Mánudagsblaðið - 18.10.1948, Blaðsíða 6

6
MÁNUÐAGS3LAÐIÐ
Mánudagur 1S. októbcr 101S
eftÍT Antm'sjmMMis

á viku í heilt ár, því að „það
yrði nógu gaman að hafa
teppi, þegar við eignuðumst
hús.“ Þegar Pétur var far-
inn seldi ég teppið fyrir f jöru
tíu dollara, og keypti skó og
hatta fyrir.
Meðan ég var gift, lagði
ég peninga fyrir og gerði á-
ætlanir um næstu fimmtíu
árin og þar fram eftir got-
unum. Síðaihneir gerði ég
ekki áætlanir lengra en einn
mánuð fram í tímann. Fannst
það ekki ómaksins vcrt.
Þcgar ekki virtist vera
meira að segja Max frá störf
um r,kkar, tókum við hann
með í cocktailboðið. Hann
hafði unun af að fylgjast
með ungu kynslóðinni; eða
svo sagði hann.
Vio þekktum ekki marga
Gyðinga. Ilann var einna
geðugastur þeirra. Hann var
gamall; að útliti eins og mál-
verk eftir Rembrandt; hann
hafði grætt um það bil millj-
ón öollara á hinu og þessu
skrani og hafoi lent í klónum
á fólki, sem vildi fá hann til
ao gefa peninga í góðgerða-
félög þess. Hann átti konu,
sora var tröll að vexti og til-
'bað hana. Einn dag'inn sagði
hann okkur með stolti, að nú
væri hún farin að fást vlð að
skrifa. Við héldum hún væri
þá að skrifa hækur, en hann
meir.ti dra.ga til stafs.
Hann var ekki úr okkar
flokki. Enda var það enginn
flokkur heldur sundurleitur
Iiópur einstaklinga. Nöfnin
í minnisbókinni minni sýna
all-ljóslega hvers konar fólk
vð umgengumst á fyista ár-
inu eftir brottför Péturs. (Eg
man ekki hverjir eiga suma
upphafsstafina). „Kvöldverð
ur — Rílcharöur.“ ... hann
var áður ritstjóri ífeunmidags
dálks í eir.u daghlaðanna.
Hann fór til Hollywood í-til-
efni af einu af þessum tæki
færum um þriggja mánaða
samníng. Eg hef heyr't hann
sé íþrótta fréttárifari í Sán
Francisco núna.
„H. R. G. — klukkan átta"
... höfimdúr cins leikrits,
sem heppnaðist cg . tveggja,
sem mistókust. Eg fór með
'honurn ú ínuasýniagr. a.iu-
ars af þeim, sem mistólcust.
Það vay e--.:' i giau:,;:mr ór
gleöi þnð kvöid. „Davíð —
rnorgu’.vc: ' v á sv.'in'imag-
jnu“ . .. hvcr var ÐaviöV
E-inhver óþæginöi loða vio
þetta nafn. Ö, já, þnð var
kvöldið, sem 6g neydclist tp
að fara út á götu úr bíl í
beljarcli 6vcðri og sr:ókomu.
Davíð flutti i:m pylsuhólka
frá Rússlandi. Kringileg at-
yinna, það.
„Hal — bjórkvöld í Ilobo-
ken“ .. . 'hann v r ckk'i ann-
að en afdanlcaður senöiherr;
sem fann sig vera mjög,
mjög ungan í anda.
Lénharður — á Rússneeka
Birninum —• klukkan átta“
. . . hann var fremur geðug-
ur.
„C. L. C.-Ritz — klukkan
7,15“ . . . Iiið upprennanai
skáld yngri kynslóðarinnar.
Hann viðurkenndi það ætíð
óaðspurður.
„Dorninic — kvöldmatur
á Cecilia" ... sérlega hátíð-
legur ungur ítalskur skurð-
læknir; dansaði eins og arg-
entiskur á'tvinnudansari.
