Mánudagsblaðið - 19.01.1953, Page 6

0
MÁNTJDAGSBLAÐIÐ
Mánudagur 19. janúar 1953
Um leið og Amy lék Dans
Anitrus sagði hún í uxnvönd-
unartón. „Þetta er heimili
þitt, eða hvað? Þú getur boð-
ið hverjum sem er til te-
drykkju, hádegisverðar,
kvöldverðar, morgunverðar
eða jafnvel upp á bita um há-
nótt, og mér er alveg sama og
þér er kunnugt um það. Þú
ættir alls ekki að missa af því
að sjá Jonnu, hún er alvegsér-
stæð“. Henni fannst alveg ó-
umflýjanlegt, að hún myndi
sjá Jonnu, og það væri bezt
að það yrði héraa, svo að ef
Jonna væri hið minnsta að
hugsa um Nancy — auk þess
myndi það sýna henni, að hún
væri ekki hið minnsta hrædd
við Jonnu. Efasemdimar, sem
hún hafði látið í Ijós við Hovv-
ard, vöknuðu enn einu sinni,
en ekki voru þær miklar. Harð
fengi Howards stóð milli
hemiar og allrar hættu. Hún
bætti við. „Þú gengur frá því
þegar, þvú imgfrii Rósa hefur
ef til vill eitthvað í huga varð-
andi Jonnu og hún kann að
standa stutt við“.
En hún gat ekki að því gert,
að það fór heldur um hana
þegar Mary tilkynnti henni,
að Rósa og Jonna. myndu
koma. „Ættum við ekki að
bjóða mömmu og Alice, þá
verðirm við sjö með okkur —“
„Sjö? Sex, er ekki svo?“
„Eg taldi .Nancy með. Auð-
vitað verður hún með“. Hún
ákvað að hafa litlu telpuna
með svm Jonna gæti ekki forð-
ast hana. Ef hún vúrtist vera
að fela hana gæti Jonnu grun-
að, og Jonna var alltaf fljót
að notfæra sér grun.
„Auðvitað Nancy — hvað
ég er heimak. Henni þykir það
svo gaman. Og hún er bara
skemmtileg með fólki, ekki
leiðinleg og áberandi eins og
svo mörg böra eru".
Það var ákveðið að Nancy
yrði þar viðstödd, yrði í rauða
jólakjólnum sínum — það fór
vel við Ijósan yfirlitinn —.
Nancy átti að fá súkkulaði
og tvær kökur með fullorðna
fólkinu. „Slcyldi ég hafa á
röngu að standa", hugsaði
Amy. Þegar Jonna sér hvað
hún er jmdisleg, þá kynni hún
að vilja hana aftur. Ef til vill
ætti ég ekki að láta hana
sjást?"
Ákvörðunin olli henni heila-
brotum, en hún breytti henni
ekki. „Það er aldrei að gagni
að vera hugleysingi", hugsaði
hún um leið og hún pússaði
silfurborðbúnaðinn, lagði
fram servíettur og setti te-
borðið fyrir framan arininn.
Hún hafði ekki sagt Howard
í daglegum bréfum sínum að
Jonna væri þar, það átti að
bíða þar til teboðinu lyki svo
hún gæti verið viss. Þegar allt
var til, þá skipti hún klæðum
og var Icomin niður á undan
Mary. Hún lék á píanóið til
að róa taugamár og var enn
að spilá þegar Alice kom. Hún
stóð upp dálítið stii’ðlega, því
að iéttar hreyfingar voru nú
1
Kerr:
1
33.
Framius Idssagði
Eins og þér sáið—
(Stay out of my life.)

ekki lengur til, en henni leið
betur, rólegar. Alice heimtaði
að bei’a ixm heita vatnið og
setja á ketilinn.
„Gerðu það“, sagði Amy,
„Mary helhr í bollana en þú
gerir Iiitt. Eg ætla að sitja
og vera hefðarfná borðsins.
Eg er þreytt".
„Af hverju?" spurði Alice.
Þú ættir ekki að þreyta þíg“.
„Eg er þreytt af því að
spyrja sjálfa mig spurninga,
sem ég get ekki svai’að".
Það fór titringur um varir
Alice. „Ó, það, ég geiá það
alltaf, þar til ég get ekki þol-
að það lengur. Eg held að ég
sé að ganga af vitinu". Hún
hvarf skyndilega fi*am í eld-
hús. En um það bil, sem Mai’y
Jackson og fni Lowe voru
komnar, þá var hún komin inn
aftur, brosandi og ákveðin á
svip. Amy sá að mamma
hennar var í bezta kjólnum
sínum. „Þú fói’st í þetta til að
sýna Jonnu, að við vænun
dálítið móðins hér í Mai‘burg“
sagði hún í ei’tnisrómi.
