Tíminn - 11.10.1970, Page 3

' ' • ' ( r i \ r r
SUNNUDAGUR 11. oktdber 1970.
TÍMINN
3

hjúkrandi hönd er oft yfir alla
aura hafin.
Safnaðarhjálpin, safnaðar
systirin, diakonissan er hoð-
beri trúar, vonar og ástar og
þáð verður einnig hver prest-
ur að vera. Án þess eru þau
ekki starfi sínu vaxin.
Hjálparstarf safnaða — dia
konissur — safnaðarsystur
Um aldir hefur svonefnt
safnaðarstarf, félagsleg hjálp
og aðstoð á vegum kirkju ver-
ið fátítt fyrirbrigði í íslenzk-
um söfnuðum.
Samt eru kvenfélög safnaða
og þeirra starfsemi meira en
aldar gömul á íslandi. En kven
félögin voru stofnuð til að
vinna og vinna flest meira eða
minna að líknarstarfi fyrir bág
statt fólk, þótt nú verði starf
þeirra víða að beinast fyrst og
fremst að fjársöfnun til kirkju
hy.gginga, meðan það ófremd-
arástand ríkir í lagasetningu
og aðstöðu til að koma upp
kirkjum, sem enn á sér stað
hér á iandi.
En í flestum stærri söfnuð-
um sérstaklega í borgum er-
lendis vinna sérstakar konur,
sem oft eru bá kostaðar eða
launaðar að einhverjum hluta
af kvenfélögum safnaðanna,
að hjálparstörfum og þjónustu
innan síns safnaðar.
Konur þessar nefnast dia-
konissur að starfsheiti. En það
orð er samstofna orðinu
djákni, sem þýðir þjónn og er
haft í merkingunni kirkju-
þjónn eða safnaðarstarfsmað-
ur.
Ein diakonissa hefur hér um
nokkur ár unnið í Hallgríms-
söfnuði í Beykjavík og mun
hun vera sú fyrsta og eina i
sliku starfi á íslandi og er nú
hætt og orðin húsfreyja.
Hvert er þá þetta hjálpar-
stairf safnaða — hvert er hlut-
verk diakonissu, sem Motið
hafa heitið safnaðarsystur á ís
lenzku? Þessari spurningu er
ótrúlega erfitt að svara. Til
þess er sarfsemin svo órúlega
fjölþætt og umfangsmikil. En
samkvæmt vitnisburði slíkra
starfskvenna, sem kemur fram
í skýrslum og frásögnum á
þingum og fundum ýmissa sam
taka bæði kirkna og á vegum
þindindisstarfs, má heyra að
það er fyrst og fremst eftirlit,
ieiðbeiningar og fórnarþjón-
osta.
Diakonissan kynnir sér, hvar
þörf er á hjálp bæði fyrir ein-
staklinga og heimili. Hún
heimsækir. athugar ástæður.
leiðbeinir. aðstoðar umkomu-
lítil börn, sjúklinga, einstæð-
inga og gamalmenni, útvegar
húshjálp eða tekur hana jafn-
vel að sér um tíma, kemur
börnum í vernd og gamal-
mennum á hæli eða útvegar
heimahjálp.
Sérstaklega er hugsað um
drykkjumannaheimili og að
standendum drykkjusjúkra
rétt hönd til hjálpar, enda oft
ast mest þörfin þar.
Margar diakonissur hafa
leik- eða skólastarf fyrir lítil
börn, sem eiga fáa að, eða út-
vega þeim fóstur og skólavist.
Sumar annast sunnudagaskóla
fyrir prestinn eða veita hon-
um aðstoð við barnastarf og
æskulýðsstarf.
Nú skyldi samt enginn
halda, að þetta starf njóti
óskiptrar hyllj og skilnings al-
mennings.
Ekki slzt nú á dögiwi er
margt að því fundið og þessi
starfsemi talin úrelt og óþörf
í velferðarríkjum, þar sem
samfélagið, borgin og ríkið
eigi að sjá um, og sjái um
sína, og „hinu opinbera“ beri
skylda til að annast þetta ailt.
Kirkjan megi því draga saman
seglin og hypja sig burt, hún
sé óþörf og hennar starfi of-
aukið.
Vissulega eru viðhorfin
breytt og víða veitt hjálp þar
sem áður var ekkert til bjarg
ar. En ekki ætti samt að
gleyma því, að allt er það fyr-
ir áhirif kirkjunnar og anda
Krists.
En til dýpri skilnings á að-
stöðu hins „opinbera" til
starfs á þessu sviði og starf-
semi sannrar diakonissu vildi
ég bregða upp mynd af ofur-
litlu atviki löngu liðinna daga.
Vera má að það verði gagn-
rýnin og úrtölurnar, sem koma
til íslands á undan starfi dia-
konsissunnar.
