Alþýðublaðið - 30.06.1922, Blaðsíða 2

a
Bótin er, að velgengni slfkra
manna er venjulega skamiuæ,
þótt hún sé stundum fljótfengin,
— nema þar, setn menn eru skamt
á veg komnir ( mannþekking.
Og ein ógæfa okkar Islendinga
og ekki sú mihsta er það, að vér
höfum hingað til verið óglöggir á
að þekkja þessa menn frá hinum.
Á hinum hefir svo lítið borið
hingað til. En nú koma þeir tii
sögunnar, og nú er þjóðarinnar
að kannast vlð þá.
Þeir eru auðþektir á þvf, að
þeir láta hvarvetna málefnin sitja
í fýrirrúmi íyrir ytri hagsmunum,
af þvi að þeir eru andlega auðugir.
Hinlr, andlegu öreigarnir, eru
aftur á móti þekkjanlegir á því,
að þeir láta hvarvetna ytri hags-
muni sitja i fyrirrúmi fyrir mál-
efnunum, en þeir eru því miður
ekki jaín auðþektir. Þeir reyna að
dyljast.
En þvf meira ríður á að varast þá.
En til þess þurfa raenn að hafa
augun hjá sér.
Það er svo sem nóg af þeim hér.
Og til þess, að menn eigi hægra
með að þekkja þá, er þetta ritað.
„Nú getur hver einn skygnast
um sína sveit.*
Kári.
Vpprefsnar-hðtun
i „Morgunblaðinui1
í .Morgunblaðiflu*' í gær er >
sagt, að menn séu út af Oiafs
málinu farnir að tala um, hvernig
málið skuli upp tekið af almenn
ingshálfu „gegn dómsmálastjórn-
inni". Raunar er þess getið, að
alþingi rnuni ef tii vill iáta málið
til s(n taka. En svo bætir blaðið
þvi við, að það sé langt að bíða
þings. Menn vita nú ekki'til, að
sú dómsmáiastjórn, sem nú fer
með völd, hafi enn gert neitt (
þessu máli, sem almenningi megi
þykja vitavert, þvi að óliklegt er,
að „Morgunblaðið" eigi við fyr
verandi dómsmálastjórn, sem nú
er farin írá við lítinn orðstír. Það
er þvi með bezta vilja ekki unt
að taka þetta tal „Mgbl." um
máhupptöku af almennings hálfu
„gegn dómsmálastjórninni" vegna
þess, hve Iangt té að bíða þings,
öðru visi en sem hótun til stjórn-
ALÞf ÐOBL AÐÍÐ
arinnar um uppreisn, ef dómsmála-
stjórnin geri nokkuð ursrtað í Ólafs
máiinu en „Morgunblaðs'-liðinu,
sem fult er „úlfúðar og ójafnsðar",
gott þykir. Og svo er blaðið svo
óskamœfeilið að þykjast bera þetta
fram fyrir munn „löghlýðinna"
borgara. Og óskammfeiinin verð
ur biræfni, er blaðið þykiat koma
fram með hótunina „gegn dóms
mála&tjórninni" af umhyggju fyrir
virðingu hæstaréttar og i nafni
hans. Löghlýðinn.
€ggert Stejáasson.
Þessi söngmaður er nú hér
staddur og hefir haldlð hér eina
hljómieika fyrir troðfullu húsi. Var
gerður miklii rómur að söng hans
og sátu áheyrendur kyrrir, þegar
söngskránni var iokið. og fóru
ekki fyr en Eggert var búinn að
syngja tvö aukalög. Má af þessu
sjá, að vafalacst verður húsfyllir
í hvert skifti er hann syngur hér.
Þeir eru bræður, Eggert og
tónskáldið Sigvaldi Kaldalóns,
Sverjir eru þeir?
______■ >
Hvqrjir eru þessir „löghlýðnu"
borgarar kndsins, sem Morgun
blaðið taiar um, að hafi svo mikla
„réttlætistilfinningu og sómatil-
finningu", að þeir nú taii „mjög
um það sin á milli, hvernig málið
skuli tekið upp af almennings
hálfu?" Hverjir eru það, sem að
Morgunblaðið segir, að séu að
undirbúa sig undir að hægt verði
að gera nýja hvlta uppreist?
Hverjir eru þessir löghlýðnu borg-
ararí Em það þeir, sem i vetur
úthlutuðu skotvopnum, skotfærum
og brennivíssi? Eru það þeir, sem
miðuðu hlöðnum byssum á menní
Eru það þeir, sem mölvuðu stafi
sina á friðsömum borgurum 23.
nóv. siðastl.? Eru það þeir, sem
þá iömdu menn með kaðalsspott
um? Eða kanske það sé maður-
inn, sem miðaði skammbyssunni
á lögregluþjóninn?
Hverjir eru þessir „löghlýðnu*
sem Morgunblaðið segir að hugsi
til nýrrar uppreistar? Vill ekki
bhðið segja nöfn þelrra, eða skyldi
það hafa vit á, nö þegja yfir þeim?:
Durgur.
„Fyr má nú Tera fljótfærni"
Þannig kemst Ástvaldur í Ási
að orði, i svari sfnu mót grein
þeirri er eg reit með fyrirsögninnis
„Af ávöxkuncm skuiuð þér þekkja
þá", og sem birtist í Morgunbl.
þ. 14 júni si.
„Já. Vist var það fllótfærni af
Ástvaldi, að gefa tilefni til slíkrar
ritsmiðar, enda kveinkar hann sér
sáran, sem vonlegt er. Og KtiE
afsökun er það, þó hann hafl látið
þau hin köldu kvennaráð hlaupa
með sig í gönur, eins og raun
varð á, en þar um getur hanct
engan ásakað nema sjálfan sig.
En viðkunnanlegra hefði það verið,
að hann hefði fyrst komið sjálfuró
— eítir fengnar upplýsingar hjá
gömlu konunni, — og talað við
aðstandendur drengjanca. Og það
þvi fremur, þar, sem drengir þes tir
hafa verið, — að dnhverju leyli
að minsta kosti, — undir hana
handleiðslu í K. F. U. M. Heíði
málunum þá verið illa tekið, var
óvandari eftirleikurinn.
Áö eg varð að láta börn mfn
klæðast fötum, sem eru orðin
görnui og óáfajáleg í útiiti, en þó
ekki rifin, skammast eg mfn ekki
íyrir, má hver og einn gera út
þvi, sera honúrn sýnist.
Peningum handa mér eðaböm- -
urn œínum hefi eg ekki óska®.
eitir frá Astvaldar feendi; öll feeila
brot um notkun þeirra eru þv£
óþörí.
Að honum þótti liklegt, að hann
fengi tækifæri til að gera mér eða
heimiii mfnu greiða, um það skal
eg vcra fáorður, en vona, að hanu
rjái sig um hönd, og láti Ijós sitt
skfna á aðra verðugri, þar, sem
það verður með þökkum þegið.
Umsögn hana um það, að yfir.
Iögregluþjónninn muai geta gefið
upplýsingar um framferði drengj-
anna minna, visa eg heim aftur,
sem staðlausum dylgjum\ mun
lögregluþjóninum engin þökk áþvfa
að nafni hans sé blandað inn I
þetta mál, þann veg, sem það er
gert, því sjálfur hefir hann lýst
þvi yfir við mig, að hann hafi