„Vissulega gexði ég það. —
Og ég er viss um að hún álít-
ur kjólinn aðeins til þess hæf-
an að vera troðinn 1 rusla-
köif mxa, ef helmingurinn, sem
Róga segir um fötin hennar
er satt“.
Dyrabjallan hringdi og þá
litu öll upp. — Jonna gengur
inn á sinn eigin hátt“, hugsaði
Amy og brosti. Og það gexði
hún, beið augnablik til þess að
mála varimar, meðan Rósa
var að fax*a inn úr ganginum.
Þvínæst kom hún inn, örugg
í fasi, brosandi, eins og hún
reyndi að þola þessa vesalinga
í Marburg eins vel og mögu-
legt væri.
„Jonna“, sagði Amy, þegar
kveðjum hafði verið lokið, „þú
hefur klippt á þér hárið".
Jonna setti upp undranar-
svip. „En, elskan mín, allir
gera það núna. Eftir einn eða
tvo mánuði verða ekki til kon-
ur með sítt hár í menningar-
löndum. Og það er líka svo
frjálst".
„Það fer jiér voðalega vel“,
sagði Amy. „Mér þykir það
fallegt". Iiún var að athuga
hveraig Jonna myndi haga
sér gagnvart Nancy. Litla
telpan hafði lieilsað og setzt
síðan á litla stólinn sinn hjá
Amy, þar sem hún sat kurteis
og prúð en horfði stórum aug-
um á fólkið við borðið. Ungfrú
Rósa hafði klappað á kollinn
á henni og talað rið hana, en
Jonna vart tekið eftir henni.
Amy velti þvi fyrir sér, hvort
þetta væri uppgerð eða raun-
veruleiki, og hún var mjög
spennt. En brátt róaðist hún,
Jonna var ekki að gera sér
upp. Hún skoðaði Nancy alv-
eg eins og hún myndi hafa
skoðað hvert annað bam á
þessum aldri, sem ekki gat
koxnið að gagni sem áhorf-
andi. Jonna hafði ekki hið
minnsta gaman af henni.
„Það var aulaskapur af mér
að æsa Howard og sjálfa mið
svona mikið jfir þessu" hugs-
aði Amy. „Eg hefði átt að vita
að Jonnu stæði á sama“. Allt
í einu varð hún þess fullviss,
að mamma hennar var líka
að athuga Jonnu og Nancy.
Hún varð þess fullviss, að
móðir hennar, rissi um for-
eldi-a Nancyar og hafði alltaf
vitað það. „Mamma er stór-
snjöll“, sagði Amy við sjálfa
sig. „Hún hefur aldrei getið
þess. Hún kann ef til vill
aldrei að gera það“.
Alice hellti í bollana, um-
ræður héldu áf ram. Jonna var
prímadonnan, hún var feyki-
vel klædd, neglumar, hárið,
útlitið allt í samræmi og full-
komlega snyrt. Hún var hætt
við stóra sigarettumunn-
stykkið, en hafði fengið sér í
staðinn minna munnstykki úr
glerung og gulli, hún var með
úr, sett gimsteinum. Amy
fannst gaman að horfa á alla
tilburðina. Jonna segjandi:
„Þetta eru yndislegar heima-
bakaðar kökur“, með pínulít-
illi áherzlu á heimabakaðar
og augsýnilega takandi eftir
gatinu í sófaáklæðinu og jafn-
framt þegar hún talaði uni
nýju skrifstofumar sínar og
erfiðleikana við það að fá dug-
legt skrifstofufólk. Skemmt-
analíf Jonnu. Jonnu, sem að-
stoðarkonu í stríðsnefndinni.
„Heimskasta nefnd, sem til er,
ekki hugmynd til hjá henni"
— Þetta var allt hreint stór-
kostlegt. Og allan þennan
tíma sat barnið hennar rólegt
i stólnum sínum með súkku-
laðibollan sinn og kökuna og
hafði ekki hugmynd um móð-
ur sína.
Alice fór fyrst, þrinæst frú
Lowe. Þegar ungfrú Rósa og
Jonna kvöddu, spurði frú
Jackson Amy: „Ætlar þú í
gönguferð í kvöld góða mín?
Það er ekki of seint“. Og
Jonna, sem heyrði á tal þeirra
sagði: „Ef þú ætlar í göngu-
ferð Amy, þá kem ég með“,
Og Amy, sem faldi óánægju
sína, fór í kápu og gekk með
ungfrú Rósu og Jonnu þar til
Rósa nam staðar við sitt hlið
og þær tvær gengu áfram
saman.
„Það cr hrj’llilegt fyrir þig
að vera geymd hér“, sagði
Jonna um leið og þær sneru
inn á skól agrundi raar. „Alveg
hryllilegt".
