Mánudagsblaðið - 25.11.1963, Blaðsíða 5

M&nndagur 25. nóvember 1963
Mánudagsblaðið
5
Philip leið verr en honum
hafði liðið í langan tíma. Hon-
rim fannst hann hafa verið
miskunnarlaus við vamarlaust
bam, sem hafði þá einu synd á
samvizkunni að elska hann. Á
þessari stund var hann reiðu-
búinn að verða við hverri þeirri
bón, sem hún bæði hann og
hann gæti veitt, en þó vissi
hann, að hann var vanmegnug-
ur að uppfyila hið eina, sem
hún þráði
Þau fengu sér te, og gengu
svo út á Bondgötu, en ekki
þorði Philip að minnast aftur á
töskuna — það mikið hafði
Buddy kennt honum þessa dag
stund.
11. K APlTULI
Næstu daga mátti heita, 'að
litið vantaði á, að Buddy væri
hamingjusöm.
Philip lagði sig allan fram
við að gera yfirbót, en á ein-
verustimdum var Buddy sér
þess meðvitandi, þótt hana
tæki það sárt, að ef hún hefði
ekki brostið í grát, þá hefði
engin breyting orðið á hinu ó-
nærgætna, kæruleysilega við-
móti hans, og að það var að-
eins iðrun og skyldurækni, sem
þrýsti honmn til að senda
henni bréfaboð, þegar hann gat
ekki hitt hana. Stundum
Hringdi hann hana líka upp til
að spyrja, hvemig henni liði
eða sendi henni dýrindis blóm
og konfektkassa, en það kall-
aði móðir hennar að eyða pen-
ingum í óþarfa.
„E)g vona aðeins, að sá dag-
ur renni aldrei upp, að hann
vanti peninga,“ sagði hún.
Sn Buddy hló bara. Henni
þótti vænt um, æ* foreldrar
hennar héldu, að Philip væri
svona ástfanginn af henni,
jafnvel þó hún með sjálfri sér
vissi, að það var ekki satt.
Glen Bradshaw hafði oft og
mörgum sinnum hringt og boð-
ið henni að koma út með sér,
en hún hafði alltaf borið ein-
hverju við.
Tilfinningar hennar vom í
uppnámi, svo að henni fannst
það óhugsandi að fara út með
nokkrum manni öðrum en Phil-
ip. Og þegar Glen Bradshaw
hreinskilnislega spurði hana,
hvort Philip hefði á móti sér,
þá fór Buddy undan í flæm-
ingi, svo að skiljast mátti sem
samþykki.
Þetta tal fór fram í gegnum
sfana, og það varð stutt þögn,
en svo sagði Glen á sinn opin
skáa hátt.
„Ja, honum ferst, sem sjálfur
fer út með öðrum konum.“
Buddy fékk hjartslátt.
„Hvað meinarðu með því?“
„Aðeins það, að ég sá hann
í bíl um kvöldið með alltöfr-
andi konu í hvítri kápu.“
Buddy reyndi að hlæja.
„Systir hans, sjálfsagt.“
„Nei, það var ekki hún. Eg
þe&ki systur hans.“
„Jæja, hvað sem þvi líður.
Eg get ekki komið.“
„Þú meinar, að þú viljir það
ekki. Jæja, ég skil. En láttu
mig vita, ef nokkur hugarfars-
breyting verður."
„Það er ekki mjög líklegt."
Hann sagði henni, að ólík-
legri hlutir hefðu skeð, og að
jhann yæri henni alle ekki reið-
ur, en áður en hann hringdi
af, sagði hann:
„Eg elska þig, og guð blessi
þig.“
Buddy tók ekki þessi orð
hans alvarlega — mundi ekki
hafa tekið neitt alvarlega á
þesari stundu, nema þá stað-
reynd, að Philip hafði verið í
bíltúr með töfrandi konu í
hvitri kápu. Auðvitað Jean
Seyler. Um stund stóð heimur-
inn kyrr. öll hin ímyndaða
hamingja síðustu daga hrundi
til grunna eins og spilaborg.
Enn einu sinni fannst henni
hún standa ein, og kuldahrollur
fór um hana.
Philip hafði verið með Jean
Seyler. Buddy starði á myndina
af Philip á snyrtiborði hennar.
