Mánudagsblaðið - 17.12.1962, Blaðsíða 6

AAánudagsblaðið
Mánudagur 17. deseraber 1962
,.Fólk hefur verið að slúðra
alla leíðina — það veiztu þó?“
„Nei, víst vissi ég það ekki!
Um okkur, meinarðu ?“
„Okkur og aðra. Lolu og
Henderson, til dæmis Og slúðr-
ið hefur aukizt að mun; síðan
maðurinn hennar kom um borð.
Hann er geðþekkur náunigi,
finnfet þér ekki, þrátt fyrir alla
peningana ?“
„Mjög geðugur. Og það er
auðséð, að Carol tilbiður hann.
Hún hefur breytzt mikið .... “
En Helen var ekki að hugsa
um Carol. Hún var að hugsa um
það, sem Paul hafði sagt:
„Okkur og aðra .... Lolu og
Henderson, til dæmis .... “
„Hvað segir það um Lolu og
Davíð?“ spurði hún allt í einu.
„Og hitt og annað. Að koma
mannsins hennar hafi eklii
breytt neinu, nema fyrir Carol.
Þú ættir að vera farin að
þekkja, hvernig sögurnar ganga
á svona skipi. Svo við tökum
dæmi, þá er sjálfsagt búið að
segja miklu meira um okkur
em sannleikanum er samkvæmt.
Ekki svo áð skilja að ég hafi
á móti því. Eg vildi óska að það
væri satt .... “
„Jæja, en ég hef á móti því!“
„En hvers vegna, eskan min?
Lofum þeim að blaðra! Hvað
gerir það til? Þegar skipið kem
ur í höfn eftir nokkra daga,
fara blaðursskjóðurnar hver í
sína áttina og gleyma ökkur.
Þannig er það alltaf. Því miður.
verð ég að segja, ég hefði vilj-
að láta þau vera viðstödd þeg-
ar við giftum okkur ....“
„Þarna kemur tei'ð okkar,“
sagði Helen fegin og tók við
bakkanum, sem þjónninn kom
með handa þeim.
„Og þarna kemur Carol cg
pabbi henniar. Hann leikur sér
t'ímunum samani við bamið, og
það er meira en hægt er að
segja um mömmu hennar.“
„Samt sem áður hefur Lola
I skánað. Hefurðu ekki tekið eft-
ir því ?“
„Ekki get ég sagt það. 1 mín
um augum er hún ekki annað
en gangandi fatagrind.“
„Þetta er Ijótt af þér, Paul.
Lola hefur margt fleira sér til
ágætis en fegurðina eina.“
„Satt er það. Hún hefur
skæða tungu. Heldurðu, að það
hafi ekki farið lengra, sem hún
sagði um þig? Heldurðu, að ég
hafi ekki heyrt það? Heldurðu,
að ég viti ekki, að hún kennir
hrifinn af honum fyrst í stað,
en það var bara af því. að ég
hafði hlægilegan og ástæðulaus
an grun um, að honum geðjað-
ist að þér og þér að honum.“
Helen lét tvo sykurmola í
tekið hjá honum og hrærði í
og rétti honum svo bollan var-
lega.
„Mér geðjast að honum,
Paul. Mér geðjast mjög vel að
ljósri ánægju.
„Þetta er gott te,“ sagði
hann, „og það bragðast jafnvel
betur vegna þess, að þú ert
hérna, og drekkur það með
mér.“ Haran saup aftur á cg
hélt áfram. „Það sem ég vildi
sagt hafa, er, að samverkafólk
hefur ekki tíma til að sinna til-
finningum slnum. og venjulega
ekki heldur löngun til þess.“
Rona Randall:
HELEN
O0
Framha/dssaga
lækni skipsins og starfsliði um
þennan hvimleiða faraldur, sem
hefði getað skollið yfir, hvar
sem er í hitabeltinu? Hún hefði
ekki verið að fjargviðrast út af
þessu, ef hennar barn hefði
ekki sýkzt — og líttu á bamið
niúna — hún er rjóðari í vöng-
um og kátari en þegar við lét-
um úr höfn!“
Þetta var satt, en það var
einvörðungu pabba hennar að
þakka.
„Vissirðu, að Davíð 'sendi
skeyti eftir pabba hennar ?“
spurði Helen.
,.Nei, það vissi ég ekki, en
það var skynsamlega gert. Og
mjög líkt honum, það verð ég
að játa.“
„Þú segir þetta með nokkurri
tregðu."
„Eiginlega ekki. Eg var ekki
honuih.“
„Já, rétt eins og honum geðj
ast að þér, ég veit það. En ég
er ekki afbrýðisamur lemgur.“
Hún vissi ekki, hvort hún
átti heldur að hlæja eða gráta,
þetta var svo grátbroslegt. Og
,.að geðjast að“ náði svo
skammt til að lýsa tilfinning-
um hennar í garð- Davíðs.
