Mánudagsblaðið - 26.06.1950, Page 5

Mánudagurinn 26. júní 1950.
5
MÁNUÐAGSBLAÐIÐ
Af hverju, frænka!
Eg á lítinn frænda, sem á
heima úti á landi. Nú er hann
í bænum, og í dag fór ég út
að spásséra með hann um
borg og bý, af einskærri
hjartagæzku.
*jr~
Þegar ég nú sezt hér til þess
að skrifa upp eitthvað af því,
sem okkur fór á milli, þá er
það sannarlega ekki til þess
að miðla lesendum mínum
neinum fróðleik, né heldur til
þess að framleiða Shakespe-
arska bókmenntaperlu. Ástæð
an er eingöngu sú, að ég er
með blessað barnið og spurn-
ingar þess á heilanum.
Þó er ekki örgrannt um, að
frásögnin geti orðið til þess
að sanna einhvem vísdóm,
eins og t. d. „Betri er belgur
hjá en bam“ eða „Svo getur
einn heimskur spurt, að tíu
vitrir geti ekki svarað“.
Nei, annars. Hið síðamefnda
getur varla átt við, því að í
fyrsta lagi er krakkagreyið
ekkert heimskt, aðeins spur-
ult — 1 öðru lagi var ég ein,
en ekki tíu, og í þriðja lagi
hafði ég gleymt minu víð-
fræga viti (!) 'heima á eldhús-
borði, eins og sjá má á eftir-
farandi samtölum.
Eins og nærri má geta, lá
leið okkar beint niður að tjörn
til þess að gefa „bra-bra“
brauð.
„Frænka! Nei, sjáðu litlu
fallegu ungana! Hver á litlu
ungana ?“
„Stóra ,,bra-bra“, mamma
þeirra, á þá, elskan,“ svaraði
ég.
„Hvar fékk hún þá,
frænka ? Fást þeir í búðum ?“
„Nei, elskan. Þeir voru inn-
an í eggjunum hennar, og svo
sat hún á eggjunum og hitaði
þau, þangað til litlu ungarnir
komu út úr þeim,“ svaraði ég.
„Af hverju sat hún á þeim
til þess að hita þeim, frænka ?
Aldrei situr mamma á mér,
þótt mér sé kalt.“
„Nei, elskan,“'svaraði ég og
fór í flæmingi undan spurning
unni.
Þögn.
Frænka! Hver lét ungana
inn í eggin?“
„Það gerði guð, elskan,"
svaraði ég.
Drykklöng þögn.
„Hvernig fór hann að koma
þeim inn í eggin, án þess að
mölva þau fyrst?“
Það veit enginn nema guð,“
svaraði ég spekingslega. „Um
þessar mundir lætur hann
litla ,,bra-bra“-unga í egg á
hverjum degi, og mölvar
ialdrei eitt einasta.“
| „Af hverju?“
1 „Af því bara,“ svaraði ég.
1 Þetta gáfulega svar virtist
skýring, þvi að nú spurði hann
ekki um fleira í nokkrar mín-
útur. Þegar við vorum búin að
gefa öndunum allt brauðið, —
sem þær höfðu alls enga lyst
á — héldum við lengra niður
í bæinn.
„Frænka! Nei, sko bruna-
bílana!“
„Já, elskan. Mennirnir eru
að þvo þá og gera þá fína,“
svaraði ég.
„Frænka! Af hverju eru
brunabílamir rauðir?“
„Hm, ha? Rauðir? Tja, lík-
lega til þess að þeir séu í sama
lit og eldurinn,“ svaraði ég.
„En af hverju eru mennirn-
ir að þvo þá, frænka?“
„Af hverju þvær mamma
þín þér, þegar þú ert ó-
hreinn?“ spurði ég aftur og
þóttist ná mér niðri.
„Af því bara,“ svaraði
barnið.
„Nú, þarna sérðu,“ sagði
ég.
Klakklaust komumst við nú
ofan í miðbæ. Þar lentum við
í hálfgerðu reiptogi við
hvem búðarglugga, þvi að
• blessuðum sakleysingjanum
þótti margt nýstárlegt og dá-
samlegt að skoða í tómlegum
búðargluggum Reykjávíkur-
borgar. Og svo kom það, sem
ég hafði óttazt mest:
„Frænka?!!“
„Já, elskan?“
„Heyrðu! Eg ætla að hvísla-
að þér!“
Hvísl. Hvísl. Hvísl.
„Æ, elsku bam, því gaztu
ekki sagt þetta áður en við
fórum að heiman,“ sagði ég
örvæntingarfull, — og svo
tókum við á taugaæsandi span
inn á þann fyrsta griðastað,
sem mér gat dottið í hug. (Til
þess að þreyta ekki lesendur
með endurtekningum hiá geta
þess, að síðastnefnt hvísl með
tilheyrandi taugaæsingi á eft-
ir, endurtók sig með vissu
millibili allan eftirmiðdag-
inn).
Og svo fengum við okkur
ís- ...
„Frænka! Af hverju er ís-
inn svona kaldur?“
„Af því að hann er frosinn,
elskan,“ svaraði ég.
„Hvernig frosinn? Nú er
sumar og ekkert frost?“
„Hann er frystur í ísskáp
eða ísvél, elskan,“ svaraði ég.
„Hvernig ísskáp eða ísvél,
frænka?“
„Æ, bara rafmagnsísskáp
eða -ísvél,“ svaraði ég.
„Nú-újá! Rafmagn!" sagði
ÍVera drengnum fullnægjandi bamið harðánægt með svarið,
og ég þóttist enn hafa sloppið
vel.
