Morgunblaðið - 04.10.2005, Side 34

34 ÞRIÐJUDAGUR 4. OKTÓBER 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Hannes Jónssonfæddist í Deild-
artungu í Reykholts-
dal í Borgarfirði 5.
janúar 1914. Hann
lést á hjúkrunar-
heimilinu Eir 15.
september síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Sigurbjörg
Björnsdóttir, f.
18.11. 1886, d. 14.
janúar 1984, og Jón
Hannesson, f. 15.
desember 1885, d.
12. júlí 1953. Systkini
Hannesar eru Björn Jónsson, f. 28.
júlí 1915, d. 13. mars. 1978, Vigdís
Jónsdóttir, f. 6. mars 1917, Andrés
Jónsson, f. 11. maí 1919, Sveinn
Magnús Jónsson, f. 11. ágúst 1922,
d. 1. október 1939, Soffía Guðbjörg
Jónsdóttir, f. 24. desember, d. 14.
júní 1998, Ragnheiður Jónsdóttir,
f. 21. desember 1928, og Guðrún
Jónsdóttir, f. 1. mars 1931.
Hannes ólst upp í
Deildartungu. Hann
fór á tækniskóla til
Noregs og vann eftir
það á vinnuvélum
hjá Búnaðarsam-
bandi Borgarfjarð-
ar. Hannes fluttist til
Reykjavíkur upp úr
1935, stundaði nám í
rafvélavirkjun hjá
Eiríki Ormssyni og
öðlaðist meistara-
réttindi í þeirri
grein. Hann stofnaði
og rak rafmagns-
verkstæðið Skinfaxa ásamt fleir-
um þar til hann fluttist til Norð-
fjarðar 1945. Á Norðfirði rak hann
eigið verkstæði til ársins 1952 en
fluttist þá til Reykjavíkur og vann
hjá Rafmagnsveitum ríkisins
lengst af eftir það við ýmsar virkj-
anir og rafveitur víða um land.
Útför Hannesar fór fram í kyrr-
þey.
Hannes móðurbróðir minn var um
margt minnisstæður maður. Hann
var hörkuduglegur og bráðflinkur
rafvirki, sístarfandi ef ekki í sinni
föstu vinnu þá við að leggja rafmagn
og lýsa hús hjá vinum og ættingjum.
Hannes var maður tæknilegra lausna
en áhugi hans á tækninýjungum og
uppfinningum hvers konar var
óþrjótandi.
Sem barn og unglingur fékk ég oft
far með Hannesi upp í Borgarfjörð
þegar ég þurfti að komast í sveitina
en hann til vinnu upp í virkjun eða til
að þjóna ættmennum okkar. Áður en
lagt var af stað úr bænum var komið
við á ýmsum stöðum til að viða að sér
ljósum, tenglum, snúrum, verkfærum
og öðru því dóti sem hann þurfti. Þeg-
ar bíllinn var orðinn smekkfullur og
rétt pláss fyrir okkur í framsætunum
með poka af súkkulaði í nestið gátum
við yfirgefið höfuðborgina.
Í þá daga var bæði lengra og mun
seinfarnara upp í Reykholtsdal en nú
er, vegirnir lélegir og hvasst í Hval-
firðinum. Hannes átti jafnan gamla
vonda bíla sem hann notaði upp til
agna og þegar hann keyrði allt hvað
aftók á holóttum veginum í grenjandi
slagviðri var ég ekki alltaf viss um
hvort við mundum hafa það alla leið.
Fyrir kom að hann þurfti að stoppa
og dytta að bílnum, athuga með skrít-
in hljóð eða festa á honum eitthvað
lauslegt. Alltaf komumst við þó heilu
og höldnu á leiðarenda, ég nokkru
fróðari um margs konar tækniundur
og vélvæðingu sem Hannes hafði lesið
sér til um í erlendum tímaritum.
Hannes hlóð ekki undir sjálfan sig í
lífinu en var yfirmáta greiðugur og
hjálpsamur, alveg þar til heilsan bil-
aði vann hann sleitulaust fyrir hina og
þessa og tók lítið eða ekkert fyrir.
Þegar ég og fjölskylda mín fluttum á
Tómasarhagann bað ég hann að koma
og tengja eldavél. Hann kom og
tengdi ekki bara eldavélina heldur
dró nýtt í allar raflagnir og smíðaði
nýja rafmagnstöflu í stað gömlu var-
húsatöflunnar sem hann sagði alger-
lega ótæka. Þegar þetta gerðist var
Hannes kominn á níræðisaldur og
trúði mér fyrir því að hann ætlaði
ekki að smíða fleiri rafmagnstöflur.
Blessuð sé minning Hannesar Jóns-
sonar.
