Mánudagsblaðið - 06.08.1973, Qupperneq 3

Mánutíagur 6. ágúst 1973
Mánudagsblaði ð
3
Hver verður foringi?
Glæpamannas tyrjöld í Marseiíie
Borgin velur sér nýjan undirheimaforingja í kúlnaregni
Klukkan er 19 í gömlu höfninni í Marseillc. Frá hafinu
heyrist flautið í litlu fiskibátunum, og við bryggjuna er ný-
vciddur fiskur seldur húsmæðrum og landkröbbum. Kaffihús,
barir og gangstéttarveitingahús eru yfirfull. Menn drekka yfir-
leitt hefðbundið, hinn suöurfranska anisdrykk. Mitt í þcssari
friðsamlegu stemningu kveður við skothríö. Vélbyssuhríð gat-
ar gluggana í vcitingahúsinu „Tanagra“. Síöan heyrist þurr-
legt gelt í handvopnum.
Þessi bannvæna skothríð stendur í 20 sekúndur. Á þeim stutta
tíma eru fjórir drepnir, bakvið og fyrir framan skcnkinn í
Tanagra. Þau voru eigandi staðarins Carmen Ambrosio (30
ára), Jean-Claude Napolitano (25 ára), Joseph Lomini (34 ára),
kallaöur „Jói tuddi“, og Albert Bistoni (61 árs), bezt þckktur
sem „Aga Khan“. Þjónustustúlkurnar tvær, Maria og Francoise
voru svo heppnar að slcppa með grunnar skrámur.
Meðan blóðbrciðurnar stækka í sífellu á gólfi veitingahúss-
ins, ekur hvítur Peugeot framhjá. Kaldrifjaðir, samvizkulausir
moröingjarnir, ungir menn á aldrinum 25 og 30 ára, horfa
fullkomlega ósnortnir á eyðilagðan staöinn. Svo snúa þeir stýr-
Fastagestirnir hafa ekki hætt að stunda Tanagra, þrátt fyrir
skothríðina. Þvert á móti rökræða menn hér morðin af mikl-
um móð.
inu og stíga bcnsiniö í botn . . .
Þeir höfðu lagt bifreið sinni
með hitaöri vél, nokkrum
metrum frá staönum. Með
hendurnar á kafi í vösum leð-
urjakka sinna höfðu þeir
slangrað að barnum og skot-
í gegnum gluggann og dyrnar.
-Vegfarqn^ui- flýttu sér í skjól
bak við öskutunnur, og ferða-
nienp^lqituöu hælis bak við
kyrrstæðar bifreiðir. Að sjálf-
sögðu reyndi enginn að leika
hetju við að hindra morðingj-
ana í athöfnum sínum.
Vart voru nema fimm mín-
útur liðnar þegar lögreglan
var komin á staðinn. Næsta
lögreglustöð er líka aðeins
nokkra metra frá blóðvellin-
um. Þarna safnar lögreglan
saman 29 skothylkjum af
stærðinni 9 mm. í barborðinu
og veggjum veitingastaðarins
eru talin 14 skotgöt. Þegar svo
lík Alberts Bistonis er krufið,
eru tekin þaðan 9 skot.
GAMLIR
KIJNNINGJAR
Þegar hverfislögreglan hafði
samband við höfuðstöðvarnar,
og sagði frá atburðinum, vakti
frásögnin gífurlegt uppistand.
Bistoni og Lomini voru nefni-
iega það sem lögreglan á Is-
landi kallar „gamla kunn-
ingja“.
Fyrir. nokkrum árunr hafðr
litríkum • -persónuleika skotiði
upp í Pigalle í París, Albert
Bistoni. Hann eignaðist ekki
færri en þrjá skemmtistaði,
„Eva“, „Le Cupidon“ og
„PigalFs“. En það fullnægði
ekki athafnaþrá hans. Ásamt
öðrum fór hann út í eitur-
lyfjabrask og seldi til Banda-
ríkjanna, með milliliðum í
Kanada og Mexikó.
