Mánudagsblaðið - 25.11.1963, Side 6

\
UR EINU
í ANNAÐ
Ungpíur sóðar — 1. janúar dansleikir — Verk-
stjórar og snjómokstur — Sjálfsafnreiðsla Lands-
bankans — Kleppsmenn — Öldungar
— Kappið um tízkusölu
„Islenzkar ungpíur eru voðalegir sóðar“, — Þessi orð
hrutu af vörum eins af vinsaelustu rökurum borgarinnar um
daginn. Við brugðum okkur til þriggja rakara, og sjá,
þeir höfðu sömu sögu að segja. Það er skán af skít á
hálsinum á anarri hverri stúlku, sem við klippum sagði
einn — ég var 25 mínútur að greiða ,,niður“ úr einni sagði
annar, hárið var allt lakk, túberað, og hún sagðist greiða
sér einu sinni í viku, lagfæra lausari hárin. Piltarnir eru
miklu hreinlegri. Því miður, stúlkur, þetta er satt, og
orðið nokkuð áberandi, þvi þessu fylgir oft heldur leiði-
gjarn ,,ilmur“. Bezt væri fyrir smápíjumar að hætta þess-
ari styrjöld gegn sápu og vatni.
Jæja, oss er fortalið, að menn séu famir að hlakka til
1. janúar fagnaðarins, sem haldinn er á betri gin-búlum
borgarinnar, því fæstir fara orðið út á gamlárskvöld. Leik
húskjallarinn hóf þessi „hóf“ og nýtur enn mestu vin-
sældanna og samvöldustu gestanna, enda er víst alltaf
upp-pantað þar um áramót. Það er sannarlega þakkar-
vert að svona skuli vera komið í stað djöfulgangsins á
gamlárskvöld, því nú „eiga“ unglingamir og brennuraar
þessar síðustu stundir ársins.
A thugasemd vegna
ambassadors
Það var ansi smellið hjá umferðaryfirvöldunum og auð-
vitað borgarverkstjórunum, að láta 2 eða fleiri bíla
vera að hreinsa snjó af Laugaveginum milli kl. 4 og 5 e.h.
þegar snjóar hér. Þetta virðist draga nokkuð úr umferð-
arteppunni sérstaklega þegar strætisvagnarnir eru svo að
flækjast milli snjóbílanna. Manni dettur í hug, hvort við
búum við einhverja sérgáfu í þessum efnum, því engu
er likara en hreinir hálfvitar séu ábyrgir fyrir svona
framkvæmdum. Sl. fimmtudag mátti heita að öll umferð
á fjölfömustu götum stöðvaðist vegna þessa brölts í
verkstjómm höfuðstaðarins.
Þegar blöðin rituðu sem mest um veitingamanninn okk-
ar, sem vélaði milljónir úr Landsbankanum gegn ávísun-
um, sem ekki stóðu fyrir sínu, varð mörgum tíðrætt um
lipurð gjaldkera bankans er þeir afhentu slíkar summur
umyrðalaust þrátt fyrir bann yfirgjaldkera. Morgun einn
hittust þeir Pétur Benediktsson og Jón Axel Pétursson,
bankastjórar, fyrir utan skrifstofur sínar á efri hæð
bankans. Pétur vatt sér að Jóni og spyr:
„Hvernig lízt þér á þetta sjálfsafgreiðslukerfi, sem þeir
hafa fundið upp þarna niðri, Jón?"
Tveir gestir á Kleppi voru á gangi um garðinn þar þeg-
ar fugl flaug úr tré nálægt og dritaði um leið á höfuð
annars sjúklingsins. Einn læknanna var þarna viðstaddur,
og þar sem hann óttaðist, að þetta atvik myndi valda
„kasti“ hjá sjúklingnum, sagði hann þegar í stað: „Báddu
vinur héma augnablik, ég skal skreppa inn á spitala og
ná í toilet-pappír".
„Ertu orðin snar?“ spurði sjúklingurinn, „þegar þú
kemur aftur verður fuglinn kominn fleiri kílómetra burtu“.
Þrír öldungar, undir umsjá Gísla á Elliheimilinu, ræddu
sín á milli hvemig þeir vildu deyja, ef þeir ættu kost á
að velja sér dauðdaga. Sá yngsti, 75 ára, kvaðst vilja
fara skyndilega úr heiminum, helzt deyja í bílslysi. Sá
næsti, 85 ára, var honum sammála um að skjótur dauð-
dagi væri ákjósanlegastur, en vildi heldur farast í þrýsti-
loftsvél, en bílslysi.
„Eg hef betri hugmynd“, sagði númer þrjú, 95 ára,
„ég vildi helzt vera skotinn til bana — af afbrýðisömum
eiginmanni“.
