Mánudagsblaðið - 19.10.1959, Qupperneq 6

3
MÁNUDAGSBLAÐIÐ
Mánudagur 19. október 1959
fyrir sjúkling, og hún hafði
brugðizt. Henni fannst sem
hann mundi alltaf muna það.
,. Hún leit niður á hendur
, sér, og glampinn frá rúbín-
steininum, sem , hann hafði
gefið henni, glitraði á móti
henni.
Skyndilega án þess að
hugsa sig um, dró hún hann
af fingri sér og rétti honum.
,,Eg er hrædd um, að þér
finnist þú hafa orðið fyrir
miklum vonbrigðum með
mig,“ sagði hún ákveðin, „og
— undir þeim kringumstæð-
um væri það alveg ómögulegt
fyrir mig að giftast þér.“
Þetta var nakinn sannleik-
urinn og það sem óbeinlín-
' is fólst í honum, sem var svo
hörmulega ósanngjarnt. Þau
höfðu bæði ákveðið, að þau
skyldu fara. Ef hann hefði
verið með henni, hefði storm-
urinn samt sem áður komið
-og þau ef til vill bæði setið
föst í eyðimörkinni. . •.
En þó var eitt, sem særði
Pauline meira en allt hitt:
„Eg treysti þér til að veita
henni þá umhyggju.“
Hennar eigin sorg varð áð
víkja. Þetta snerti heiðar-
leika hennar í starfinu.
20. KAPÍTULI
,.Eg get ekki séð, Pauline,
að þér hafið neina ástæðu til
að ásaka sjálfa yður“. For-
stöðukonan fyllti tebollann
aftur og rétti henni.yfir borð
ið: ,,1 fyrsta lagi höfðuð
þér frítíma, sem þér máttuð
nota eins og þér vilduð. 1
öðru lagi, virtist gömlu kon-
unni, eftir því sem þér hafið
sagt mér, líða vel og vera á-
nægð,-þegar þér fóruð. Eng-
inn getur kennt yður um
sandstorminn. Auðvitað var
leiðinlegt, að þetta skyldi
' korria f yrir, og að frúin
skyldi hafa áhyggjur út af
yður, en eftir því sem ég veit
bezt, mátti alltaf búast við,
&ö hún gæti dáið í svefni."
Forstöðukonan tók að
vanda skynsamlega afstöðu
til málanna. Hún hafði séð
of mikið af harmleikjum í
lífinu, til þess að það fengi
mikið á hana, þó gömul
kona, veik fyrir hjarta dæi,
og þó var hún á engan hátt
samúðarlaus kona. En Paul-
ine vissi, að gegnum allt sitt
líf mundi hún heyra kulda-
legá rödd, sem sagði: „—
mun ég líta svo á, að það
sé þínu kæruleysi um að
kenna.“
Ef hann hefði ekki sagt
þessi orð, hefði þetta ef til
vill lagazt milli þeirra. En
■ekki eftir þetta.
Það var mánuður síðan
frú Arbuthnot dó og yfir
þrjár vikur síðan Pauline
kom til London. Hún fór til
dr. Brownlow, og hann sagði
henni, a ðhenni væri óhætt
að fara að vinna aftur, og
hann bætti við:
,,Og ég er viss unv, að for-:
stpðuteonan verður fegin að
$ % }ff. ,f*'%
Hermina Black:
PAULINE
FRAMHALDSSAGA
sjá yður aftur.“
Forstöðukonan sagði:
„Mér þykir mjög vænt um
að fá yður aftur. Tvær af
beztu hjúkrunarkonum mín-
um eru að fara til að giftast,
og systir Terry hefur verið
skipað að koma aftur í her-
inn. Hún fer til Austurlanda.
Hérna hafði þér mikið tæki-
færi til frama, og mikil vinna
framundan.“
„Þakka yður mjög vel fyr-
ir,“ sagði Pauline „hvenær
get ég byrjað?“
„Það er bezt fyrir yður að
hvíla yður þangað til eftir
helgina og byrja svo á mánu
daginn. En segið þér mér
annars, hvernig þér skemmt
uð yður í Norður-Afríku fyr
ir utan hinn sorglega dauða
frú Arbothnot?“
„Ó, já — það var yndis-
legt.
„Skrýtið, að dr. Bellamy
skyldi skjóta þar upp.“ At-
hugul augu hennar sáu, að
unga stúlkan fölnaði, og að
hún kreppti ósjálfrátt hend-
urnar.
