjöldinni lauk. Þegar ég
fékk tækifæri til þess að
stjórna skemmtisnekkju, sem
átti að sigla til Miðjarðar-
hafsins þá greip ég það eins
og drukknandi maður grípur
í hálmstrá. — En þegar
nýjabrumið fór af þá fór ég
að hugsa, að það væri eins
spennandi í raun og veru
og ég hafði búizt við.
Aðalstarf mitt var að
stjórna þessari litlu snekkju,
þegar franskir stóriðjuhöld-
ar tóku hana á leigu til Mið
jarðarhafsins. En ég varð
brátt leiður á iðjuhöldunum,
fylleríissamkvæmum þeirra
og „vinkonunum“. Eg bloss-
aði allur upp af áhuga, þeg-
ar meðlimur smyglarahrings
kom til mín. Hringurinn
hafði aðalbækistöðvar í Ville
franche, sem er lítil hafnai'-
box-g í .Suðui'-Frakklandi.
Tilboðið, sem þessi meðlim
ur smygglarahringsins, gerði
mér, var hvort ég vildi taka
að mér að stjórna snekkju.
sem áður hafði verið í eign
franska flotans, og nú sigldi
með sígarettur til Tangniers,
í Norður-Afríku. Sígaretturn
ar voru auðvitað smiglvara
og smygl blómgast enn á
þessum stöðum.
Smyglfélag þetta er stór
merkilegt. Tugir snekkja
vinna saman að smyglinu,
með nákvæmni, sem mest
líkist nákvæmni flotans.
Sumar vinna sem flutninga-
skip aðrar sem verndarar og
enn aðrar, sem vaktarar sjá
um að snekkjurnar geti tek-
ið olíu og benzín á hafi úti.
ef tollverðir einhvers lands-
ins við Miðjai’ðarhaf hnýs-
ast í snekkjurnar og farang-
ur þeirra.
Starf mitt var í fáum drátt-
um þetta. Eg átti að sigla
snekkjunni til Tangiers og
þar var skipað um boi'ð 300
til 400 kössum af sígarettum
en í hverjum kasa eru 20
þúsund sigarettur. Síðan
átti ég að sigla til ítölsku
sti’andarinnar þar sem bátur
beið mín. Mennirnir í bátn-
um, sem venjulega var fiski-
bátur, skipuðu sigarettunum
um borð hjá sér og smygl-
uðu þeim í land. ítalskur ná-
ungi, sem þeir kölluðu Fingra
lang, sá um stjórnina eftir
það, og milli okkar tókust
samningar um að mér skyldu
greiddir 3,000 frankar á viku
í peningum en 50 þúsund í
amerískum ferðaávísunum
fyrir hverja vel heppi.jða
ferð. Við hlóðum í Tangier
og komumst klaklaust þaðan
og höfðum síðan stefnumót
undan ströndum Italíu og
héldum þannig okkar hlut
af samningnum. En þó okkur
engi alltaf vel, þá er öðru
máli að gegna um sum
hinna skipanna. Eitt þeirra
sendi út neyðarmerki, þegar
sprenging varð um borð og
eldur varð laus miðskips á
hafi úti. Við vissum allir að
hér var um skemmdarstarf-
semi að ræða, þótt það yrði
aldrei uppvíst.
Þjófaflokkur reyndi að
ræna það gósinu nálægt
Genóa, en þegar það mis-
tókst, settu þeir tímasprengju
í skipið með þessum afleið-
ingum. Öll skipin voru vopn
uð því aldrei var að vita,
nema einhver af flokkunum
í landi reyndu að ræna þau.
Eitt af systurskipum okk-
ar fór til Villefranche til við-
gerðar og málningar. Klukk
an 2 um nóttina vöknuðu
skipsvei’jar við óskaplega
sprengingu og eld. Við rann-
sókn kom í ljós að glæpa-
flokkur, sem var í harðri
samkeppni við okkur, hafði
sett tímaspi’engju utan á
skrokk skipsins. Til allrar
hamingju var svo illa frá
henni gengið að skipið lask-
aðist ekki mikið.
