Mánudagsblaðið - 14.01.1952, Blaðsíða 5

jflánudagur 14. janúar 1952
MÁNUDAGSBLAÐH)
Meðal Hollywood.leikara
á Keflavíkurvelli
.OIV
o H
Áydrey Msr, Waifer Pidgeon og Keenan Winn
skemmfa hermönnum á jéiadaginn
Það var á jóladagsmorguninn,
þegar ég stóð við eldhúsgluggann
og raulaði vísustúfinn „Einn
Sherry á dag, kemur samvizkunni
í lag“, að mér datt í hug að leggja
leið mína til Keflavíkurvallarins
og hitta að máli Hollywood-stjörn
ur, sem þennan dag, samkvæmt
fréttum Moggans, áttu að
skemmta hermönnum.
Eg hringdi því til hans Pétúrs
Thomgens, fréttaljósmyödára,
bauð honum gléðilega hátíð og
spurðist fyrir, hvort hann hefði
í huga að fylgja mér suðureftir

Keenan Wynn . . . „fótinn
milli tjalda.“
Ljósm.: P. Thomsen).
og filma fyrir mig þetta heims-
fræga fólk, sem glatt hefur ís-
lendinga sem aðra á hinu silfur-
hvíta lérefti. Eftir að Pétur hafði
sagt nokkur vel valin orð um
blaðamenn og störf þeirra, og
jafnframt því látið einhver orð
um það falla, að þessi ferð yrði
ekki til fjár, ef að vanda léti,
féllst hann þó á að koma, gegn
því, að strax yrði farið af stað
og ferðinni skyndaé eftir mætti,
því mörg störf biðu hans um eft-
irmiðdaginn.
Eg brá mér því í stríðsbræk-
urnar, vetrarfrakkann og setti
upp spánnýjan hatt, er Haraldar-
búð hafði lánað mér gegn loforði
um gréiðslu, þegar peningar
hrykkju minn veg. Að því loknu
var stigið upp í bifreið Péturs og
haldið af stað suðureftir í kulda-
veðri og skafrenningi.
Á leiðinni bar fátt til tíðinda
eður frásagna nema logið væri,
að því undanskildu, að Pétur hafði
orð um, að Danir væru óskila-
menn miklir, hvað handritin
snerti, en þegar ég ætlaði að
svara þvi, bað hann mig að fara
út og nioká’í burtu snjófjalli, sem
skyndilega hafði myndazt á miðj-
um veginuín.
Á afliðandi hádegi komum við
að hliðPváQIarins, og eftir að lög-
negián hafði kíkt á okkur, leyfði
hún, að Við ækjum inn í hið allra-
helgasta, og bráðlega komum við
áð hótelihú, þar sem grunur lá
á, að Hbllywood-búar lægju við.
inni í hótelinu var allt á tjá og
tundri, íerðalangar að raka sig
í biðsalnum, en konur og börn á
stjái og ekki gat að líta nokkurn
þeirra, sem við ætluðum að finna.
Mitt í allri þessari útlenzku dýrð
sá ég þó nafna minn Ólafsson,
sem þar starfar, og frétti af hon-
um, hvort hann hefði orðið var
við leikara, sem samkvæmt frétta
þjónustu Valtýs, myndu nú áreið-
anlega vera á íslenzkri grund.
Agnar kvaðst hafa séð þá fyrir
stundu, en þá á útleið, en gat
helzt til, áð riú væru þeir í her-
skálum, þar eð sýning rnyndi hefj
ast bráðlega. Rétt í þessum svif-
um bar MacGaw, hershöfðingja,
að, og tjáði ég honúrn erindi irjit;t,
svo og að nokk-ur flýtir Vtefi riauð
synlegur. Hershöfðinginn bfást
vel við og náði sambandi viSS
Watson, undirforingja í sjóliðinu,
sem kvaðst múridú sækja okkur
klukkan eitt.
Við bar einn í hótelinu fengum
við okkur kaffi og hamborgara,
og hafði Pétur þar um einhver
orð, að heldur væri lélegur jóla-
maturinn og hvort ég myndi ekki
af alkunnri rausn minni bjóða
honum upp á eitt vatnsglas í
„desert“. Eg minntist þeirrar
reglu, að ekkert er verra en að
standa í ýfingum við ljósmynd-
ara, en hugsaði þó að ekkert væri
svo sem móralskt gegn því að
lauma nokkrum dropum af ar-
senikki í glasið hans, svona, til
að launa honum fyrir helvítis
háðið.
