Mánudagsblaðið - 22.03.1965, Síða 5

Mánudagur 22. marz 1965
Mánudagsblaðið
5
væri að .... hvort ég gæti
nokkuð gert fyrir yður.“
Anaars hugar þerraði ég tár-
in á vasaklútnum hans.
„Takk. Nei ... nei .. . það
er ekkert að. Eg sat bara og
grét af þvi mig langaði til að
gráta.“
.,Eg skil.“ Hann tók hattinn
eins og hann væri að fara. Eg
hefði viljað gefa allt, sem ég
átti, til þess að fá hann til að
vera kyrr. En ég kom ekki upp
einu orði. Hann stóð ekki upp
strax, heldur spurði, hvernig
mér liði í hendinni."
„Alveg orðin góð aftur?“
Eg tók af mér hanzkann og
sýndi honum höndina:
„Já, takk.“
Hann skoðaði hana.
„Mér fannst það einfaldara
að biðja Embryo að taka úr
sporin."
„Já,“ sagði ég.
Hann spurði, hvort ég hefði
pantað mat.
„Já,“ svaraði ég aftur.
„Hafið þér nokkuð á móti,
að ég borði með yður?“
„Nei, gerið þér svo vel.“
að efninu, ungfrú Standing.
Eg hringdi til yðar vegna þess
— eins og ég sagði — að mig
langaði til að tala við yður.
Eg hafði ekki langan tíma til
stefnu, og ef ég átti að ná í
yður, áður en ég færi frá Lon-
don, varð það að gerast í dag.“
Hann hafði ekki augun af mér.
„Mig langar til að tala við yð-
ur, ef þér hafið tíma til að
sinna mér?“ Hann lagði lagði
fyrir mig spurninguna eins
blátt áfram og hann væri að
biðja mig um að rétta sér salt-
ið. „Eruð þér ákaflega svöng?“
Eg var að hugsa, hvort mér
hefði heyrzt rétt, eða hvort'
mig dreymdi, eða hvort ekið
hefði verið yfir mig og ég væri
dauð. Annað eins og þetta
hafði aldrei komið fyrir mig.
Aldrei í lifinu hafði ég verið á
réttum stað á réttum tíma. En
síðustu spurninguna skildi ég,
þó að ég skildi ekki neitt ann-
að, og ég svaraði, að ég væri
ekki svöng.
„Það er ég ekki heldur, en
hvað segið þér við þeirri uppá-
stungu minni .... “
„Takk“.
Það varð óþægileg þögn.
Hann varð fyrri til að rjúfa
hana:
„Það hljóta að vera örlög,
að við skyldum hittast svona,"
sagði hann eins og til að halda
uppi samræðum. „Eg var ein-
mitt — hm — að hringja í
systraheimilið. Mig langaði til
að tala við yður.“
„Mig?“ spurði ég forviða.
„Hvers vegna?"
Það var eins og honum létti,
og bros lék i augum hans.
„Þér .. . komið alltaf beint
Rétt í þessu kom Bert að
borðinu okkar. Hann brosti út
að eyrum og setti disk með
rjúkandi heitum mat fyrir fram
an mig.
„Eg vona þetta smakkist yð-
ur vel, ungfrú. Og hvað get ég
gert fyrir yður, Mister War-
ing? Það sama?“
Jake stóð á fætur.
„Bert,“ sagði hann. „Þér
mun ekki líka þetta, sem ég
ætla að segja, en reyndu að
fyrirgefa okkur. Við þessi unga
. .stúlka og ég höfum_dálítið, sem
Sannleikur í gifsi
ramhald af 2. síðu.
rakaður er tvennt ólíkt, oft-
ast. Guðbjörg Þorbjarnardóttir
lék mynduglega hlutverk hús-
freyjunnar.leikurinn heilsteypt-
ur og leikkonan var ein af fá-
um sennilegum persónum sviðs-
ins. Gunnar Eyjólfsson, Finn-
bogi, náði nokkuð vel hikinu úr
slöppu hlutverki, en endirinn,
vegna ofangreindra úrfellinga,
beinlínis gerir persónuna að
engu. Gunnar, eins og margir
aðrir, virðist hafa leikið með
ólund. Ævar Kvaran náði hressi
legu yfirbragði úr hlutverki
doktorsins, en þar tekst höf-
undi vel upp. Arngrímur,
lögfræðingurinn, var ágætur í
höndum Vals Gíslasonar, en
þessir hálfgerðu vaudeville-til-
burðir Árna Tryggvasonar í
nafni skopsins voru út i blá-
inn, og rödd sína verður Árni
að laga nú eða aldrei. Bessi
Bjarnason og Margrét Guð-
mundsdóttir léku ágætlega hlut
verk sín, Bessa tókst þó ekki
að blása nema litlu lífi í leik-
inn, þótt hann reyndi, enda
stutt á sviði.
Tjöldin voru sennileg og
þokkaleg.
