Mánudagsblaðið - 21.01.1952, Síða 6

6
MÁNUDAGSBLAÐIÐ
Mánudagur 21. janúar 1952
FRAMHALDSSAGA'.
Ethel M. Dell:
NICK RATCLIFFE
(THE WAY OF AN EAGLE)
„Eg veit ekki“, sagði
Muriel.
Hún hafði vart hugsað um
málið áður, en það var gott að
fá eitthvað ópersónulegt til
þess að tala um.
En Bobby virtist ekki hafa
neinn áhuga á því að tala um
það meira. „Það er augljóst,"
sagði hann. „Þeir eru trúir
prinsinum og hann er eins og
kunnugt er trúr krúnunni.
Það eru aðeins þessir stjórn-
endur, sem gera vitleysurn-
ar.“ Hann hló skyndilega og
breytti um umræðuefni. „Við
skulum tala um eitthvað
skemmtilegra. Hvernig leið
þér, meðan þú varst í burtu.
Þér hlýtur að hafa fundizt
ferðin yfir slétturnar hræði-
leg?“
Hún sagði honum dálítið
frá henni og minntist af til-
viljun á Will Musgrave.
„Eg þekki hann,“ greip
hann f ram í. „Hann er verk-
fræðingur, er ekki svo ? Geysi-
lega flinkur maður. Eg kynnt-
ist honum f yrir mörgum árum
í Sharapura um líkt leyti og
Nick Ratcliffe vann Mogul-
bikarinn. Eg sagði þér frá því
var það ekki?“
Jú hann hafði gert það.
Hún sagði honum frá því, án
þess að breyta um svip. Það
hefði getað verið málefni, sem
henni stóð alveg á sama um.
„Þú þekkir Nick Ratcliffe,
er það ekki?“ hélt hann á-
fram.
Hún roðnaði við þessa beinu
spurningu. Hún hafði ekki bú-
izt við henni. „Það er mjög
langt siðan ég sá hann,“ sagði
hún og reyndi augsýnilega að
bæla niður alla tilfinningu í
rödd sinni.
Hann horfði ekki á hana.
Hann hefur ekki getað tekið
eftir roðanum. Þó kaus hann
að halda umræðunum áfram.
„Skrýtinn náungi,“ sagði
hann. „Mjög skrýtinn, Hann
hefur misst handlegginn, viss-
irðu það?“
Jú, hún vissi það, en hún
hafði vart krafta til þess að
segja honum það. Blævængur-
inn faldi titrandi varir henn-
ar, en höndin sem hélt honum
skalf ósjálfrátt.
En hann hélt áfram umræðu-
efninu eins og ekkert hefði í
skorizt.
„Hann hefur einhverjar
gáfur til þess að koma fram
þegar maður sízt býst víð
honum. Maður veit aldrei
hvað hann gerir næst. Það
er aðeins hægt að dæma hann
eftir hlutum, sem hann ekki
gerír. Til dæmis hefur orða-
sveimur gengið um það upp á
síðkastið að hann hafi gengið
í munkaklaustur í Tibet. Guð
einn veit hver byrjaði á hon-
um og hversvegna. En hann
er algjörlega rangur. Svona
hluti gerir maður með hans
skapsmuni ekki. Ertu mér
ekki sammála? Eða ef til vill
þekkirðu hann ekki vel og
finnst þú ekki vera fær um að
dæma?“
Um leið og hann sagði þetta
tók hann upp danslistann sinn
og athugaði hann gaumgæfi-
lega. Það var augljóst að
hann hugsaði ekki mikið um
svarið. Hann virtist vera að
hugsa um eitthvað, sem vakti
honum áhyggjur.
Þetta gerði henni auðveld-
ara að svara. „Nei“, sagði
hún. „Eg þekki hann ekki
mjög vel. En — mér var sagt
að þessi orðasveimur væri al-
gjörlega réttur —. Eg — auð-
vitað — trúði ég því.“
Hún vissi að það var sýni-
legt að hún roðnaði. Hún fann
blóðið þjóta gegn um æðar
sér.