Klukkan eitt kom Watson, sjó-
liðsforingi, og kvaðst mundu
fylgja okkur á fund „hinna
stóru“. Watson er manna mynd-
arlegastur og gæti vel verið
Hollywood-stjarna, hvað útlit
snertir, en sennilega hefur hann
kosið að vera kyrr í starfi ^ínu,
þar sem .karlmenn eru karlmenn
— og konur himinlifandi, að svo
er.
Að tjaldabaki í leikskála her-
manna var bæði þröngt og óvisb-
legt og svo ruglingslegt, að mér
kom ekki til hugar að hætta hatti
mínum í þá hringiðu. Tók þann
kostinn, sem amerískir bíómynda
blaðamenn og Sverrir Þórðarson
hafa, að láta ekki kolluna af höfði
fyrr en í fulla hnefana.
„Takið nú myndir og spyrjið
um allt, sem þið viljið,“ segir
Watson, „þeir eru vanastir því.“
Á sviðinu er hinn kunni leikari
Keenan Wynn, sem er kynnir
sýningarinnar. Tjaldið er ekki far
ið upp, því að Walter Pigeon hef-
ur meiðzt á hendi og þurfti að
koma við á spítalanum. Á meðan
fer Wynn við og við fram fyrir
tjaldið og spjallar við hermenn,
og skyndilega tekur hann í hönd
einnar meyjarinnar og leiðir hana
að tjaldskörinni, þar sem tjöldin
mætast.
„Stingdu . fætinum fram milli
tjaldanna, en aðeins upp að hné,“
segir hann. Daman gerir eiös og
skipað var, og lustu hermenn upp
miklum fagnaðarópum, blístrum
og allskyns hávaða, sem sýndi þó,
að ekki væru þeir helfrosnir, þó á
ísalandi væru. Mörg önnur brögð
hafði Wynn í frammi, en hann er
eins og kunnugt er einn færasti
gamanleikari Ameríku og lék m.
a. í myndinni „Annie, skjóttu nú“
sem til skamms tíma var sýnd í
Gamla bíói.
Nú var eins og Pétur tæki völd-
in í svip, því hann þreif í hönd
Wynns, leiddi hann afsíðis, sagði
„brostu“ og hleypti af vélinni. Eg
var eiginlega stanzhissa á því,
hversu vel Pétur tók málið í sín-
ar hendur, svo snarlega hafði hon
um tekizt. En Pétur kann sitt fag
•og veit, að bið og hik ér ekki til
fagnaðar í svona starfi.
„Audrey Totter er þarna í
kompunni,“ segir Wynn „ásamt
þjnum stúlkunum, og við þær gét
ið þið talað eins og þið viljið.
Sjálfur má ég ekki vera að því í
svipinn.“
„Audrey Totter,“ hugsaði ég og
minntist myndarinnar „The Sax-
on Charm,“ þar sem hún lék eitt
af aðalhlutverkunum ásamt Ro-
bert Montgomery og Súsönnu
Hayward. Nú var ekki annað en
að setja Bogason-sjarmann í gang
og ráðast á garðinn.
Eg knúði á dyr og sjá: kom
ekki Audrey Totter til dyra bros-
W. Pldgeon: „Ég er meira að seg ja orðinn afi.“ (Ljósm. P. Tomsen)
léik ég á móti Walter Pidgeon. ágætu konu frú Ágústu ásamt
Auk þess lék ég m.a. í myndinni
„Lady in the Lake“ - og „FBI-
girl“, en fyrsta mynd mín var
,My sister Eileen“.
„Komin af leikaraættum?“
„Nei, alls ekki, enginn leikari
í ættinni, nema ég,“ segir leik-
konan.
Nú kallar einhver: „Miss Totter
- á leiksviðið".
„Ógift?“
„Já, alveg, en auðvitað á ég
vini, sem ég skemmti mér með, en
annars er lítið um klúbba-ferðir,
því að vinnan er erfið og ekki
veitir af svefni“.
„Nokkru hægt að skila til að-
dáenda“?
„Beztu kveðjur til alh-a og þá
sérstaklega til leikarastéttarinn-
ar, sem mér er sagt; að sé í mikl-
um uppgangi.“ Fyrr í viðtalinu
hafði hún getið einhvers íslend-
ings, sem hún hafði kynnzt i
hinni fallegu dóttur þeirra, Mar-
grétu. Það var sönn ánægja að
kynnast þeim hjónum, sendiherr
ann alúðlegur og fyrirmannlegur
og frúin ekki síðri.“
„Hvernig er þetta næturklúbba
líf, sem við héyrum svo mikið um
ykkur í Hollywood?“
„Um það get ég nú lítið sagt.
