Mánudagsblaðið - 29.01.1973, Blaðsíða 5

Mánudagur 29. janúar 1973
Mánudagsblaðið
5
Óvinsælar athugasemdir:
,JEí gerð er heiðarleg tilraun til þess að fá upp úr þessari „æsktu
í dag“ einhverjar hugmyndatætlur um, hvað hún vill, að hverju
hún stefnir, hvers kyns andleg og siðlæg þjóðfélagsverðmæti hún
hyggist hefja til vegs og virðingar, þá ýlfrar hún „Vietnam“,
„herinn burt“ eða „50 mílur“. Punctum, basta!“ .....
,Spilling" æskunar er úrkynjun foreldranna — Makindastéttirnar
leggja efniviðinn upp í fangið á kommúnismanum
„Það fer ekki leynt, að sá hópur ungmenna, sem kemst í kast
við lögin, fer sífellt staskkandi og afbrotum hvers einstaks þeirra
fjölgar mjög.
Við slík skilyrði má kynslóðin, sem nú er að vaxa upp í land-
inu, ekki alast upp. Ýmsar hcettur bíða ungs fólks í samfélagi
vorra tíma, sem ekki þekktust áður. Samfélagið, sem hefur skap-
að þetta hættuástand, verður að gera sitt ýtrasta til að eyða
því eða a.m.k. að draga úr ógn þess." — ALÞÝÐUBLAÐIÐ (for-
ystugrein „Afbrotamál unglinga"), föstudaginn 15. Desember
1972.
VINSÆL ÍMYNDUNAR-
VEIKI
1 hlutlægum sannleika, af-
markaðri heild, áþreifaniegri
staðreynd, er ekkert til, sem
skilgreinanlegt er með orð-
nefnunum „almenningur“,
„mannkynið“, „fjöldinn“. En
með því að leiksviðsstjór-
ar skoðanamyndunarkerfisins
hafa framleitt þess konar
meiningarleysur, hafa þær
öðlazt fastan sess í hinum
pólitísku hugarheimum, og
hafa í raun megnað að
bteyta viðhorfum einstak-
lingsins til sín sjálfs og ann-
arra.
Þrátt fyrir að enginn
„fjöldi“ o.s.frv. sé til, hefir
tilbuningur hans reynzt auð-
velt verk. Hann er því pólit-
ískt hugtak, sem erfitt er að
sneiða hjá.
Öll vinstri- eða lýðræðis-
pólitík síðustu hundrað ár,
hefir verið fólgin í að steypa
hinum mörgu, sérstæðu og
jafningjalausu einstaklingum
saman í tilbreytingarlaust
allsherjarmót. Þeir skyldu
verða lýður; sviplaus, grá-
myglulegur múgur.
Og til hvers „lýðurinn“ er
brúklegastur, það hafa Gust-
ave LeBon, William Mc
Dougall og Sigmund Freud
sagt fyrir um með fullri
vissu, áður en þríeyki ógna
og skelfinga, Churchill,
Roosevelt og Stalin, sýndu
fram á það í verki, nefni-
lega; að múgurinn er djöful-
æðislegasta afskræming mann-
eskjunnar. I náinni, líkam-
legri snertingu við þúsundir
tegundarsystkyna; í mergð-
inni, í hjörðinni, í rekstrin-
um, ranghverfast tilfinningar
einstaklingsins og viðbrögð
hans; mat hans á réttu og
röngu, fögru og ljótu, góðu
og illu, missir aila ástæða
fótfestu, umturnast og slít-
ur af sér allar heilbrigðar
hömlur boða og banna. Það
er því ekki ein af óskaðlegri
uppgötvunum atvinnulýðræð-
isfólks, að hin holdviðjuðu
magnfeikn, „lýðurinn“ eða
„múgurinn“, verða því til
margra hluta arðvænleg;
einkum með því að síorka
á einstaklinginn eins og sé
hann hreint ekki sjálfstæð,
sérstök persóna. Á þann hátt
tekst lýðspekúlöntum, ef þeir
eru nógp iðnii;r og háværir,,.
að . breyta , hpg^rtdi.. .Wajm-
eskjum í hundtaman á-
lilaupamúg.
Löng reynsla hefir sann-
fært þá um, að sé fólk með-
höndlað eins og apar, nægi-
lega ákaft og lengi, þá lærist
því eftiröpunin með tilætluð-
um árangri. Eða, öðru vísi
orðað, en í sama skilningi,
þeim hefir tekizt að gera
upplagsgott fólk að andleg-
um og siðferðilegum jórtur-
dýrum.
