Morgunblaðið - 29.06.2005, Page 41

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 29. JÚNÍ 2005 41
MENNING
Hellur
steinar
borðinu
skuluð þið þekkja þær
Á yfir-
HELLUR STEYPA RÖR MÚRVÖRUR EININGAR
Reykjavík: Malarhöf›a 10 - S. 540 6800
Hafnarfir›i: Hringhellu 2 - S. 540-6855
Selfossi: Hrísm‡ri 8 - S. 540 6881
www.steypustodin.is
Hellur og steinar fást einnig í
verslunum BYKO

 
 

  
F
A
B
R
I
K
A
N








       
SUMARið OG GARÐURINN
Haag, þar sem Heiða lauk meistaraprófi í fyrra.
Dagskráin var fjölbreytileg og spannaði
þúsaldarþriðjung með átta einsöngsatriðum og
fimm dúettum. Sá fyrsti, Pur ti Miro frá Krýn-
ingu Poppeu, var eftir Monteverdi, en sá síðasti,
Bátssöngurinn úr Ævintýrum Hoffmanns, eftir
Offenbach. Af tveim flúraríum úr „Alcinu“ Händ-
els söng Noa E gelosia en Heiða hina kunnu
Torna mi a vagheggiar, báðar af miklu tæknilegu
öryggi, áður en þær sungu saman langa Händel-
dúettinn Tanti Strali al sen mi scocchi. Hélzt allt
létt og óþvingað þrátt fyrir hressileg tempó. Úr
„Les Nuits d’eté“ eftir Berlioz söng Heiða hina
þekktu Villanellu með ágætum þrátt fyrir smá-
vott af tónsigi, en Noa hið rólega Sur les Lagunes
af óvænt minna öryggi en annað, enda hélt það
ekki sömu athygli. Sameiginlegt stjörnunúmer
stallnanna var þó óhikað dúettinn frægi úr
„Lakme“ Delibesar, enda smellpössuðu raddir
þeirra saman, og var hann endurtekinn í tónleika-
lok sem aukalag.
Eftir Britten voru síðan sungnar þjóðlagaút-
setningar. Tók Heiða fyrir The last rose of
summer og The Sally Gardens, en Noa O Waly,
Waly (sama lag og There is a ship) og hið smá-
glettna Come you not from Newcastle? Mest ein-
kennandi fyrir túlkun beggja í Britten-lögunum
var heldur daufleg textatúlkun, er benti til að að-
alorkan hefði hingað til farið í tónmyndunartækni
á kostnað efnisinnlifunar. Slíkt er kannski ekki
nema eðlilegt svo snemma á söngferli. Engu að
síður hlaut það að koma nokkuð niður á listrænni
miðlun, og því frekar þar sem fjarska fátt er hægt
að skýla sér á bak við í tærum einfaldleika hins al-
þýðlega þjóðlags. Að sama skapi var Vöggu-
söngsdúett Brittens í daufara lagi. Hins vegar
gustaði talsvert af lokaatriðinu, Bátssöngnum úr
Hoffmannsævintýrum, er þær Heiða sungu af
smitandi æskuþokka og glæsilegum þrótti.
Ljóst var, að báðar höfðu söngkonurnar þegar
náð markverðum undirstöðuáfanga í sérstaklega
tækni og tónmyndun, er hrökkva mun þeim langt
á komandi árum. Báðar voru þær komnar með
atvinnumannslegan raddhljóm, þó svo að kröftug
og þéttingsglampandi djúp altrödd Nou Frenkel
hlyti að vekja mesta athygli, enda mun sú radd-
gerð harla fágæt á almennum barkamarkaði.
Meðferð þeirra á texta og inntaki hans virtist að
vísu enn eiga nokkuð í land, en – koma tímar,
koma ráð.
Lipur en stundum svolítið vélrænn píanóleikur
Kristu Vincent átti það sammerkt með söngnum
að vera tæknilega öruggur, en varla nógu víð-
feðmur að svo komnu til að styðja alltaf tilfinning-
arlega þrívídd textaboðskaparins sem skyldi.
TVÆR ungar söngkonur komu fram í Frí-
kirkjunni á mánudagskvöld. Hvorug er enn ýkja
kunn af hérlendum söngpöllum enda skammt lið-
ið frá námslokum, þó að Heiða Árnadóttir hefði
þegar haldið m.a. jóla- og ljóðatónleika í Reykja-
vík. Skv. kynningu hennar kynntust þær Noa
Frenkel og nýfundlenzki píanistinn Krista Vinc-
ent á námsárum þeirra í Tónlistarháskólanum í
Tilbúið undir túlkun
TÓNLIST
Fríkirkjan
Verk eftir Monteverdi, Händel, Berlioz, Delibes,
Britten og Offenbach. Heiða Árnadóttir sópran og
Noa Frenkel alt. Píanóundirleikur: Krista Vincent.
Mánudaginn 27. júní kl. 20.
SÖNGTÓNLEIKAR
Ríkarður Ö. Pálsson