Sjálfur er ég kvæntur og á eina
dóttur og tvö dótturbörn. Sfem
sagt afi“. (Hér þótti mér við eiga
að skjóta nokkrum hamingjuósk-
um inn, til þess að sína menn-
ingu vora). „Annars umgengst ég
aðallega samstarfsmenn mína við
félagið og fer lítið á klúbba og
þess háttar.“
Talið barst nú að ýmsu hér-
lendu, og ég sagði honum frá
merkilegustu hlutum landsins —
eldfjallinu Héklu, SÍS, skatta-
nefndinni og Hálldóri frá Kirkju-
bóli. Þótti honum það allt hið
Walter Pidgeon ... „kynntist
sendiherranum.“
Ljósm.: P. Thomsen).
andi sínu alfallegasta og spurði
erindið.
„Jú — blaðamaður — viðtal,“
hrökk upp.
Audrey Totter er ung og mjög
lagleg leikkona Jjóshærð ekki há
vexti, en svarar sér vel og er
eiginlega miklu fallegri en í
þeirri kvikmynd, sem ég hefi séð
hana. Eins og aðrir Hollywood-
búar, þá ber hún merki sólar,
andlitið ljósbrúnt, enda af sænsk
um ættum.
Eftir að ég hef skýrt erindið
nánar, leysjr leikkonan frá skjóð-
unni: „Mér þykir leitt að hafa
ekki komizt .til höfuðborgarimi-
ar, en á svona ferðalagi er erfitt
um slíkar athafnir. Maður er á
ferð dag og nótt, sefur í vélinni,
en oft margar sýningar á dag.“
„En vinnan í Hollywood?“
„Síðasta mynd mín heitir „Sell
out“ ffá MGM-félaginu, en þar
Kaliförníu, en ekki man ég nafn- merkilegasta og kvaðst hafa á-
huga á Halldóri.
Pétur hafði ekki verið aðgerðar
laus meðan ég „bril]eraði“ og tók
myndir af öllu og öllum.
Leikflokkur þessi var á vegum
U.S.O. Camp Shows, sem ferðað-
ist um Grænland, ísland, Evrópu
og Afríku frá 20. des til 1. jan.
Pétur fór nú að verða ókyrr,.
því eins og getið var um,
þá hafði hann nógu að sinna í.
höfuðborginni, enda fannst hon-
um vist eklci mikið til um hjal
mitt.
Kvöddum við því Hollýwood-
búa með virktum, og báðu þeir
allir að heilsa landi ög þjóð. Því
miður vannst ekki tími til þess
að ná almennilegu tali af Keenan
Wynn, þar sem hann var alla tíð
á sviðinu, en ekki tóm til þess aS
bíða þar til sýningunni lyki.
A. B.
Rétt j þéssum svifum ber mann
að. Hann er hár vexti, dökkhærð-
ur, Sólbrúnn og allur hinn vask-
legasti. Hann er klæddur í kulda-
úlpu og raular nýjásta danslagið
fyrir munni sér.
„Mr. Pidgeon,“ segjum vér,
„nokkur orð fyrir blaðið“.
„Mitt líf er eins og opin bók,“
segir hann, „þú kannast við eitt-
hvað af myndunum, sem ég hef
leikið í t. d. „Frú Miniver“,
„Mádame Curie“. o. flt, ,en síðasta
myndin, sem . ég ,lfek í, er „Unr
known man,“ sem ég lauk við rétt
áður en við fúrum af stað, og var
ég einmitt nú nýlega að lesa mjög
vinsamleg ummæli um mig í
gagnrýni vikublaðsins News-
week. Annars get ég sagt þér það,
að minn ferill byrjaði nú sem_
söngvari. Söng á móti Elsie Janice
í sýningu í Englandi."
Við ræddum nú um kvikmynda
iðnaðinn og breytingar þær, sem
átt hafa sér $tað í þeirri grein.
Það er eftirtfektarvert, hversu
fljótir við erunif-.rjvjj að klára
aina mynd,“.segir, leikarinn. „Áð-
ur fyrr tók meðalmynd okkur
12:—14 vikur, en nú klárum við
langá mynd í litum og og öllu
saman, þetta á fjórum til fimm
vikum. Tækninni hefur fleygt
geysilega fram.“ Walter Pidgeon
hefur alltaf unnið hjá MGM-fé-
laginu og er þar enn.
Talið barst að íslandi. „Eg hef
kynnzt íslendingum vestra,“ sog-
ir Pidgeon. „Eg hafði þá ánægju
að kynnast sendiherra ykkar í
Washington, Thor Thors og hans
Audrey Totter ... „komst
ekki til höfuðstaðarins.“
Ljósm.: P. Thomsen).