Mánudagsblaðið - 11.03.1957, Blaðsíða 8

Uý
lá
a
ti
&
m
DR EINU I ANNAD
Hjólkurbílar — bullr — Slyrjöld um fjöl-
i tsreylni — Krkkar í Þórskaffi — SprúlSsala
— Hóllökur flugfélaganna
Er ekki tími til kominn, að götulögreglan hafi
gætur á mjólkurbílum bæjarins? Bílstjórar Samsöl-
unnar halda sennilega, að þeir hafi einkarétt á götum
bæjarins — líkt og þeir væru í túnfætinum heima í
sveit — og trufla umferð daglega með klaufaskap
sinum og fákunnáttu í umferð. Eflaust hrífa þeir hjarta
mjólkurbúðastúlknanna er þeir þjösnast framan við
búðirnar — en slíkur ungmennafélagsrómans á vart
heima á götum Reykjavíkur.
Það er nú orðin hrein hneisa, að útvarpsstjóri
skuli ekki hlutast til um að stofnunin fái almennilega
þuli. Undanfarið hafa hinar ýmsu „raddir" útvarps-
ins orðið verri og verri, og ófært er að grípa stöðugt til
fréttamanna þó afsakanlegt sé þó þeir hlaupi í skarð-
ið. Útvarpið verður að prófa nýtt fólk og ráða aðeins
hæfa menn og konur í starfð.
Tabú
Framhald af 2. síðu.
svo nýstárlegt, að það var tengt
tabúhugmyndum.
Hvergi var bannhelgin önn-
ur eins martröð á fólki og á
Suðurhafseyjum. Þar voru við
hvert fótmál hlutir, sem ekki
mátti nefna sínum réttu nöfn-
um, jafnvel pottar og pönnur
voru stundum nefnd gervinöfn-
um, því að hið rétta nafn var
tabú. Og þeim, sem braut bann-
helgina, var refsað miskunnar-
laust, stundum með dauða. Ekki
var til svo lítilfjörlegt tabúbrot,
(að menn yrðu qkki að gera
stranga yfirbót og hreinsa sig
síðan eftir kúnstarinnar reglum.
Blaéjyrir alla
Effirfekfarverð mynd
i TrípoEibíó
Trípolibíó sýnir nú all-góða
amerisk-ítalska mynd, „Berfætta
:grejfafrúm“j en efnið er um
dansstúlku, sem verður henns-
eins gott að taka þegar fram, að
Öttinn við hið voðalega tabúbrot fræg kvikmyndastjarna. Það er
lá eins og mara á sál hins frum-
stæða manns. Og sumir sálfræð-
ingar hafa haldið því fram, að
hann lifi enn góðu lífi í undir-
vitund okkar og sé ríkur þáttur
í allri sektarkennd og iðrun.
Sumar ævafornar hugmyndir
m,- • ,. * .. . A Islenzkar
Mbl. og Tímnm eru nu 1 harðn samkeppni um ao
auka fjölbreytnina. Bjarna Benediktssyni, ritstjóra,
þótti Ólal'ur Magg., ljósm. Mbl. ekki nógu víðförull um
bæinn og sagði honum, ,,að fara nú út með vélina og um bannhelgi lifa góðu lífi með-
taka myndir úr daglega lífinu eins og Sveinn Sæm. al okkar enn 1 daj4 í islenzkum
Thnans“. Ólafur lét ekki á sér standa, tók flugvél,
flaug upp yfii' Hellisheiði og tók mynd af bíl, sem þar
sat fastur.
Bjarna varð svo um þessa feikna tilburði Ölafs,
að hann hefur ekki minnzt á „aukna f jölbreytni" síðan.
mjög vel — eiginlega snilldar-
lega — er haldið á efninu. Höf-
undurinn sýnir góða frásagnar-
gáfu, óvænt en þó kurteist háð.
t. d. samdrykkja uppgjafa að-
alsmanna og „snobba" á suður-
strönd Frakklands, viðkvæmni
án væmni og raunsæi, sniðið
venjulegum ofsa og áhérzlum.
Hann heldur sig oftast við jörð-
ina, sannleikann eins og „hanra
gæti verið“ árekstralaust. Að
visu treystir hann um of á aðal-
persónuna, en ætla má, að húra
valdi ekki almennum vonbrigð-
um, þvi þar sem hana skortir
hæfni, eri’ neðleikendur tilbúnir
að fylla upp með snjöllum setn-
ingum hrifningar og dálætis.
Söguþráðurinn er sterkur og
í góðu samræmi, bygging at-
burðar.ásarinnar hæg en ..Jýíxxgg.
Þrjár peisónur segja söguna í
„flsh-bachs“. — Harry, Oscar og-
Farvini greifi — hver frá sínum
Framhald af 7. síðu.
Hefur eftirlitið nokkurntíma rannsakað aldur ung-
linga sem sækja Þórskaffi á kvöldin. 90% gesta eru
krakkar, en vínneyzla ótakmörkuð, ryskingar og slags-
mál sjálfsagðir þættir kvöldsins. Það væri ekki úr vegi
að ábyrgir aðilar rannsökuðu ,,gesti“ þessa vínlausa
skemmtistaðar.
Nýlega. auglýsti fyrirtæki eitt alloft í útvarpinu:
„Kranabíll -— opið allan sólarhringinn“.