„Hvers vegna ertu ekki af-
brýðisamur lengur?“ spurði
hún.
„Vegna þess að ég veit, að á
milli ykkar er ekki nema vin-
átta. Þið hafið unnið saman,
síðan ég varð veikur, og fólk
verður aldrei rómantískt hrifið.
sem vinnur saman — ef þú skil
ur, hvað ég meina.“
,Nei, það geri ég eiginlega
ekki.“
Paul dreypti á teinu með aug
PASSÍU^ÁLMAR
Hallgríms Péturssonar
Viðhafnarútgáfa í stóru brotl, skreytt 50 heilsíðumyndum
eftir Barböru Árnason.
Formála ritar Sigurbjörn Einarsson, biskup.
— Varanleg eign. — Vegleg jólagjöf.
Verð: í gráu strigabandi kr. 320,00. í svörtu og hvítu skinnlíki á
forláta pappír kr. 500,00.
BOKACTGÁFA MENNINGARSJÖÐS
„En við unnum saman,“ tók
hún fram i.
„Að vísu,“ sagði hann, „en
við vorum miklu meira en sam-
verkamenn, áður en við fórum
að vinna hér um borð. Við vor-
um jafnvel trúlofuð, minnstu
þess. Og ég útvegaði þér stöð-
una hér á skipinu, aðeins til
þess að við getum verið saman
en ekki sem viranufélagar. Það
var bráðabirgða úrræði, og er
j það enn, því þegar við erum
gift, fer ég að praktisera heima.
Lífið á sjónum er ekki fyrir
giftan mann?
Hana langaði til að grípa
tækifærið og segja honum sann
leikanm: ,,Paul, ég get ekki
j gifzt þér, og þú verður að vita
ástæðuna . .. . “
| Orðin voru komin fram á var
ir henni, en í þesum svifum
kom Carol hlaupandi til þeirra:
Hún hljóp upp í fangið á Hel-
en og var nærri búin áð fella
tebakkann um leið.
„Farðu varlega, telpa mín,“
hrópaði Paul, „langar þig til að
hella teinu niður á fallega kjól-
inn hennar Helenar.“
Carol strauk kjólinn með að-
dáun. Það var eins og Helen
hafði sagt, að hún var einsog
anmað og miklu hamingjusam-
ara bam.
Faðir hennar.stór og traust-
ur og að venju lýtalaust klædd
ur kóm og lyfti heni á háhest,
og það ískraði í henmi af á-
nægju.
Helen horfði á þau með ó-
dulinni ánægju. Svona var það,
em börn áttu að vera með for-
eldrum sínum — örugg, ó-
hrædd og hamingjusöm. Carol
hafði aldrei verið slík hjá móð-
ur sinni, þrátt fyrir ofsahræðslu
Lolu á meðan telpan var veik,
En eftir það var enginn efi á,
að Lola elskaði barnið sitt, þótt
sú ást væri ekki alls kostar
óeigingjörn. því að Helen
var ekki grunlaus um, að
hræðslan í Lolu hefði stafað af
ótta við að verða ein og hafa
engan til að annast, engan sem
þurfti hennar við. Ef hún bara
vildi taka mann simi' í sátt aft-
ur, hugsaði Helen, þá yrðu þau
miklu hamingjusamari. En það
var opinbert leyndarmál á skip-
inu,að Steve og Lola Montgo-
mery voru ekki tekin saman aft
ur og sýndust ekki hafa neinn
áhuga á því. Þau umgengust
hvort annað kurteislega, voru
vingjarnleg á yfirborðinu, bæði
eyddu þau miklum tíma hjá
barninu sínu, Steve reyndar öll-
um sínum tíma. En Lola var
tekin til við leikæfingar, strax
og Carol fór að batna, og var
farin að sýna sig á barnum og
í borðsalnum og öllum þeim vel
sóttu stöðum á skipinu, þar sem
Mike Sanders vildi, að stjöm-
urnar hans sýndu sig. Þau
Murray Peterson voru aftur
sátt að kalla — vingjarnlegir
óvinir nánar tiltekið — og
skreyttu sundlaugina með ná-
vist sinni á hverjum morgni.
Eigi áð síður mátti merkja á
henni breytingu, hún var hæg-
látari og rólegri og hafði meira
taumhald á sér. Hún drakk líka
minna, og var orðin öll ein3 og
stilltari.
En hafi Helen halÆð, að
þetta væri komu Steve að
þakka, þá brást henni sú
von. — Því þegar hún var að
vinna I læknisstofunni daginni
eftir, fékk hún óvænta heim-
sókn. Það var Steve sjálfur.
„Mig hefur langað til að
þakka yður fyrir allt það, sem
þér hafið gert fyrir Carol. Þér
hafið verið henni ákaflega góð
— þér og Davíð Henderson.