Hann leit ekki út eins og sá,
sem af ásettu ráði dró á tálar
konu, sem elskaði hann, en
samt .... ástin var svo óút-
reiknanleg, jafnvel heiðarleg-
ustu menn gleymdu, hvað
drengskapur var, þegar þeir
stóðu andspænis ástinni. Buddy
vissi, að hún sjálf mundi ekki
vera nein undantekning. Hún
vissi, að ef nokkuð yrði til að
aðskilja þau nú, hana og Phil-
ip, og hún giftist öðrum, þá
þyrfti Philip ekki annars en
segja henni að koma og þá
færi hún til hans. Ef til vill var
það á þennan hátt, sem Philip
hugsaði um Jean Seyler. Ef til
vill kallaði hann sjálfan sig
heimskingja fyrir að láta trú-
lofun þeirra standa honum í
vegL Ef til vill rynni upp sá
dagur, að Jean Seyler sjálf
fengi hann til að slíta þeirri
trúlofuh.
Og hvað get ég þá sagt, hvað
get ég þá gert? hugsaði Buddy
í örvæntingu.
Hún heyrði að síminn hringdi
niðri. Móðir hennar kallaði upp
til hennar:
„Mary vill tala við þig,
Buddy.“
Buddy hafði ekki hitt Mary
um nokkurt skeið, og hún flýtti
sér niður til að tala við hana.
„Eg var eixunitt að hugsa,
hvort þú hefði gleymt mér.“
sagði hún.
Mary svaraði á sinn alvar-
lega hátt, að hún mundi aldrei
gleyma Buddy.
„Eg er alltaf að hugsa um
þig — hugsa um, hvort þú
sért hamingjusöm.“
„Auðvitað er ég það.“
„Það gleður mig,“ sagði
Mary. „Kannske kærirðu þig
þá ekki um, að ég komi og
heimsæki þig?“
„Auðvitað kæri ég mig um
það -— blessuð komdu.
„Eg sá Philip í gærkvöld,“
sagði Mary, „en hann sá mig
ekki.‘ ‘
„Jæja!“ Það kostaði Buddy
áreynslu að stilla sig um að
spyrja: „Hvar var hann?“ og
„Var hann einn?“ En hún
sagði bara:
„Eg býst við þér í hádeginu.
Þú borðar með okkur“ — og
hringdi af.
Mary kom í stóra Daimlern-
um hennar móður sinnar. Einka
blístjórinn þeirra ók. Buddy var
alltaf hálftaugaóstyrk þegar
hún bauð þessum einkabílstjóra
þeirra að borða í eldhúsinu.
Hann var eitthvað svo fyrir-
mannlegur, svo henni létti stór
lega, þegar hún fór fram í eld-
hús að hádegisverði loknum og
kom að honum þar, sem hann
sat á borðsendanum og gerði
að gamni sínu við einu þjón-
ustustúlkuna, sem móðir henn-
ar hafði.
Hún fór inn til Mary og var
innanbrjósts eins og einhver
hefði sagt henni, að hún þyrfti
ekki lengur að kalla konunginn
„Yðar hátign.“
Mary hafði ekki minnzt á
Philip. Það leit næstum út eins
og hún forðaðist að tala um
hann, en þegar þær stöllumar
voru orðnar einar, spurði
Buddy:
„Hvar sástu Philip í gær-
kvöld?“
hana, ef ég væri karlmaður. Eg
er ekki viss um nema ég mundi
dást meira að henni, ef ég
þekkti hana.“
„Jæja!“ sagði Mary aftur.
Þetta var auðsjáanlega
skilningi hennar ofvaxið. Hún
starði undrandi og vantrúuð á
Buddy, eins og hana grunaði,
að hún væri ekki með réttu
ráði.
En Buddy lét engan bilbug
á sér finna og byrjaði að lýsa
fötunum, sem Jean hefði verið
í á Savoy og manninum, sem
hún hefði verið með, þar til
Mary löksins spurði:
„En er þér alveg sama?“
„Sama.“ Buddy hló. „Hvers
vegna skyldi mér ekki standa á
sama. Þó að Philip hafi einu
í Glen Bradshaw og taka boði
hans um að fara út með hon-
um. Það var möguleiki, að Phil-
ip hringdi til hennar, og ef
hann gerði það, ætlaði hún að
njóta þess að geta sagt, að hún
hefði farið út með öðrum
manni.
Hún titraði af taugaóstyrk,
þegar hún tók upp heymartól-
ið, en létti strax og Glen svar-
aði.
