Mánudagsblaðið


Mánudagsblaðið - 12.01.1953, Blaðsíða 6

Mánudagsblaðið - 12.01.1953, Blaðsíða 6
B „Mér finnst öllu léttara, aö hafa aðeins talað ura það. Satt að segja veit ég ekki, hvers- vegna mér varð hugsað um það í fyrsta lagi, nema það að eiga sjálf barn sé sérstak- lega rnikils virði, voðalega dýmuett. Og alltaf þegar ég horfði á Nancy fer ég að velta }>ví fyrir mér aftur, hvort Jonna gæti verið án liennar, eða hvort hún -héldi, að þettar væri - góður- -tími til, að • taka hana aftur til sín og að við myndum ekki mótmæla." „En þú myndir ekki láta hana fá Nancy, eða hvað?“ „Eg veit ekki. Rún er móðir Nancyar, og ef ég héldi, að hún myndi Iiafa sömu tilfinn- ingu gagnvart Nancy og við gagnvárt okkar barni — nei, ég veit ekki.“ „Það myndi verða fremur svart útlit fyrir Nancy, ef hún yrði fengin í hendur Jonnu og eigingiminni hennar. Eg myndi aldrei samþykkja, það get ég sagt þér. Það væri sama og að kasta henni fyrir úlfana frá mínu sjónarmiði." Hann va.r orðinn all æstur. „Eg ætla að síma henni ung- frú Rósu í kvöld strax og við komum heim — nei, við stopp- urn á leiðinni, hún hefur verið að kvarta um það, að ég hélt ekki ræðu yfir prjónahópnum hennar eða sárabindasöfnm’- um eða hvað þær kallast, og ég segi henni, að ég hafi kom- ið til þess að róa hana. Eg vil fá þetta ákveðið." „Þú þarft ekki að vera svona ákveðinn. Eg myndi ekki láta Nancy frá mér, hema ég vissi að"'Jonna elsk- aði hana, verulega elskaði hana —“ „Þá er Nancy okkar um tíma og eilífð. Jonna hefur aldrei elskað neinn nema sjálfa sig og gerir það aldrei.“ „Jonna elskaði þig,“ skaut upp í huga Amy, en sún sagði það ckki. Það var gagnslaust að tala um það núna, Howard myndi aldrei skilja, livernig hún vildi að Jonna hefði elsk- að hann. Upphátt sagði hún: „Mér leiðist að ég skyldi vera upphafið að öllum þessum æs- ing, ég athugaði ekki, hvað mikið yrði úr því. Auðvitað læt ég ekki Jonnu koma og taka Nancy — en ég var hrædd um að hún kynni að gera það. Og þegar þú spurðir mig, hvort ég myndi gera það, með því skilyrði, að Jonna raunverulega elskaði hana —“ nú byrjaði hún að hlæja — „Þetta er allt rnjög ruglað, finnst þér ekki?“ „Við leysum þetta algjör- lega fyrir fullt og allt, elskan- mín, sagði Howard um leið og hann hringdi dyrabjöllunni hjá ungfrú Rósu, „ef það er mögulegt“. Ungfrú Rósa var heima og yfir sig hrifin að sja þau.. „Þó ;tð þú ættii’ að skammast þín f'yrir að lioifa framan í mig“, sagði hún í umvöndunartón við Howard. „Allt sem ég fór MÁNUDAGSBLAÐIÐ Mánudagur 12. janúar 1953 í? err: FraBMlsaSdsðjaga 32, (Stay out of my liíe.) £ $ *T ST 1 I *SSSSSS3S3S33SSSSSSSSSSSSSSSS8232SSSSSSTS^2SSSSSSSSSSSSSSSSSSSSS8SSrSS SSSS8SSSS6«2SSrs!SS*8S2S822?SS2S2S2SS8SSS82352SSS2SSSSRSR2SSJíSS2S8SS8SSSS8a fram á, var tíu mínútna ræða. og allar hefðu þær orðið yfir sig hrifnar.“ „Allir mmidu hafa sagt: Guð sé oss næstur, hvers- vegna verðum við að hlusta á þennan gaur? Þá er það komið í samt lag, svo að við getum verið róleg.“ „Eg hélt að Jonna væri að koma, ungfrú Rósa,“ sagði Amy. „Mary sagði 'mér það.