Mánudagsblaðið - 10.02.1975, Blaðsíða 6

6
Mámjdagsbiaðið
Mánudagur 10. febrúar t9>75
Krossgátan
LÁRÉTT:
1 Hávaði
8 Lindin
10 Smáorð
12 Mjúk
13 Á fæti
14 Krakki
16 Tarfur
18 Útgerðarsfeaðar
19 Blóm
20 Hraðar
22 Duglega
23 Ósamstæðir
24 Kraftur
26 Verslunairmál
27 I girðingu
29 Einstæðraa-
LÓÐRÉTT:
2 Ósamstæðir
3 Kjáni
4 Karlmaonsnafn
5 Karl
6 Heimssamtök
7 Varnarmann
9 Höfuðfötin
11 Klaki
13 Spírur
15 Verksmiðja
17 Nakin
21 Fara rétt
22 Hiti
25 Hestur
27 Samstæðir
28 Guð.
Lausn á getraun
,l?að er augljóst í (1) að Lou Jackson er hvorki leiðtoginn né
fronturinn. 1 (2) sjáum við að Avis er ekki foringinn. Auðséð
(3) er að A1 Toliver er ekki frontur glæpaflokksins. Frá (4) er
augljóst að Dick Graver er hvorki foringinn né fronturinn. Þar
af leiðandi er A1 Toliver foringinn og Avis Monroe fronturinn.
P&O’
JLIMIirSY
skór
háttionÍAJcó
AUSTURSTRÆTI 14 LAUGAVEGI 66
1.
Hvernig stendur á því, að
sumt fólk verður fyrir ýmsum
dularfullum fyrirbrigðum á
ævinni, en aðrir sjá hvorki né
heyra neitt óvanalegt? Senni-
lega er um að ræóa mismun-
andi næmleik fólks. Það er
eðlilegt, að sumu fólki, sem
lítur efnishyggjuaugum á
hlutina, skuli lítið þykja til
koma eða sjást alveg yfir ým-
is fyrirbæri, sem öðrum með
næmari skynjanir og meir í-
grundandi eðlisfar þykja í
hæsta máta undarleg.
Enskt blað bað lesendur
sína að skýra frá reynslu
sinni í þessu efni. Hér eru
nokkur dæmi:
Kona ein á heima í South-
amton. I síðasta stríði vann
hún í stórri nýlenduvöruversl-
un, sem hafði misst aðalversl-
unarhúsnæði sitt í loftárásum
og var nú til húsa í hálfónýt-
um hjalli. Voru efri hæðirnar
notaðar sem birgðaskemmur,
og var þar oft skuggsýnt, al-
mennilega lýsingu vantaði. —
Einu sinni síðla dags var kona
þessi og starfsfélagi hennar
sendar upp á loft að sækja
mjö.l „Við vorum í þann veg-
inn að lyfta upp kössunum,
þegar við sáum einhverja
hreyfingu, líkast því sem lyft
væri hendi gegnum rifu á dyr-
unum,“ skrifar hún. „Ekkert
hljóð fylgdi, bara skuggi af
því sem við héldum vera hand
legg. Og þá birtust fjórir blá-
ir logar, á stærð við baun, á
veggnum gegnt dyrunum. Fé-
lagi minn sleppti kassanum og
flýði. Ég slökkti ljósin og
flýði !íka!“ 1 fyrstu voru þær
á því, segir hún, að tveir strák
ar, sem unnu í búðinni hefðu
verið að reyna að hræða þær
— þangað til verslunarstjór-
inn fullvissaði þær um, að
strákarnir væru úti í sendi-
ferðum. Ejórir smáir bruna-
blettir voru eftir á veggnum,
sem merki um það, að þetta
var ekki ímyndun, sem þær
sáu.
Þó ekki sé til nein nærliggj-
andi skýring á þessu fyrir-
brigði, verður að hafa í huga,
að sjálfkveiktir eldar eru eitt
af algengustu einkennum polt-
ergeist (hrekkja-) draugagangi.
Sá siður var hafður í búð-
inni, að fleygja tómum köss-
um niður í kjallarann, og átti
einn af starfsmönnunum að
taka til ónýtu kassana með
vissu millibili. Einu sinni var
kona þessi að slíkum störfum,
þegar hún varð fyrir annarri
slíkri reynslu á þessum sama
stað. „Ég var rétt að Ijúka
við að fleygja ruslinu, þegar
mér fannst sem horft væri á
mig,“ segir hún. „Ég leit upp
og sá stúlku, fremur unga að
sjá og laglega, standa aðeins
nokkur fet frá mér. — Mér
fannst hún fremur dapurleg
að sjá. Hún var í mjög Ijós-
um rósóttum „tækifæris“-kjól.
Einhvern veginn var ég ekki
hrædd, bara dálítið máttlaus
í hnjánum. Meðan ég horföi
á hana, hvarf hún sjónum. —
Seinna heyrði ég að eftir að
húsið varð 'yrir loftárás, hefði
barnslík fundist falið í reyk-
háfnum.
Annað dulrænt fyrirbrigði,
sem henti þessa konu, átti sér
stað, eftir að hún gekk í
kvennaherinn — hún var ógift
— og var í sveit, sem hafði
bækistöðvar í afskekktu sweita
setri.
