Mánudagsblaðið - 10.02.1975, Blaðsíða 7

Mánudagur 10. febrúar 1975
Mánudagsblaðið
7
MAÐURINN SKAPAÐI VÉLINA.
Ný
framhalds-
saga
Vél finnur ckki til ástar, haturs eða ótta, hún fær ckki
magasár, hjartaslag eða gcðtruflanir.
Ef til vill er eina framtíðarvon mannkynsins í því fólg-
in, að maðurinn vcrði sjálfur vél.
Þetta hefur sumum mönnum tekizt. Vél sem hefur á sér
mannsmynd, stjórnar oft heilum þjóðum — einræðis-
hcrra er valdavél í landi sínu. Og listamaður, sem helgar
sig listgáfu sinni, gctur orðið vél á sínu sviði.
Stundum verður þessi þróun, án þess að maðurinn
sjálfur geri sér það Ijóst.
Ef til vill gerist það, þegar hann segir i fyrsta skipti:
„Ég er særður“, en undirvitund hans svarar: „Ef ég
ncm burt alla tilfinningu úr lífi mínu — þá get ég ekki
verið særður!“.
Amanda hcfði hlegið, ef henni hefði verið sagt, að
svona væri Robin Stone — því að Amanda var ástfang-
in af honum.
Robin Stone var friður maður.
Hann gat brosað með vörunum.
Hann gat hugsað án geðshræringar.
Hann gat elskað hana með Iíkama sínum.
Robin Stone var Ástarvélin.
AMANDA
Fyrsti kapituli
Mánudagur, marz 1960. —
Klukkan níu um morgun-
inn stóð hún í léreftskjólnum
sínum á tröppum fyrir fram-
an Plazahótelið. Hún skalf af
kulda. Einn af títuprjónunum,
sem hélt saman kjólnum henn-
ar að aftanverðu, datt niður.
Aðstoðarstúlkan flýtti sér að
setja nýjan prjón í staðinn, og
á meðan notaði Ijósmyndarinn
tímann til að setja aðra filmu
í vélina sína. Hárgreiðslumað-
urinn stökkti í snatri hárlakki
á nokkur hár, sem farið höfðu
úr . skorðum, og svo hófst
myndatakan á ný. Hópur for-
vitinna manna hafði safnazt
saman og fylgdist með athöfn-
inni af áhuga. Það var ekki
á hverjum degi, sem þeir
höfðu eina af stjörnum „Fal-
lega fólksins“ svona alveg fyr-
ir augunum á sér — en þarna
stóð hún, hin heimsfræga
tízkusýningarmær, og bauð
nístandi köldum marzvindin-
um byrgin í næfurþunnum
sumarkjól. Þetta var undarleg
sjón, ekki sízt þegar manni
varð litið til snjóskaflanna,
sem1! "fannfergið undanfarið
hafði skilið eftir á hæðunum
í Central Park. Og allt í einu
fundu áhorfendurnir í þykku,
hlýju vetrarfrökkunum sínum,
ekki til neinnar öfundar í garð
þessarar skínandi veru, þótt
hún ynni fyrir meiri launum
á einni svona morgunstund en
þeir á heilli viku.
Amanda var að krókna úr
kulda, en hvað mannþröngin
í kringum hana hugsaði, lá
henni í léttu rúmi. Sjálf var
hún að hugsa um Robin
Stone. Stundum var henni
styrkur í að hugsa um Rob-
in Stone, einkum þegar þau
höfðu átt unaðslega nótt sam-
an.
En á þessum morgni voru
hugsanir hcnnar ekki styrkj-
andi. Hún hafði ekki einu
sinni heyrt frá honum. Hann
hafði skroppið til Baltimore
og Filadelfíu til að halda tvo
fyrirlestra, hinn fyrri í Balti-
more á laugardaginn, ^g hinn
delfíu á sunnudag. „Ég dembi
síðari I einhverri veizlu í Fíla-
yfir þá ræðunni klukkan sjö
og verð kominn aftur til New
York um tíuleytið. Svo för-
um við á Lancer Bar og fá-
um okkur hamborgara. Því
lofa ég“. Hún hafði setið og
beðið hans uppdubbuð til
klukkan tvö eftir miðnætti. En
hann hafði ekki einu sinni
hringt.
Ljósmyn»_arinn hafði lokið
verki sínu. Sá, sem stjórnaði
upptökunni, skundaði til henn-
ar með frakka og kaffibrúsa.
Hún gekk inn í hótelið og lét
fallast í djúpan hægindastól
og byrjaði að sötra í sig kaff-
ið. Blóðið, sem var frosið í
æðum hennar, tók að þiðna.
Það sem eftir var upptökunn-
ar, færi fram innan dyra, guði
sé lof.
Hún lauk við kaffið og fór
síðan upp í íbúðina, sem frá
hafði verið tekin handa hemii,
meðan upptakan stæði yfir.
