Mánudagsblaðið - 18.12.1950, Blaðsíða 8

1
Tímamenn hafa alltaf verið smekklegir, enda
lýsir blað beirra vel hversu allur þorri bænda fer með
hinar dýru vélar, sem landið kaupir inn fyrir þá dýr-
um dómum.
„Heima í Berjanesi stóð rakstrarvélin úti. Hún
hefur ekki sézt síðan, nema annan kjálkann af henni
hefur rekið á fjöru. Hefur hún sýnilega foltið tveggja
kiiómetra veg til sjávar. Um leið og hún fauk af stað
hafði hún skollið á sláttuvél og skemmt hana.“
(Tíminn 10. des.).
Það er gott, að bændablaðið skýrir svona frá
hirðuieysi kjósenda sinna og meðferð þeirra á gjald-
eyri þeiin, sem maiarbúar afla þeim til handa.
Pétur Sigurðsson, erindreki, hefir orðið fyrir
hörmulegum áhrifum í samb. við áfengið. Þegar það
er nefnt, kemur yfir hann æði og Pétur er miður sín.
Virðist sjúkdómur þessi versna með aldrinum, enda
hefur ekki í langa tíð birzt frumsamin grein eftir þenn-
an æsta mann annað en þá fáryrði og fleypur eitt.
Þennan mánuð hefur þó Pétur verið með
verra móti, enda hafa útvarpsfregnir um drykkju-
skap Norðmanna komið honum úr jafnvægi. Síðan
sterkur bjór var framleiddur þar í landi, hefur sam-
kvæmt skýrslum, drykkjuskapur minnkað um helm-
ing, en þjóðartekjur aukizt mjög af útflutningi þessa
Jjúffenga mjaðar.
En á íslandi, í desember, þeim mánuði, sem templ-
arar hafa ákveðið að verja til áróðurs gegn Bakkusi,
hafa áfengiskaup aukizt að mjög miklum mun, miðað
við jólamánuðina undanfarin ár.
★
Þegar menn ræða Þjóðleikhúsið, þá er einna
tíðræddast um, af hverju hlutverkum er ekki jafnað
milli fastra leikenda betur en verið hefur til þessa og
svo af hvaða ástæðum aðalleikendur hafa ekki „under-
study“ eða leikara, sem tekið getur hlutverk aðal-
leikenda, ef til óhappa kemur. Nýlega var leiksýningu
aflýst vegna þess að sú, sem átti að leika aðalhlut-
verkið gat ekki mætt. Þetta er mjög leitt og því nær
óafsakanlegt.
Skáöfyndin mynd í
öamla Bíó
Gamla Bíó sýnir um þessar
mundir „Brúðarránið“, sem
er bráðfyndin amerísk mynd
frá MGM-félaginu.
Efnið fjallar um bania-
bókaútgefanda og aðalrithöf-
und forleggjarans, hins gjá-
h'fa Gerg Rawlings, sem milli
þess að hann semur hrífandi
barnabækur, leikur sér að
hrífandi stúlkum, ríkum og
léttlyndum. Barnakennari, úr
Vermont-fylki vinnur teikn-
ingarsamkeppni, sem Mc-
Grath útgáfufélagið efnir til
og ræðst nú til New York til
að njóta uppskerunnar.
Fyrsta daginn í stórborginni
byrjar hún með því, að drekka
sig vel hífaða með ritliöfund-
inum og móðgast herfilega,
þegar hún kemst að því, að
hann hefur ekki kynnt sig rétt
og auk þess hellt hana fulla.
Nú hefst bráðfyndið ævintýri
fullt af allskonar mögulegum
og ómögulegum „situation-
um“.
Van Johnson leikur aðal-
hlutverkið og er óþarfi að
neita sér um sýninguna hans
vegna því margt er þar mjög
vel gert, en lárviðarsveiginn
hreppir Hume Cronyn (Mc-
„FUÚ6AKDI DiSKAKNfr
Framh. af 2. síðu
HÆTTUSVÆÐI
Svo við víkjum aftur að
Mantell-slysinu — var við
öðru að búast? Enginn veit,
hve nærri Mantell komst.
