Mánudagsblaðið - 24.12.1962, Page 10

10
Mámidagur 24. desember 1962
Mánudagsblaðið
Rona Randall:
HELEN
Framhaldssaga
,Það er ekkert eftir nema að
0©
Hún fleyg'ði sér í þilfarsstólínn
við hliðina á honum og sagði:
,Eg á frí í klukkutima, cg
mér datt í hug að kbma og
drekka með þér te. Eg pantaði
það á leiðinni hingað. Það hlýt
ur að koma á hverju augna-
bliki.“
Paul greip um hönd hennar.
Hún lét það gott heita, en húm
þrýsti ekki hönd hans á móti.
1 stað þess hallaði húm sér aft-
ur á bak og lygndi augunum.
Hún fann hlýja hitabeltisgol-
una strjúkast um vangann og
hún var þakklát, því það gaf
hennd átyllu til að snúa sér upp
í goluna, frá Paul.
„Pú, það er heitt undir þilj-
um núna!“ sagði hún „Þessi
gola er eins og send af himn-
um.“
„Snúðu þér að mér, Helen —
mig langar til að kyssa þig.“
„Ekki frammi fyrir öllum,“
sagði hún léttilega. „Langar
þig til, að fólk fari að elúðra
um okkur?“
TliTTUGASTI OG ÞRIÐJI
KAPÍTULI
Á skipinu var loftið þrungið
tilhlökkun og eftirvæntimgu,
því að Buenos Aires var komin
í augsýn. Fólk skiptist á kveðj-
um og loforðum um að hittast
aftur, og nokkrir tárfelldu
„Og eftir nokkrar klukku-
stundir,“ sagði Paul, „verður
hver horfinn í sína áttina og
búinm að gleyma hinum. Það er
alltaf svona, Helen — eins og
lokadagurinn í skóla. Menn
heita hver öðrum eilífri vin-
áttu og þar fram eftir göt-
unum. Einn eða tveir skiptast
á bréfum eöa jólakortum, svo
er Carioca gleymd. Það er ó-
raunhæft líf. þetta sjávarlíf, og
sjálfur ætla ég að reyna að
komast hjá öllum kveðjum með
því að fela mig einhvers stað-
ar á sport-þilfarinu. Það verð-
ur áreiðanlega enginn þar síð-
asta daginn.“
Það var eins og Paul sagði.
Menn voru önnum kafnir við að
taka saman pjönkur sínar og
að drekka skilnaðarskálina og
skiptast á kveðjuorðum. Enginn
var í skapi til að leika borðtenn
is eða kasta krimglum í mark.
Það var eins og sjónlei'kur væri
að taka enda og menn biðu
eftir því, að tjaldið félli.
Paul sat og las í bðk og var
hinn ánægðasti. Honum fór dag
batnandi, en samt vildi Helen
ekki heyra það nefnt, að hanm
hjálpaði til í lækningastofun-
taka til, og það getum við Wil-
kyns gert Allir sjúklingar hafa
verið útskrifaðir, svo þú þarft
ekki að koma aftur til vixmu
fyrr en við leggjum af stað
heim“.
Og Paul samsinnti þessu,
hann naut góða veðursins, í
raun og veru var það aðeims ein
manneskja, sem hann vildi
kveðja, og það var Belita Cort-
ez, en það var eins og hún
mætti ekki vera að því að sinna
honum nú orðið. Það þótti hon-
um leitt, því hann kunni veru-
lega vel við stúlkuna og hélt,
að það væri gagnkvæmt, en
upp á síðkastið hafði hún bara
kastað á hann kveðju á mjög
vingjamlegan. en kæruleysisleg
an hátt.
Meira var þá ekki að marka
þá fullyrðingu Helenar, hugsaði
hann, að Belita hefði verið á-
hyggjufull út af veikindum
hans!
Hann var rétt farinn að láta
fara vel um sig í stólnum, þeg-
ar hann heyrði glaðlegan hlát-
ur barna, og þegar hann leit
upp, sá hann fjörugan dreng
í eltingaleik við jafn-fjöruga
telpu. Og hún hafði í fullu
tré við hann, drengurinn átti
fullt í fangi með að hafa við
henni.
Það var Carol Hún var rjóð
í kinnum eftir hlaupin, og hann
gat ekki stillt sig um að bera
hana saman við það, sem hún
var áður. Helen hafði sagt satt,
þegar hún sagði, að Carol væri
breytt. Bros hennar var vint-
gjamlegt og ekki eins stork-
andi og fyrr.
„Halló!“ kallaði hún. „Mikið
er ég fegin, að ég fann þig.
Helen sagði mér. að þú værir
einhvers staðar hér á þilfarinu.
Eg fór niður til að kveðja
hana, em þá hitti ég Tony og
gleymdi mér —“
Paul brosti.
„ Jæja, þetta kalla ég hrein
skilni. Og raunar var það fall
egt a£ þér að hugsa til mín
yfirleitt.“
Hann rétti henni höndina og
hún hristi hana með hátíðar-
svip.
„Þér batnaði ekki eins fljótt
