Mánudagsblaðið - 22.05.1961, Blaðsíða 6

«
MÁNUDAGSBLAÐIÐ
Mánudagur 22. maí 1961
Hún hafði kviðið því að
þurfa að fyrirverða sig hans
vegna, en nú heyrði hún alla
vera að keppast um að hrósa
honum og dást að honum!
Þeir, sem þekktu hann ekki,
spurðu hver hann væri, og
hún heyrði, að fólk talaði um
hann sem tilvonandi þing-
mann. Nú kom hertoginn af
Holborn og kynnti sig.
„Lafði Forster,“ sagði
hann og 'hneigði sig djúpt.
„Þér vitið ekki, hve mjög
• mér þótti vænt um að hitta
manninn yðar aftur, því
hann er minn bezti vinur og
ég stend í eilífri þakkarskuld
við hann.“
Hann sá, að Evelyn skildi
•ekki, hvað hann var að fara
og hélt þvi áfram:
„Ef til vill hefur Harry
aldrei sagt yður frá, að hann
bjargaði lífi mínu?“
„Nei, það hefur hann ekki
sagt mér.“
„Já, það var honum líkt!
Og þér skuluð ekki halda,
lafði Evelyn, að ég hafi nokk
urn tíma fengið að þakka hon
um!“ Og hertoginn 'hélt á-
fram í alvarlegum tón:
„Leyfið mér að segja, lafði
Forster, að ég hef aldrei
þekkt göfugri og betri mann
•en manninn yðar.“
Eveyn fann, að hún roðn-
aði; var hertoginn í þann
veginn að óska henni, einni
af Forsterunum, ti hamingju
með að hafa gifzt alþýðu-
manni?-------Hún reyndi að
brydda upp á öðru umtals-
efni, en hertoginn tók að
segja henni frá ferðalagi
þeirra, og þegar hann annað
veifið gerði hlé á frásögn
sinni, var það ehiungis til að
láta í Ijós aðdáun sína á
dansi þeirra Harrys og her-
togafrúarinnar.
Nú hætti músíkkin, og
hertogafrúin gekk við hönd
Harrys í kringum salinn.
Hann skjggndist um eftir
Evelyn, en honurn varð
þungt um hjartað, þegar
hann mætti hinu kalda, þótta
fulla augnaráði hennar. Hvað
kærði hann sig um að vera
eftirsóttur af öðrum, þegar
honum tókst ekki að fá bros
frá þeirri, sem hann unni.
Aftur hóf hljómsveitin að
leika hrífandi vals, og Harry,
sem hafði séð, hve mikla un-
un hertogafrúirí hafði af
dansi, fannst sú skylda hvíla
á sér að bjóða henni upp á
ný, og þau svifu af stað í ann
að sinn. Þegar Harry eftir
annan valsinn fylgdi hertoga
frúnni aftur til mannsins
hennar, sá hann Evelyn
koma til sin í fylgd með
Calmer lávarði..
„Harry, ég er að leita að
yður,“ sagði 'hún, „ég er
þreytt og vil fara heim.“
Lávarðurinn þrýsti hönd
Harrys, og Evelyn rétti
manni sínum höndina. Hon-
um virtist sem hún væri
taugaóstyrk, og spurði,
hvort hún væri ekki frísk.
„Jú, ég er bara þreytt,"
svaraði hún stuttaralega.
Á heimleiðinni mælti hún
ekki orð af vörum.
Sem snöggvast bærðist von
í brjósti Harrys, þótt hann
vissi, að það væri flóns-von:
Fór Evelyn ef til vill af
dansleiknum vegna þeirrar
hrifningar, sem hertogafrúin
og hann höfðu vakið með
dansi sínum? Skyldi hún vera
ofurlítið afbrýðisöm? — Við
þá tilhugsun sló hjarta 'hans
ákaft.
Var það mögu-
þóttist finna, að Evelyn þætti
varið í þann frama. Hann
lagði sig allan fram í hinu
nýja starfi og reyndi að fá
þar með fyllingu í líf sitt...
Nú voru fjórir mánuðir
liðnir síðan þau sneru aftur
frá London, og það var fyrst
nú, sem Harry fannst sem
öll von væri úti. Kulda-við-
mót Evelynar varð honum
óbærilegt. Hún eyddi flestum
hverjum degi sem leið unni
hann henni heitar, ef slíkt
var möguiegt....Með gleði
hefði hann afsalað henni öllu,
sem hann átti- en það mundi
kvelja úr honum lífið, ef
hann ætti að lifa lengur í
návist hennar brennandi af
ástríðu en þorandi ekki einu
sinni að snerta hönd hennar.
Ákvörðunin var tekin.
Hann ætlaði að fara sína
■» ' - • 'IT -
fcÍv-TTr»TT? \"TT Framhaldssoga m
I EVELYN FORSTER
H. LÁTHAM
legt, að henni stæði ekki leng
ur á sama um hann?
Þegar þau stigu út úr
vagninum, varð smáatvik til
þess að gripa athygli hans
og svipta hann allri von.
Hann var búinn að hjálpa
henni út og var að leita í
sætinu að blómvendinum
hennar, því hann þóttist viss
um, að hún hefði lagt hann
þar.
„Að hverju eruð þér að
leita?“ spurði Evelyn.
„Blómvendinum yðar,“
svaraði hann.
„Verið þér ekki að leita
að honum,“ sagði hún þreytu
lega, „hvers vegna ætti ég
að vera að draslast með hann
heim, ég skildi hann eftir í
forsalnum hjá hertoga-
frúnni.“
Vonsvikinn og særður gekk
Harry upp til herbergja
sinna.