„Ef þú vilt vita hvað ég
held,“ sagði Bobby hugsandi,
„þá er það það, að þessi orða-
sveimur var uppfundinn af
skaðræðis hvötum, til þess að
gera illt.“
„Heldurðu það ?“ spurði
hún. „En — hversvegna?“
Hann sneri sér að henni og
leit á hana. Andlit hans, sem
venjulega var glaðlegt, var
svipþungt. „Vegna þess,“
sagði hann, „að það kom ein-
hverjum vel, að einhver héldi,
að Nick væri horfinn fyrir
að fullu og öllu.“
Hún leit undan augum hans.
„Eg skil það ekki,“ sagði hún
lágt.
„Ekki ég heldur,“ sam-
þykkti hann, „fyrir víst. Eg
get aðeins gizkað á. Það er
ekki rétt að trúa öllu of fljótt'.
Hann stóð á fætur, bauð henni
handlegg sinn. „Komdu út
fyrir dálitla stund. Það er
alltof heit.t.hér,“ ;
Hún fór út 'méo nonúm, feg-
in því að geta komizt út í nótt-
. ’«j nAYf i // {
ma.
Óteljanái spumingar komu
fram á váfir hennar, en hún
gat ekki spurt hann neinnar.
gat ekki spurt hann neinnar,
hlið hans og hlustaði á óend-
anlegar sögur hans, sem hann
byrjaði nú að segja.
Ráunvérulegá heyrði hún
enga þeirra. Þær komu til
hennar allar á ruglingi í gegn-
um gleði hennar, sem brauzt
um í hjarta hennar, meir en
hún hafði vitað um áður. -
52. KAFLI
Þegar Muriel hugsaði um
það, sem Bobby hafði sagt
henni um kvöldið, þá gat hún
aldrei munað það í einstökum
atriðum. Hún hreyfði sig
snöggt, og athygli hennar var
glaðvakandi. Enginn þeirra,
sem dönsuðu við hana höfðu
séð hana káta áður, en hún
var glöð þetta kvöld, innri
gleði, sem kom beint frá hjart
anu. Það var ekki kátína, sem
sýndi sig í orðum, en engu
að síður urðu allir, sem voru
hjá henni varir við hana.
Augu hennar ljómuðu og hún
dansaði eins og hún væri inn-
blásin. Hún var eins og lík-
neski, sem skyndilega vaknar
til lífsins.
Klukkustundimar flugu hjá.
Hún tók vart eftir þeim, frem-
ur en hjalinu og hlátrunum,
sem ómuðu í kring um hana.
lifði í eigin héimi og hlustaði á
lag sem enginn annar heyrði.
Dansleikurinn var að enda
og loksins kom Lady Bassett
til þess að f á hana heim. Lady
Bassett brosti á sinn tignar-
legasta hátt.
„Það hefur verið mjög dáðst
að þér, bamið gott“, sagði
hún, um leið og þær fóru
inn í snyrtiherbergið.
Það kom einhver skuggi í
augu Murielar augnablik, en
hann var ekki lengi. Ham-
ingjuglampinn kom þegar aft
ur í þau.
„Eg hef skemmt mér vel,“
sagði hún aðeins.
Hún vafði glæju um háls
sér og sneri sér við. Hún vildi
ekki að kvöldið yrði eyðilagt
með gagnrýni, þó hún væri
sögð í smjaðursróm.
Stóri marmaragangurinn
var fullur af gestum, sem
voru að fara. Hún komst að
einni af súlunum, sem voru
í stóru tröppunum og
horfði á einn hópinn eftir ann-
an hverfa til vagna sinna.
Dansinn var ekki enn búinn
og ómar hljómsveitarinnar
bárust henni þar sem hún
stóð. Þeir voru að spila „Dón-
ár-valsinn“.
