Morgunblaðið - 22.12.2005, Blaðsíða 45

stólnum og brosti fallega til okkar.
Hann var mjög rólegur og það var
gott að sitja í fangi hans. Svo gaf
hann okkur alltaf nammi úr skál-
inni sinni. Hann hafði gaman af
prakkarastrikum en hristi stundum
höfuðið kankvís til pabba og
mömmu þegar göslaragangurinn í
okkur gerðist helst til of mikill.
Afi okkar hafði mikinn áhuga á
golfi og boxi og fylgdist með knatt-
spyrnuleikjum. Hann var stundum
til í að koma með okkur á pylsu-
barinn til að fá pylsu og ís og
fannst það gott eins og okkur
bræðrunum. Við söknum elsku afa
okkar og biðjum góðan Guð að
styrkja elsku ömmu.
Ó, Jesú bróðir besti
og barnavinur mesti,
æ, breið þú blessun þína
á barnæskuna mína.
(P. Jónsson.)
Lúðvík Thorberg
Bergmann og Aron
Daði Bergmann.
Í dag kveðjum við Arnkel Berg-
mann Guðmundsson bókbands-
meistara eða Adda eins og hann
var ávallt kallaður af vinum sínum.
Samfylgd okkar Adda er orðin
býsna löng en við kynntumst fyrst
þegar við byrjuðum að læra bók-
band hjá Ísafold árið 1942. Þá
hófst vinátta sem hefur haldist
traust og góð alla tíð síðan.
Eftir að námi lauk störfuðum við
saman í 20 ár í Ísafold en árið 1966
hóf Addi störf hjá Gutenberg og
varð fljótlega verkstjóri þar.
Addi var dugmikill íþróttamaður
og á yngri árum sínum keppti hann
í sundi og hóf einnig að æfa hnefa-
leika. Varð hann Íslandsmeistari í
þeirri íþrótt, bæði í fluguvigt, létt-
vigt og millivigt. Hann æfði einnig
körfubolta og tók þátt í fyrsta
landsleik Íslendinga í körfubolta
árið 1954. Snemma greip golfbakt-
erían okkur báða og urðum við
golffélagar allt þar til Addi veiktist
fyrir nokkrum árum og varð að
hætta að spila golf. Hann stóð sig
vel í þeirri íþrótt eins og öðru sem
hann tók sér fyrir hendur og varð
meistari Golfklúbbs Reykjavíkur
árið 1961.
Addi var alla tíð félagslyndur og
var virkur í félagsstörfum. Hann
var formaður Bókbindarafélags Ís-
lands árin 1976–1980 og sat í trún-
aðarráði félagsins í mörg ár. Hann
átti einnig sæti í stjórn Golfklúbbs
Reykjavíkur um tíma og var
sæmdur gullmerki Golfklúbbsins
fyrir félagsstörf sín.
Addi var skýr í hugsun og gerð-
um, hann var alltaf gamansamur
og mikill gleðimaður og hafði
skemmtilega nærveru. Margar
góðar minningar eru tengdar
Adda. Við félagarnir ferðuðumst
mikið saman innanlands á náms-
árunum og minnisstæð er göngu-
ferð sem við fórum eitt sinn á Ei-
ríksjökul. Eitthvað höfðum við
misreiknað jökulinn og skriðurnar
þar sem við komumst þrjú skref
áfram og tvö afturábak. Einungis
var einn kexpakki með í för og vor-
um við orðnir nokkuð þrekaðir og
svangir en á toppinn komumst við
að lokum eftir að hafa hvatt hvor
annan og lofað hvor öðrum dýr-
indis krásum ef við næðum toppn-
um.
Eftir að Addi kvæntist Huldu
urðu þau hjónin góðir fjölskyldu-
vinir okkar Oddu konu minnar og
áttum við margar góðar stundir
saman. Nokkrar ferðir fórum við
saman til útlanda, bæði til Dan-
merkur, Kanaríeyja og Spánar og
oftar en ekki voru golfkylfur með í
för. Margar góðar minningar eru
tengdar þessum ferðum.