Sigurbjörg Þorsteinsdóttir.
Ég held að fyrsta minning mín um
Hannes föðurbróður minn sé þegar
hann kom keyrandi á rauða bílnum
með flottu skyggðu framrúðuna heim
í Deildartungu. Þá vissum við krakk-
arnir að við fengjum eitthvað gott;
döðlur, gráfíkjur, Malta súkkulaði eða
epli, sem sáust ekki nema á jólum í þá
daga. Nú yrði hátíð.
Hannes frændi eins og ég kallaði
hann, var mér afar góður. Ég skott-
aðist í kringum hann þar sem hann
var að dytta að rafmagni heima í
Tungu. Hann setti alltaf það nýjasta í
rafmagnstöflurnar, t.d. lekastraums-
rofa um leið og þeir komu á markað
en þeir þóttu merkilegir á þeim árum.
Eins kenndi hann mér að skipta um
rafmagnskló því honum þótti mikil-
vægt að maður gæti bjargað sér. Þau
voru ófá vasaljósin sem hann gaf mér
sem og önnur rafmagnstæki eins og
pínulítið vöfflujárn sem ég fékk þegar
ég var sex ára og virkar enn.
Þegar ég fór í vinnu til Reykjavíkur
18 ára gömul sendi Hannes frændi
mig á námskeið í framsögn hjá Bald-
vini Halldórssyni leikara en kona
hans, Vigdís Pálsdóttir og Hannes
voru systkinabörn. Hannes sagði að
ég þyrfti að læra betur að tala svo ég
gæti haldið ræður og tekið þátt í leik-
list. Þessi hugulsemi hans hefur oft
komið sér vel. Seinna þegar ég hafði
stofnað fjölskyldu og byggja átti íbúð-
arhús og svo fjárhús var það Hannes
frændi sem kom og lagði rafmagn.
Hann dvaldi oft hjá okkur og sagði þá
sögur af lífshlaupi sínu og samferða-
fólki. Alltaf var hann sístarfandi, setti
m.a. upp útiljós hjá okkur og á næstu
bæjum, eins var hann oft að dunda við
að gera við vélar. Eftir að ég eignaðist
börn þótti mér gaman þegar Hannes
fór að færa þeim Malta og vasaljós.
Fyrir nokkrum árum fór heilsu
Hannesar að hraka. Þá flutti hann úr
íbúðinni sinni, fyrst á dvalarheimilið
Fell og síðast var hann á hjúkrunar-
heimilinu Eir.
Við Jón bróðir minn höfum haft
íbúðina hans til afnota og ég held að
notalegri stað í Reykjavík sé varla að
finna. Róin og friðurinn sem fylgdi
Hannesi frænda er enn í íbúðinni svo
þar er gott að vera.
Nú er komið að leiðarlokum,
þreyttur gamall maður hefur fengið
hvíldina. Ég og fjölskylda mín minn-
umst hans ætíð sem góðs frænda sem
vildi okkur öllum það besta.
Valgerður Björnsdóttir,
Steinum.
Að vori árið 1989 hófust kynni okk-
ar Hannesar Jónssonar frá Deildar-
tungu. Þá tók ég að mér það verk
ásamt tveimur bróðursonum mínum
að rífa niður hús Stálumbúða ehf. að
Sundagörðum 2 sem þurfti að rýma
fyrir vegalagningu Reykjavíkurborg-
ar. Hannes rafvirki, þá 75 ára gamall,
bjó í nágrenninu og kom að máli við
okkur og þessi aldni höfðingi var við-
ræðugóður með góðlátlega glettni,
sem sagt skemmtilegur, fróður og
góðgjarn maður með einstaklega
þægilega nærveru. U.þ.b. 200 m2 af
þessu Stálumbúðahúsi mátti standa
áfram. Það hús leigði ég undirritaður
fyrir starfsemi stálhúsasmiðju sem
stofnuð var og hlaut nafnið Stálbær
ehf. Hannes varð brátt góður heim-
ilisvinur þar, rétti stálsmiðnum hjálp-
arhönd sem seint verður fullþakkað.
Sérstaklega þakka ég Hannesi gam-
anmálin sem við áttum í kaffitímun-
um og þeir voru margir í litlu kaffi-
stofunni í Stálbæ ehf. Við rifjuðum
upp skemmtilegar vísur og oft sagði
hann mér brandara sem hann las í er-
lendum blöðum, tungumálakunnátta
hans var fjölbreytt. Þreyta dags-
verksins dvínar fljótt þegar sam-
skiptagleðin ríkir.
