Mánudagsblaðið - 02.11.1981, Blaðsíða 4

4 MÁNUDAGSBLAÐIÐ, 2. nóv. 1981
IMNUDAGSBUDID-
Ritstjóri:
Agnar Bogason,
Tjarnargötu 39, sími 13496
Auglýsingar,
dreifing,
Sími 1 3496
Setning, umbrot, Kemur út tvisvar í mánuði
prentun: og kostar 6 kr. í lausasölu.
Borgarprent Áskriftir ekki teknar.
Merkisdagur
í sögu
blaðsins
í dag er merkisdagur í sögu blaðsins okkar. Það
er, að vísu ekki afmæli, en til eru fleiri merkisdagar
en það. í dag skiptir Mánudagsblaðið alveg um
andlit og kastar raunar fleiri klæðum en það, þar
sem innsíður þes eru öðruvísi útlits en þær hafa
verið undarfarna áratugi.
Blaðið þarfnast þessa breytinga. Öll blöð verða
leiðinleg þegar ekki er skipt um útlit svo árum
skiptir og ekkert er hvimleiðara en leiðinlegt blað.
Það hefur verið ákveðið að fjölga útgáfudögum
blaðsins. Nú er í ráði, að það komi hálfsmánaðar-
lega út í stað mánaðarlega. Mánudagsblaðið var
upprunalega vikublað og kom út sem slíkt í tæp 28
ár, en með veikindum ritstjórans reyndist ekki
mögulegt að halda því út vikulega. Eftir langa leit
auðnaðist ritstjóranum að fá samverkamann, Ólaf
Gauk Þórhallsson, en honum má þakka útlit
blaðsins, forsíðu þess og innsíður.
Um breytingar á efnismeðferð er það að segja,
að þær eru aðallega fólgnar í því að langhundum
verður fækkað en í stað þeirra verða allar greinar
og frásagnir styttar og aðeins mergurinn birtur,
hismið tekið brott. Reynt verður eftir getu að hafa
blaðið líflegt og skemmtilegt og í því tilefni verður
áfram tekið á móti smágreinum og smellnum
sögum í dálkinn ,,Úr einu í annað" sem birtist á
öftustu síðu, svo og efni í bréfadálkinn á 2. síðu. Er
allt slíkt efni þakkað hér með um leið og heitið er
fullri þagmælsku ef þess er óskað.
Tímabil hreyfinga hefur verið í blaðaheiminum
undanfarin misseri og margt blaðið séð dagsins
Ijós. Ekki hafa allar þær stjörnur verið eilífar en við
vonum í trausti fyrri vinsælda blaðsins, að
lesendur glati ekki tryggð sinni við það og verði
áfram lesendur þess og kaupendur.
Að svo mæltu leggur Mánudagsblaðið ótrautt af
stað þá götu, sem það hefur reyndar troðið fyrr,
jafn óttalaust og það hefur verið.
A.B.
KAKALI SKRIFAR: I HREINSKILNI SAGT
Utvarpið missti
einokunarvöldin
Mikið er nú rætt það óstand
sem svokölluð myndbanda-
mál eru nú komin í. Staðreynd
er, að útvarpið er búið að missa
einokunarvöld sín í þessum
efnum og er það vel. En í raun
og veru má útvarpið sér um
kenna. Það studdi hér um árið
öll þau öfl sem vildu banna
ameríska sjónvarpið auk þess
sem nokkrir framámenn í
útvarpsmálum voru meðal
sextíumenninganna sem
undirrituðu þá heimskulegu
áskorun til yfirvalda um að
leggjast gegn því að við gætum
notið bandaríska sjónvarpsins
af Keflavíkurvelli.
Það er ekki einleikið hversu sein-
heppnir við Islendingar erum í
öllum þeim málum sem að framför-
um lúta í menningarmálum. Svona
tókst tii í simamálinu er nokkrir
stórbokkar úr bændastétt voru nær
búnir að stöðva þá framkvæmd og
síðan þegar þjóðinni stóð til boða að
fá almennilega þjóðvegi voru það
sjálfir falstrúarmennirnir, komm-
únistar og sosiölsku öflin í landinu,
sem komu í veg fyrir að úr fram-
kvæmdum yrði. Við hefðum getað í
krafti legu okkar og sérstöðu knúið
fram jaetta milljarða verk, unnið af
sérfróðum þekkingarmönnum, sem
hlotið hafa heimsviðurkenningu.
Enn kom tækifærið upp í hendur
okkar, nefninlega sjónvarpsmálið
svokallaða. Ameríska varnarliðið
rekur hér sjónvarpsstöð fyrir menn
sína. Þessi stöð er rekin sameig-
inlega af öllum helstu sjónvarps-
stöðvum Bandaríkjanna, en sér-
fróðir menn velja þar besta efnið -
sama efnið sem við kaupum dýrum
dómum í sjónvarpið hér heima. Auk
úrvalsins af skemmtiefni og fróð-
leiksefnis, sem varnarliðið hefur yfir
að ráða, eru svo allar heimsfréttir,
sem fluttar eru af frægustu og fær-
ustu fréttamönnum og fréttastofum
heimsins, amerískum evrópskum og
enn víðar að.