Hún fór úr léreftskjólnum,
lagfærði púðana á brjóstahöld-
unum, varpaði yfir sig sloppi
og byrjaði að greiða á sér
hárið, sem var hunangslitað
og svo þykkt og mjúkt, að raf-
magnsgneistarnir sindruðu,
þegar kamburinn fór í gegn-
um það. Hún hafði þvegið
það daginn áður og greitt á
þann hátt sem Robin vildi
hafa það, sítt og laust. Síðdeg-
is átti hún svo að sitja fyrir í
þrjár klukkustundir hjá Al-
wayso-snyrtivöruverzluninni -
Þeir rnundu sennilega breyta
hárgreiðslunni. Jerry Moss
vildi, að hún greiddi hárið
upp; hann sagði að það væri
fyrirkonulegra.
Þótt undarlegt megi virðast
er það kostur, að fyrirsæta sé
brjóstalaus. En í einkalífi er
það allt annað en kostur, það
hafði hún reynt. Hún mundi,
hvað hún hafði farið hjá sér,
þegar hún var tólf ára og
flestar stelpurnar í skólanum
fóru að „springa út“ að ofan,
rétt eins og blómknappar. I
vandræðum sínum íafði hún
leitað til Rose frænku sinnar,
en frænka hennar hló bara
og sagði: „Þau koma, elskan,
en við skulum bara vona að
þau verði ekki eins stór og á
Rose frænku!“
En þau höfðu ekki komið.
Þegar hún var fjórtán ára,
hafði Rose frænka sagt:
„Svona, elskan. Góður guð
hefur gefið þér fallegt andlit
og góða greind. Og þar að
auki. skiptir mestu, að mað-
urinn þinn elski þig þín vegna,
ekki af því að þú sért snoppu-
fríð eða vel vaxin“.
Klukkan ellefu fór hún inn
í baðherbergið og hafði fata-
skipti og fór í sín eigin föt.
Hún opnaði stóru töskuna
sína og tók upp ílátið með
tannburstanum og burstaði á
sér tennurnar af mikilli alúð,
því að í dag átti hún að aug-
lýsa sumartízku-varalit Alway-
sofirmans. Hún var guði þakk-
lát fyrir tennurnar í sér, og
hún var honum þakklát fyrir
hárið. Og andlitið. Fæturnir
á henni voru góðir, mjaðmirn-
ar grannar, hún var hávaxin.
Já, guð hafði verið henni mjög
góður. Það var aðeins eitt,
sem hann hafði gleymt. Hún
leit raunalega á púðana í
brjóstahöldunum sínum.
Henni varð hugsað til allra
þeirra kveima, sem höfðu séð
hana sitja fyrir. Þjónustustúlk-
ur, húsmæður, vel vaxnar eða
illa vaxnar — allar höfðu þær
brjóst. Og þær litu á þessa
guðs gjöf sem sjálfsagðan hlut.
En sjálf var hún flatbrjósta
eins og drengur.
Þessar c'nföldu röksemdir
voru ágætar, svo langt sem
þær náðu, þegar hún sat í
eldhúsinu og hlustaði á Rose
frænku. En þá datt líka hvor-
ugri þeirra í hug, að hún
ætti eftir að fara til New
York og kynnast fólki af því
tagi, sem hún nú þekkti.
Eins og til dæmis dægur-
lagaasöngvarann — hún hugs-
aði aldrei um Billy öðruvísi
en sem dægurlagasöngvarann.
Hún var átján ára, rétt ný-
byrjuð sem fyrirsæta, þegar
þau kynntust. Hún hafði spil-
að plöturnar hans þegar hún
var í gagnfræðaskóla. Þegar
hún var tólf ára, hafði hún
staðið tvær klukkustundir í
biðröð, þegar hann var á kon-
sertferðalagi og hafði stutta
viðdvöl í bænum hennar og
hélt söngskemmtun í kvik-
myndahúsinu. Að sjá hann í
eigin persónu í veizlu var
hrein draumsýn. Og það var
jafnvel ennþá ótrúlegra, þegar
hann valdi hana úr öllum
hinum. Eins og Billy sagði
við nokkra blaðamenn: „Það
var ást við fyrstu sýn!“ Upp
frá því var hún partur af
fylgdarliði hans. Hún hafði
aldrei kynnst svona lífi áður
— hinir óendanlegu nætur-
klúbbar, einkabílstjóri allan
sólarhringiim, hinn mikli og
margleiti hópur, sem hann
hafði alltaf með sér, laga- og
ljóðasmiðir, blaðafulltrúarnir,
ljósmyndararnir. Og þó að
enginn þeirra hefði hana aug-
um litið fyrr en núna, þá
skoðuðu þeir hana strax sem
eina af familíunni.
ÁSTAR-
EFTIR
JACQUEUNE SUSANN
O framhaldsaga mánudagsblaðsins • framhaldsaga mánudagsblaðsins