Síðustu árin voru Adda erfið
vegna veikinda og var honum sér-
staklega þungbært að geta ekki
tjáð sig og einangraði það hann frá
samvistum við aðra. Þessi ár hefur
Hulda staðið við hlið Adda og ann-
ast hann einstaklega vel. Ég kveð
nú góðan og traustan vin með
þakklæti fyrir samfylgdina og allar
góðu stundirnar okkar saman.
Ég votta Huldu og fjölskyldu
innilega samúð mína.
Geir Þórðarson.
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 22. DESEMBER 2005 45
MINNINGAR
✝ Bjarni Þor-steinsson frá
Hurðarbaki í Reyk-
holtsdal fæddist 5.
desember 1912.
Hann lést aðfara-
nótt sunnudagsins
18. desember síðast-
liðins. Foreldrar
hans voru hjónin
Þorsteinn Bjarna-
son, f. 25.11. 1877, d.
10.8. 1963, og Guð-
rún Sveinbjarnar-
dóttir, f. 18.1. 1879,
d. 14.12. 1955.
Systkini Bjarna eru Vilborg, f.
21.2. 1909, d. 31.12. 1943, Soffía, f.
13.4. 1911, og Sveinbjörn, f. 18.3.
1914.
Bjarni kvæntist 21. apríl 1945
Sigríði Sigurjónsdóttur, f. 21.3.
1916, d. 30.4. 1995. Börn þeirra
eru: 1) Gunnar Bjarnason, f. 21.11.
1953, maki Ásthildur Thorsteins-
son, f. 8.6. 1953.
Börn þeirra eru: a)
Sigríður Halldóra, f.
14.5. 1975, börn
hennar eru Hera Sól
Hafsteinsdóttir, f.
24.2. 1995, Gunnur
Rún Hafsteinsdótt-
ir, f. 1.4. 1997, og
Maríus Máni Sigurð-
arson, f. 1.7. 2002. b)
Dagbjört, f. 19.4.
1977, sambýlis-
maður Eric van
Munsterern, f. 9.6.
1973. c) Pétur, f. 1.5.
1983. d) Gunnar, f. 28.5. 1988. 2)
Þóra, f. 5.2. 1955, maki Einar Sig-
urjónsson, f. 14.5. 1952. Börn
þeirra eru Hrund, f. 11.7. 1977, og
Bjarni, f. 28.8. 1979, sambýliskona
Anna Clausen, f. 1.5. 1979.
Útför Bjarna fer fram frá Reyk-
holtskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 14.
Í dag kveð ég hinstu kveðju
tengdaföður minn og vin Bjarna
Þorsteinsson, bónda frá Hurðarbaki
í Reykholtsdal, en hann lést eftir
stutta legu á Sjúkrahúsi Akraness
aðfaranótt sunnudagsins 18. des. sl.
Með þessum fáu orðum vil ég þakka
samfylgdina og vináttuna sem var
mér mikils virði. Bjarni var ákaflega
hlýr og traustur maður sem hafði
mjög sterka nærveru. Hann var oft
fámáll í fjölmenni og flíkaði ekki
skoðunum sínum en því meir tók
maður eftir því sem hann sagði í
samræðum inni í stofu á Hurðar-
baki. Bjarni var fulltrúi þeirrar kyn-
slóðar sem var fædd fyrir þá miklu
byltingu sem varð á búskaparhátt-
um á tuttugustu öldinni og þeirrar
menningar sem hafði ríkt í sveit-
unum frá aldaöðli en er nú að víkja
með þeim hraða sem einkennir sam-
tímann. Á góðum stundum sagði
hann mér sögur af álfum og huldu-
fólki og háttum þess. Einnig frá því
hve samofin trú á dulræn fyrirbæri
voru í tilveru fólks hér á árum áður.
Bjarni hafði mikið yndi af veiði-
skap og fylgdist vel með veiðiferðum
okkar hinna og kom og renndi fyrir
lax ef kostur gafst. Ef talið barst að
rjúpnaveiðum þótti honum hins veg-
ar algert bruðl að skjóta aðeins eina
rjúpu í skoti því það gat ekki borgað
sig.