Kapphlaupið milli kventízkuverzlana verður mikið í ár,
að sögn þeirra, sem um þau mál vita. Bæði er það, að
mikið er um slíkar verzlanir og svo hitt, að færri kaup-
endur eru nú en ella. Þetta stafar af ferðalögum óvenju
margra kvenna í næstu lönd til að kaupa fatnað, bæði
kvöld- og dag fatnað. Hitt er svo, að hér kaupa fyrirtæk-
in svo auialega inn, að margar konur lenda í „eins“ föt-
um, en það er eitur í þeirra beinum. í þokkabót bætist
svo við, að, ef að venju lætur, þá verður hægt að fá
þetta tízkudót með allt að 50—60% afslætti eftir nýárið.
Kæri vinur og gamli ferða-
félagi.
Þar sem ég held að grein þín
í síðasta tölublaði Mánudags-
blaðsins um ambassador okkar
í París sé byggð á misskilningi
og vegna þess að vel má vera
að ég eigi þar þá eök, að hafa
ekki skýrt þér skilmerkilega
frá réttum forsendum, finnst
mér skylt að lesendur blaðsins
fái um þetta réttar upplýsing-
ar, en þær eru, sem nú skal
frá greint:
Eg hafði ekki látið sendiráð
okkar í París vita neitt um hina
fyrirhuguðu Frakklandsför okk-
ar, en nokkru fyrir hádegi —
eða nánar til tekið eftir að þið
blaðamennirnir vomð farnir út
úr umboðsskrifstofu Loftleiða
í París — var ég á ferð í ná-
munda við sendiráðið í bifreið
forstjóra okkar. Datt mér þá í
hug að gaman væri að líta inn
í sendiráðið. Eg hitti þar Birgi
Möller og sagði honum frá ferð
okkar félaga. Hann skýrði mér
þá frá að ambassadorinn væri
á fundi 1 Nato. Birgir sagðist
vilja láta ambassadorinn vita
af að við værum í borginni, en
ég sagði að þarfleysa tóm va/ i
að ónáða hann af þeim sökum.
Birgir sagði að ambassadorinn
myndi áreiðanlega vilja af okk-
ur vita og vegna þess hringdi
hann þangað, sem hann gerði
ráð fyrir að ambassadorinn
myndi vera.. Svörin, sem hann
fékk vom annað hvort þau að
hann væri, annars staðar eða
þar, sem ekki var unnt að ná
tali af honum. Við ákváðum
því, að ef Birgir næði tali af
honum siðar um daginn þá
myndi hann skýra frá að við
gerðum ráð fyrir að vera í
hóteli okkar eftir klukkan 6,
að lokinni ráðgerðri kynnisför
okkar um borgina. Fór ég svo
leiðar minnar, Eg mun hafa
haft orð á því við ferðafélag-
ana, að ef ambassadorinn
hefði samband við okkur væri
gaman ef hann gæti snætt með
okkur kvöldverð og leizt öllum
vel á þá hugmynd.
Það er alveg rétt hjá þér, að
Pétur Thorsteinsson hringdi
aldrei til okkar, en skýring þess
getur t.d. einfaldlega verið sú,
að Birgir hafi aldrei í millitíð-
inni náð tali af honum, auk
þess sem ekki er ósennilegt að
ambassadorinn hafi löngu fyrir
fram verið búinn að ráðstafa
tíma sínum þetta kvöld, nátt-
urlega að því ógleymdu, að við
áttum hreint enga siðferðilega
heimtingu á að hann gerði sér
far um að ná fundi okkar þetta
eina kvöld, sem við ætluðum
að vera í París.
Við flugum svo, eins og þú
manst, snemma næsta morgun
til Luxemborgar og áttum við
af þeim sökum þess ekki kost
að hitta Pétur Thorsteinsson,
sem þó hefði raunar verið kurt
eisisskylda okkar.
Sé um sök að ræða í þessu
máli þá er hún áreiðanlega sú,
að ég skyldi ekki hafa tryggt
það fyrirfram að við gætum
hitt að máli þennan ágæta
fulltrúa okkar í Parísarborg, en
þar sem ég vissi að við mynd-
um vera á hraðferð og gerði
ráð fyrir að hann hefði þýð-
ingarmeiri störfum að sinna en
þeim að skála við okkur þá
fannst mér rétt að láta tilvilj-
un ráða, hvort fundum okkar
bæri saman eða ekki. Sé hér
einhver sökudólgur, þá er það
áreiðanlega ég, en sé einhver
þar alveg vítalaus — þá er það
áreiðanlega ambassadorinn.
Sigurður Magnússon.
Tollhrýr
Framhald af 1. síðu.
einn nemur tugum milljóna
ár hvert.
Þetta er ein hugmynd, sem
okkar góðu þingmenn ættu
samtaka að fallast á, hún
er ekki bundin við nokkurn
flokk, eða flokkshugsjónir,
aðeins sparnað og þægindi
okkur öllum til lianda. Hví
ekki reyna þetta?