Hún hlustaði eins og í
draumi og meðan hún hlust-
aði, komu tárin í augu
hennar. Hvernig stóð á að hún
hafði verið svona sein að
skilja. Gæti hún nokkumtíma
bætt honum það? Hún hugs-
aði um hve lengi hann ætlaði
að láta hana bíða. Það var
ekki honum líkt að bíða svona
ef hann hefði fengið boðin.
Hún vonaði að hann kæmi
bráðum. Biðin var svo erfið.
Hún hugsaði enn einu sinni
um síðustu orðin, sem hann
hafði sagt henni. Hann hafði
sagt henni að hann myndi
ekki steypa sér í annað skipt-
ið, en hún gat ekki hugsað sér,
að gera nokkuð annað. Hann
kæmi skyndilega, hann myndi
trufla, hann myndi verða yf-
irgnæfandi. Hann myndi
hvorki biðja né heimta. Hann
myndi taka.
Hún fann allt í einu til sín
og flýtti sér að snúa hugan-
um, þar sem hún fann að hún
var á takmörkum þess að
kvelja sjálfa sig, eins og hún
hafði áður gert.
Hópurinn í kring um hana
hafði minnkað mikið. Þegar
hún leit niður tröppurnar sá
hún gamla beiningamanninn,
sem alltaf hélt sig við hallar-
hliðið, og olli Lady Bassett ó-
segjanlegri óánægju. Hann
haltraðist um á annarri löpp-
inni. Það voru margir eins og
hann í Ghawalkhand, en hún
þekkti hann vegna hreyfing-
anna og skeggsins, sem stóð
út í loftið. Hann var viðbjóðs-
légur, en þó á sinn hátt hríÞ
andi. Henni datt alltaf í hug
gamall api, sem villzt hafði
frá ættingjum sínum.
Hún hafði komið til að líta
á hann eins og einskonar
vemdara og þegar henni datt
skyndilega í hug að hann
hafði betlað af henni nokkr-
um klukkutímum áður árang-
urslaust, sneri hún sér að
manni, sem hún þekkti og
sagði:
Viltu lána mér einn rupee-
pening, Cathvart, ofursti?“
Hann stakk hendinni í vasann
og tók upp fullan lófa af smá-
peningum. Hún fann pening-
inn, sem hún vildi, þakkaði
honum brosandi og lagði af
stað niður tröppurnar.
Sá gamli innfæddi var ekki
að horfa á hana. Eitthvað
annað virtist hafa vakið at-
hygli hans. Hann hafði skyndi
lega hætt að haltra og betla.
Hún heyrði rödd Sir Reg-
inalds bak við sig. Hann stóð
og talaði við prinsinn meðan
hann beið konu sinnar.
Og þá — hún var komin
hálfa leið niður tröppurnar,
þegar það skeði — þá heyrði
hún hátt og æðisgengið óp og
snarstoppaði — mannsrödd
sem fyrst var óskýr en varð
skýrari og bölvandi í lokin.
„Helvítis hundurinn þinn,“
hrópaði röddin. „Andskotans
morðinginn".
Á sama augnabliki stökk
gamli betlarinn við tröppurn-
ar eins og hlébarði á eitthvað,
sem læddist í skugganum á
bak við þau.
Dr. Alberto Gainza Paz, fyrrv. ritstj. og útgefandi argen-
tínska stórblaðsins La Prenza og Paul G. Hoffman, fengu
heiðursskjöl fyrir óeigingjörn störf í þágu friðarins. Milli
þeirra er frú Roosevelt.
Ég annast kaap
og sölu fasteigna, framtöl til skattstofunnar,
geri lögfræðisamningana haldgóðu.
Pétur Jakobsson
löggiltur fasteignasali, Kárastíg 12 — Sími 4492.
Speglar endumýjaðir

Þennan mánuð tökum við spegla til end-
urnýjunar. — Ennfremur lagfærum við
kristalsvasa o. þ. h.
Glerspípun og speglagerS h.f.
..JKlapparstíg 10. — Sími 5151.