ÆSKAN FYLGIR ÞVÍ,
SEM Á FRAMTÍÐ
Allt þetta er nauðsynlegt
að hafa hugfast, þegar „æsk-
an í dag“, eins og skoðana-
miðlarnir komast að orði, er
tekin á dagskrá. „Æskan í
dag“ er sem sé ekki til held-
ur nema í yfirfærðri merk-
ingu. Æskufólk nútímans er
m.ö.o. það, sem það alltaf
hefir verið — einstök, sér-
stæð manns- og Guðsbörn,
sem allur heimurinn hefir
ævinlega endurfæðzt í —
elskulegar og ástúðlegar, en
óþroskaðar, manneskjur með
ásköpuðum eiginleikum, sum-
part neikvæðum, er gengið
hafa í arf frá kynslóð til
kynslóðar allt frá morgni
mannlegrar tilveru á jörð-
inni, samkvæmt óumbreytan-
legum náttúrulögmálum.
Frá náttúrunnar hendi hef-
ir æskufólk nútímans að öll-
um líkindum hlotið þann
heimabúnað, sem hefði átt
að geta tryggt því hagstæð
skilyrði til þess að etja ár-
angursríkt kapp við óblítt
umhverfi og öðlast lífsham-
ingju, en mun hins vegar
með svipuðum líkindum ekki
auðnast að fá notið. „Æskan
í dag“, þessi tilbúni blóra-
bárður, þessi múgjafnaði ó-
skapnaður, er þess vegna
kvittunin fyrir skeytingar-
leysi og virðuleikaskort þjóð-
félags, sem ekki fagnar sér-
hverju barni af þeirri fölskva-
lausu alvörugefni, er hið
uppvaxandi mannsefni verð-
skuldar.
Vinstra ríkið er í eðli sínu
æskufjandsamlegt.
í stað þess að ala sérhvert
einstakt barn upp eins og það
vœri upphaf og endir, tilgangur
og takmark, sköpunarverksins;
í stað þess að miðla sér-
hverju einstöku barni arftekn-
um siðgildum þroskaðs samfé-
lags;
í stað þess að taka sérhvert
einstakt barn jafn alvarlega og
það vceri fyrsti og síðasti ein-
staklingurinn; í stuttu máli,
í stað þess að taka sjálf
á sig ábyrgðina á uppeldi eigin
afkvcemis;
þá hafa Iýðræðistrúarfor-
eldrar borið börn sín út á
hræsibala vinstraríkisins, þeir
hafa ofurselt þau uppeldis-
föndri frjálslyndissjúklinga.
Framtíð eymdar og öng-
þveitis er því ekki í yfirvof-
andi háska.
GÖÐBORGARINN Á
FRAMTÍÐINA AÐ
BAKI SÉR
Um fáein þúsund ár, þang-
að til skömmu áður en
vinstraríkið tók upp verk-
smiöjuframleiðslu „félags-
fræðinga“, var þetta með allt
öðrum hætti. Um fáein þús-
und ár, allt frarn í árdaga
vinstrialdar, var uppeldi arf-
taka heimilisföðursins per-
•sónulegasta og þýðingar-
mesta hlutverk hans. Allt
þangað til stéttabarátta og
annað peningaþras, klám-
kvikmyndir og kynórablöð,
náði frillutökum á hjarta og
sál heimilisins, átti uppeldi
enga aðra lífsfylgju, að með-
töldu starfi sínu og stríði,
heldur en barnið sitt, engin
æðri lífsmarkmið en að búa
börnin sín sem bezt undir
lífsbaráttuna. Þetta viðhorf
var eiginlega algerlega óháð
stöðu og stétt föðurins.
Bændur og búalið, lands-
drottnar og leiguliðar, valds-
menn og verkafólk, lærðir og
leikir, voru fyrst og síðast
feður barna sinna. Og það
var og varð frumskilyrði
allra feðra — þangað til -fé-
lagsmálakrákurnar hremmdu
æskufólkið.
Áhlaupið hófst með sam-
uppeldinu og færðist í auk-
ana með sífellt strangari
kröfum um almenna skóla-
göngu, sem óhjákvæmilega
hlut að rjúfa eðlileg tengsl
á milli barna og foreldra,
þroska og starfs. Almenn
skólaskylda hefir ugglaust
verið viturleg ráðstöfun og
leitt margt gott af sér, en
um hitt, hvort áratuga í-
troðslur meira og minna fá-
nýtra fróðleiksmola og, nú
upp á síðkastið, beinlínis
sljóvgandi vinstrarugl, séu
ekki vafasamt veganesti,
hljóta a.m.k. efasemdir að
eiga rétt á sér. Og svo mik-
ið er víst, og hefir enda
margsinnis komið á daginn,
að áhlaupið hefir endað í
heróín-dauða eða LSD-ör-
kumlum ungmenna úr
„beztu“ fjölskyldum, en ó-
reiðuunglingar eru yfirleitt
afsprengi foreldra, sem hafa
verið alltof upptekin af að
berast á og auglýsa hunda-
heppni sína (eða árangurinn
af klækjum sínum) við söfn-
un peninga til þess að hafa
hugsað um að sinna hinu
eiginlega ætlunarvcrki sínu.