En gegn öllum misskilningi
þarf að vera vel á verði. Og
diakonissustarfi i einhvcrri
mynd er nauðsyn í öllum
stærri söfnuðum í fjölmenni
og alls staðatr mikilvægt. En
athugum nú atvikið sem víkið
var að:
Litilil drengur, á að gizka 5
ára, sat hágrátandi á trþppum
gamals timburhúss í úthverfi,
þegar presturinn áttj þar leið
um götuna. Hann var með
stórt umslag í höndunum. Og
þegar presturinn gengur til
hans og spyr, af hverju hann
sé að gráta, sér hann að um-
slagið er fullt af peningum.
„Af hverju ertu að gráta,
þegar þú ert svona ríkur?“
segir presturinn og reynir að
dylja undrun sína.
„Af því að hann pabbi
fleygði því bara inn um glugg
ann, en kom ekki til okkar“,
svaraði drengurinn.
Sagan þárf ekki skýringar
við. Þar sem vantar hið and-
lega, mannlega, hjartanlega
verður hjálpin aldrei meira en
Svtmak
hálf og viðtakandi ef til vill
hryggur eftir.
„Hið opinbera" á ekkert and
lit, ekkert bros, ekkert hjarta.
nánast enga hönd. Þetta óper-
sónulega, óimannlega, hjarta-
lausa oft er of mikils ráðandi
einnig og kannski ekkert síð-
ur í velferðarríkjum nútímans,
þar sem nóg er til af mat og
peningum. En hjá þessum öfl-
um, sem gera allt að númer-
um, jafnvel í skólum og á hæl
um, sjúkrahúsum og vinnustöð
um, hjá þessu dauða skrifstofu
afli, sem spyr fyrst og fremst
um nafnnúmarið, en lætur sig
nafn og einstakling litlu skipta
má diakonissan og hjálpar-
starfsemi safnaða aldrei ganga
á mála. Um leið og hún ger-
icr það er hún ekki lengur dia-
konissa heldur skrifstofuþjónn
eða sendisveinn, sem henáir
umslagj með peningum inn
um gluggann.
Engin aðstoð hins opinbera
getur þ í komið algjörlega í
veg fyri • hjálparstarf safnaða
né gert það úrelt og óþarft.
Engin diakonissa getux ein-
göngu órðið hahdlangari eða
hlaúpastélþa 'fyfir skrifstofú-
bákn hins opinbera- þótt mik-
ils vert sé.
Hennar starf er í öðrum
anda, undir öðru merki en
merki peninga, þótt sjálfsagð-
iir séu og guðs gjöf í góðs
manns höndum.
„Elska skaltu náunga þinn
eins og sjálfan big“. „Allt sem
þér gjörið einum þessara
minna minnstu bræðra og
systra það gjörið þér mér“, er
yfirskrift safnaðarhjálpar. Og
því er hún veitt með b-rosi,
skilningi, hlýrri hönd og ljúf-
um orðum af sál, sem virðir
hvern einstakling. Ekki sem
nafnnúmer, heldur sem mann-
eskju, sérstaklega dýrmæta í
augum G;iðs, með sérstæða
sögu, sérstök örlög, sínar eig-
in soirgir, sína eigin gleði og
ástæður.
Rafgeymaþjónusta
Rafgeymasala
Til þess að veita hjálp á
þennan hátt þarf auðvitað oft-
ast peninga á einhvers vegum
en samt eru þeir stundum al-
gjör óþarfi, sem betur fer. Vin
átta, góðvild og hjálpandi,
En þannig verðutr hún lækn
ir og lyf hinum sjúka, husihnB
hinum sorgbitna. vinur em-
stæðingsins, von hins allslausa.
ljós þeim, sem í myrkrunum
situr.
Mættu kvenfélögin og safn-
aðarfélög íslenzku kirkjunn-
ar losna sem fyrst við kiricm-
byggingar í hendur „hins
bera“, þar á það sinn rétt við
kalda steinveggi, og snúa sér
beint að starfsemi safnaðanna
fyrir þá, sem bíða og líða. og
flytja þeim gjafir guðsríkis:
Réttlæti, fögnuð og frið.
Árelíus Níelsson.
Alhliða rafgeymaviðgerðir og hleðsla.
Notum eingöngu og seljum járninnihaldslaust
kemisk hreinsað rafgeymavatn. — Næg bílastæði.
Fljót og örugg þjónusta.
„SONNAK
, aTgreiosla ræsir
Dugguvogur 21 — Simi 33 1 55. BÍLINN"
Tækniver
Háþrýstar 1”
Miðstöðvardælur
fyrirliggjandi á
hagkvæmu verði.
SMYR ILL, Ármúla 7, sími 84450.