Mánudagsblaðið - 09.05.1955, Síða 5

Mánudagur 9. maí 1955
MÁNUDAGSBLAÐIÐ
9
SMÁSAGA MÁNUDAGSBLAÐSINS:
v
KYSSTU MIG AFTUR
Hún sneri sér burt, opnaði
útidymar, hljóp upp stigann
og lokaði sig ixmi í einveru
herbergisins síns. Hjartað í
henni sló svo ákaft, að hana
verkjaði fyrir brjóstinu.
Henni fannst umheimurinn,
er hún gróf andlitið í kodd-
ann, vera orðinn sundurtætt-
ur.
Hvei-s vegna? Ó, hvers
vegna gerði ég það? Hvers
vegna neitaði ég honum um
fyrsta kossinn?
Þau höfðu staðið þarna við
hliðið, hátt höfuðið á honum
skyggði á götuljósið, og and-
litið á honum var hulið í
dimmunni. Hún sá aftur, að
vaxtarlagið á honum var ekki
kraftalegt, aðeins mjúkur
styrkleiki hvíldi yfir því.
Það hefur verið dásamlegt,
Jan. Ógleymanlegur dagur,
sagði hún blíðlega og hugsaði
hve mikill sannleikur var í
því. Friðsælt og ljúft og hann
hafði veiúð hugulsemin sjálf,
frá því að hann fyrst lét
piparmintupokann í kjöltu
hennar í strætisvagninum. Á
20 km langri leiðinni til
Clevedon hafði ákafi hans
sjálfs verið smitandi, er hann
benti henni á yndislegar rós-
irnar sem dönsuðu fyrir þýð-
um marzvindinum undir f uru-
trjánum.
Og svo litli veitingastaður-
inn, þar sem þau höfðu borð-
að skonrok og súkkulaði, og
horft yfir hryssingslegt hafið
og hlustað á músikkina í út-
varpinu. Hún hafði aldrei
haldið, að þegar hún yrði ást-
fanginu í annað sinn yrði það
í manni eins og Jan sem var
svo alls kostar ólíkur Mike.
Eftir tedrykkju höfðu þau
gengið gegnum skóginn og
leitað sér að f jólum, af því að
Jan vildi, að hún hefði hvítar
f jólur í hnappagatinu — en
það var of snemmt. „Næsta
sunnudag," haf ði hann muldr-
að, „verða þær komnar í
blóma.“
„Eg er fegin, að þér þótti
gaman . . . . “ Rödd hans hafði
rofið hugsanir hennar, og —
svo skyndilega, að hún hafði
ekki getað áttað sig, því að
þetta. var í fjórða skiptið,
sem hún hafði verið úti með
Jan og hann hafði aldrei
kysst hana — þá steig hann
fram og dró hana ástríðulega
að sér.
Ef hún hefði haft augna-
blik til umhugsunar hefði hún
aldrei snúið munninum frá
eins og hún gerði.
Hún heyrði hann draga and-
ann snöggt og undrandi og
aftur hafði munnur hans leit-
að hennar. I þetta skipti lof-
aði hún honum að kyssa sig
— en á harðlokaðar varir.
Svo hafði hún losað sig með
brennandi kinnar úr fangi
hans.
„Jill . . ?“ Undrandi spurn-
ingin hrökk frá honum, þar
sem þau stóðu, vandræðaleg
í návist hvors annars.
Andlitið á Jan hafði orðið
sviplaust eins og veggur.
„Fyrirgefðu“, sagði hann.
„Ég hélt .. ég ætlaði ekki ..
bless, Jill“. Hann stikaði burt
í skyndi.
„Jan!“ kallaði hún á eftir
honum. „Jan..!“ Jafnvel í
dimmunni gat hún séð hið ein-
manalega stolt í hávöxnum
líkama hans; of seint, því
fótatak hans f jarlægðist óð-
um, sá hún, að hana hafði
hent óttaleg skissa. Af ótta
við minningu frá gömlum
dögum hafði hún sært blíð-
lyndasta mann veraldar.
Jill lyfti höfðinu frá kodd-
anum og sá að hann var vot-
ur af tárum.er hún vissi varla
af hverju hún hafði grátið.
Hún hafði hrint honum frá og
hann hafði haldið, að hún
þýddist ekki ást sína.
Sumir menn, sem ekki voru
eins viðkvæmir og Jan, hefðu
snúið þessu öllu upp í gaman.
En Jan var öðruvísi. Hún
'vissi nú, að hann hefði ekki
kysst hana, ef tilfinningar
hans hefðu ekki verið djúp-
ar og einlægar. . Hann hafði
brotið ís óframfærni sinnar
og hún hafði sama sem lokað
sundinu aftur.
Eitthvert hugboð sagði
henni, að hann mundi aldrei
gefa henni annað tækifæri til
að segja honum frá .. Mike.
Það sem hana langaði til
núna framar öllu öðru var
að segja honum, að þegar hún
var sautján ára hafði hún
orðið yfir sig ástfangin. Hún
hafði elskað Mike svo heitt,
að hann hafði bráðlega orðið
leiður á henni. Þá ha fðihún
ekki vitað, að kona getur elsk-
að of mikið, getur kæft mann
í ást. Þá hafði hún gert með
sér ákvörðun: að ef hún
skyldi finna, að hún væri að
verða ástfangin í annað sinn,
skyldi hú beizla tilfinningar
sínar, leyna ást sinni eins
lengi og hún gæti og láta
ganga á ef tir sér.
