Mánudagsblaðið - 24.09.1951, Qupperneq 6

6
MÁNUDAGSBLAÐIÐ
Mánudagur 24. sept. 1951
,,Já“ sagði hún og andvarp-
aði. ,,Og veiztu það að ég hélt
að ég væri miklu sterkari fyr-
ir, en ég er? Eg hélt raun-
verulega að mér myndi standa
á sama — næstum því — þeg-
ar hann kom. Og mér stóð
næstum á sama. Eg sagði hon
um frá trúlofun okkar,
Blake.“
* „Já, elsk9.n“ sagði Blake.
„Já, ég sagði honum það.
Hann hló og óskaði okkur til
hamingju. Eg held honum
hafi staðið á sama" sagði
Muriel og fékk aftur sama ó-
skiljanlega stinginn í hjartað.
„Því skyldi honum ekki
standa á sama?“ sagði Blake.
Hún leit á hann augnablik,
óviss á svip.
„Veiztu það Blake. Eg
sagði þér aldrei af því að ég
var trúlofuð honum í hálfan
mánuð eftir ósköpin í Simla.“
Henni varð léttara, þegar
hún sá enga breytingu á svip
Blakes.
„Þú hefðir ekki þurft að
segja mér frá því, elskan,“
sagði hann.
„Nei, ég veit það“ sagði
hún og hélt þéttar um hand-
legg hans. „Það hefði ekki
skipt neinu máli fyrir þig. Þú
ert of mikill til þess. Og mér
var það alltaf dálítið á móti
skapi. En að segja honum
upp var hræðilegt — hræði-
legt. Hann varð svo reiður.
Ég held næstum að hann hef-
ði getað drepið mig“.
„Svona, svona,“ sagði
Glake. „Þú ættir ekki að
hugsa svona mikið um þessa
hlutir þeir eru bezt gleymd-
ir“.
„Eg veit það„ sagði hún.
„En þeim er einmitt verst að
gleyma. Þú verður að hjálpa
' mér til þess Blake. Viltu
það?“
„Eg skal hjálpa þér“, sagði
hann öruggur.
Öryggið í rödd hans róaði
hana mjög. Enn einu sinni
undraðist hún ákvörðun föð-
ur síns. Hvernig gat á því
staðið, að hann hafði sleppt
þessum manni en tekið Nick
í staðinn?
Skýring Blakes á þessu
leyndarmáli virtist svo létt-
væg og ófullkomin. Hún gat
ekki hugsað sér að á augna-
bliki hættunnar myndi hann
bregðast. Það var óhugsandi
að þessi tröllaukni og vöðva-
mikli maður bvggi yfir per-
sónu, sem ekki væri mikils-
verð á öðrum sviðum.
Svo hún hélt sér við hug-
myndir sínar og þær róuðu
hana. Hún var algjörlega
blind fyrir veilunum í vernd-
ara sínum. Konan sem hafði
elskað hann frá barnæsku
vissi um þær og hún mat þær
eins mikils og kosti hans.
30. KAFLI
Muriel létti mikið þegar
hún frétti að Nick væri far-
inn. Að hann hafði ákveðið að
taka Olgu með sér undraði
hana dálítið og hún saknaði
hennar. Grange hafði skyndi-
FRAMHALDSSAGA:
SEfhel M. Dell:
NICK RATCLIFFE
(THE WAY OF AN EAGLE)

VWWWWWS/WUWJW\ m
lega minnzt á áríðandi störf,
sem kröfðust þess að hann
yrði í borginni um tíma og
þess vegna saknaði hún Olgu
meir en ellegar.
Daisy var að batna og hugs
aði mikið um breytingu þá,
sem Jim læknir hafði ráðlagt
henni þegar í stað. Það var
býli í Brethaven, sem hann
sagði, að myndi passa henni
ágætlega. Muriel hafði ekkert
á móti þessari áætlun. Hún
vissi að það var Daisy fyrir
góðu, þótt hana hryllti við til-
hugsuninni. Hún var fegin,
þegar Blake kom aftur
snemma í júní til nokkurra
daga dvalar, áður en hann
færi í ýmis ferðalög.
Hann var innilega sammála
Brethaven-áætluninni og þau
Muriel óku dag einn til litla
sjávarþorpsins til þess að
gera ráðstafanir. Muriel tal-
aði ekki meira um Nick við
hann. Hún var komin að raun
um að í því máli fékk hún ekki
samúð hans. Hann hafði vissu
lega lofað að hjálpa henni, en
hann skildi ekki hræðslu henn-
ar gagnvart manninum. Auk
þess hafði Nick látið það aug-
ljóst skína í gegn að hann
ætlaði sér ekki að troða henni
um tær. Það var engin ástæða
til þess að óttast hann, hvað
það snerti. Var trúlofun
þeirra ekki nóg vernd?
Hvað Blake snerti, þá von-
aði hann að þögn hennar í
þessu máli þýddi, að hún væri
að komast yfir þessa nær
barnslegu hræðslu við Nick.