„Halló — veiztu, að ég fann
það á mér, að þú mundir samt
sem áður hringja mig upp,“
sagði hann.
„Er það? Jæja, ég hef hugs-
að mig um, og mundi gjarnan
vilja koma með þér út í kvöld,
ef þú vilt.“
„Eg held nú það! En þú
framhaldssaga FRAMHALDSSAGA FRAKFRA "IALDSSAGA framhaedssaga fra»
■í
C5
R. M. AYRES:
BUDDY
o@
FRAMHALDSSAGA FRAMHALDSSAGA FRAKFRAMHALDSSAGA FRAMHALDSSAGA FRA»
Auðséð var, að hik kom á
Mary.
„Á hóteli,“ sagði hún að lok-
um. „Hann var að borða.“
„Ekki þó einn?“ sagði Buddy
léttilega.
Mary hristi höfuðið.
Það varð stundarþögn.
„Jæja, ver var með hon-
um “ spurði Buddy.
Mary átti bágt með að
skrökva. Buddy sá, að hún
reyndi að finna upp á ein-
hverju, en gafst svo upp og
sagði:
-„Eg veit þér er ekki vel við
að heyra þetta, Buddy, en hann
var með Jean Seyler.“
12. KAPlTULI
Jean Seyler einu sinni enn!
— En Buddy lét sem ekkert
væri og sagði:
„Já, ég vissi, að hann ætlaði
að hitta hana. Við sáum hana
um daginn, þegar við borðuðum
á Savoyhótelinu."
Mary varð undrandi.
„Sástu hana? Talaðirðu við
hana ?“
„Nei, við töluðum ekki við
hana. Hún var með manni, sem
Philip þekkti ekki. En Philip
ætlar að bjóða okkur báðum
út að borða einhvern daginn.“
Mary rak upp stór augu.
„Hvað segirðu — þú og
Jean.“ Hún saup hveljur.
„Já, þyí ekki það? Eg veit
«m samband þeirra, en það er
búið að vera nú, og mig langar
til að kynnast henni. Mér
fipnst hún ákaflega falleg."
„Jæja!“ sagði Mary dolfallin.
Buddy hélt áfram;
„Eg er ekkert hissa á því,
að Philip skyldi verða ástfang-
inn af henni. Eg mimdi tilbiðja
sinni verið hrifinn af henni þá
er hann það ekki núna. Enginn
maður elskar tvær konur á
sama tíma, Philip elskar mig.“
„Jæja!“ sagði Mary í þriðja
sinn.
„Eg vildi óska, að þú segðir
eitthvað annað til tilbreyting-
ar,“ sagði Buddy dálítið hvasst.
„Það hljómar eins og þú haldir,
að Fhilip elski mig ekki.“
„Ef hann elskar þig ekki,
hlýtur hann að vera brjálað-
ur,“ sagði Mary.
„Ó, segðu ekki svona vit-
leysu.“
„Það er engin vitleysa. Jean
er ekki lengur ung, og hún
hlýtur að vera mörgum, mörg
um árum reyndari. Eg
geri ekki ráð fyrir, að Philip
sé eini karlmaðurinn, sem hún
hefur átt vingott við.“
Þetta var meira en Buddy
gat skilið. Hún gat ekki ímynd
að sér, að nokkur kona, sem
hefði orðið hrifin af Philip,
gæti svo mikið sem litið á ann-
an mann.
Hún sneri talinu að öðrum
efnum, en þegar Mary var far-
in, sótti þunglyndið á hana að
nýju. Hvað stoðaði það að láta
sem hún væri ekki afbrýðisöm?
Hvað stoðaði það að láta sem
Philip elskaði hana? Hún vissi
fullvel, að það gerði hann ekki,
því ef svo væri. þá hefði hann
aldrei farið á bak við hana
eing og hann nú gerði.
„Mér er sama,“ sagði hún
upphátt eins og hún væri að
tala í sig kjark. ,,Að minnsta
kosti skal hann aldrei fá að
vita, að mér standi ekkj á
sama.“
Svo datt henni allt í einu ráð
í hug. Hún ætlað; að hringja
hringdir alveg mátulega. Ef þú
hefðir beðið lengur, þá hefði ég
boðið annarri stúlku.“
„Láttu mig ekki aftra
þér —“
„Kjáni — hvenær á ég að
sækja þig?“
„Hvenær sem þú vilt.“ Hún
fann, að hún viljandi var að
brenna allar brýr að baki sér.