Bjarni hafði geysimikinn áhuga á
öllu sem tengdist vélum, og er óhætt
að segja að eina raunverulega
ástríða hans hafi verið bílar af nán-
ast öllu gerðum og stærðum. Á
yngri árum stóð hugur hans til að
læra bifvélavirkjun en búskapar-
skyldur höfðu betur.
Það var ákaflega gott að koma að
Hurðarbaki og njóta margrómaðrar
gestrisni þeirra hjóna, Bjarna og
Sigríðar, því þar kom saman stór-
hugur og smekkvísi sem enginn
gleymdi sem naut. Bjarni skaust
stundum upp á loft og kom með eitt-
hvað hjartastyrkjandi á hátíðum og
fyrir fjárréttir blandaði hann sjálfur
hanastél sem ekki var hægt að ráða
í, en allir vildu meira.
Þegar við reyktum báðir voru
dregnir fram stórsígarar og púað
stóran og rætt um hugðarefnin sem
oftar en ekki tengdust áðurnefndum
áhugamálum og mátti þá skera loft-
ið í stofunni. Aldrei var kvartað und-
an vondri lykt heldur var hún kennd
við jól og við félagar hvattir til að
reykja meira.
Það var alltaf fjölmenni á Hurð-
arbaki, einkum á sumrin þegar
margir krakkar dvöldu þar sumar-
langt í skjóli Sigríðar og Bjarna, en
þá var margt brallað, m.a. synt í
hveralæknum, riðið út, og í lok sum-
ars fór Bjarni með hópinn í Rúss-
anum í reisu sem stóð í marga daga
og var farið víða. Ég stend á því
fastar en fótunum að annað eins
myndarheimili hafi enn ekki fundist
og er ég viss um að margir munu
vitna um það.
Bjarni naut ágætrar heilsu fram-
an af ævi en síðustu ár var hann far-
inn að gefa eftir og þá fluttust þau
hjón á dvalarheimilið í Borgarnesi.
Sigríður féll frá skömmu eftir að
þau fluttu þangað 1995, en Bjarni
bjó þar síðan. Hann sýndi þar enn
nýja hlið á sér er hann tók til við
handavinnuna og gerði fágæt teppi
sem verma nú kaldar tær víða hjá
vinum og ættingjum. Bjarni undi
hag sínum vel á dvalarheimilinu inn-
an um gamla vini, uppeldis- og
fermingarsystkin. Þá þótti kvenfólk-
inu ekki ónýtt að hafa Bjarna til
taks ef vantaði dansherra en þar
naut hann verðskuldaðrar aðdáunar.
Nú fyrir nokkrum dögum fór
heilsu hans hrakandi og var hann
sendur á sjúkrahúsið á Akranesi
þaðan sem hann átti ekki aftur-
kvæmt og lést hann þá fullra 93 ára.
Minningar hrannast upp á þess-
um tímamótum er við kveðjum
Bjarna Þorsteinsson og þeir sem
þekktu hann munu aldrei gleyma
hlýju og mjúku handartaki hans.
Guð geymi minningu um fágætan
mann.
Að leiðarlokum viljum við að-
standendur Bjarna þakka starfsfólki
á dvalarheimilinu í Borgarnesi fyrir
það góða starf sem þar er unnið og
fer ekki framhjá neinum sem þar
kemur.
Einar.
Elsku afi. Ég hugsa til baka til
þess tíma er ég sit fjögur ára gamall
í borðstofunni á Hurðarbaki við hlið-
ina á þér og þú ert að kynna fyrir
mér sannan íslenskan mat, í hvert
skipti sem litli munnurinn á mér var
fullur af hafragraut með blóðmör
færðist bros yfir andlit þitt, mikið
var ég montinn. Ef ég var með stæla
kom hinn svipurinn, það eina sem
hægt var að gera í þeirri stöðu var
að borða með meiri list en nokkru
sinni fyrr.
Ég man eftir tíðum ferðum í nýrri
Súbarú bifreið þinni til Borgarness,
þar sem þú og amma þurftuð að
sinna hinum ýmsu erindum, stund-
um var ég bara einn, og stundum
var bíllinn fullur af krökkum, sem
gátu ekki beðið eftir því að komast í
kaupfélagið þar sem blásið var til
stórsóknar á nammihilluna á kostn-
að þinn og ömmu.