Eftir „háttatíma“ eitt kvöld-
ið, komu stúlkur úr nálægum
herbergjum hlaup>andi inn til
hennar og töluðu um skelfileg
högg og brothljóð, sem þær
sögðu að kæmu úr kjallaran-
um. Leitarflokkur var gerður
út, en fann aillt í röð og reglu,
nema hvað einn kettlingur var
þar að leik. „Þarna, hugsuðum
við, er draugurinn okkar,“
skrifar konan. „En stúlkurnar
uppi á stigapallinum voru á
öðru máli, því meðan þær
stóðu og horfðu á, tók einn
blómavasi, sem var á borðinu,
sig til og snerist heilan hring
í loftinu!“
II.
Önnur kona, frá Birming-
ham, skýrði frá óvenjulegum
atburðum, sem áttu sér stað
eftir dauða mansins hennar,
fyrir þremur árum. Maðurinn
hafði verið hrekkjalómur hinn
mesti og áti það oft til, þegar
hann hafði verið að heiman á
kvöldin, að læðast inn í húsið
og slökkva Ijósin í herberginu,
þar sem konan hans sat.
Hann varð bráðkvaddur.
Konan hans fann líkið á legu-
bekk frammi í dagstofunni, en
þangað hefur hann farið ein-
hvern tíma um nóttina, senni-
lega verið lasinn. Kvöld eitt
fyrir nokkrum mánuðum hafði
konan hans slökkt öll ljós og
var gengin til náða að venju,
þegar hún sá sér til mikillar
undrunar, að Ijós logaði und-
an hurðinni í borðstofunni á
neðri hæðinni. Hugði hún, að
ein af dætrum sínum væri enn
á ferli og kallaði fram. Hún
fékk ekkert svar. Fór hún því
fram og opnaði dyrnar — en
þar var niðamyrkur. En ekki
var hún fyrr komin aftur í
rúmið, en kveikt var á Ijósun-
um í annað sinn. 1 þetta skipti
kraup hún á kné og gægðist
undir huröina — og sá raunar
að Ijósin voru kveikt, en strax
og hún opnaði dyrnar, var aft-
ur myrkur. Um leiö og hún
fór upp í rúmið aftur, kvikn-
aði enn á Ijósunum. „Þegar
hér var komið, vissi ég hvað
um var að vera,“ skrifar hún.
„Ljósið kom frá herberginu,
s~m maðurinn minn dó í. Áð-
ur en það gerðist, hafði ég
oft heyrt fótatak í stiganum
og komið var að svefnherberg-
isdyrunum og snerlinum snúið
þrisvar sinnum. Einnig höfð-
um við fundið neftóbakslykt
og maðurinn minn var nef-
tóbaksmaður.“
III.
Ein kona skrifaði frá Kar-
achi í Pakistan og sagði, hvað
hefði komið fyrir sig og mann
sinn, eftir að þau hjónin fluttu
inn í íbúð í Locknow. Hús-
plássið var bjart og loftgott
og hreinlætið í besta lagi, en
rét eftir komu þeirra byrjuðu
alls konar smákvillar að hrjá
þau. Þetta var í samræmi við
sögur nágrannanna um þenn-
an stað. Svo urðu þau þess
vör, að mikiill hávaði fylgdi
einum dyrunum uppi á lofti.
Hurðin „skalf, og hryktist til“,
þó hún væri læst, og stundum
var barið á hana, þó slíkt væri
óskiljanlegt. Svo fóru að heyr-
ast brothljóð úr ddhúsinu.
„Glösin hoppa og brotna af
sjálfu sér,“ sagði þjónustu-
piltur þeirra og glennti upp
augun. Og þegar hún var ein
í borðstofunni, skömmu síðar,
sá hún eitt af glösunum fara
alveg þannig að.
Atgangur þessi náði há-
bjart var af tungli. Golan þaut
í laufum trjánna úti fyrir, og
konan lá í rúminu og horfði
á hinar síkviku skuggamyndir
sem trjálaufið brá á veggina
fyrir framan hana, er það
bærðist fyrir vindinum.
„En eftir stutta stund bætt-
ist nýr skuggi í spilið, sem
dansaði ekki, né lék sér eða
iðaði. I stað þess hringaði
hann sig þunglamalega eins
og þykkur, límkenndur reyk-
ur eftir því sem hann reis
hægt eins og súla upp úr gólf-
inu. Ég æpti upp yfir mig af
hrylilingi, og maðurinn minn
hrist og skák stjarfan líkama
mnn og sagði að ég hefði feng
ið martröð. En svo sá hann
líka martröðina — hverfa út
um dyrnar.“
Tíu árum eftir að þessir at-
burðir átu sér stað, hittu þau
hjónin vin sinn, lækni, í Kar-
achi. Þeim til undrunar sagði
hann þeim frá nákvæmlega
sams konar atburöi, sem fyr-
ir hann hafði borið. Það kom
í Ijós, að þegar þetat varð.
hafði hann átt heima í sömu
íbúðinni, sem þau höfðu áður
haft í Lucknow! Fyrirbærin
voru eins nema að því leyti,
sem konan sá það ekki, fyrr
en það var komið í hæð við
rúmið og þar upp fyrir, en
læknirinn sá það á byrjunar-
stigi, er það var eins og svarí-
ur hnökri á gólfinu og feyktist
fyrir súgnum — þangað til
það stöðvaðist og byrjaði að
hringa sig og vaxa upp á við.
Litlar líkur virðast á því,
að brögð séu í tafli, þegar
svona fyrirbrigði eru vottfest
af fólki, sem hefur séð þau á
ólíkum tímum.
marki eina kvöldstend, þegar
ENSKAR
DULSOGUR
i