„Gerand-Brevoort — klukk
an 6,30“ ... einn af smærri
spámönnunum á Wall Street.
„Ken-Ken-Ken“ ... ao
minnsta kosti þrisvar á ári
mest alit árið. Þegar ég sé
hans nafn sé ég ljóin á dans-
stöðum Harlems glitrandi í
gylltasta í hári, sem ég hef
séð. Hann hefði getað orðið
me:4li kvikmynda leikstjóri
Ameríku. Eg og hann áttum
saman dýrlegar stundir. En
hann kyssti mig aldrei.
„Jón-Samarkand — klnkk
an níu“ . . . málaði veggmál-
verk fyrir gasfélög, hótcl og
þess háttar staði.
„Ned — heima hjá honum
— 6,30“ . . . hann var eitt-
hwð við bókaútgáfu riðinn;
safnaði öllu sem til var um
Napoleon — og veitti óþrjót-
andi mikið af konjaki.
Svona voiu lcarlmeimirnir.
Eg var ekki oft í boðum hjá
honum.
3. KAPfTULI
Þetta ,samtal okkar Lúsíu urn
fráskildar konur var meira en
ári eftir að Pétur fór frá mér
og ég sat eftir í hægindastóln-
um hennar Janet, frænku hans.
Eg sat þnr fjóra og hálfan
iima. Eg veit það upp á har, því
n'3 ég ieit á klukkuriá, sem afi
rninn gaf okkur, þegar ég lieyrði
bílinn fara í gang. Hún var tíu
minútur yfir sex.
Fuilur paldcj. af sígaretf.um lá
borðinu við hlið rnér. Eg rcif
: : vær cða þrjár. þegar cg var
' opna hann- kveikti í einni:
rcynö; cð ge-a mér það
! ljóst, að Pétur væri í raun og
j veru farinn. En þess í stað fór
n.ð rifja upp fyrir mér það,
á. daga okkar hafði drifið.
viðhui’ðimir liðu framhjá hug-
'cotssjónrm mínum líkt c heg-
ar kvikmyndir eru sýndar m-:ð
ónáttúrlegum hraða — nema að
þesaar voru í skrautlcgum lií-
•;;n, ekki svartar og hvítar
r.g gráar, og’þeira fylgdi ómur
; af- röddum og iimur.
Vetur í London. (Við eydd-
| um hverjiriri eyri af ávísunum,
sem við fengum í brúðargjöf
á fjórum mánuðum í Englandi
og einu vori í París; því að
siðarmeir, yrði Pétur að leggja
hart að sér og verða fyrsta
flokks fréttaritaia. Eða, eins og
ég stakk upp á, leiklistargagn-
rýnandi, uf því að mér þótti
svo gaman að fara í leikhúsið).
Eftir hádegismat vorum við
vön að hraða okkur í bankann
til hess að fá ávísunum skipt,
og þaðan rakleitt niður í ame-
ríska barinn í Strand, svo
við næðum þangað, áður en
hætt væri veitingum klukkan
húlfþr.jú. .Venjulega náðum við
að komast, rétt áður en lokaó
var.
Pétur bað um whisky og
soda, sem nægði okkur það s:m
eftir var dagsins. Dálítill þoku-
slæðingur barst inn í salinn. Eg
mundi lyktina af þokunni, rjúk
andi angan whiskysins, reikuiu
ljósgeislana á liílum Scwc.pþes
flöskum, sem raðað var eftir
endilöngu borðinu, Pétur segja
mér djúpum rómi frá því hve
falleg ég væri og, hvað við ætt-
um cftir að skemmta okkur og
frá hinum msrkilegu stöoum,
sem við mundum heimsæk.ja,
áður en langt um liði, þegar við
hefðum eignazt peninga —
Moskva og Bueonos .Aires. og
Budapest og Kina.
Eða, við þriðja glasið: ,,Eg
er að kenna þér, hvernig á að
drekka, Patty, elskan. Flestar
gifíar konur drekka svo illa.