Helzt geta menn sér til, að
þar sem hann hafði ekki súr-
efni meðferðis, hafi hann
misst meðvitund, þegar hann
kom yfir 20.000 fet (við því
er að búast), og meðan hann
var í yfirliði hafi flugvélin
hrapað. Þessi skýring gæti
vel átt við^ því að samskon-
ar slys hafa átt sér stað úr
þessari hæð.
En það getur líka verið, að
Mantell hafi farið inn á
hættusvæðið __ þ. e. komizt
of nærri vélum (hvernig sem
þær eru) þessa ferlíkis. En
þær staðreyndir, sem við höf-
um, hníga allar í sömu átt
— ,,loftför“ þessi ráða yfir
einhverri óskaplegri orku,
sem er alveg fyrir utan sjón-
hring vorrar þekkingar.
Við höfum tvær skýrslur
frá mönnum, sem horft hafa
á diska fljúga yfir skóga á
kyrrlátum kvöldum; og það
sem helzt vakti athygli þeirra
var, að trjátopparnir hrist-
ust og svignuðu eins og væg-
ur hvirfilvindur hefði farið
framhjá fyrir ofan þá. Loks-
ins er svo ein skýrsla, sem
segir, að brotin úr flugvélar-
flaki Mantells sýni merki um
samskonar „meðferð“. Það
voru göt á málminum, sem
rekin voru alveg í gegn.
GEISLAVERKUN
Myndin, sem við þá fáum
af því, sem gerðist, er þessi:
Maðurinn, sem elti þennan
stærsta og kraftmesta af
„gestum“ vorum af himnum
ofan komst of nærri — lenti
í þeirri óhemju „vök“ af
leystri kjarnorku og geisla-
verkun, sem þurfti til að
knýja þessa tilbúnu eyju upp
í loftlausan himininn, út í
rúmið, ef til vill. Orkugeisl-
arnir, sem stafað hefur frá
skutnum, væru öflugri en
nokkur byssukúla eða logi
frá oxy-acetylene blysi (sem
rekur sína eld-tungu eins létt
í gegnum stál eins og smér
væri).
Grath), sem er bókstaflega
eitt stórlskemmtilegt nerva-
bunt alla myndina út. June
Allison (Martha) gerir hlut-
verki sínu þokkaleg skil og
svo Butch Jenkins (Danny),
sem telst til betri barnaleik-
enda Vesturheims. Una
Merkel (Miss Doberly) er
gamanleikari af guðs náð og
Arlene Dahl (Tillie) mundi af
hverjum ógiftum vera talin
mjög boðleg jólagjöf. Sjálf-
sagt að sjá þessa mynd.
A. B.
Hánudagsblaðið
Herk Bók:
ÖLDIN OKKAR
Draupnisútgáfan. Reykjavík 1850
I bókinni „Öldin okkar“,
sem nýkomin er í bókaverzl-
anir og f jallar um viðburði frá
aldamótum til 1930, getur
að lesa margar skemmtilegar
lýsingar á atburðum, sem þá
skeðu. Árið 1906 varð mikill
þytur um svonefndar anda-
lækningar og viðburði „hinu
megin”. Voru á andafundum
lesnar upp sögur og kvæði,
sem ort voru í himnaríki og
margt fleira. Blöðin í þá daga
tóku þessum fréttum misjafn-
lega birtum við hér frásögn
„Þjóðólfs":
„Skálda-„firma“ I himna-
ríki“.
skóla íslands hafa borizt
margar heillaóskakveðjur frá
háskólum og menningarfélög-
um víða um lönd. En frá
Kaupmannaliafnarháskóla,
þeirri menningarstofnun, sem
íslenzkir stúdentar hafa num-
ið við hundruðum saman á
liðnum öldum, barst engin
kveðja“.
Góð auglýsÍDg.