Bistoni og félagar hans lifðu
eins og furstar. Væru þeir á
ferðalögum litu þeir aldrei við
öðru en beztu hótelum. Þeg-
ar Bistoni var t.d. í Nizza,
leigði hann ævinlega sömu
svítuna og Aga Khan var van-
ur að búa í. Þar fékk hann
gælunafn sitt, „Aga Khan“.
Samtökin voru leynileg í
öllum atriðum. Allir meðlimir
jíeirra báru dulnefni og öll
símskeyti voru send á dulmáli.
Bistoni var glæpaforingi eins
og þeir gerðust beztir í Amer-
íku.
Að sjálfsögðu var hann
handtekinn öðru hverju. Þann-
ig er það með flesta undir-
heimaforingja heimsins, og
eins og yfirleitt fer með þá,
varð að láta hann lausan
fljótlega vegna skorts á sönn-
unargögnum. Starfsemin gekk
eins og til var ætlazt.
LEITAÐU GULLSINS
ÞAR SEM ÞAÐ ER
AÐ FINNA
Skyndilega dró Bistoni sig
í hlé, þrátt fyrir að hann kom
sterklega til greina sem æðsti
iriaður í „Millieuet“ —
franska orðið fyrir undirheim-
ana.
„Jói boli“ var hins vegar
á góðri leið með að vinna sig
upp í foringjastöðu í sínum
flokki, sem stóð í eiturlyfja-
braski. Það var líka stórum
vænlegra en að reka veitinga-
hús. Hann hafði eitt máltæki:
„Leitaðu gullsins þar sem það
er að finna“. Öruggast var að
'véra heróínhöndlari. Og það
var auðvelt að útvega það,
því enginn eiturlyfjasmyglari
sagði nei, þegar Lomini bað
hann kurteislega um að selja
sér hluta af varningnum, sér-
staklega ekki þegar Lomini
veifaöi skammbyssu fyrir
framan nefið á honurn um
leið.
Að áliti eiturlyfjadeildar
lögreglunnar í Marseille, var
dauði Lominis ekki nema eðli-
leg afleiðing atburða, sem átt
höfðu sér stað í Cannet-hverf-
inu. Jói hafði verið í ráns-
ferð með þremur stéttarbræðr-
um sínum, og var þar um að
ræða mikinn ránsfeng. Skyndi-
lega var skotið. Af þeim fjór-
um mönnum sem í bílnum
sátu, lifði aðeins sá sem var
við stýrið, — og hann slapp
reyndar án skrámu. Maðurinn
var Lomini! Þar var aðeins
um eina skýringu að ræða:
Lomini var svikari, og við-
eigandi refsing varð að eiga
sér stað hið fyrsta.
SYIKARAR ERU
SJALDGÆFIR
Marcel Morin er foringi eit-
urlyfjalögreglunnar. Dugmikill
embættismaður með 70 starfs-
menn undir sér. Síðustu ár
hefur deild hans náð framúr-
skarandi árangri í baráttu
sinni við eiturlyfjahöndlara, og
meðal annars hefur 20 veit-
ingastofum verið lokað, vegna
þess að þær seldu hreint heró-
ín. Einnig gerði deildin upp-
tæk 15 kg. af þynntu heró-
íni, sem hægt er að selja á
himinháu verði. Þetta magn
samsvarar 3000 skömmtum,
sem hver um sig kostar unt
2.500 krónur.
Vandamál eiturlyfjasalanna
er að finna sér verksmiðju til
að framleiða blandað heróín.
Menn verða að blanda efnið
nákvæmlega eins og neytend-
urnir vilja hafa það. Það eru
ekki nema 5-6 menn alls, sem
vita hvar þessar verksmiðjur
eru. Og það eru allt menn,
sem hafa engan áhuga á að
afhjúpa þær.