„Hvað eigum við að gera?
Fara aftur í leikhúsið?" spurði
hún.
„Mér datt í hug, að við döns
uðum.“
„Hvar? I Ding-Dong ?“
„Ef þér finst það nógu fínt.“
„Já, já -— mér líkar það á-
gætlega."
„Jæja, þá gerum við það.‘ *
Buddy lagði frá sér heyrnar-
tólið og andvarpaði. Sízt af öllu
langaði hana í Ding-Dongklúbb
inn. Hún mundi, hve heitt og
loftlaust þar var, svo henni
hafði verið illt í höfðinu lengi
á eftir. Samt sem áður — allt
var betca en sitja heima og
bíða eftir, að Philip þóknaðist
að hringja til hennar.
Og svo — einmitt þegar
Buddy var ferðbúin og beið
eftir að Glen Bradshaw kæmi
— þá hringdi Philip.
„Ert það þú Buddy?“
„Já.“ Það var erfitt að tala
eðlilega og alveg ómögulegt að
láta hanp ekki heyra gleði-
hreiminn í röddinni.
„Eg yar að hugsa um að
koma og heimsækja þig, ef þú
værir heima.“
„Philip, mér þykir fyrir því,
en ég er að fara út.“
„Geturðu ekki frestað því.
Þetta er varla svo áríðandi."
Buddy roðnaði. Philip vissi
vel, að hún hafði sjaldan þýð-
ingarmikil stefnumót.
„Jú, það er fremur áríðandi,
aldrei þessu vant. Eg ætla að
fara út að dansa með Glen
Bradshaw.“
„Glen — ó, nú hann — hvers
vegna í ósköpunum?“
„Mér þykir gaman að dansa.“
Stundarþögn. Svo:
„Mér finnst þú hefðir getað
spurt mig fyrst," sagði Philip
hálfgremjulega.
Buddy hló. Henni fannst eins
og hún hefði allt í einu fengið
tromp á höndina.
„En hvers vegna? Þú ert
ekki vanur að spyrja mig, þó
þú ætlir eitthvað.“
„Hvað áttu við með því?“
„Bara það sem ég sagði. Ef
þú getur farið út með öðru
fólki, þá finnst mér, að ég geti
það líka."
Hún heyrði, að hann hló
vandræðalega.
„Buddy, þú ert ekki að, leika
hina bráðþroskuðu nútíma-
stúlku aftur, vona ég.“
,,Ja, mér finnst ég hafá
þroskazt mikið undanfarið.“
„Hvaða lest kemurðu með?
Eg ætla að tala á móti þér.“
,Eg ætla í bíl. Glen sækir
mig.“
„Einmitt það. Eg vona, að
þú skemtir þér,“ sagði Philip
þurrlega.
„Það er nú meiningin," svar-
aði Buddy. „Er þér sama þótt
ég hringi af núna, því ég á
eftir að búa mig.“
„Eg skal ekki tefja þig,“
sagði hann og hringdi af.
Buddy sneri sér við. Móðir
hennar stóð á bak við hana.
„Var þetta Philip?“ sagði
hún áhygjufull.
„Já, elskan."
„Buddy, heldur þú, að það sé
rétt gert af þér að fara út með
Glen Bradshaw, fyrst þú ert
trúlofuð öðrum manni?“
Nei, það fannst Buddy raun-
ar ekki. Ást hennar til Philips
og hollusta stríddu á móti
þessu, en Philip skildi ekki þess
háttar tryggð og hollustu. Hon
um leiddist slíkt, og hún mátti
ekki láta hann verða leiðan á
sér.
„Philip er alveg sama,“ sagði
Buddy. „Eg er viss um, að
hann fer út með öðrum. stúlk-
um, þegar ég er ekki með hon-
um.“
„Meinarðu þetta í alvöru?“
„Auðvitað. Vertu ekki svona
hrelld. Glen er að koma.“
„Buddy! Kallarðu hann skím-
amafni?“
„Allir kalla alla með skim-
arnafni nú á dögum,“ sagði
Buddy með léttúð. „Þú vilt þó
ekki, að ég sé gamaldags, elsk-
an, er það?“
„Eg vil, að þú sért ham-
ingjusöm, og ég er ekki viss
um, að þú sért það,“ sagði móð
ir hennar.
Buddy lagði hendumar um
hálsinn á móður sinni.
„En það er ég, það er ég
áreiðanlega.“