Eftir þennan dansleik tók
Evelyn ekki fleiri heimboð-
u m,og hún virtist vera orð-
in þreytt og leið á verunni í
London, og þau sneru aftur
til Croombehallar, þó að sam
kvæmislífið væri enn í fullum
gangi.
XIII.
Meira en ár var liðið frá
brúðkaupi þeirra Harrys og
Evelynar. Lífið í höllinni
gekk sinn vanagang, og það
var erfitt að hugsa sér, að .
sorgir og áhyggjur hefðu eitt
sinn raskað ró þess.
Nærvera Harrys var eina
breytingin fyrir utan ýmsar
umbætur og fegrun á höll-
inni o g umhverfinu, sem
gerðar höfðu verið.
Nú vissu nokkurn veginn ^
allir í greifadæminu, hvernig 1
sambandi hinna ungu hjóna
var varið. Almenningsálitiö |1
var á þá lund, að lafði
lyn hefði gift sig vegna pen-
stundum hjá greifanum,
hugði að blómum sínum,
heimsótti nágrannana eða
iðkaði hljóðfæraslátt. Hún
var vingjamleg við Harry, en
um meiri nálægð var ekki að
ræða.
Að lokum varð örvænting
vissunnar yfirþyrmandi. Hún
mundi aldrei elska hann ....
Hann iðraðist ekki þess, sem
hann hafði gert, af ást til
’hennar hefði hann fúslega
gert það allt upp aftur. En
metnaður hans sem karl-
manns gerði uppreisn móti
slíkum örlögum.
Hún gat lifað hamingju-
söm án hans, en hann gat
ekki lengur lifað við hlið
hennar á þennan hátt. Hann
hafði þjáðst nógu mikið! Með
leið. Þau'voru gift, satt var
það, en þau áttu að skilja. . .
Þolinmæði hans var þrotin.
.... Ef hún hefði þurft á
honum að halda, hefði hann
verið kyrr, en hann var ekki
til nokkurs gagns. Fjarvera
hans ylli ekki neinni breyt-
ingu í hennar tilveru.
Ekki yrði þörf á skýringu,
ekkert hneyksli yrði. Engan
mundi gruna, hvers vegna
hann færi. Hann færi til
Suður-Afríku, og bezt væri,
ef guð leyfði honum að deyja
þar.
Einn daginn lét 'hann spyrja
Evelyn, hvort hún mætti
vera að tala við sig í nokkr-
ar mínútur. Hann var í bláa
salnum, en þar kunni hann
bezt við sig í höllinni.
Hún brosti, þegar hún sá
hann þar.
„Þér kunnið vel við þetta
herbergi, Harry?“
„Já, Evelyn, hér dreymdi
mig mína fyrstu von um ást
yðar,“ svaraði hann. „Og
það er af ásettu ráði, að ég
hef beðið yður að koma til
mín hingað .... því það var
hér sem þér án ástar sam-
þykktuð að verða konan mín
og ég í trausti minnar miklu
ástar ætlaði mér ofurmann-
legt hlutverk.“
Hann var svo alvarlegur i
bragði, að Evelyn varð ótta-
slegin. Hún settist og horfði
á hann með athygli..........
Hvað var að, allt hafði geng-
ið svo vel!
„Evelyn,“ 'hélt hann áfrarn
jafnalvarlegur, „hef ég ekki
gert allt, sem í eins manns
valdi stendur, til að vinna
ást yðar?
Og þó kærið þér yður ekki
meira um mig nú heldur en
fyrsta daginn, þegar ég tal-
aði við yður í fyrsta skipti
hér í bláa salnum?“
„En þér vitið, að um ást
getur ekki verið að ræða okk
ar í milli. Af hverju eruð þér
ekki ánægður með sama lífið
framvegis sem hingað til?“
„Hvers vegna ég er ekki
ánægður?" hrópaði hann æst
ur. „Og það spyrjið þár mig
um? .... Það er af því, að
ég er ekki úr steini eins og
þér eruð sjálf, af því að ég
hef lifandi hjarta, sem þráir
ást, sál, sem gerir uppreisn
móti þeim grimmilegu örlog-
um, sem mér hafa verið úf-
hlutuð, móti þessu einmana-
lega eymdarhlutskipti mínu.“
„Sígaunabaróninn'
inganna, en Sir Harry vegna
nafnsins og heiðursins.
Eina huggun Harrys var
sú, að Evelyn var jafn kulda
leg og fá við aðra karlmenn
eins og við hann. Harry var
N. k. miðvikudag frumsýnir
Þjóðleikhúsið söngleikinn Sí-
gaunabaróninn eftir Johann
Strauss. Leikstjóri er Soini Wall-
enius frá Svíþjóð. Stór hópur
fagurra meyja darísar þar undir
kosinn til þings, Og hann stjórn Veit Bethke balletmeist
ara. 40 manna kór syngur — 35
hljóðfæraleikarar úr Sinfóníu-
hljómsveitinni leika undir stjórn
Bohdan Wodiczko. Aðalhlutverk-
in eru sungin af Christine von
Widmann frá Vín, Guðmundi
Jónssyni, Þorsteini Hannessyni,
Ævari Kvaran, Þuriði Pálsdóttur,
Jóni Sigurbjörnssoni og Sigríði
Hjaltested. Þetta er létt og
sl^emmtileg Vínaróperotta sem
kmur öllum í góða stmningu. —
Myndin er af ballettmeyjunum.