íslendingar brugðu ekki vana
sínum fremur venju og höfnuðu
þessu með venjulegu offorsi og
rembidvergayfirlýsingum um það,
að við gætum rekið sjónvarp með
enn betra efni og þyrftum ekki upp á
„kanann“ að vera komnir í einu eða
neinu. ]ú hvað hefur komið á
daginn? Allt það efni sem einhverra
vinsælda nýtur í sjónvarpi hjá ísl-
enskum rembidvergum er komið frá
Ameríku og reyndar 90% af efni því
sem selt er á spólum og étið upp af
áfjáðum videósjúklingum. Það er
líka komið á daginn, að þeir sem
mest voru andvígir „Könunum“
eru nú hvað áfjáðastir í það, ella eru
þeir dauðir.
Það er ósköp lítilmannlegt að vera
nú uppi með kvein og væl vegna
hinnar gífurlegu útbreiðslu video-
tækjanna og videovæðingar yfírleitt.
Það er á annarra færi en þessarar
smáþjóðar að breyta venjum
heimsins og síst í málum sem þess-
um þar sem mannlegt eðli leikur
þvílíkt höfuðhlutverk. Við höfum
tapað af strætisvagninum a.m.k.
tvisvar einungis vegna þrjósku okk-
ar og einstrenginsháttar bæði í vega-
málum ogsjónvarpsmálumogerum
nú komnir vel á veg með að tapa því
þriðja og ekki veigaminnsta. Allar
alvöruþjóðir væru búnar að draga
nokkurn lærdóm af þessum hrak-
förum en svo er að sjá að ekkert hafi
lærst hjá okkur og þetta mál verði
hinu opinbera ofraun að ráða við.
Við breytum ekki venjum heimsins
.... og
eiturlyfin
Þá er það eiturlyfjavandamálið.
hefur lengi viljað loða við hér að
menn og konur hafa neytt eiturlyfja.
Síðari ár hefur neyslan stöðugt
aukist, afbrotum undir áhrifum fer
fjölgandi og eitursmygl eru orðin
vikulegur atburður, ef ekki rneira.
Það vekur undrun innlendra sem
útlendra hve miklalinkind yfirvöld
sýna þeim sem staðnir eru að
eiturlyfjasmygli æ ofan í a. Hér er
um uggvænlega þróun að ræða,
þróun sem við hefðum getað komið í
veg fyrir - ef vilji og festa væru fyrir
hendi. Það er hvorugt. Sú staðreynd
blasir við, að hér eru menn, aðallega
unglingar, sem stunda þessa vinnu,
aðallega í fjáröflunarskyni. Svo eru
til hér aðrir menn, velmeiiiandi sálir
sem lýsa yfir því yfir í útvarpi og
blöðum að þeir viti að eitur’sé
hættulegt ungum sem gömlum - en
þeir sömu menn gera ekkert í því.
Ekki einn einasti þeirra hefur krafist
þess að þessir unglingar séu
opinberaðir í blöðum og útvarpi,
bæði í refsingar og aðvörunarskyni.
Við getum bókað það, að ef þessi
ógnun-og réttlæti- vofði yfir
þessum glæpalýð, yrði árangurinn
annar. Þessir menn vinna í skjóii
þess, að hið opinbera muni sleppa
þeim við nafnbirtingu „í þetta sinn“
og hingað til hefur þeim orðið að ósk
sinni. Það er staðreynd að hér eru
„stafrandi" eiturbæli, eins og það
sem nýlega var ráðist gegn við
Laugaveginn. Orðrómur hefur
lengið gengið um þennan stað og
fleiri en einhver „feimni“ hefur
ráðið aðgerðarleysi lögreglunnar.
Alls staðar í heiminum yrði
dómsmálaráðherra ásakaður fyrir
aðgerðarleysi í starfi og gott ef hann
héldi embættinu. Það eru nefnilega
eins mikil embættisafglöp að ganga
framhjá þessum málum og að sinna
þeim með hangandi hendi. Ef til
væri nokkuð sem héti almennings-
skoðun þá væri ráðherra þegar
hrakinn úr embætti. Við megum
ekki gleyma því að þegar öllu er á
botninn hvolft þá er það ráðherra
sem hefur úrslitavaldið. Það er hans
að ákvarða hvort nöfn afbrota-
manna verða birt eða hvort haldið
verði yfir þeim hinum sérkennilega
opinbera hlífiskyldi sem hingað til.
Það verður því að segja að boltinn
liggur hjá ráðherra og þar liggja
einnig bitarnir og endurreisni þeirra
fjölmörgu sem eiga við eiturlyfja-
vandamál að etja.