„Sparaðu tárin þín, elskan
mín góða“, sagði Amy dálítið
illgirnislega. „Mér þvkir það
svo voðalega gaman“.
„En hvernig í ósköpunum,
getur það verið — hér í þess-
ari borg — ein með tengda-
móður þinni — og Howard í
hemum — og flugmennskan
svo voðalega hættuleg".
„Fjölskyldan mín er líka
hérna Jonna, og vinir mínir
og mér þykir vænt um að hafa
Mary hjá mér — og ég er ekki
nærri því eins ein og yfirgef-
in, eins og þú varst, þegar
Nancy kom í heiminn".
Það varð þögn. „Ó, já —-
Nancy“, sagði Jonna jafn
skeytingarlaust. „En hve
langt virðist síðan það var.
Hvílíkur asni gat ég verið.
Það yirðist ótrúlegt".
,,Alveg“, samþykkti Amy.
„Alveg algjörlega ótrúlegt. —
Og þú sérð að ég vil mitt barn
og sama máli gegnir um Ho-
ward. Vio erum bæði upp með
okkur af því, sem í vændum
er. Við höfum undirbúið það
allt saman, það verður strák-
ur og á að heita í höfuðið á
Howard".
Jonna sleppti þessu tali og
tók upp annað umræðuefni:
„Rósa frænka sagði, að How-
ard hefði litið fremur illa út
er hann var hér, og hún sagði
að hann virtist hafa breytzt
talsvert — hann yæri ek.ki
mannþlendinn ,og kátur eins
og hann var áður.“
„Ó, blessuð góða,“ sagði
sagði Amy léttilega og
skemmti sér vel, „hvílík firra.
Haim var alls ekkert illa út-
lítandi, heldur þvert á móti,
stór, sólbrúnn og sterkur.
hvað mannblendni hans snert-
ir, þá er það satt, að hann
vildi ekki ferðast á milli
saumaklúbanna og halda ræð
ur, það var allt og sumt. Hann
vildi vei-a hjá mér, eins og þú
skilur."
Það var gaman að stríða
.Tonnu. Him hafði verio svo
ólcyrr í skapinu út af komu
Jonnu, þetta voru eftjrköstin.
eftir taugaspenninginn. Jonna
hafði notið klukkutima sýn-
ingar á sjálfri sér við tebórð-
ið, það var alveg nóg. Amv
hafði ekki annað en eðlilega
ósk um að stinga göt á mont-
blöðruna í Jonnu. Hennl
fannst það hlægilegt, en henni
var ekki um að þola það. Ekki
augnablik. Þessvegna var húix
alveg óviðbúin reiðikastinu.
gem léttar aðfinnslur hennar
orsökuðu.
„Já, minntu mig bara á;
það,“ hrópaði Jonna jfir sig
reið. „Þinn trygga og ást-
fangna Howard. Eg leyrfi mér
að minna þig á, að þú laumað-
ist bak við mig og stalst hon-’
um frá mér. Ef þú hefðir ekki
gert það, þá gæti hann verið-
minn tryggi og elskandi How-
ard, í stað þess að vera þinn.
Þú ágirnist allt — þú bauðst.
mér bara til þin til þess . að
kasta því fraraan í mig,
hversu miklu hamingjusam-
ari þú værir en ég —“
„Vertu ekki svona kjánaleg
Jonna, mér datt þetta ekki
einu sinni í hug. Vertu ekki
svona barnaleg. Og fyrir alla
muni, vertu ekki að tína upp
allt þetta. gamla um Howard.
Eg hafði ekki minnstu hug-
mynd um —“ Hún var að tala
við sjálfa sig. Jonna var k
leiðinni burt alein.
19. KAFLI
„Það er ekkert, sem ég get
við því gert,“ hugsaði Amy
„Eg hafði ekki þurft að vera
gamansöm við hana. Gaman-
semi er alltaf hættuleg, en
hún var að setja sig upp á há-
an hest og sýnast hafa samúð
með mér. Ef hún hefði virki-
lega haft samúð með mér, þá
hefði mér staðið á sama, en
hún vildi aðeins gera mér lif ið
leitt, skapa öfundsýki yfir þvi
hvað hún hefði það gott. Ef til
vill ætti ég að vera því þakk-
lát, að hún vildi ekki Nancy,
en kom vel fram við hana,
hversu sem öllu öðra leið. En
þegai- hún byrjaði með að tala
um Howard — og sleppa sér
svona alveg — og æpa framan
í mig. — Þetta er gagnslaust
— allt það sem var gott óg
fallegt milli okkar, er um garð
gengið. Það hvarf þegar ég’
tók Nancy. Eitthvað skeði þá.
Enskur verðlaunahcstur. —* Engin smásmiðL