og mér, var það,?“ sagði hún
með samúð. „Veiztu, að það
varst þú, sem smitaðir mig?“
„Eg?“ tðk hanm upp eftir
henni. „Og hvemig þá. með
leyfi að spyrja?"
,„Eg var að hjúkra þér,“ sagði
hún og flissaði. „Það er að
I segja, ég var- að þykjaet hjókra
>þér, og Helen kom inn rétt, þeg
ar ég var að mæla í þér hitann,
og hún rauk með mig imn í
lækningastofuna, og svo stakk
Davíð frændi í mig nál, en mér
batnaði samt ekki.“
„Nú jæja, mér þykir fyrir því
að hafa smitað þig Carol, en
ég get ekki anmaö sagt en það
er ekki að sjá á þér, að þú
hafir verið veik.“
„En þér tókst ekki að smita
Belitu, og það er nú skrítið,
finnst þér ekki? Helem segir, að
hún hljóti að hajfa verið ónæm
á veikina, hvað svo sem hún
meinar með því. En það var að
minnsta kosti gott, því hún sat
hjá þér allan tímann."
,,„Þar skjátlast þér, ungfrú.
Belita hjálpaði mörgum sjúkl-
ingum, það veit ég“
En Carol hristi ákaft höfuð-
uðið.
„Nei, nei, hún gerði það ekki.
Spurðu bara Wilkins. Hann
sagði, að hún væri þín — þín,“
Carol hnyklaði brýmar hugsi,
„— þín sjálfskipaða hjúkrunar
kona — já, það sagði hann!“
Paul horfði á hana um stund
eins og hann ætti bágt með að
átta sig.
„Sagði Wilkins það?“ Svo
bætti hann snöggt við:
„Kannske Wilkins hafi skjátl
azt“
jrNei — nei, Wilkins skjátlast
aldrei! Það hefur hann sagt
mér oft og mörgum sinraum,"
Paul hló.
,.Eg þeklki Wilkins, kerling."
Það var líka satt. Wilkins
var skrafskjóða, en ekki lyg-
ari ....
Allt í einu stakk Carol hend
inni í vasann og dró fram smá-
grip.
„Eg ætia að gefa þér þetta
— ég fann það hjá rúminu þínu
um daginn. Það er fínn vasa-
klútur, hann getur ekki verið
þinn, þó að stafurinn þinn sé
á honum“ ?
Hún rétti honum klútinn,
Hann var með kndplingum og
ilmaði. Paul virti hann fyrir
sér forvitnislega og sá stafinn
B fínsaumaðan í einu hominu.
„Auðvitað gæti B þýtt
Bremt, en ég held það þýði
Belíta!" skríkti Carol. „Ætli
hún hafði ekki misst hann ein
hvem daginn. þegar hún sat
hjá þér ....“
En fyrr en varði var hún
stokkin á burt eftir drengn-
um Tony og skildi Paul eftir.
sem starði á vasaklútinn í
höndum sér.
„Eg er komin að kveðja,“
var sagt léttum rómi með út-
lendingsbreim. Og þama stóð
Belíta frammi fyrir honum, í
hvítum léreftskjól með skar-
latsrauðan klút um hálsinn og
skarlatsrauða ilstkó. Varalitur
inn og naglalakkið var í sam-
ræmi við hitt. En Paul var
ekki með hugann við smáat-
riðira. Allt sem hann sá, var
ávalt andlit og stór. dökk
augu og feimnislegt bros.
Hann stóð þegar upp. Allt í
einu vissi hann, að honum
þótti miður að sjá hana fara.
,„Við verðum að drekka skiln
aðanskál," sagði hann. „Eg
skal ná í þjóninn. Farið þér
ekki burt á meðara —“
En hún hristi höfuðið.
„Eg má ekki smakka vín í
dag — pabbi kemur að taka
á móti mér„ og honum mundi
ekki líka það. Og það þýddi
ekki fyrir mig að látast —
hann tæki strax eftir þvi.“
„Hann hlýtur að halda mik
ið upp á dóttur sína — og það
get ég vel skilið.“
Léttur roði færðist um vanga
hennar, og hún leit undan. Og
raú sá hún vasaklútinn í hönd-
um hans.
„Þér eigið þennan vasaklút,
er þáð ekki?“ spurði hann
blíðlega.
„Já, hvar funduð þér hann?“
„Hann fannst í káetunni
minnd, hjá rúminu mínu. Hvað
kc-m til, að þér vilduð ekki
viðurkenna, að þér lituð eftir
mér. Belíta ?“
Roðinn í vöngum hennar
dýpkaði enn.
„Eg hefði alveg eins getað
týnt honum í káetu einhvera
annars sjúklirags.“
„Ekki skemma fyrir mér,
Belíta, Eg hefði viljað kalla,
að þér væruð mín sjálfskipaða
hjúkrunarkona.“
Hún svaraði ekki, heldur rétti
út höndina.
„Má ég fá klútinn, ef þér
viljið gera svo vel?“
„Nei,“ svaraði hann og stakk
klútnum í vasa sinn. „Eg ætla
að geyma hanra — sem minja-
grip.“
„Hún leit upp og sá, að hann
brosti til hennar, blíðlega.
Allt í einu sagði hún með
grátstafinn í kverkunum.