Gott whisky .... Það mun
reynast þer vinur í raun á
scrgardögiun þinum .... En
ég æíla aldrei að leyfa þér að
eiga neinar sorgir.
„Engar sorgir .... og ekk-
ert. ba.m. að minnsta kosti ekk-
er! fcam í mörg herrans ár. Þú
ort of ung og falleg, og ég vil
ekl i neitt komi fyrir þig.“
Við eignuðumst nú samt
hr.rn, eftir að við vorum kom-
i:i heim, og Pétur hafði þá
'jörucíu og fimm -döllara á
viku. Ilann var mjög áhyggju-
fullur út af þessu. Þegar hann
var 'ekki með áhyggjur af því,
hverni-g við mundum hafa efni
á ao sjá fvrir því, kveio hann
því, að eítthvað kæmi fyrir mig
og ég mundi aldrei verða falleg
aftur.
Hann var tuttugu og tvsggja
ára gamall þá. Eg var tuítugu
og ein s.
Fjöiskyldur okkur létu okkur
basla á eigin spýtur, því að það
cr ætJazt til að það komi ungu
íóiki í skilning um aivöru lifs-
itis. Þau héldu raunar, að þau
létu okkur basla á sjötíu og
fimrn dollurum á viku, því að
við höfðum sagt-þeira, að Pétur
iiefði jiað í laun.
Eftir að ég vandist tilhuga-
uninni um að eignast barn,
fannst mér, að það gæti orðio
nógu skemmt.ilegt .... lítinn
son, sem líktist Pétri.
Hann sagoi: „Hvar í fjand-
anum geturn við haft það í
tveggja herbergja íbúð? Vic
verðum aldrsi framar útaf fyrii
okkur. Það tekur allan þirut
tíma. Það verður að þvo því,
vagga og mata allan liðlangaii
daginn.“
Eg sagði: Kannski það geti
soffð í eldhúskompunni, og svo
fer ég nieð það í laagar heim-
sóknir tii fólksins míns, svo
að þú verðir ekki leiður á því“.
„Drdttinn minn dýi*i“, sagoi.
hann, „þau öskra nótt og dag,
er það ekki?“
„Eg veit það ekki. Pétur, lít
ég ekki hræðilega út?“
„Auðvitað ekki og, hvort sem
er, þá býst ég við að þú komizt
yfir það."
Eg fór heim til Boston ti!
þess að eiga barnið. Mér faimst.
að, hvað sem fyrir kæmi, þá
yrði það þolanlegra, ef ég þyrfti
ekki að hcrfa á vandræðasvip-
inn á Pétri, þegar hann væri
að reyna að hjálpa til.
Barnið var drengur. Ilanr
var með stór, blá augu og ljóst
hár eins og Pétur og vó sautján
merkur. Eg sá ekki sólina fyrir
honum, miili þess, sem mér
fannst ég hvorki hafa krafta
né löngun til* neins og mundi
aldrei hafa framar.
Pétur kom til þess að skoða
hann, auðvitað; en hann varð
svo feginn, að cg var orðin
grennri aftur, að liann minntist
tæplega á barnið, nema að
hann sagði: „Kailaou hann
Patrek í liöfuðið á þér, og svo
iíka af því að það verður aftur
orðið svo sjaldgæft nafn, þeg-
ar liann er orðinn stór, að það
gcfur vel sómt sér.“ Eg gerði
það þá. Mér fannst það geta
orðið skemmtilegt áð eiga barn;
sem héti. Patrekur.
Eftir að ég liafði verið með
Palrek heima í þrjá mámioi,
fór ég' ein í viku heimsókn til
Péturs, svo að við gætum leit-
að saman ao íbúð, þar sem við
grefum haft barnið. Einhvern
vegiiin virtist e’Jdhússlausnin
ekki ful'lnægjandi, nú þegar
drer.gurinn var fæddur.
Earnxð dó claglnn eftir, að ég
líom til New York.