,,Já,“ sagði Pauline. „Þau
frú Arbuthnot voru miklir
vinir.“
Forstöðukonuna hafði á-
vallt grunað, að undir hinu
rólega, ópersónluega yfir-
borði hans byggju djúpar til
finningar. Hún velti því fyrir
sér, að hve miklu leyti ósann
gjörn meðferð hans á Paul-
ine hefði stafað frá tilfinn-
ingunum, og hvort frú Ar-
buthnot hefði verið eina á-
stæðan fyrir því, að hann
eyddi fríi sínu í Afríku.
Skyldi það vera mögulegt?
Hún vísaði hugsuninni á
bUg og sagði sjálfri sér að
vera ekki með neinar ímynd-
anir.
„Svo þér eruð komin áftur
og ákveðin í því að halda
áfram við hjúkrunarstarf-
ig?“ spurði hún. „Eg er
hissa, að enginn af þessum
ungu mönnum, sem þér hljóþ
ið að hafa kynnzt, skuli ekki
hafa sett yður í hlekki.“
1 þetta sinn skipti Pauline
ekki litum, en brosti aðeins.
„Kannske líka mér ekki
hlekkir — jafnvel þótt þeir
væru ún-gulli.“
, Forstöðukoíian hálfhló við..
„Einhvern tíma munuð
þér skipta um skoðun, en
þangað til er ég mjög á-
nægð með að hafa yður hér.“
Og svo byrjaöði Pauline
starfið aftur og tók svo að
segja upp þráðinn, þar sem
hún hafði sleppt honum, og
vitandi það, að bráðum tæki
hún við starfi Terry hjúkr-
unarkonu.
Hvað sú hugsun hefði: einu
sinni gert hana hamingju-
sáma! Og hvað niðurbrotin
hún hafði verið, þegar hún
var hrædd um, að heilsu
sinnar vegna mundi hún ekki
geta haldið þessu starfi á-
fram.
En nú ....
Henni þótti ennþá vænt
um starf sitt, meðan hún var
að vinna, en allir þessir
löngu tímar, þegar hún gat
ekki sofið. Þá sá hún sjálfa
sig halda áfram — alein, á-
vallt alein. Það var tóm í
hjarta hennar sem hún gat
ekki fyllt og sár, sem hélt
áfram að verkja í, þangað til
henni fannst það óbærilegt.
Guð gefi, að ég verði aldrei
að vél, bað hún, en hvað gat
hún annað, þegar hún vann
vélrænt dag eftir dag?
Á gráum janúardegi beið
hún í eldhúsinu eftir, að syði
á katlinum. Hún hlustaði á
rigningardropana sem skullu
á rúðunum og henni fannst
þeir skella á sínu eigin
hjarta. Hvaða gagn var að
því að reyna að gleyma Luc-
ius, fyrst hann var alltaf
nálægur, hvernig sem hún
reyndi. Minningin um vanga-
svip hans, þegar hann sneri
sér að henni i bílnum, brosið
í augum hans, sem ljómaði
þegar hann leit í augu henn-
ar — og kuldann og reiðina
síðast, hljóminn í rödd hans,
hvort sem hann var heldur
reiðui’ eða ánægður, hafði
komið hjarta hennar til að
slá hraðar .... minningin
um handleggi hans- utan. um
hana gerði hana -veika af
þrá, varir hans við varir
hennar ....
Eitthvað af þessu hlaut að
vera satt. Það gæti ekki ver-
ið bara leikur.
Ef .. hann . ravnver.uiega.
hafði elskað hana,. hef,ði
hann þá getað breytzt svona
fljótt? Mundi hann þá ekki
ihafa afsakað hana í staðinn
fyrir að dæma hana?
En hvað þýddi að vera að
hugsa um þetta ávallt?
spurði hún sjálfa sig þreytu
lega. Hugsanir og minning-
ar rákust hver á aðra eins
og fuglar í búri.
Þessa fáu daga, sem hún
hafði verið trúlofuð, hafði
hún verið svo hamingjusöm,
að hún hefði átt að vita, að
hún var of nálægt himna-
ríki.
Og þeir höfðu verið svoo
stuttir. Og sá atburður, sem
helzt hefði átt að tengja þau
saman aftur, hafði aðeins
orðið til þess að gera bilið
stærra. Bæði mundu þau á-
vallt muna, að hann skellti
sökina á hana. Og einhvern
veginn óx hjá henni vissa
um ,að Glare hefði undirbú-
ið þetta allt, og að jafnvel
áður en forlögin höfðu feng-
ið henni spilin upp í hend-
urnar, hefði hún verið á-
kveðin í að spilla á milli
þeirra. Hún hafði byrjað
með því að láta setningar
falla um, að Gerard hefði
verið hennar gamla „skot“.
