Mánudagsblaðið - 22.01.1968, Blaðsíða 4

I
Mánudagsblaðið
WíánudagTir 22. janóar 1968
Fyrsta bréfið kom á þriðju-
degi. Og það hafði áhrif. Myron
Hettinger fékk venjulega lítinn
póst á skrifstofuna á þriðjudög-
um. Bréf, sem voru póstlögð á
föstudögum komu á mánudags-
morgnum,- og bréf, sem voru
póstlögð á mánudögum komu
mjög snemma, en þá komu þau
í versta falli um eftirmiðdaginn
á þriðjudögum. En þetta bréf
kom á þriðjudagsmorgni. John
Palmer kom með það inn á
skrifstofuna til Myron Hetting-
er klukkan nokkrar minútur yf-
ir 10. Þetta var lokað bréf, og
póstur til Myron Hettinger var
venjulega ekki oþnaður af öðr-
um en honum sjálfum. Fyrir ut-
an þetta bréf var pósturinn ekk-
ert annað en auglýsingar og
því um líkt. Myron Hettinger
opnaði þau, leit snöggvast yfir
þau og henti þeim síðan í bréfa-
körfuna. En þegar röðin kom að
þessu sérstaka bréfi, hélt hann
á því um stund og virti það fyr-
ir sér.
Hann rannsakaði bréfið vand-
lega. Það var stílað til hans.
Utanáskriftin var vélrituð, og
bréfið hreinlegt. E>að hafði ver-
ið póststimplað . é sunnudags-
kvöldi. >að var ekki nokkurt
merki á því sem gaf til kynna,
hvaðan það var eða hvað það
kynni að innihalda.
Myron Hettinger opnaði um-
slagið. Það var ekki bréf í því
heldur eingöngu ljósmynd af
tveimur persónum. Önnur var
maður, sem var rúmlega fimm-
tugur, nokkuð þunnhærður og
alla vega 10 kílóum of þungur,
með lítið neí og þunnar varir.
Hann var með konu sem leit
út fyTÍr að vera 25 ára eða svo.
Hún var lítil og brosandi, ó-
venjulega aðlaðandi. Maðurinn
var Myron Hettinger og konan
Sheila Bix.
í hálfa mínútu sat Myron
Hettinger og starði á Ijósmynd-
ina. Svo lagði hann hana á skrif-
borðið, stóð upp og læsti skrif-
stofudyrúnum. Þegar það var
búið sneri hann sér við, settist
svo aftur niður í hægindastól-
inn og fullvissaði sig um að um-
slágið innihéldi ekkert annað en
ljósmyndina. Þegar hann var viss
um það reif hann umslagið og
myndina þversum, lagði það á-
samt meira bréfarusli í ösku-
bakkann og kveikti í.
Maður, sem ekki var eins
sjálfsöruggur og Myron Hett-
'inger hefði kannski rifið um-
slagið og myndina í smátætlur,
hent ögnunum og setið skjálf-
andi af reiði á bak við skrif-
borðið. En Myron Hettinger var
mikill persónuleiki. Ljósmyndin
var engin hótun, aðeins viðvör-
un um hótun í framtiðinni.
Hræðslan gat beðið þangað til
hótunin kæmi.
Gamansamari maður hefði
kannskj tekið ljósmyndina, sett
hana í úrklifepubók og geymt
hana til minnis. En Myron
Hettinger var ekki gamansamur.
Hann átti ekki úrklippubók og
hann hélt ekki upp á minningar.
Bálið í öskubakkanum lyktaði
illa. Þegar það var brunnið út
opnaði Myron Hettinger glugg-
ann, og eftir 10 mínútur var
öll lykt horfin.
Næsta bréf kom tveimur dög-
um seinna, með morgunpóstin-
um. Myron Hettinger hafði beð-
ið eftir því, ekki með neinni
sérstakri gleði, en heldur ekki
Jafnvægi í uppgjöri
Smásaga úr safni HITCHCOCKS
með því sem kallað er skelf-
ing. Hann fann það í stórum
bréfabunka, — nákvæmlega eins
og það síðasta. Utanáskriftin
var eins, vélritunin var eins og
jafnvel frímerkin. Póststimpill-
inn var að vísu öðruvísi, en
honum var sama um það.