En nú kom þama inn pilt-
ur, sem ég satt að segja £r
svolítið skotin í, en á kven-
fólksvísu kæri ég mig ekki
um, að hann viti það enn sem
komið er, og geri ég mig því
helzt til merkilega á stundum.
Pilturinn kom að borðinu
okkar og heilsaði með kurt og
pí. Síðan spurði hann, hvers
vegna ég hefði ekki verið
heima í gærkvöldi, þegar
hann hringdi, eins og ég hafði
lofað.
„Ö, ég skrapp í bíó með vin-
konu minni,“ svaraði ég kæm-
leysislega. Smávegis mjall-
hvítt skrök.
Og þá sprakk bomban.
„I gærkvöldi, frænka?
Fórstu í bíó í gærkvöldi með
vinkonu þinni, þegar þú fórst
út í fína kjólnum þínum með
stóra manninum með gleraug-
un?“ gall bleddaður sakleys-
inginn við. „Fórstu í bíó þá,
frænka? Og þú, sem sagðir
við mömmu, þegar hún var
að baða mig, að þú værir boð-
in út að borða?“ ,
Þögn.
„Nei sko, frænka! Þú verð-
ur rauð j andlitinu! Það er al-
veg satt, — líttu bara í speg-
ilinn! Sko, eldrauð!“ hrópaði
sakleysinginn himinhátt, al-
sæll yfir þessu fyrirbrigði.
Eg qskaði þess þá innilega,
að sakleysinginn væri kominn
á gott sveitaheimili lengst
norður á Hornströndum. En
pilturinn minn (sem var)
kvaddi í skyndi og fór.
Þegjandi borgaði ég ísinn,
og þegjandi gengum við út í
sólskinið, — eftir að við höfð-
um hvíslazt á einu sinni enn
og komið við á vissan stað.
Og nú skal farið fljótt yfir
sögu.
Á Lækjartorgi féll hann í
stafi yfir götuljósunum og
spurði ca. 100 spuminga um
þau, og leysti ég vel og greið-
lega úr þeim að vanda.
í Bankastræti kippti hann
allt í einu rösklega í mig,
benti og æpti: „Nei, frænka,
sko! Sjáðu feitu konuna! Af
hverju er hún svona feit?“
„Uss, uss, elskan, uss! Hún
borðar líklega of mikið,“ hvísl
aði ég í fátinu (— eflaust
sannleikanum samkvæmt! —)
og leit flóttalega í kring um
mig.
Feita konan myrti okkur
bæði með augunum, en það,
setn eftir var leiðarinnar heim,
fór í það að útskýra, hvernig
í ósköpunum hægt væri að
borða of mikið?
„Mömmu finnst ég aldrei
borða nóg — hún segir mér
alltaf að borða meira. og
meira. Vill hún, að ég verði
svona feitur, frænka?“
Eg man ekki, hvort ég svar
aði þessu heldur með „Nei,
elskan!“ eða „Af því bara!“
Þegar við vorum komin
heim undir hús sagði ég: „Nú
fer ég ekki með þig aftur ofan
í bæ fyrst um sinn, karl minn.
Þú talar of mikið.“
„Hvernig tala ég of mikið,
frænka?“
„Þú bara talar of mikið, og
það er allt og sumt,“ svaraði
ég.
„Af hverju, frænka?“
„Af því bara.“
„Af því bara, hvað?“
O. s. frv.
Af ofanskráðu sjáið þið, les
endur góðir, að við erum
mesta gáfufólk í minni ætt.
En ég er taugaveiklaður
aumingi eftir daginn.
Og auk þess búin að missa
piltinn minn!
Elskar mig,
elskar mig ekki!
Kennarinn var að útskýra
það fyrir börnunum, að guð
clskaði öll börn. •
Sigga litla rétti upp hönd-
ina.
„ITvað vilt þú segja, Sigga
litla?“ spurði kennarinn.
„Guð elskar ekki mig,“
sagði Sigga litla raunalega.
„Af hverju segir þú það,
barnið gott?“ spurði kennar-
inn.
„Eg spurði baldursbrána. að
því, og hún sagði, að hann
elskaði mig ekki,“ sagði Sigga
litla með grátstafinn í kverk-
unum.
CLIO.
Ég undirrit.......óska eftir að gerast áskrifandi að
Mánudagsblaðinu.
Nafn ..............................................
Heimili............................................
Staður ........... ................................
Utanáskrift:
Mánudagsblaðið
Reykjavík
MÁNUDAGSBLAÐIÐ
fæst á eftirtöldum stöðum úti á landi:
Bókaverzlun Böðvars, Hafnarfirði.
Akureyri: Verzlun Axels Kristjánssonar, Bókabúð
Pálma H. Jónssonar.
Akranes: Andrés Nielsson, bókaverzlun.
Keflavík: Verzlun Heiga S. Jónssonar.
Hafnarfirði: Verzlun Jóns Matthíesen.
Selfossi: S. Ó. Ólafsson & Co.
Hveragerði: Verzlunin Reykjafoss.
Vestmannaeyjum: Verzlun B jörns Guðmundssonar.
Isafirði. Jónas Tómasson, boksali.
Siglufirði: Hannes Jónsson. bókaverzlun.
Bókaverzlun Lárusar Blöndaí', Siglufirði.
Auk þes er blaðið selt i helztu bókabúðum
Reykjavíkur — greiðasölustöðum og öðrum blað-
sölustöðum.
Þeir, sem beðið hafa um árgang Mánudags-
. blaðsins 1949, eru vinsamlega beðnir að hringja
í síma 3975..