Þá sáu verzlunarmenn okk-
ar fyrir því að ekki yrðu menn
timbraðir ef þeir keyptu hjá
þeim vin enda var þá kröftu-
lega auglýst:
„Öndunga“-blöðin her,
„Fjallkonan“ og „ísafold“ eru
nú tekin að troða i almenn-
ing spánýrri haugavitleysu.
Menn hafa fengið að vita, að
myndað er nýtt skálda-
„firma“ í himnaríki, og er
æfintýraskáldið H. C. Ander-
sen höfuðsmaður í því, en auk
hans Jónas Hallgrímsson,
Bjarni Thorarensen og Snorri
Sturluson, og virðist félags-
skapnum þannig háttað, að
Andersen leggur til hugmynd-
irnar, en Jónas og Snorri færa
þær í ísl. búning, og auk þess
yrkja þeir Jónas og Bjarni
út af þessu. Það liggur við, að
manni detti í hug, að harla
mikil hugmyndafátækt sé í
himnaríki, ekki sízt þegar
jafnvel sumar hugmyndir
Andersens virðast komnar
héðan af jarðríki (t. d. frá
Steingrími Thorsteinsson o.
fl.). En sízt hafði manni kom-
ið til hugar, að Snorri Sturlu-
son mundi fara að þýða æfin-
týri úr dönsku, en nú eru líka
liðin 650 ár síðan hann var
I veginn og hann því sennilega
farinn að þreytast á sagnarit-
un og skáldskap frá eigin
brjósti . . . . “
Þá var ekki lítið f jör í rétt-
unum 1901.
Eyrbítur.
„Hroðalegt ölæðisverk varð
manni á norður í Skagafirði
í réttum, Hvollleifsdalsrétt,
hann beit af manni eyrað. Það
var bóndi úr Sléttuhlíð, sem
verkið vann. Eyrað fannst
daginn eftir, og er mælt, að
Magnús læknir á Hofsós
geymi það í spíritus, og að
lagsbræður hans hafi sætzt
upp á það daginn eftir, að
eyrbítur borgaði hinum 20 kr.
fyrir eyramissinn.“ ísafold.
Ekki voru Danir betri fyrr
en nú enda sýnir það eftirfar-
andi sem ritað er 1911:
Þaðan barst engin kveðja!
„Hinum nýstofnaða Há-
Eftir samsætið.
: „Mikið skrambi var vínið
gott í veizlunni í gær. —
Hvar ætli þeir hafi náð í
það?“
B: „Veiztu það ekki maður?
— Þú skalt ekki furða þig á
því, það var nefnilega frá hon-
TH. THORSTEINSSON, úr
nýja, góða kjallaranum í stóra
húsinu hans Guðjóns úr-
smiðs.“
A: „So — ég hefi aldrei
smakkað jafn bragðgott vín;
þvílíkt Portvin, drottinn minn
dýri“.
B: „Þá var nú Sherríið ekki
lakara, eða snapsinn, sem við
tókum með matnum.“
A: „Nei, það var sama
hvað það var; ég drakk þarna
Whiskytoddy, Punch, Koniak-
toddy og Banco og í morgun
var ég eins og nýsleginn tú-
skyldingur".
B: „Já, ekki hefi ég timbur-
menn. En veiztu af hverju
hann hefur betra vín en aðrir?
— Sko, það er af því, að þessi
góðu vín hans, ölið og Rósen-
borgargosdrykkirnir er allt
aftappað utanlands af alvön-
um „fagmönnum“ og vínin
eru frá sama manninum sem
selur konginum okkar vín og
allri hirðinni, og þessi maður
er Ch. Mönster og Sön.“
A: „Nú, er ekki sama hver
tappar af vínið?“
B: „Nei, ég held nú ekki,
það er munur á því, að fá vínin
aftöppuð frá „fagmönnum",
sem kunnáttu hafa, eða þeim,
sem ekki eru „fagmenn“.“
A: „Ja, hver skollinn. Þetta
segir þú satt. Eg fer undir
eins til hans S. og segi honum,
að kaupa öll vín og ölföng
fyrir næstu veizluna í félag-
inu okkar hjá
TH. T'HORSTEINSSON.