Afsökunin, sem oftast er á
borð borin, er venjulega sú,
að foreldrarnir „hafa ekki
haft tíma“. Sú afsökun er
ekki annað en bjánalegur
fyrirsláttur, hálfur sannleik-
ur og því heil lýgi. Foreldr-
ana skortir aldrei tíma, að-
eins skyldurækni og ræktar-
lund — og trúna á sjálfa sig
og þekkingu á þeim heimi,
sem þeir lifa í. Þeir eru ekki
færir um að láta barnið sitt
njóta heilbrigðrar lífsarfleifð-
ar — blátt áfram sökum
þess, að henni hafa þeir glat-
að fyrir löngu.
FÖTGÖNGULIÐ HANDA
KOMMÚNISMANUM
Hvarvetna í lýðræðisheim-
inum flykkjast börn hinnar
nýríku makindamannastéttar
og auðugra matárhugsjóna-
manna, svonefndra góðborg-
arastétta, undir merki upp-
lausnar og öngþveitis — en
börn verkamanna, bænda og
millistéttarfólks, s.s. heiðar-
legra iðnaðarmanna og verzl-
unarfólks, hins vegar sára-
sjaldan. Synir embættismanna
vinstraríkisins, erfingjar pen-
ingaplebejanna, bregðast
reiðir við, móðgast frá hvirfli
niður í tær, ef einhverjum
verður á að láta í ljós van-
trú á tryggð þeirra við „hug-
sjónir“ vinstrimennsku og
sósíalisma. Dætur hraðgróða-
manna, „atvinnurekenda“, þ.
e. sparifjárruplara, „skreyta“
veggi herbergja sinna með
myndum af Fidel Castro.
Olof Palme, Che Guevara,
Willy Brandt, Ho Chi Minh
og öðrum kerrujálkum
kommúnismans, og segjast
iðulcga gleyma að strjúka
stríðsmálninguna framan úr
sér undir svefninn af eins-
kærum áhuga fyrir sigri
frelsis og sjálfstæðis, mann-
réttinda og mannúðar, um
allan heim.
1 hinum fjölmörgu frels-
isgöngum og á sjálfstæðis-
samkundum þessa menning-
arframlags „góðborgaranna“
eru ungmenni starfsstéttanna
ámóta vandfundin og perlur
í skarngryfju. Þau sjást
naumast. Úrkynjunarhroði
hinnar gjörspilltu, valdvílltu
og uppeldisfælnu ofátsstétta,
er nær einráður í öllum því-
umlíkum félagsskap. Ef gerð
er heiðarleg tilraun til þess
að fá upp úr þessari „æsku
í dag“ einhverjar hugmynda-
tætlur um, hvað hún vill, að
hverju hún stefnir, hvers
kyns andleg og siðlæg þjóð-
félagsverðmæti hún hyggist
hefja til vegs og virðingar,
þá ýlfrar hún „Vietnam“,
„herinn burt“ eða „50 míl-
ur“. Punctum, basta!
Og þarf enga vitiborna
manneskju að undra.
Eða ættu börnin að geta
verið miklu öðru vísi en for-
eldrarnir?
Makindastéttin nennir
raunar hvorki að æpa né
ærslast. Hún er þolanleg við
borð og á bar, kemst aldrei
úr jafnvægi á meðan þess er
vandlega gætt að masa um
hjóm og hismi einvörðungu.
En á samri stundu og eitt-
hvað ber á góma, sem ekki
er hægt að éta né drekka.
setja í samband við bíl eða
skemmtiferðalag, t.d. eitt-
hvað i ætt við heimspeki,
trúarbrögð, vísindi eða
stjórnmál þá slær sálargumsi
hennar fyrirvaralaust útvort-
is, þannig að ekki er annars
kostur en að laumast á
flótta.
— því að ávallt hlýtur að
verða eins og skáldið kvað:
„Skíni sól á skítahaug,
svarar hann með stækju“.
J. Þ. Á.
Auglýsið I Mdnudagsblaölnu