Það var engin ljósmynd í
þessu bréfi. Þar var aftur á
móti þessi boðskapur, vélritaður
á ódýran pappír:
Útvegið 1000 dollara í tíu
og tuttugu dollara seðlum. Pakk-
ið þeim inn og leggið pakkann
hjá geymslunni við Times Squ-
are stöðina. Leggið lykilinn í
umslag við grindina fyrir utan
Hótel Slockum og hafið þetta
stilað til herra Jórdans. Gerið
þetta í dag, annars verður Ijós-
myndin send til konu yðar. Far-
ið ekki til lögreglunnar. Leitið
ekki til einkaspæjara. Gerið
ekkert heimskulegt."
Síðustu þrjár setningarnar í
bréfinu voru ómótstæðilegar.
Myron Hettinger gat ekkj hugs-
að sér að fara til lögreglunnar
og heldur ekki að leigja einka-
spæjara. Og síðast en ekki sízt
vildi hann ekki gera neitt
heimskulegt.
Þegar búið var að brenna bréf-
ið og umslagið og búið að opna
gluggann svo lyktin var horfin,
stóð Myron Hettinger lengi við
gluggann og horfði niður á 43.
stræti og hugsaði. Bréfið var
óneitanlega áhrifameira en mynd-
in hafði verið. Það var hótun.
Það var hugsanlegt að þetta
kynni að grípa inn í hið full-
komna einkalíf hans. Og það gat
hann ekki látið viðgangast.
Áður en bréfið kom, hafði
ekkert verið hægt að finna að
einkalífi Myron Hettinger. f
fyrsta lagi vann hann vinnu
sína gallalaust. Hann var endur-
skoðandi hjá fyrirtæki einu og
hafði miklar árstekjur, einnig
af því að hjálpa hinum og þess-
um við að laga skattaskýrslum-
ar, svo að skattur þeirra lækk-
aði sem hann hefði ekki gert án
hjálpar hans. í öðru lagi var
hjónaband hans mjög farsælt.
Kona hans, Elannóra, sem var
tveimur árum yngri en hann,
hélt húsi þeirra í stakasta lagi,
bjó til góðan mat, hélt honum
félagsskap þegar hann óskaði
þess en skipti sér annars ekki af
einkamálum hans. Og síðast en
ekki sizt fékk hún 25000 doll-
ara í tekjur á ári vegna arfs.
f þriðja lagi var ekkert hægt
að finna að hjákonu Myron
Hettinger. Þetta var að sjálf-
sögðu konan á myndinni, sem
nú setti hann í vanda. Hún hét
Sheila Bix. Hún gaf honum allt.
það eina sem hún krafðist að
launum var húsaleigan, og ein-
staka sinnum svolitlar fjárupp-
hæðir til smáútgjalda.
Fullkomin vinna, fullkomin
eiginkona, fullkomin hjákona. Og
þessi fjárkúgari, Jórdan, ógn-
aði þessu fullkomna lífi! Kæm-
ist þessi bölvaða mynd í hend-
ur Elannóru myndi hún krefj-
ast skilnaðar. Það var hann viss
um. Yrði þetta opinbert hneyksli
hefði það áhrif á fyrirtækið. Og
þegar allt þetta væri komið
mjmdi hann áreiðanlega einnig
missa Sheilu Bix.
Myron Hettinger lokaði aug-
unum og barði með fingurgóm-
unum í borðplötuna. Hann kærði
sig ekki um að missa vinnu
sína, og hann kærði sig ekki um
að missa eiginkonu sína og hjá-
konu. Vinna hans átti vel við
hann, og sama er að segja um
Elannóru og Sheilu, sem hann
elskaði svo sem eins og vinnu
sína. Ást er nefnilega alls ekki
það fullkomnasta, og það er
heldur ekki hatur. Myron Hett-
inger hatar ekki herra Jórdan,
þótt hann vilji gjaman drepa
hann.
En hvað gat hann gert?
Það var aðeins um einn hlut
að ræða. Klukkan 12 yfirgaf
hann skrifstofuna, fór í bank-
ann, tók út 1000 dollara í tíu
og tuttugu dollara seðlum, rað-
aði þeim snyrtilega niður í
vindlakassa og settj í geymslu-
hólfið við Times Square stöðina.
Hann setti lykilinn i umslag,
skyldi það eftir á tilteknum
stað, áritað til herra Jórdans.
Kannski var það vegna herra
Jórdans eða kannski var það
vegna matarins, sem Myron
Hettinger borðaði, að hann fékk
hjartveikikast seinna um dag-
inn. En þá tók hann bara töfl-
um ...
Þriðja bréfið kom viku seinna.