.

■FIMM
Í Ú.TI1.IGU
' '
■

íslenzkt mannlíf
Nýtt bindi af hinum listrænu frásögnum Jóns Helgasonar
myndskreytt af Halldóri Péturssyni.
Sjötíu og níu af stöðinni
Þriðja útgáfa af hinni rómuðu skáldsögu Indriða G. Þor-
steinssonar, prýdd fjölcLa mynda úr kvikmyndinni.
Ódysseifur — skip hans hátignar
Ný æsispennandi bók eftir Alistair MacLean, hölund bók-
anna Byssurnar í Navarone og Nóttin langa.
BEN HÚR
Ný útgáfa af hinni sígildu sögu Lewis Wallace, Sigurbjöm
Einarsson, biskup þýddi, prýdd sextán myndasíðum úr
kvikmyndinni. — Fyrsta bók í bókaflokknum Sígildar
sögur IÐUNNAR.
Fimm í útilegu. Ný bók i bókaflokknum um félagana
fimm eftir Enid Blyton, höfund Ævintýrabókamia. Bráð-
skemmtileg og spennandi eins og allar bækur þessa vin-
sæla höfundar.
Sunddrottningin. Hugþekk og skemmtileg saga um korn-
unga og snjalla sundstúlku, baráttu hennar og sigra.
Einkar heppileg bók handa 12—15 ára stúlkum.
Tói í borginni við flóann, Hörkuspennandi saga um ný
ævintýri Tóa, sem áður er frá sagt í bókinni Tói strýkur
með varðskipi. Höfundur er Eysteinn ungi.
ÓIi Alexander fær skyrtu. Ný saga um Óla Alexander og
vini hans, ídu og Moras. Bækumar um Óla Alexander em
kjörið lestrarefni handa yngri börnunum, enda uppá-
haldsbækur þeirra.
I Ð U N N — Skeggjagötu 1 — Sími 12923.
.
:v
'
AMNÉ-CATfl. VE$TLY

/ ’
m