Jæja, hún hafði sigrað og
áreiðanlega betur en hún
hafði sjálf búizt við.
. Lucius hafði ekki tekið við
hringnum, því um leið og
hún rétti honum hann, hafði
lögfræðingur frú Arbuthnot
komið inn, en hún hafði sett
hringinn í kassa og (sent
Abdul með hann seinna.
En, hann hafði ekki gert
neina tilraun til að hitta
hana, og hún hafði forðazt
hann. Svo, strax eftir jarðar
förina, fór hann heim til
Englands.
Nú, þegar hún leit til baka,
varð henni allt í einu ljóst,
hversu innilega hún hafði
vonað, að hann mundi koma
til hennar áður en hún færi.
En hann mundi áreiðanlega
ekki koma hingað aft-
ur. Það var kannski slæmt
fyrif- Soame-Herwey, spítal-
ann að hafa misst sjúklinga
dr. BeHamý, en' guði sé lof
sagði hún við, sjálfa sig
bftiaktega. k
- En,.8fcjítuiiteg£t
ótti. Gerum ráð fyrir, að
hann eigi eftir að koma hnig
að. Kannske vissi hann ekki,
að hún var komin hingað
aftur.
Á þessu augnaþUlvi sauð
vátnið á katlinum og um
leið voru dyrnar á eldhúsinu
opnaðar.
,,Hamingjan góða, hvílíkt
veður!“ hrópaði Klem og
smeygði sér úr rennandi
blautri regnkápunni. „Nokk-
uð te á könnunni, ljúfan?“
„Ef þú skilur kápuna þína
hérna eftir blauta og systir
Terry sér það, þá er ég
hrædd um, að syngi í henni.“
Klem skældi sig.
„Allt í lagi ljúfan. Eg skal
taka hana og hengja hana
upp. Verður þú svona mikill
harðstjóri?”
„Miklu verri, býst ég við.“
sagði Pauline og sneri sér að
eldayélinni.
„Er sjúklingurinn á nr. 5
farinn heim?“ spurði Klem.
„Hann fer í dag.“
„Hver svo næstur?“
„Eg veit það ekki. En þú
getur nærri, að þeir vondu
hafa aldrei frið.“
Clare yppti brúnum.
„Ertu nú fariri að þrá ann
an einkasjúkling?"
„Nei.“
„Fyrirgefðu. Eg ætlaði
ekki að særa þig.“
„Þú gerðir það ekki.“
Pauline hellti vatni yfir
teið. :!
„Fáðu þér nú tebolla, áðúr
en hinar ryðjast inn.“
„Getið þér ékki fengið yð-
ur te á sama tíma og hinar,
hjúkrunarkona," sagði Klem
og hermdi eftir Terry yfir-
hjúkrunarkonu. „Annars er
hún nú ekki svo slæm, og
henni þykir það gott sjálfri.
Mér þykir leiðinlegt, að hún
ætlar í herinn. Ó, það er líka
satt, hérna er bréf til þín.
Mér datt í hug að £aka það
með mér upp. Jæja, ég verð
víst að fara fram með káp-
una mína.“
■ Hún fór út, og þegar Paul
ine var orðin ein, tók hún
upp bréfið, sem lá á borðinu.
Það var langt síðan, að
hún var hætt að fá hjart-
slátt, þegar einhver sagði
henni, að bréf væri til henn-
ar. Vonin er lífseig.
Áritunin var vélrituð. Hún
opnaði bréfið og þegar Klem
kom inn aftur sagði hún.
„Guð hjálpi mér, Pauline,
hvað er að þér?“ sagði hún.
„Þú lítur út eins og þú hafir
séð afturgöngu. Eg vona, að
þú hafir ekki fengið slæmar
fréttir."
„Nei.“ Pauline horfði
á bréfið. „Ekki beinlínis.
Það er frá erfingjum frú
Arbuthnot. Þeir fundu enga
arfleiðsluskrá til að byrja
með, Þeir hafa fundið haaaa
núna. Hún hefur arfleitt mig
að fimm þúsund. pundum og
öllum sínum skartgripum.“
„Þú segir ekki.“ Augun í
fflemm stækkuðu. „Tii ham-
iflgjui ,;elstoa.“ Cj