Eg kynntist ýmiskonar
kumpánum í fyrrasumar,
þegar ég vann við þetta, en
aldrei vissi ég hið rétta nafn
þeirra. Þeir gengu allir und-
ir gælunöfnum eins og t. d.
Herra Djöfull. Einevgði Billi,
Pétur duflai'i o. s. fi'v.
Eg var aldrei kallaður
annað en Herra Fargo.
Viku eftir viku hittum við
sömu skipin en alltaf litu
þau öðruvísi út en áð-
ur. Var. það gert til
þess að villa sýn. var þeim
oft breytt — sett á þau gerfi
yfirbygging og málningu
þeirra breytt.
' Eftir ferðalög okkar er við
komum til Suðui’-Frakklands
áttum við alltaf nóg af
frönkum ibæði í reiðu fé
og ferðaávísunum. Og við,
sem brezkir vorum, vildum
alltaf reyna að skipta þeim
í pund. Að baki okkar
þreifst annað félag og þreifst
vel. Þeir unnu fyi'ir sér með
því að komast í samband
við brezka ferðamenn 1
Frakklandi, sem eytt höfðu
fé því, sem þeim var leyft
að taka með sér. Þeir voru
venjulega harðánægðir með
að geta skipt nokkrum pund
um án nokkurra spurninga.
Eg á enn nokkurt fé í
Frakklandi og nú er ég á
förum þangað — auk þess
sem ég ætla að gifta mig.
Því í litlu þorpi í Suður-
Frakklandi bíður lagleg
greifynja, sem ég kynntist
á einni af smyglferðum mín
um. Og sannast sagt — fái
ég aftur tilboð, þá fer ég
strax að smygla.
Útvarpskórinn
Framhald af 8. síðu.
leyti var prýðilega útfært. Þessi
hljómleikur útvarpskórsins bar
þess vott, að nokkur framför hef-
ur orðið frá því, sem áður var. Og
ætti útvarpið að kosta kapps um
að fá sem beztar raddir í kór-
inn, svo hann geti jafnazt á við
hljómsveitina að sínu leyti, því
nú er hljómsveitin á góðri leið að
verða stór þáttur í músikklífi
Reykjavíkur.
Herra . Robert Abraham fórst
stjórn kórsins og hljómsveitar-
innar vel úr hendi, og dr. Páll
ísólfsson við orgelið, aðstoðaði
sólista og kór af alúð.
Sig. Skagfield.
Hnefaleikamót KR
Framhald af 1. síðu
ekkert ólíklegt að hann hefði
getað klárað hina 2 líka.
Næst kepptu F. Hansen og
Birgir Þorvaldsson. Tíðinda-
lítill leikur, sem Birgir vann
á stigum, enda hafði hann
greinilega yfirhöndina.
Síðasti leikurinn var milli
Rasmussen og Alfons Guð-
mundssonar í léttþungavigt.
Daninn var mikið hörkutól á
að sjá, en Alfons er vasaút-
gáfa af Huseby. Leikurinn
var jafn, en Dananum veitti
þó greinilega betux', enda var
honum dæmdur sigurinn, og
með leik þeim lauk keppn-
inni.
KR, sem stóð fyrir móti
þessu, á miklar þakkir skil-
ið. Skammdegið er tilbreyt-
ingarsnautt, og væri óskandi,
að fleiri slíkir hildarleikir
væru háðir.
LANDI.
Kona við mann sinn: ..Það
er ibúið að selja kjólinn,
sem þér leizt ekki á, elskan“.
Eiginmaðurinn: „Ágætt!
Nú hættir þú að rella um
hann“.
Konan: „Auðvitað elskan!
Eg keypti hann í gær“.