Sfðan fékk Myron Hettinger
sams konar bréf á hverjum
fimmtudegi í fjórar vikur. f
hverju bréfi var beðið um 1000
dollara, og í hverju bréfi var
hann beðinn að nota sömu að-
ferð við að skila þeim til herra
Jórdans. Eftir hverja ferð á
stöðina fékk hann sér hádegis-
mat og eftir hverja ferð fékk
hann hjartatilfelli. En hann fékk
sér bara töflur ...
En þetta var fjárkúgun.
Fjárkúgun var í sjálfu sér
ekki óviðfeldin. Og Myron Hett-
inger kaus þetta heldur. Hann
hafði opnað sérstakan reikning
sem hann tók út af, þegar herra
Jórdan vantaði peninga. Það
voru tvær ástæður til þessa. f
fyrsta lagi lét Myron Hettinger
útgjaldsliði aldrei standa lengi
óborgaða. í öðru lagi hafði hann
veika von um. að þessi útgjöld
til herra Jórdan yrðu til þess
að lækka skatta hans.
Þrátt fyrir þessa fimmtudags-
erfiðleika var engin breyting á
lífi Myron Hettinger. Hann vann
af samvizkusemi, eyddi fimm
kvöldum vikunnar heima hjá
konu sinni og tveimur heima hjá
hjákonunni.
Vissulega nefndi hann ekki
erfiðleika sína við konu sína.
Það hefði verið hreinn asnaskap-
ur. Hapn sagði Sheilu Bix held
ur ekki frá því. Myron Hetting-
er stóð fast á þeirri skoðun
sinni, að pprsónuleg vandamál
ætti ekki að ræða við aðra.
Hann vissi um þetta og herra
Jórdan vissi um þetta og það
var samt einum og mikið. Hann
vildi ekki ræða þetta við neinn
svo framarlega sem hann gat
borið þetta sjálfur.
En svo var það þegar sjötta
bréfið kom, að Myron Hettinger
læsti skrifstofunni og sökkti sér
niður í djúpar hugsanir, þegar
hann hafði brennt bréfinu. Þann-
ig sat hann í næstum klukku-
stund og gerði ekki handtak.
Myron Hettinger hugsaði.
Þessar fjárkúganir gátu ekki
haldið áfram. það sagði sig
sjálft. Það var nóg fyrir hann
að þjást af hjartabilun einu
sinni í viku, þótt hann þyrfti
ekki líka að borga 1900 dollara
í þokkabót. Það var að vísu ekki
mikið fé fyrir Myron Hettinger,
en 52000 dollarar voru það um
árið. Og á tveimur árum. Guð
minn góður... Þessi útgjöld
varð hann því að láta hætta.
Það voru tvær leiðir út úr
þessum vanda. Frú Elannóra
sér myndina, eða herra Jórdan
verður þvingaður til að hætta
fjárkúgunum. Fyrri möguleikinn
var ekki nógu góður, og seinni
nær óframkvæmanlegur.
Hann gat ef til vill höfðað
til siðferðiskenndar glæpamanns-
ins með því að leggja bréf með
næsta peningaböggli. En það
hljómaðí heldur máttlaust. Myr-
on Hettinger var sjálfur ekki
stöðugur á siðferðissvellinu, svo
það var engin furða, þótt hann
teldi það ekki sigurstranglegt
gagnvart hinum óþekkta herra
Jórdan.
En hvað annað?
Ja, hann hlaut þá að geta
drepið herra Jórdan!
Þetta leit út fyrir að vera ein-
asta lausnin til að geta stöðv-
að þessj fjarstæðukenndu fjár-
útlát. En það virtist máske held-
ur erfitt í framkvæmd. Það var
ekki auðvelt að drepa mann,
sem maður veit ekki hver er,
og Myron Hettinger eygði enga
leið til þess að kynnast herra
Jórdan. Hann gat ekki staðið á
vakt þar sem herra Jórdan tók
lyklana. Herra Jórdan þekkti
hann, og hann gengi ekki svo
auðveldlega upp í fangið á
honum.
Hvernig í ósköpunum átti hann
að koma manni til annars heims
án þess að vita nokkurn skap-
aðan hlut um hann og án þess
að hitta hann?
Myron Hettinger hugsaði nán-
ar um það íyrsta sem honum
hafði dottið í hug, — að reyna
með hréfi. Skyndilega virtist
hafa kviknað á perunni. Hann
brosti, eins og hann gerði venju-
lega, þegar hann hafði leyst
erfitt vandamál með traustri og
rökréttri hugsun.