BlaóJynr alla
Mánudagur 25. nóvemher 1963
Grein Jónasar
Framhald af 3. síðu.
ingahatur hefur drottnað öld-
um saman, en við hlið þessa
vanrækta fólks koma til Gyð-
ingalands margir hámenntaðir
menn sem standa fyrir vísinda-
legum rannsóknum á gæðum
landsins og nýjum atvinnuskil-
yrðum. Svo er mikil gróska í
þessu landnámi Gyðinga að hið
nýja ríki gat, samhliða forstöðu
við nýbyggingu, lánað 1500
kunnáttumenn til vanþróaðra
ríkja í öðmm heimsálfum. Er
Gyðingalandi var skipt milli
Araba og Júða að loknu síðara
heimsstríði þótti Englendingum
ekki tryggilegt að láta Gyðinga
fá allt hið fyrirheitna land í
einum áfanga. Komu þar til
greina olíumálahagsmunir í
Arabíu og við Persaflóa og sú
staðreynd að hinn víðlendi og
voldugi heimur Múhameðs-
manna mundi ekki hafa sætt
sig við að Gyðingar fengju öll
yfirráð yfir landinu helga. Ar-
Um þessar mundir syngur ung blökkustúlka með liljómsveit
Hauks Morthens í Glamnbæ, og heitir hún Blondell Cooper.
Ungfrú Cooper hefur vakið mikla hrifningu gesta, enda þaul-
vön söngkona, sem víða liefur verið við ágætan orðstýr. Glaum- hafi
bær „pakkar" inn gestum þessa dagana, enda ágætir skemmti-
kraftar þar.
abar hafa búið þar öldum sam-
an og eiga í Jerúsalem marga
helgistaði og trúariegar minn-
ingar. Þar sem musteri Saló-
mons stóð er nú eitt af ágæt-
ustu og frægustu musterum
Araba. Það er mikil bygging og
glæsileg. Þar er hinn mikli
hvíti steinn með söguhelgi frá
preststörfum Abrahams. Þá
telja Arabar að Múhameð hafi
andazt í Jerúsalem og lyft sér
til himna frá þessum steini.
Þetta musteri varð fyrir
skemmdum þegar barizt var um
Jerúsalem í frelsisstríðinu 1948.
Þurfti musterið við mikilla end-
urbóta. Arabískur olíukóngur
bauð að kosta alla viðgerðina
ef nafn hans mætti standa og
fóm hans tilgreind í hvelfing-
unni miklu. Ekki þótti Aröbum
þetta henta manndómi þeirra
og metnaði og skipta til'kostn-
aði við endurbyggingu musteris
ins milli þeirra ríkja, þar sem
fólkið hyllir hugsjónir spá-
i mannsins.
Nú er gæðum landsins helga
skipt með þeim hætti að menn
sem heimsækja hið endurreista
Gyðingaríki geta fengið vega-
bréf þangað en fá þá ekki inn-
göngu í Arabalöndin, þar með
talda Austur-Jerúsalem. Þessi
tvískipting er að mörgu leyti
táknræn. Þeir sem heimsækja
Jerúsalem gegnum Jórdaníu sjá
ótál tákn um forna frægð borg
arinnar í aldagamalli kyrstöðu.
Hinsvegar fá gestir sem heim
sækja land Ben Gurions að sjá
furðuverk hins nýja tima. Rík-
ið er enn ekki tvítugt en þar
má samt sjá merki um flest
það sem kennt er við tækní
atómaldar. Samt byggir vestur-
ríkið á fornhelgum gmnnit
Trúnni, sögunni, tungunni, bók-
menntunum og allri hinni and-
legu arfleifð þjóðarinnar.
Hvergi á jörðinni leika jafnöfl
ugir straumar um land og þjóð
með þeim hætti að hvergi hall-
ar á eftir því sem mannlegur
máttur má við koma. Múrar og
víggirðingar sundurskilja um
stund hin sýnilegu tákn þesa-
ara mótsetninga: Hina voldug-
ustu fortíð og framsæknustu
nútíð. Ægivald Gyðingdómsins
bræðir í órjúfanlega heild allar
andstæður og mótsetningar kyn
stofns og sögu.
Mönnum verður ef til vill
ljósari kyngikraftur Gyðing-
dómsins, þegar litið er yfir
söguspjöldin frá Olíufjallinu og
þess minnst að auk ótaldra ann
arra afburðamanna eru fjórir
synir Gyðingamæðra öðrum á-
hrifameiri í andlegu lífi menn
ingarlanda mannkynsins. Móses
gaf þjóðunum siðalögin, Krist-
ur fagnaðarerindið, Marx þá
trú sem ræðirr, til ills eða góðs,
rfkjum milli Eystrasalts og
Kyrrahafs, en Einstein lagði á
borð með sér atómmáttinn.
Sízt er að furða þó að slík þjóð
skapað eftirminnilega
sögu, sem spennir yfir löndin
öll og hin breiðu höf.