“ ,,Já liún er að koma og sama máli gildir um heimsendi. Eg fæ skevti á hverjum degi, þar sem hún segir mér hvers- vegna hún gat ekki lagt. af stað kvöldið áður, og þar sem hún lofar að koma á morgun. Svo í dag sendi ég henni skeyti um að spara peninga í sím- skeyti ella hafi hún ekki efni á að kaupa sér farmiða. Hún er alveg upptekin, það veit ég. Hún hefur tekið nýjar skrif- stofur á leigu og er að flytja.“ Ungfrii Rósa var montin af því. „Þær eru á Park Avenue nr. 101 beipt á móti Grand Central járnbrautarstöðinni. Hún ætlar líka að ráða til.sín fleira starfsfólk.“ „Jonna er hin fullkomna verzlunarkona, síðasta út- gáfa,“ sagði Amy. „Þú manst það, ungfrú Rósa, hún var alltaf þannig gerð. Á öllum tombólum okkar var hún mesta sölukonan, meiri en við allar hinar til samans.“ Þau ræddust við dálítið lengur og þá íóru þau, og þeg: ar dymar lokuðust á „eftir þeim, dró Hov/ard upp hjá sér minnisbókina sína. „Eg ætla að skrifa upp heimilis- fangið hennar Jonnu, meðan ég man það,“ sagði hann. „Stöþpaðu hérna undir götu- ljósinu, elskan. Eg vil vita hvar hún er, svo að ég geti náð í hana tafarlaust ef hún verður þér til ónæðis.“ Hann skrifaði upp heimilisfangið vandlega og hafði það yfir upphátt: „Jonna Tcrry, Park Avenue 101, New Yoik City, og megi guð gæta þín, ef þú eykur á vandræði Amy minn- ar. Og sama máli gegnir um Nancy litlu.“ „Mér líður miklu betur nú, þegar ég hef ltomið þessu yfir á þig,“ sagði Amy á leiðinni. „En mér finnst líka sem ég liafi gert fjall að flugu. Ef Jonna hefur fleiri skrifstofur og fleira starfsfólk og svoleið- is, þá er hún ekki að hugsa um Nancy. Það virðist einnig að hún ætli sér ekki að koma til Marburg." „Það er eins gott, að hún komi ekki til að ónáða þig. Ef jég gæti aðeins hugsað batur . um þig. Ef ég bara þyrfti ekki. að fara svona fljótt. Það er vart meira en mínúta síðan ég kom.“ „Það verða vart meira en tvær mínútur til þess að þú ert kominn aftur. Segjum 10 vikur, sjötíu dagar, ég veit ekki hvað margar stundir, því ég get ekki margfaldað 24 sinnum sjötíu í huganum —“ „Eitt þúsund sex hundruð og áttatíu." „Anzi e.rtu snjall. Howard, sjáðu húsið okkar. Er það ekki fallegt. Eg held, að ung- frú Rachel myndi selja okkur það, ef við vildum kaupa. Hún segir að við séum fyrirmynd- ar leigjendur“. „Viltu kaupa það? Gerum ráð fyrir, að ég fengi stöðu við annan háskóla, við gætum ekki losnað við það.“ „Það er það, sem ég sagði henni. Og hún svaraði: „Svei, Marburg háskólinn er f ullgóð- ur fyrir hann.“ haldið sig í burtu meðan Howard var þar, hóf komur sínar aítur. Edgar var í Frakklandi, en hún heyrði svo oft frá honum, að hún var jafnvel kátari eða að minnsta kosti óhræddari, hún þóttist hugrökk að ónáða Amy ekki. Ungu konurnar sátu og saumuðu saman. Mary Jack- son byrjaði sjálf að búa til tvöfallt teppi, sem var allt of íburðarmikið til þess að vera til á réttum tíma, eins og hún kvartaði oft urn. Auk saum- skaparins var hljómlist Amy. spyr hversvegna ég hugsi ekki; Cliopin sýnir fegurðina dálítið áberandi og Sclrubert sýnir líka fegurðina en jafn- framt á þann hátt að hann vilji breyta heiminum í ekk- ert nema fegurð. Mozart gleymir aklrei hinum alda- gömlu venjum konunga og hirðlífs, en Beethoven, já og Fi’anck — Ó Mary, þeir skilja alla vesæla dauðlega menn, þeir gefa þeim sína eigin sýn til ódauðleikans, þeir afneita ekki kvölum og sorg, en líta á það vii’ðulega göfugum aug- um.