Þess vegna verður lögregl-
an að reyna að finna þessa
staði með eftirgrennslunum,
þar sem ekki er hægt að
reikna með hjálp frá svikur-
um. Slíkir menn kæra sig ekk-
ert um að undirskrifa eigin
dauðadóm með því að kjafta
frá.
Með eigin snuðri fann lög-
reglan þannig rannsóknarstofu
í eigu Christians Simonpieri
og Joe Fabiano. Þeir fram-
leiddu heróín.
I nokkurn tíma skyggðu
menn Joe Fabiano nótt og
dag. Níu lögreglumenn leystu
hvern annan af, til að skrá
hjá sér bilnúmer og taka
myndir af þeim, sem áttu
samskipti við Fabiano.
Útífrá virkaði Fabiano eins
og hver annar heiðarlegur
fiskikaupmaður. Lögreglan
heyrði orðróm um aö hann
útvegaði „hörð efni“. Hann
tók daglega á móti heimsókn-
um manna úr hinum ýmsu
þjóðfélagsstigum, og þeirra á
meðal var Christian Simoni-
eri. Eiturlyfjalögreglan setti
einnig vörð um hann.
Hinn 29. marz tóku þeir
sem skyggðu Simonieri eftir
því, að hann stal bifreið og
tók stuttu síðar Fabiano upp
í. Bíllinn fór langa krókaleið
áður en hann stanzaði við
„Villa Clothilde“. Húsið var
umkringt háum múrvegg og
algjörlega falið umhverfinu;
plönturnar í garðinum uxu
villtar. Einn af lögreglumönn-
unum sagði síðar:
— Ég sá þá flytja alls kyns
varning út í flutningabíl. Það
voru stór keröld og vélar. Svo
óku mennirnir aftur til Mar-
seille, vandlega cltir af okk-
ar fólki. Þeir stönzuðu fyrir
framan bílskúr og tóku þar
úr bílnum.
Eiturlyfjalögreglan hafði nú
tvo möguleika: Annað hvort
urðu þeir að handtaka menn-
ina á staðnum og leggja hald
á sönnunargögnin, eða bíða
íengur óg fa þannig jafnvel
tangarhald á viðskiptavinun-
um. Þeir völdu fyrri og ör-
uggari kostinn. Simonieri og
Fabiano voru handteknir. Þeir
höfðu þá um þriggja ára skeið
unnið heróín úr morfíni í
„Ville Clothilde“,
GLÆPAMENNIRNIR
ÚTRÝMA HVER
ÖÐRUM
Morin hefur einnig náð góð-
um árangri í baráttunni við
eiturlyfjasmyglara, en barátt-
an við undirheimana er hörð
og miskunnarlaus. Þó nýtur
Morin þess eins og stendur,
að svo virðist sem glæpamenn-
irnir séu önnum kafnir við að
útrýma hver öðrurn. Það létt-
ir starf hans mjög. Eins og
stendur er reyndar óhætt að
tala um opið stríð í Marseille.
Allir eru á móti öllum, og
enginn virðist vera foringinn.
Um tíma leit svo út, sem
Guerini-bræðurnir fjórir, með
þann elzta, Mémé, í forsvari,
myndu ná toppnum.
En þá urðu þeir bræðurnir
of gráðugir. Þeim var ekki
nóg að smygla eiturlyfjum úr
landi, heldur vildu þeir líka
smygla vörum til Frakklands.
Þeir fóru að flytja inn sígar-
etter frá Bandaríkjunum. En
einn góðan veðurdag lagði
Morin hald á heilt skip, lest-
að sígarettiTm. Einhver hafði
svikið bræðurna. Enn liggur
ekki ljóst fyrir hver það var,
en menn geta sér þess til, að
það hafi verið keppinautur
þeirra í bransanum.
Eramhald á 7. síðu.
Glæpamannaforinginn Bistoni liggur hér í blóði sínu á gólfinu
í Tanagra. Baráttu hans er lokið . . .