Eitt sinn buðum við hjónin Hannesi
að ferðast með okkur. Fyrst fórum
við í sumarbústaðabyggð í Borgar-
firði, heimsóttum Björgvin Þ. Valdi-
marsson, tónskáld og kórstjóra, og
frú. Hann lék fyrir okkur á harmon-
iku, það var gleðistund sem allir nutu
vel. Síðan lá leiðin í Búðardal, þar
varð konan mín eftir hjá dóttur henn-
ar en við Hannes fórum norður og svo
austur um land og tókum við Guðnýju
konu mína með í bakaleiðinni. Í þess-
ari ferð gistum við hjá bróður mínum
sem býr á Reykjavöllum í Skagafirði.
Þar skildi Hannes eftir á náttborðinu
viskífleyg sem bróðir minn fann eftir
að við fórum. Þannig var Hannes að
gleðja aðra, án þess að láta af því vita.
Hannes hvíldi mig á að keyra af og til
eins og ungur maður þótt kominn
væri á níræðisaldur. Hann var góður
ferðafélagi.
Með þessum fáu orðum minnist ég
og þakka þessum góða vini mínum og
öðlingsmanni okkar góðu kynningu
og bið honum Guðsblessunar í sum-
arlandinu og mun hann nú syngja aft-
ur með burtfluttum söngbræðrum,
það veitti honum mikla gleði í gamla
daga.
Hvíl í friði, gamli góði vinur. Að-
standendum votta ég hluttekningu
mína.
Sveinn S. Pálmason.
HANNES
JÓNSSON
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800
Steinsmiðjan MOSAIK
Hamarshöfða 4 • 110 Reykjavík • sími 587 1960 • www.mosaik.is
MIKIÐ ÚRVAL AF LEGSTEINUM
OG FYLGIHLUTUM
Sendum myndalista
Stapahrauni 5
Sími 565 9775
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi, og langafi,
PÉTUR JÓHANNESSON
húsasmíðameistari,
Kárnsnesbraut 105,
Kópavogi,
lést á Vífilsstöðum sunnudaginn 2. október
Elínborg Magnúsdóttir,
Jóhannes Pétursson, Þuríður Ingólfsdóttir,
Sólborg Anna Pétursdóttir, Þórður Friðriksson,
Magnús Rúnar Pétursson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
BJÖRG ÁGÚSTA ÁGÚSTSDÓTTIR,
lést á Sjúkrahúsi Vestmannaeyja föstudaginn
30. september.
Elín Á. Sigurgeirsdóttir, Gunnar Briem,
Kristján Sigurgeirsson, Kristín Guðmundsdóttir,
Yngvi Sigurgeirsson, Oddný Garðarsdóttir,
Guðbjörg Sigurgeirsdóttir, Pétur Steingrímsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær unnusti minn, faðir okkar, tengdafaðir,
bróðir og afi,
KJARTAN ÓLAFSSON,
Laugarnesvegi 116,
Reykjavík,
lést á heimili sínu aðfaranótt laugardagsins
24. september.
Útförin fer fram frá Laugarneskirkju þriðjudaginn
4. október kl. 15.00.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir. Þeim, sem vilja minnast hans,
er bent á hjúkrunarþjónustuna Karitas, sími 551 5606.
Sigríður A. Stefánsdóttir,
Ólafur Kjartansson, Unnur Edda Hjörvar,
Una Dögg Evudóttir, Davíð Tryggvason,
Birta Kjartansdóttir,
Máni Kjartansson,
systkini og barnabörn.
Móðir okkar, tengdamóðir, systir, amma og lang-
amma,
KATRÍN JÚLÍUSDÓTTIR
(frá Siglufirði),
Bólstaðahlíð 50,
Reykjavík,
lést á hjúkrunarheimilinu Skjóli föstudaginn
30. september.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Júlíus Matthíasson, Maríanna Haraldsdóttir,
Valgeir Matthíasson,
Hörður Matthíasson,
Ásdís Matthíasdóttir, Egill Gr. Thorarensen,
Ingibjörg Símonardóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Okkar kæra,
GUNNDÓRA JÓHANNSDÓTTIR,
andaðist á Heilbrigðisstofnun Siglufjarðar mánu-
daginn 28. september.
Hún verður jarðsungin frá Siglufjarðarkirkju laugar-
daginn 8. október kl. 14.00.
Arnar Herbertsson
og fjölskylda.
Ástkær maðurinn minn, faðir okkar, tengdafaðir
og afi.
JÓHANN BRAGI HERMANNSSON,
Víkurbakka 2,
Reykjavík,
verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni miðviku-
daginn 5. október kl. 15.00.
Guðrún Ingadóttir,
Kristín Jóhannsdóttir, Steinar B. Valsson,
Ragna Jóhannsdóttir, Pálmar Viggósson,
Björk Bragadóttir
Birkir, Birta, Elísabet og Lilja Líf.