Þennan sama dag yfirgaf
Myron Hettinger skrifstofuna
klukkan tólf. En hann fór ekki
í bankann. Hann kom við á
ýmsum stöðum: Efnaverzlunum,
leikfangaverzlunum og svo fram-
vegis. Hann athugaði að kaupa
aðeins einn hlut á hverjum
stað. Það er engin ástæða til
að telja nákvæmlega upp hvað
hann keypti, en áður en lauk
hafði hann útvegað sér efni í
heljarmikla sprengju. En auð-
vitað mega lesendur ekki vita
hvernig á að búa til sprengju.
Hann lagði sprengjuna í vindla-
kassa af sömu tegund sem hann
var vanur að leggja peningana
í. Áætlun sú, sem hann hafði
í huga, var einstök í sinni röð.
Efnið, sem hann notaði í sprengj-
una var nitroglyserin, sem
springur við minnsta högg. Þótt
kassinn væri ekki opnaður,
heldur misstur í gólfið eða lagð-
ur harkalega á borðið mundi
sprengjan einnig springa. Og það
var einmitt það, sem átti að
verða, ef herra Jónatan grun-
aði á síðustu stundu. að um
sprengju væri að ræða, og vildi
bjarga sér á flótta. En um
aðra leið var ekki að ræða, þó
Myron Hettinger hefði gjarnan
kosið hreinlegri aðferð.
Þegar sprengjan' var tilbúin
gerði Myron Hettinger það ná-
kvæmlega sama og hann gerði
á hverjum fimmtudegi. Hann
gekk til Times Square stöðvar-
innar, setti pakkann í geymslu-
hólfið. Síðan tók hann lykilinn,
setti hann í umslag með utaná-
skrift herra Jónatans og setti
hann á hinn tiltekna stað. Svo
sneri hann aftur til skrifstof-
unnar, — hann kom 20 minút-
um seinna en venjulega.
Það var erfitt fyrir hann að
halda sér að vinnunni þennan
eftirmiðdag. Hann dundaði við
að útbúa reikning yfir efnið
sem farið haíði í sprengjuna,
og setja það á reikning herra
Jórdans. En hann gerði ekki öllu
meira þann daginn. Hann sat
við skrifborðið, og hugsaði tim
hversu auðveldlega hann hefði
leyst vandamálið.
Sprengjan gat ekki brugðizt.
Það var nóg nitroglyserin í kass-
anum til að sprengja herra Jórd-
an í loft upp, og ekki nóg með
það, heldur allt sem var í 10
metra radíus frá honum. Fjár-
kúgarinn hafði ekki minnstu
von um að sleppa. Það var jafn-
vel hætta á að fleiri mundu
fylgja honum yfir um. Væri
maðurinn svo heimskur, að hann
opnaði pakkann á stöðinni, eða
væri hann svo klaufskur að
missa hann þar, þá væri voðinn
vís. En hefði hann vit á að
fara með pakkann heim, þá var
von um, að þetta hefði ekki of
mikið í för með sér.
En fyrir Myron Hettinger
skipti það engu máli hversu
marga herra Jórdan tók með
sér í gröfina. Hvort sem það
yrðu konur eða börn, þá var
hann viss um, að það kæmi ekki
til með að hvíla þungt á hon-
um. Ef herra Jórdan aðeins dæi,
þá gæti Myron Hettinger lifað
lífi sínu sem fyrr. Svo einfalt
var það.
Framhald á 5. síðu.
Krossgátan
/ i r83 5 6
» 1 • j
t0 ** /2 /J
ts 15 /6 /l' 'Cr 3
m < 0, ■ÍSjU
20 \ N. r*.2 22 f
n / tor 25 ié
% BT 21

LARETT:
1. Stjama
8 Ágóffi
10 Upphafsstafir
12 Elska
13 Upphafsstafir
14 Viffbót
16 Hiti
18 Bit
19 Amboff
20 Gælunafn
22 Skelin
23 Alþjóffasamtök
24 Upphrópun
26 Guff
27 Ástundunarsamur
29 Rannsakaði
LÓÐRÉTT
2 Ósamstæffir
3 Höfuffborg
4 Fag
5 Akri
6 Sagnorff
7 Hungraffir
9 Týndar
11 Yfirhöfn
13 Peningar
15 Beita
17 Fiskilína
21 Gróffurleysi
22 Kjána
25 Taug
27 íþróttafélag
28 Ósamstæðir