Þó hann vildi henni allt gott,
þá gat hann ekki séð að nær-
vera sín, sem „varðhunds",
væri nauðsynleg.
Samt sem áður, þegar riðu
heimleiðis eftir að hafa gert
ráðstafanirnar, sagði hann
eftir nokkurt hik: „Ef svo fer
að þú hefur einhverja ástæðu
til þess að ná í mig meðan ég
er í burtu, þá verður þú að
láta mig vita. Eg myndi koma
strax.“
Hún þakkaði honum og
roðnaði dálítið og honum
fannst eins og þetta tilboð
sitt hefði ekki verið sem bezt
þegið. Þau óku frá sjávar-
þorpinu þögul.
Um leið og þau óku fyrir
skarpt horn á leiðinni inn í
þorpið, þar sem þau ætluðu
að borða, þá sáu þau sport-
bifreið við veginn. Þau heyrðu
kátar kveðjuraddir og áður
en þau gátu áttað sig, sáu
þau Nick við aurbretti bílsins
vera að gera við bremsuna.
Olga var með honum og
reyndi að hjálpa.
Nick brosti og sagði við
þau: „Halló, ánægjulegt að
hitta ykkur. Grange. en sú
heppni. Hér er einmitt vinna
fyrir aflraunamann eins og
þig. Komdu nú og hjálpaðu
mér.“
Grange leit á Muriel, yppti
öxlum og rétti henni tauminn.
„Eg er nú ekki vel laginn við
svona nokkuð,“ sagði hann
um leið og hann fór af baki.
„Eg vissi það nú svo sem,“
sagði Nick, „en ég hélt að þú
gætir gert eins og þér væri
sagt í neyð. Helvítis bremsan
er föst. Það er ekki hægt fyrir
einhentan mann eins og mig
að laga þetta.“ Hann leit á
Muriel um leið og hann sagði
síðustu orðin, en hún leit und-
an og fór að tala við Olgu.
Olga var himinlifandi og á-
nægjan í andliti hennar sýndi
það greinilega. „Eg er að læra
að aka“ sagði hún Muriel.
„Það er það skemmtilegasta,
sem ég hef gert og þú ættir að
reyna það.“ Hún fitlaði við
taumana meðan mennirnir
tveir glímdu við vél bílsins og
Muriel dauðlangaði til þess að
slá í hestinn og þjóta burt frá
hæðnisglottinu, sem hún þótt-
ist sjá í augum Nicks. Nú
kom yfir hana þessi öryggis-
leysistilfinning, þessi ævar-
andi baráttutilfinning gegn
því óumflýjanlega. Hún hafði
ímyndað sér, að nærvera
Blakes myndi gera sig örugga,
en nú sá hún, að nærvera
hans hafði engin áhrif. Hún
stóð ein utanveltu við allt
þetta og gat ekki gripið. fram
í.
Allt í einu sá hún þá standa
upp. þeir stóðu við hlið hvor
annars augnablik — Blake
tröllaukinn, vel vaxinn
sterkur. Nick, magur, slasað-
ur, og að því er virtist langt
leiddur. En hún vissi á þessu
augnabliki að sá þeirra, sem
hún hallaði sér að var
meiri baráttumaður, var
skjálfandi. Hún vissi, þegar
í stað, að þrátt fyrir minni
líkamsbyggingu, þá var Nick
sá, sem hafði valdið til að
stjórna jafnvel tröllauknum
mönnum eins og Blake. Það
sem hún hafði sagt við sjálfa
sig oft áður, það endurtók
hún nú. Hann var óvenjulegur
— jaf nvel yfirnáttúrlegur;
auk þess — þar sem hann
vildi það við hafa var hann
ómótstæðilegur.
Þessi skilningur þaut í gegn
um hana hratt og stingandi
en hræðilega ljóst. Hún hafði
eins og kanína falið sig í þétt-
asta byrginu, sem hún gat
fundið en samt heyrði hún í
miskunnarlausum vængjunum
yfir höfði sér. Hún vissi, að á
hverju augnabliki gat hann
hremmt hana og haft
hana á valdi sínu.
Allt í einu gekk hann frá
Blake og til hennar. „Eg vil
að þú og Blake komið til Red-
lands til hádegisverðar,“
sagði hann. „Olga er gestgjaf-
inn. Þið neitið þessu ekki.“
„Komið þið“, sagði Olga og
hoppaði af kæti. „Þið hafið
aldrei komið til Redlands, eða
hvað? Það er svo yndislegur
staður. Segðu að þú komir
Muriel“.
Muriel heyrði í henni. Hún
leit í andlit Nicks, og reyndi
í hundraðasta skiptið að
skilja svip hans.
„Neitið ekki að koma“,
sagði hann aftur. „Þið fáið
ekkert nema hálfsteikt lamba-
kjöt hér á gistihúsinu og mér
þykir ólíklegt að það sé uppá-
haldsmaturinn ykkar“.