En hún hafði ekki tekið
skaplyndi Jan með í reikn-
inginn. Hann hafði tvennt,
sem Miké hafði vantað: við-
kvæmni og stolt.
Hún reis á fætur og gekk
að náttborðinu. Þar stóð inn-
römmuð mynd af írskum
dreng með lið á nefi og dökkt,
hrokkið hár. Brosið á andlit-
inu var ekki laust við drembi-
læti. Hún tók ljósmyndina og
lagði hana á grúfu í skúffuna.
•Þar með hafði hún vísað
Mike burt fyrir fullt og allt.
En hvemig átti Jan að vita
það ? Jan mundi nú saxmfærð-
ur um eitt ag tvennu; annað-
hvoil að hún vildi.ekki ást
hans eða að það væri einhver
aimar.
Hann símar á morgun ..
eða næsta dag, sagði hún
sjálfri sér í örvæntingu.
En hún gat ekki einbeitt
sér að neinu á skrifstofunni.
Allan mánudag var hún með
hugann við símann. Á mið-
vikudag, þegar sorgin í hjarta
hennar var að gera út af við
hana, ákvað hún að síma Jan.
Það þýddi að hún varð að
brjóta odd af oflæti sínu, en
henni stóð á sama, og þar
að auki haf ði hún tvær bækur
sem hann hafði lánað henni.
Þegar hún heyrði rödd
hans, var henni vamað máls
um stund. Orðin stóðu föst
í henni og Jan varð að segja
„halló“ .. ..Hallo, hver er
það?“
,,Jan!“ Orðið bai’st af vöi’-
um hennar eins og opnað væi’i
fyrir flóðgátt. „Jan, þetta
síðast liðna sunnudagskvöld.
Ég. ...“
„Það er allt í lagi, Jill. Eg
skil. Eg vil helzt ekki ræða
þaðef þér er sama.. Hvað mig
snertir, er það allt grafið og
gleymt."
Gat þetta verið rödd Jans ?
Þessi foxmlega, stuttaralega
rödd, gjörsneydd hlýju eða
blíðu.
„En —", hana lagaði að
segja, að hún væri ekki ein
af þessum kaldlyndu konum,
sem leika sér eins og köttur
að mús að tilfinningum karl-
manna. Hana langaði að
segja: „Þú misskilur mig,
Jan, mistúlkaðir . . . . “ en það
var einhvem veginn of steint.
Og auk þess hefði það aldrei
gengið í símann. Það, sem
henni í’eið lífið á, var að hitta
Jan aftur.
„Eg veit, hvers vegna þú
ert að hringja," sagði hann
svo dálítið harðlega, „þessar
tvær bækur.“
Hvernig notið þér
ifmvafnið!
Hvað er það sera gerir kon-
una óraótstæðilega, og sera
aldrei bregzt að töfra karl-
mennina. Óefað góðar og vel
valclar ilmvatnstegunclir. Þæir
eru töfralykillinn að persónu-
leika hverrar konu og geta
verið henni eins eiginlegar og
líkamseinkenni.
En hvernig á hún að velja
hið rétta ilmvatn? Ef trúa má
stjömuspámönnum, þá hefur
hver kona sérstakt ilmvatn,
sem á við hana ekki síður en
sérstakur litur eða sérstakur
gimsteinn færir henni gæfu?
Svo þá er að finna hina réttu
tegund og brúka hana
Hitinn frá likama yðar eyk-
ur ilminn, svo þér eigiö alltaf
áð bera hann beint á hörunct-
ið, en ekki í fötin. Látið dropa
á hálsinn, milli brjóstanna og
í handakrikann. Það er betra
að brúka lítið á mörgum stöð-
um, heldur en mikið á einuni
stað, því að þá endist það leng-
ur, þegar undir bert Ioft kem-
ur.
Hér er líka önnur góð hug-
mynd, til að láta ilmiun end-
ast lengur. Styngið bómullar-
hnoðra vættum í ilmvatni und
ir nærfatahlýrana, eða brjósta
haldarana. Eða þá í kjólvasana
eða imdir magabeltið. Lika eir
gott að bera dálítið á varim-
ar og undir nefið. Og til að
reka smiðshöggið á verkið
skuluð þér svo bursta báðar
augnabrúnir með ilmvatns-
vættum bursta og bleyta síðam
fingurgómana, svo að loftið
verði þrungið ilmi.
Framhald á 8. síðu
Krossgáta
i
Mánudagsblaðsins ]
SKÍRINGAR:
Lárétf : 1. Fiskur — 5. Eldsneyti — 8. Hím — 9. Gert
sterkara — 10. Gubbi — 11. Fljótið — 12. Brún (þf.) —
14. Biblíunafn — 15. Saum — 18. Tónn — 20. Fara á sjó
— 21; Upphafsstafir — 22. Þreytu 24. Handleggir — 26»
Fugl —-r 28. Atviksorð — 29. Hreppstjóri (— 30. Geisla-
baugur.
Lóðrétt: 1. Fjall — 2. Ljóstæki — 3. Eldstæði — 5.
Borg á Italíu — 6. Ryk — 7. Eldstæði — 9. Fjallgöngu-
garpur —13. Gælunafn á víni —16. Mánuður —17. Drottn-
ari ~ 19. Sjóntæki —21. setur niður — 23. Rödd — 25.
Bókmenntaflag — 27. Ósamstæðir. i