“ „Skýringin á meistmunmn. Eg er þér sammála, nema hvað Mozart snertir.“ „Eg er ekki að reyna að skýra þá, en þetta er það sem þeir segja við mig, að því sem ég f æ orðað það. Og ekki veit ég hvort ég ætti að vera að reyna að orða það. Eg man Hún lék mikið á píanóið, ekki eftir þvl einu sinni, að ég var Þau komu hlæjandi inn til Mary, sem sat og las kvöld- blaðið. „Marburg er sýnilega full af tápmiklum eldri kon- um,“ sagði Howard. „Ungfrú Rósa, ungfiú Rachel Both —“ „Og ég,“ bætti Mary við. „Hvað hafið þið verið að flækjast svona seint? Eg var að verða áhyggjufull. Og Nancy líka. Hún var hrædd um að Haward kæmi ekki nógu snemma heim til þess að kyssa hana góða nótt“. Iloward lyfti .augpaþi’úriun- m, kinkaði kolli. Þau gátu ekki talað um raunverulega móður Nancyar að Mary viðstaddri, en þessi skilaboð ráku enda- hnútinn á það, sem þau höfðu verið að tala um. Nancy myndi verða áfram þeirra. Eftir þetta, í þann stutta tíma, sem Howard átti eftir að vera heima., þá hurfu hugsan- iniar um Jonnu og hennar hagi. Tíminn var of naumur til þess að eyða honum á hana. Þau reyndu að eyða scm mest- um tima saman eins og til þess fresta skilnaðarstund inni. Brátt, næstum áður en þau vissu það, var hann far- inn eins skyndilega og hann hafði komið, og gamla húsið bergmálaði einveruna. Það var eins og dramnur, en þó sem hann hefði aldrei verið þar. Amy fannst að rninnsta kosti að það hefði verið yndis- iegur draumur og svo var það mikil huggun, að hann m>mdi koma aftur áður en Inngt um liði. Hún lét nemendur sína fara eins og hún hafði lofað en hún saknaði þeirra ekki. Alice Moieiand,. sem hafðl í æfingaskyni, heldur sér til ánægju. Hún liafði aldrei áður tekið reglulega eftir því, hvei-su mjög sum tónskáld höfðu meiri áhrif á sál henn- ar en önnur. „Það eru ekki þessi venjuiegu áhrif frá hljómlist,“ sagði hún við Mary. „Þau breyta hugsunum mínum eins og þau tali við mig. Bach er góður og nær- gætinn, ««1 dáiítið fjarri; Brahms skammast og ertir og mjög slyng í að skýra list fyr- ir Jonnu Terry“. „Jonna Tery —- hun ei’ að koma á morgun. Rósa er svo ánægð.“ Amy sneri sér aftur að pía- nóinu og hélt áfram að spila. Mary hafði ekki lokið máli sínu. „Eg hef ekki séð þá stúlku ennþá, eins og þú veizt. Gætum við ekki boðið henni og Rósu í te? Það kæmi þér ekki illa ?“ NÝJAR AMERÍSKAR VÖRUR: Skíðafö! — Skíðabuxur ierseykjélar Peysur Nælonbiússur Náffföf — Náffkjóiar Miliipils FELMtJJH HJF. Ánsíursíræfi 10

x

Mánudagsblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Mánudagsblaðið
https://timarit.is/publication/313

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.