Alþýðublaðið - 30.06.1922, Blaðsíða 4

4
ALÞYÐUBLadið
Smáveg’is.
— Búist-er við að atvinsiulrya
5ð i Dmmö’ku haldi áfram, þ na
jg sð tala atvinnulsusra komist
aldrti niður úr 35 þúsundum í
suonar.
— Vilsijáíniur fyrv Þýzkaíaods
keisari h fir stefot tveimur b!öð
ura í Betlln fyrir frásögn þeirra
að hann h fi iátið dæma lautinant
einn til dauða, fyrir að reka sér
ntanundir Blöðin segja svo frá
að lautenant þessi, v Hantee að
»’ fni, h fi lent í orðahtuppingum
við keisarsnn og þá hafi keisar
jrm relrið unefann í brjóstið á hon
utm og hrint honum, en Hanke
svarað nieð þvi að g-fa Viihjllmi
é ífjvftinn, S’ðan hafi verið settur
henétlur etn hafi dætnt lautinant
jnn tii dauð en kéistrinw ,náðað“
h nn þannig að lofa h'onum að
fre i ja sjdfsmOrð
— Sjöit* hvett ár er Eiflfelturn
irn malaður Kostar vanalega 5
m r.nslií í hvert skifti.
— Ánð 19Í4 voru veðset ir í
Pa.ls 60000 t úlofunarhringar.
— Ar itekjtir pafans kváðu vera
12 miljón k'réanr.
Árstillögum
tii verkftmannafélagsins Dagtibtúa
er veitt móttaka á laugartíögum
kl. S—7 e. ui. í húsis>,u nr 3 við
TrygKVðgöta. — Fjárjnái&ritati
Dagsbrúaar. — Jón Jónsson.
Nafnstimpla, Signet, dyra-
spjöld 0. fl. þ. h.
útvegar
St K. Stefáasson, Ping 16.
Undirritaðujf hreinsar
yaska og salerni og gerír við
vatnðkrana.
Guðm. Sœmundsson,
Bergst.str. 8.
iveinabókb sndið
Laugaveg 17 Sim! 286
Ódýrast bókband.
Alskonax saunmr er
tekinn á Bildursgötu 15
Alt er nlkkeleraA
ög koparhúðað f Fálkanmn.
m sSþýðuflokksraenn,
I Vli sern fara burt úr
bænum -í vor eða sumar, hvort
heidur er um iengri eöa skemrl
tlma, eru vin$«miegavt heðeir sð
tíl:>. við afgreiðíiumann Alþýðu-
bl'íosiös áður
IsíiJitsjdiS koilar 12
a»ra á kilowaitsísnð.
RafWtua verðu-r ódýrasta, hrein
legasta og þægilegasta hitunin.
Strauið caeð ralbolta, — þssð
icostar fcðeins 3 ausa á kiukku
stund. Spasið eteki ódýra rafroagn*
ið í sumai, og kaupið obkar
ágætu rsfofna og r&fstrgujérn.
Kf. R&fmf. Hitl & Ljóti
Laugaveg 20 B — Sfmi 830.
Reiöhjól gljábpend og
viðgeið I Falkanum.
Ritstjóri og áby.gð*rmaður:
Olafur Friðriksson.
Presítsmiðjao Gutenberg.
Bdgm Ric« Burroughs. Tarznn.
Apsmaðurinn vildi halda áfrara til Ameríku sem fyrst,
en d’Arnot fékk hann til þess að fara með sér og
dvelja um tfma 1 París, enda vissi hann ekki hvaða
hvöt Tarzan hafði til þess að fara til Ameríku.
Skömmu eftir að þeir korau til Parísar fór d’Arnot
'ásamt Tarzan að finna háttstandandi lögreglumannn.
d’Arnot kom brátt samtalinu á þá braut hvemig farið
væri að því að þekkja aftur glæpamenn og þótti Tarz-
an mjög merkilegt hvernig fingrafór væru notuð við
þessi einkeunilegu vísindi.
„En hvernig fer nú“, sagði Tarzan, þegar skinnið
á fmgurgómunum slitnar; gárurnar hljóta að breytast
með árunum”.
„Gárurnar á fiugurgómunum breytast aldrei”, sagði
lögreglumaðurinn. „Þær eru eins á ellihrumum karli
eins og þær voru á honum þegar hann var ungbarn,
nema hvað þær eru stærri á fullorðnum en á börnum.
Auðvitað breyta sár á fingurgómunum þeim, sem ör
koma eftir. En ef einhver maður hefur verið látinn
setja fingraför á blað af öllum fingrum á báðum hönd-
um, þá er hægt að þekkja hann aftur svo fraraarlega
að hann hafi ekki mist alla fingur af báðum höndum".
„Er það ekki ágætt!” sagði d’Arnot, „eg hefði gaman
að vita hvernig fingraför mín líta út”.
„Já, við skulum sjá“, sagði lögreglumaðurinn og
hringdi bjöllu, og sagði eitthvað við undirmann sinn,
sem inn kom.
Maðurinn fór út ob kom rétt strax inn aftur með lft-
ínn tréstokk, og lét fyrir framan yfirmann sinn.
„Nú getið þér fengið að sjá fingraför yðar greinilega"
sagði lögreglumaðurinn og tók upp úr stokknum litla
glerplötu, svertubelg, og fleira sraávegis, meðal annaTS
nokkur drifhvít pappaspjöld. Hann bar nú ofurþunt
lag af svertu á glerplötuna, og sagði við d’Arnot:
„Styðjið nú fingrum hægri handar á þessa glerplötu og
og styðjið henni svo á sama hátt á þetta pappaspjald*.
d’Arnot hlýddi og brátt voru fingraför hans greini-
lega prentuð á hvítt spjaldið.
„Nú Tarzan", sagði d’Arnot „við skulum sjá hvernig
fingraför hans eru“.
Tarzan gerði eins og vinur hans óskaði.
„Er nokkuð hægt að sjá af fingurgómamyndunum af
hvaða manntegund maðurinn er“ spurði hann. „Er hægt
að sjá á þeim hvort maðurinn er blámaður eð hvítur
maður?“
„Eg held ekki“ sagði lögreglumaðurinn „reyndar
þykjast sumir geta séð það. Segja að gárumar séu ekki
eins margbrotnar á blámönnum".
„Er hægt að þekkja að flngraför manns og apa?“
„Já, sennilega væri það hægt“.
„En hvað um kynblending milli apa og manns? Ef
til vill gætu gárurnar á fingnrgómunum llkst hvoru
foreldranna sem væri?“
„Já, það þykir mér sennilegt" sagði lögreglumaðurinn
„en vísindin eru ekki kominn svo langt að þau geti
sagt neitt ákveðið í þessum efnum. Eg vildi ógjarnan
láta segja mér að nota fingraförin til annars en til þess
að þekkja með þeim einstaklinga. En þar eru þau líka
viss. Sennilega hafa aldrei fæðst tvær tnanneskjur sem
voru með gárur, sem voru nákvæmlega eins hjá báðum
á hvorum fingri fyrir sig, já meira að segja er senni-
legt að far eftir fingur t. d, löngutöng, sé eigi að eins
frábrugðið fari eftir löngutöng allra annara manna í
faeimi, heldur frábrugðið fari allra annara fingra allra
manna".
„Þarf langan tírna til samanburðar?" spurði d’Arnot.
„Vanalega bara nokkrar sekúndur" sagði lögreglu-
maðurinn „ef fingraförin eru skýr".