Nokkrir menn, sem að staðaldri matast á Hress-
ingarskálanum, heyrðu auglýsinguna lesna og varð þá
einum þeirra að orði:
„Era nú sprúttsalar farnir að auglýsa líka?“ -—
Er það ekki orðið dálítið bjálfalegt hvernig flug-
félögin íslenzku taka á móti gestum sínum hérna
heima? Að vísu er sjálfsagt að skemmta þeim og sýna
þeim nágrennið, en þessi ferðalög, dansleikjaferðir
og stórpartý verða brosleg í augum sjálfra gestanna
-— gera íslenzku gestrisnina að spotti þeirra á meðal.
Sæmilegt hóf og kaffidrykkja ætti í flestum tilfellum
að duga.
ll¥isé á a«V gera
SUNNUDAG
Kvikmyndahús:
sveitum er til f jöldinn allur af j
álagablettum eða völvuleiðum, |
sem harðbannað er að sló. Ef
það er gert, skeður einhver ó-
gæfa, bóndinn missir beztu
mjólkurkúna sína eða eftirlætis-
reiðhestinn sinn eða deyr jafn-
vel sjálfur. Ekki held ég að menn
viti yfirleitt með neinni vissu,
hvernig á bannhelgi þessara
bletta stendur, en hún er eflaust
komin aftan úr heiðni og forn-
eskju. Og meðal íslenzkra sjó-
manna er enn í góðu gildi sú
alþjóðlega tabútrú, að bezt sé
að nefna ekki nöfn hættulegra
dýra. Margir þeirra forðast eins
og heitan eldinn að nefna nöfn
illhvela, meðan þeir eru á sjó.
Og oft má heldur ekki nefna
neitt, sem minnir á þessar skað-
ræðisskepnur. Þannig má ekki
nefna naut, því það minnir á
nauthveli, ekki kött, því að hanni
mínni á katthveli. Og búr má alls
ekkí nefna vegna búrhvelisins.
Jafnvel er bannað að nefna Búr-
fell á sjó, þar heitir það Matar-
fell, sem er hættulaust orð og
ekki í neinu sambandi við búr-
hvelið.
Eldgamlar tabuhugmyndir eru
það einnig, þegar bannað er að
benda á sól, tungl, stjörnur og
skiþ á siglingu. Sú trú lifir viða
um Evrópú enn í dag, að slíkt
geti orðið ills valdandi. Hér er
á ferðinni forn trú á bendigaldur,
að menn geti valdið tjóni eða
dauða með því að benda á menn
eða hluti. Að því er himintungl- j
in snertir er þetta auðvitað j
einnig sprottið af fornri tabú- ;
helgi á þeim. Mannætubörnum áj Þessa dagana hafa margii’ veitt j mannakabarettsins til þess að
Nýju Guineu er hárðbannað að j athygli hávöxnum manni, sem i
benda á sólina á sama hát.t og! verið hefur í fvlgd með dökk-
Litíi-Bifm’ leikur Ubtir siilar á sviðinu.
og hina
bannað það enn í dag. En þar
býr auðvitað miklu ógnþrungnari
alvara á bak við bahnið en hér
hjá okkur. Þar er tabú enn í dag,
ægilegur veruleiki. En leynist
ekki líka tabúóttinn ennþá djúpt
í sál okkar, sem annars þykjumst
vera búin að hrista af okkur
Gamla bíó: Sombrero. P. Angili. Kl. 5, 7 og 9.
Nýja bíó: Saga borgarættarinnar. Kl. 5, 7 og 9.
Tjarnarbíó: Árásin á Tirpitz. J. Mills. Kl. 5, 7 og 9.
Austurbæjarbíó: Sjómannakabarettinn.
Stjöruubíó: Rock around the clock. KI. 5, 7 og 9.
Tripolibíó: Berfætta greifafrúin. Ava Gardner. Kl. 5, 7 og 9. mörgum Reykjavíkurbörnum erjhærðri konu á götum bæjarins
Háfnarbíó: Eiginkona læknisins. Kl. 5, 7 og 9.
Laugarásbíó: Símon litli. M. Robinson. Kl. 5, 7 og 9.
Leikhús:
Þjóðleikhússð: Tehús ágústmánans. L. Pálsson. Kl. 20.00.
Iðnó: Tannhvöss tengdamamma. E. Jónasdóttir. Kl. 20.00.
iu Haríu hm
Þó að ekki kæmi annað til en
að karlmaðurinn hefur síðar,
svartar fléttur en konan er stutt
klippt, þá dylzt engum, að hér
ei’u útlendingar á ferð, og áður
en varir er fiskisagan flogin: Hér
eru tveir undarlegir fuglar úr
þeim margbreytilega hópi, sem
C" h *P "?? P. VPrtijrr) .S'íó-
i skemmta bæjarbúum.
Tíðindameður b'aðsins brá sér
inn í Dvalarheimiii aldraðra sjó-
manna á dögunum og hitti þessi
skötuhjú að máli. Aðspurður
greinir Indíáninn Little-Beaver
svo frá:
„Forfeður mínir áttu heima í
Arizona í Bandaríkjunum. Afi
rninn var fræg bogaskytta, en fað
ir minn lærði einnig að skjóta
FVnmha.ld á 4. síðu.