Tíminn - 02.12.1973, Qupperneq 33

f-
vrmMtT
Sunnudagur 2. desember 1973. TÍMINN 33
K
U
-Haddi, af hverju hentirðu'' Lastu ekkL
sælgætisbréfinu á ) skiltið?
grasið þarna?
áeynduN. Nú veir^/^ þátturinn^ [
nú að V ég, hvað er leiðinlegur:
U
Nú skulum við
byr ja öll i einu og
enda öll i einu.
—7-----------------
Hvað með miðjuna?
V V
Alltaf er einhver)
vandræðagripur/
3-1*7
B07 1
Banna brennur
utanhúss.,

V
Fint. Það ætti
(að minnka skógar
eldana.
3-13
Féð var rekið heim á
þá bæina, sem hæst
lágu, hænsn, svin og
hundar flutt upp á loftin,
og sömuleiðis allir
innanstokksmunir, sem
ekki þoldu að vökna.
Engum gat dulizt, að
mikil hætta var á ferð-
um, þvi að nú var flóðið
komið upp að þorpinu og
vatnið farið að ganga
inn i kjallarana. Fyrst af
öllu urðu rotturnar hús-
villtar. Þær þutu fram úr
holum sinum, og
hundarnir i þorpinu
drápu þarna á einum
klukkutima fleiri rottur
en þeir annars mundu
hafa gert á mörgum ár-
um.
Kristján átti heima á
þeim bænum, sem stóð
einna lægst i þorpinu.
Þangað kom flóðið fyrst.
En manni er ekki um að
flýja húsið sitt, og
foreldrar Kristjáns
fluttu þess vegna allt sitt
dót upp i loftið. Börnin
höfðu lika hjálpað til, og
eiginlega hafði þeim
fundizt gaman af þessu.
Loks kom móðir þeirra
upp á loftið með allt,
sem hún átti af mat-
vælum.
Nú datt engum i hug,
að þetta flóð mundi
verða mikið eða standa
legni. En svo hátt gekk
það, að allir þorpsbúar
urðu að hnipra sig
saman á loftunum hjá
sér.
Hver dagurinn leið
eftir annan og hjá
Kristjáni hefði allt
matarkyns verið búið, ef
ekki hefði viljað svo vel
til, að hænsnin voru á
loftinu lika. Eggin
þeirra urðu drjúgt
búsílag.
öll fjölskyldan sat
við loftsgatið og starði
út. Og það var skrýtin
sjón. Allt lauslegt timb-
ur i portinu hafði farið af
stað og flaut burt.
Á þriðja degi var allt
matarkyns búið og
hænsnin hætt að verpa.
En þá kom litill róðrar-
bátur á reki. Hvernig
áttu þau að fara að þvi
að ná i hann? Enginn
kunni að synda nema
Kristján, og hann gat
ekki synt langt. Þau
horfðu lengi á bátinn, og
hann færðist stöð-
ugt nær. Loksins rakst
hann á trjátopp og
breytti þá um stefnu og
kom enn nær. Þá treysti
Kristján sér til að ná i
bátinn. Hann henti sér i
vatnið og gat bisað bátn-
um að húsinu.
Sem betur fór voru
árar i bátnum og
innan skamms var öll
fjölskyldan komin i hann
og á leið til lands,
þangað sem hærra var.
Þar vorur þau i nokkra
daga, þangað til vatnið
fjaraði aftur og þau gátu
farið heim til sin.En það
var ömurleg sjón að sjá,
þar sem vatnið hafði
farið yfir. Þó var húsið
þeirra óskemmt, þvi að
það var mjög sterkt og
vandað.
Það liðu mörg ár, áður
en menjarnar eftir þetta
flóð hurfu. En svona er
að eiga heima á þessum
slóðum, og vesalings
fólkið getur átt á hættu
að nýtt flóð komi,hvenær
sem vera skal.