*
Þegar' ég fór aftur til Pét-
urs, vorum við í megnustu
vandræðum. Hann hafði fcngið
að láni' peninga til þess að
borga spítaláreikninginn, því að
við höfðum ekki viljað iáta
fjölskyldur okkar vita að \ið
gætum ekki borgaö hann. Iiann
bjóst vio tíu dollurum meira á
viku, en fékk ekki nema fimm.
Við vorura ekki mjög ham-
ingjusöm. Stundum, þegar
hann var þreyttur, komst hann
í vont skap af því að ég grét
svo mikið út af barninu, og mér
gramdist undir niðri, að hann
virtist a-lls ekki vera liryggur
út af'láti barnsins.
Ástandið batnaði, þegar frá
leið. Fjölskyldur okkar voru
orðnar þessvísar, að við vorum
rnjög fátæk, og sendu okkur á-
vísanir í afmæliskjöf, svo að
við gátum börgað skuldir okk-
ar. Við fluttum í íbúð á vestri
takmörkum Greenwish þorps.
Þar sáturn við upp'á á þaki á
heiturn ágústnóttum og iædd-
um á ný um staoi, sem við
mundum heimsækja, og það,
sem við mundum gera, áður en
langt um liði (en lengra', samt,
en við höfðum haidiö áríð áð-
ur).
Maður handan götunnn.r lék
lög eftir Chopin yndislegá vel.
Eg var vön að sitja og hlusta
og hália höfðinu að öxl Péturs;
ég fann til friðar.
Einn dag: „Patty, við vcrð-
um að breyta fjárhagsáætlun-
inni okkar og láta hana ná yfir
eina skó handa mér. Þessir, sem
ég sr í, eru bæði með gat á
öðrum sólanum og rifnir- til
hliðanna í þokkabót."
„Þetta eru sannkölluð sorg-
artíðindi. Mér hefúr ekki tek-
izt að gera mjólkurmannmum
og þvottakonunni báðum til
hæfis í einu -i heilan máníið.
I-Ivað kosta karlmannaskór
mildð?"
„Élskan mín, það sem' ég
borgaði áður fyrir eina skó og
það sem ég get fengið þá fyfir
núna, er tvennt ólíkt.“
Daginn eftir: ,,Eg sá éina
skóræfla á sex dollara, sem vel
má brúkast við. Getum við lagt.
fyrir þrjá dollara þeSsa viku
og þrjá þá næsu, barnið milt?“
Hánn var að skera pappa, til
þess að setja í sðí'ann á þeim,
sem var með gati, og lét ekici
á sjá ao homim misiikaGi.
Eg fyrir miit íeýti, var skélf
ing sorgbitin. Vcslíhgs Pétur.
Hann hafði a.lltaf vefiS' vfe!" eri
sundurgerðarlaust fil fara.
Nýju skórnir voru á döfinni
næsta Iiálfan mánuð.
Kvöldiö fyrir nr.:.:'.-\ .úifeorg-
unardag, kom hahri hcim gláð-
ur í bragði. „Hárrisoá fifaxdi
símaði tii mín á "sk;ifslo ma,
að hann yrðj á Brcvo-..>rt : •
an s.iö, og ætlaði; .•
ur til stói'fenglegf kvöld-v 'iar;
Fiýttu þér að bú'a þig.' Eg vildi
óska það væri á m%'gún.’ svo
að ég hefði fallegu skóna. Þeir
höfðu breytzt úr „slcóra im“
i „fallega skó“ af háhvmák.fe.ar
tiihlökkun.
Eg hafði fataskipii. Eg átti
exxnþá eitt og arijiao úr brúðar-
fatnaðinum, sem lisgt var að
nota. En. „Pétur, livort fkinst
þér fallegra, sokkur mcð
mjög stórri saumsprettu iixn-
an á, eða sokkur með meöai-
stórri saumsprettu aftau á.“
„Hamingjaix góða, eiskan