Það var alltaf mikið um gesti á
Hurðarbaki og þú bauðst gjarnan
upp á vindil í betri stofunni eftir mat
og við barnabörnin lágum undir
London Docks dalalæðunni og
horfðum á sjónvarpið, mér er alveg
sama hvað tóbaksvarnareftirlitið
segir það er góður andi á Hurð-
arbaki.
Ég var hjá afa og ömmu flest
sumur og eru þær stundir með mín-
um allra bestu æskuminningum, ég
man hvað það vakti alltaf sterka ör-
yggistilfinningu þegar þú slökktir
ljósin og bauðst góða nótt eftir lang-
an og viðburðarríkan dag, afi þú
varst með svo sterka nærveru.
Elsku Bjarni afi minn, ég kveð
þig með miklum söknuði, þú varst
mér alltaf svo góður. Minninguna
um þig mun ég varðveita í hjarta
mínu.
Bjarni.
Við fráfall Bjarna á Hurðarbaki
hverfur á braut maður sem mér
þótti mjög vænt um. Ég varð þess
aðnjótandi að dvelja á sumrin að
Hurðarbaki í Reykholtdal hjá þeim
Bjarna og Siggu frænku. Ekki gat
ég beðið þess að fá að komast að
Hurðarbaki á vorin og helst vildi ég
ekki heim á haustin. Bjarni var ein-
stakur maður, hann var leiðbeinandi
sem borin var mikil virðing fyrir og
yfirleitt þurfti hann ekki að segja
hlutina nema einu sinni og þá urðu
það lög. Ég bar mikla virðingu fyrir
Bjarna og þar sem honum þótti
hræringur með súru slátri góður
varð mér einnig að finnast hrær-
ingur með súru slátri góður sem ég
gat með herkjum komið niður. Hann
bar mikla virðingu fyrir landinu og
þann arf gaf hann mér.
Ég kom mjög ung að Hurðarbaki
í fyrsta sinn og ég varð einsog heim-
alningarnir, ég elti Bjarna hvert
sem hann fór og reyndi að apa eftir
honum. Ég lærði að vinna með
Bjarna og var hann ötull að kenna
mér ýmis handbrögð, ég lærði að
það þurfti að vinna til að fá. Hvort
sem það var að stinga út, reka á
fjall, rýja, laga til eða heyja, alltaf
naut ég leiðsagnar Bjarna sem
kenndi á þann hátt að ekki gleymist
og auðvitað voru gerð mistök en
mistökin voru til að læra af, sam-
kvæmt Bjarna. Ég skil ekki enn í
dag þá þolinmæði sem hann hafði
fyrir þessari stelpu sem vildi meira
en hún gat. En það sýnir hið góða
hjartalag sem Bjarni hafði, enda
löðuðust börn og málleysingjar að
honum.
Sigga frænka og Bjarni voru
glæsileg hjón sem nutu virðingar í
sinni sveit. Oft var farið á milli bæja
með þeim Bjarna og Siggu, og ófá
skipti fékk ég að fara með Bjarna að
sækja ull þar sem hann var umboðs-
maður Álafoss í sinni sveit. Alls
staðar sem Bjarni kom var honum
tekið fagnandi enda alltaf glaður og
hafði einstaklega góða nærveru.
Það voru viðbrigði fyrir Siggu
frænku og Bjarna að flytja frá
Hurðarbaki að Dvalarheimili aldr-
aðra í Borgarnesi en þar bjuggu þau
ekki lengi saman því Sigga frænka
kvaddi okkur fyrir 10 árum. Sökn-
uður Bjarna við fráfall Siggu
frænku var mikill enda voru þau
samrýnd hjón. Ég mun alltaf minn-
ast Bjarna sem einstaklega hjarta-
hlýs manns sem naut þess að hafa
umhverfi sitt fallegt enda vann hann
ötullega að því svo lengi sem honum
entust kraftar.