Hún gafst upp við tilraun-
ina. „Eg kem“, sagði hún.
„Eins og þú vilt Muriel,“
sagði Blake klaufalega.
Hún skildi nákvæmlega
hláturinn í Nick. Hana lang-
aði jafnvel að hlæja líka.
„Þakka þér fyrir. Mig langar
til að koma,“ sagði hún.
Nick kinkaði kolli og sneri
sér við .„Olga hættu þessum
látum“, sagði hann, „og aktu
mér heim.“
Olga hlýddi honum glað-
lega. Um leið og Nick settist
hjá henni, sá Muriel hana
nudda kinninni við öxl hans.
Henni varð dálítið um að sjá
traust barnsins á honum. En
þá var að líta á það, að Olga
hafði aldrei séð neitt hræði-
legt og aldrei séð hið djöful-
lega í augnaráði hetju sinnar.
Þau biðu eftir, að bíllinn
legði af stað með Olgu við
stýrið; þau riðu greitt á eftir
þeim.
Muriel hafði þá óþægilegu
tilfinningu, að Blake ætlaði að
biðjast afsökunar, og hún á-
kvað að gefa honum ekki
tækifæri til þess. I hvert
skipti, sem hann sýndi ein-
livern áhuga á að nálgast
hana þá hvatti hún hestinn.
Eitthvað í líkingu við vitrun
hafði komið fyrir hana á þess-
ari stuttu stund við veginn.
í fyrsta skipti hafði hún kom-
ið auga á innri manninn í þess-
um stóra skrokki, og það
hafði gert hana einhvern veg-
inn grunsama um, að kraftur-
inn, sem hún hallaði sér að,
væri vart sambærilegur við
hennar eigin kraft.
Leiðin til Redlands lá í
gegnum skóg og sums staðar
glampaði á blátt hafið. Þeg-
ar þau komu að hliðinu þá
varð Muriel hrifin. Henni virt-
ist sem hún skyndilega hefði
komið inn í draumaland. Hús-
ið var langt, ekki hátt, með
stráþaki. Vegurinn að því var
í bugðum en blómabeð fram
með. Til vinstri var lítið gil og
þaðan heyrðist smálækjarnið-
ur. Til hægri voru þykk tré,
og skyggðu á veginn.
„Sjáðu Blake“ sagði hún,
„hvílík Paradís.“
„Finnst þér fallegt,“ sagði
Nick, og skyndilega sá hún
hann koma út úr þykkninu
og loka hliðinu á eftir þeim.
Allt í einu stökk hún af
baki.
„Taktu hestinn, Blake,“
sagði hún. „Eg verð að fara
niður að læknum“.
Hann hlýddi henni ólundar-
legur á svip en Nick hljóp
hlæjandi niður stiginn á eft-
ir henni. „Farðu beint áfram“
kallaði hann til hans. „Olga
bíður þín við húsið.“
Hann kom um leið og Muri-
el að bakka lækjarins. Hún
var rjóð í andliti og augu
henn óstyrlc en hún herti upp
hugann. í hjarta sínu hafði
hún vitiað, að hann myndi
koma á eftir. Þegar hann nam
staðar hjá henni, sneri hún
sér við og hélt út hendinn um
leið og hún þló óeðlilega.
„Er það friður?“ sagði hún.
Hún fann til fingra hans
sterklega læsast um hennar.
„Það virðist svo“, sagði hann.
„Við hvern ertu hrædd?
Mig?“
Hún gat ekki litið framan
í hann. En nauðsyn til þess að
þau hefðu einhvern skilning
sín á milli neyddi hana til
þess. Hún vildi nauðsynlega
sættast við hann.
„Eg vil vera vinur þinn
Nick“ sagði hún, „ef þú vilt
leyfa mér það“.
„Hvers vegna?“ spurði
Nick kuldalega.
Hún þagnaði. Hnú vildi ekki
segja honum, að vissa vörnin
hennar hefði hrunið þegar á
reyndi. Einhvern veginn þótt-
ist hún vita, að hann vissi
það þegar.
„Þú hefur ekki viljað það
áður“ sagði hann. „Og þú
vissulega sóttist ekki eftir því,
þegar við hittumst síðast“.
Henni hitnaði við áminn-
inguna. Aftur skammaðist
hún sín. Með miklum erfiðis-
munum gat hún fengið sig til
þess að tala einarðlega:
„Eg er hrædd um“ sagði
hún, „að ég hafi verið fremur
tilfinningalaus þann daginn.
Sannleikurinn er sá, að ég var
óviðbúin. En mér þykir það
leitt núna Nick. Mjög leitt".
Málrómur hennar var óaf-
vitandi vesæll. Hann hlaut að
skilja, að ef þau áttu að hitt-
ast oft, sem var óumflýjan-
legt, þá hlutu þau að verða að
komast að einhverju sam-
komulagi. Hún varð að fá ein-
hverja festu. Viðkynning“