. .i*? " *' * ” : - v' i ***
Það hefur hún sagt mér.“
Helen vildi gera sem minmst
úr þvi, en hann hélt'áfram:
„Eg sá, að ég mundi ekki fá
tækifæri til að þakka yður áð-
ur en við kæmum upp að á
morgun, svo ég kom hingað til
að ná fundi yðar. Orðin tóm
ná skammt, en hamingja Carol-
ar liggur mér á hjarta. og ég
vona. að þér viljið þiggja þetta
sem vott um þakklæti mitt —“
Hann rétti henni smápakka,
sem vafin var í pappír, aem
seldur var í gjafabúð skipsins.
Þegar Helen opnaði pakkann,
greip hún andann á lofti, því
inn í honum var dýrindis Dres-
denpostulínsstytta af því tagi,
sem hún hafði oft dáðst að, en
aldrei haft efni á.
„Carol sagði mér, að þér vær
uð hrifin af þessu,“ sagði Steve
Montgomery og brosti. „Hún
sagði, að þér störðuð á það í
gjafabúðarglugganum í hvert
skipti sem þér ættuð leið fram
hjá. Þetta er bara smáræði, en
mér væri það sönn ánægja. ef
þér vilduð þiggja þáð.“
„Mín er ánægjan að þiggja
það, sagði Helen einlæglega.
Hún var mjög hrærð, og hún
sá þennan stóra, rika mann í
nýju ljósi. Hapn kom henni nú
fyrir sjónir sem einmana og
kærleiksþurfi, af þeiri manm-
gerð, sem á erfitt með að láta
tilfinningar sínar I Ijós.
Hún sagði hreinskilnislega:
„Carol á bata sinn einvörð-
ungu yður að þakka — en
hvorki mér né Davið. Hún sakn
aði yðar svo mikið — Davíð
vissi þaö.“
„Já, hann er skilningsgóður,
mér er óhætt að segja það.
Svo ég ætti ekki að kvíða þvi
eins og málum er komið, að
hann taki við af mér í lífi henn
ar, eða hvað finnst yður?“!
j Hellen varð allt í eiau þungt
um hjartað.
,,Eg — skil skil ekki —“
1 „Það er ofur einfalt. Doktor
Henderson á að verða stjúp-
faðir Carolar, en ef þáð væri
einhver annar eni hann, mundi
ég berjast hnúum og hnefum
fyrir að fá hana aftur. En fyrst
svona er, þarf ég ekki að hafa
. svo miklar áhyggjur, þvl hon-
um þykir bersýnilega vænt um
barnið og skilur hana vel. Eg
er viss um, að hann skilur það
líka vel, að ég vilji hafa meira
af henni að segja, svo líklega
komumst við að einhverju sam-
komulagi þrátt fyrir allt.“
Helen reyndi að svara en kom
éngu orði upp. Steve Montgo-
mery rétti henni höndina.
„Ef svo færi, að við hittumst
ekki áður en við komum að, þá
vildi ég mega kveðja yður
núna og þakka yður enn einiu
sinni. Eg vona að þér hafið
samband við Carol — hún er
vo hrifin af yður.
Helen fékk málið aftur.
„Eg er viss um. að hún sakn
ar mín ekki, ef hún nýtur ástar
og umhyggju — og ég held
ekki heldur, að Lola kæri sig
um, að ég hafi samband við
hana.“
„Þér megið ekki hafa áhyggj
ur af Lolu eða hinum ómerki-
legu ásökunum hennar. Já, ég er
búinn að frétta allt um það!
Hún sá líka eftir því, strax og
bamið var úr hættu. Lola hef-
ur alltaf misst stjóm á sér ef
eitthvað hefur blásið á móti.
Hún þarf alltaf að hafa ein-
hvem til að styðja sig við.“
„En hvað þér þekkið hana
vel.“
„Það ætti ég líka að gera. Eg
var giftur hennii þó nokkum
tíma. En ég býst við, að doktor
Henderson skilji hana eins vel.“
„Emð þér vissir um þetta?,“
hvíslaði Helen, „að þau ætli áð
giftast, meina ég?“
„Alveg viss. Lola sagði mér
það sjálf. Eg hef sætt mig við
orðinn hlut.“
Og það verð ég líka að gera,
hugsaði Helen vonleysislega,
þegar hún var orðin ein. Og ég
verð að gera meira en það. Eg
verð að gleyma að Davíð hafi
nokkurn tíma tekið mig í faðm
sér, að hann kyssti mig eins og
hann elskaði mig. Eg verð að
gleyma honum að fullu og öllu
og þeim áram, þegar ég elskaði
hann. Eg verð að sleppa allri
hugsun um hann úr hug mér
og allri þrá til hans úr hjarta
mér. En, guð minn góður,
hvernig get ég það, þegar ég
elska hann af öllum mínum
hug og hjarta?
Auglýsið