Kæri Bjarni þakka þér fyrir það
dýrmæta veganesti sem þú gafst
mér.
Anna María Pétursdóttir.
Bjarni á Hurðarbaki er nú fallinn
frá, stórbrotinn og einstakur maður
er í dag til moldar borinn og kvadd-
ur af vinum og vandamönnum.
Fréttin var sár en kom ekki á óvart
þar sem Bjarni var orðinn háaldr-
aður. Hann dvaldi hin síðustu ár á
Dvalarheimili aldraðra í Borgarnesi
þar sem hann undi hag sínum vel.
Við bræður stöldrum við og látum
hugann reika aftur um rúma þrjá
áratugi þegar við fórum fyrst til
sumardvalar að Hurðarbaki. Óskap-
lega vorum við heppnir að fá að vera
þar og hvað minningarnar þaðan
eru kærar, við varðveitum þær vel.
Á Hurðarbaki höfum við svo verið
með annan fótinn síðan, þar hefur
verið okkar annað heimili og von-
andi að svo verði sem eftir lifir.
Borgarfjörður er að okkar mati
fallegasta sveit landsins, þar er víð-
áttan mest, fjöllin stærst, loftið tær-
ast og þannig mætti áfram telja. Að
dvelja þar í orlofi og vaka fram eftir
sumarnóttum veitir hina fullkomnu
hvíld frá þessu endalausa amstri
hversdagsins. Oft höfum við rætt
um það hvað okkur langar til að eiga
heima á þessum stað.
Bjarni og Sigríður voru ávallt eitt
í okkar huga, bæði hávaxin og glæsi-
leg. Hann rólegur og glettinn en
hún aftur hrókur alls fagnaðar og
gustaði af henni eins og sagt er. Þau
höfðu bæði einstakan frásagnar-
máta og engum gat leiðst í návist
þeirra. Þau voru heiðarleg og virðu-
leg hjón, samrýnd og samtaka um
alla hluti. Sigríður lést 30. apríl 1995
og frá þeim tíma hefur okkur fund-
ist Bjarni vera einn, þrátt fyrir að
eiga að stóra og góða fjölskyldu sem
sinnti honum vel. Eitthvað hefur
vantað í öll þessi ár.
Í dag er góður dagur, ákveðnum
lífskafla er lokið og þau eru sam-
einuð á ný. Um stund óskum við
þess að fá að hverfa aftur um tíma
til að allt verði aftur eins og það var,
en í stað slíkrar óskhyggju geymum
við minningu um þetta góða fólk
sem mikil gæfa var fyrir okkur að fá
að kynnast.
Þannig háttar nú að við getum
ekki fylgt Bjarna síðasta spölinn.
Við munum vitja hans síðar ásamt
fjölskyldunni og votta honum virð-
ingu okkar. Við sendum aðstand-
endum samúðarkveðjur. Við minn-
umst Sigríðar og Bjarna með hlýju.
Blessuð sé minning þeirra.
Stefán og Jóhannes
Guðjónssynir.
BJARNI
ÞORSTEINSSON
Ástkær bróðir okkar og mágur,
EINAR GUÐNASON
viðskiptafræðingur,
lést á gjörgæsludeild Landspítala háskólasjúkra-
húss við Hringbraut þriðjudaginn 20. desember
síðastliðinn.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Gerður Guðnadóttir, Sigrún Guðmundsdóttir,
Bjarni Guðnason, Anna Guðrún Tryggvadóttir,
Þóra Guðnadóttir, Baldur H. Aspar,
Bergur Guðnason, Hjördís Böðvarsdóttir,
Jónína Margrét Guðnadóttir, Sveinn Snæland,
Elín Guðnadóttir.
Elskulegur sonur okkar og bróðir,
EINAR HARALDSSON,
Meðalholti 3,
Reykjavík,
lést miðvikudaginn 14. desember.
Hann verður jarðsunginn frá Háteigskirkju þriðju-
daginn 27. desember kl. 13.00.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á Slysavarna-
félagið Landsbjörg.
Haraldur Hansson,
Katrín Jónsdóttir,
Hans Haraldsson.