Eg hefi litla löngun til að
segja meira um þetta verk í
einstökum atriðum. Misheppnað
var það, en orsakir eru vissu-
lega ekki aðeins höfundar, held
ur hjá leikhúsinu sjálfu og
starfsfólkinu. Þjóðleikhúsið er
sjúkt um þessar mundir. Með-
an L. R. ræður ekki við aðsókn
ina að „Gönguförinni“— verk
Jökuls Jakobssonar er sýnt í
200. skipti, allar líkur á nýju
kassastykki ef dæma má við-
tökurnar á verki Dario Fo,
berst leikhús þjóðarinnar í
bökkum, tælir skólabörn inn í
tóman salinn fyrir ærið fé, ella
pínir áfram hvert „floppið" of-
an á annað.
Engar líkur benda til þess
að leikrit Agnars fái gang, svo
manni verður á að spyrja
hvernig standi á því, að leik-
húsnefnd Þjóðleikhússins, skip-
uð jafn stórmerkum mönnum
eins og Nobelsskáldi, stórleik-
ara.ráðherra, útvarpsstjóra o.s.
frv., skuli hvergi sjá missmíði
á þessum árangri ár. eftir ár,
þótt „kassa“stykki nokkur hafi
komið á milli. Þetta er sjúkt,
ekki annað en andleg stöðnun,
sem leikhúsið verður að losna
við.
Við skulum vona, að einhver
við Hverfisgötuna vakni nú
A.B.
við þurfum að tala um, áður
en við borðum. Við verðum að
tala saman," ítrekaði hann og
horfði á mig. „Geymdu matinn,
þangað til við komum aftur.
Það verður ekki svo langt.“
Bert tautaði eitthvað um, að
maturinn eyðilegðist, en svo
yppti hann öxlum og sagði:
„Nú, jæja, fyrst þið viljið
hafa það svona, þá þið um það.
Eg skal taka frá borð handa
ykkur.“
„Þakka þér fyrir Bert.“ Og
þegar Bert var farinn, sneri
hann sér að mér. „Eg vona, að
yður finnist ég ekki ágengur,
en ég hef ekki langan tíma, og
ég geri ráð fyrir, að þér verð-
ið að fara á vakt annað kvöld ?“
Eg kinkaði kolli. Hann hélt
áfram:
„Mér datt það í hug. Og ég
fer norður í land á morgun."
Svo var til ætlazt, að ég
hefði þriggja vikna frí, áður en
ég tæki við mínu nýja starfi,
en vegna veikindaforfalla var
ég beðinn um að koma strax
og fá heldur fríið seinna. Það
var þess vegna, sem ég varð að
tala við yður í dag. Ættum við
ekki annars að fara út og
ganga þar sem við getum haft
ró og næði?“
Ég stóð upp og undraðist, að
fæturnir skyldu geta borið mig.
Eg heyrði sjálfa mig segja, eins
og ekkert væri:
„Já, það skulum við gera,“
og ég óskaði þess, að yfirsyst-
irin hefði heyrt til mín. Hún
var svo oft búin að brýna fyrir
mér, að góð hjúkrunarkona léti
sér ekki bregða við neitt, sem
að höndum bæri. Yfirsysturnar
hlutu að vera betri kennarar
en mig eða þær grunaði, því
að á yfirborðinu var ég alveg
róleg, þótt undir niðri væri ég
það ekki. Hjartað í mér sló
hratt, og ég hafði suðu fyrir
eyrunum. Tilveran var á þess-
ari stundu fólgin i þeirri ynd-
islegu tilfinningu, að ég var
með honum, af því að hann
hafði óskað þess.
Við gengum niður að ánni.
Við töluðum um ferðina og
veðrið. Við létum vera bil á
milli okkar og skoðuðum allt,
sem fyrir bar, en forðuðumst
að lta hvort á annað. Við geng-
|um niður að skipakvíunum.
Loftið var blandað seltu og
‘kolareyk, og skip í öllum mögu
legum stærðum lágu hér bund-
in.
Rétt áður en við komum að
einu af minni hliðunum, staldr-
aði hann við og leitaði í vasa-
bókinni sinni.
„Eg held ég sé með passana
með mér. Já, héma er hann.
Hann gildir til fimmta næsta
mánaðar. Eg þekki flesta varð-
mennina hérna. Við skulum
spyrja, hvort ég fái leyfi til að
sýna yður staðinn."
„Já, það skulum við gera,“
sagði ég og vissi ekki, hvaðan
á mig stóð veðrið. Eg var ekki
alveg viss um, hverju ég hafði
búizt við, en að mér yrði sýnd-
ar skipakvíarnar í London, því
hafði ég sízt átt von á.
Það var eins og hann hefði
lesið hugsanir mínar, því hann
sagði:
„Ástæðan til, að ég fékk yð-
ur með mér hingað, var, að
hér er svo rólegt og við getum
talað saman í næði.“ Svo brosti
hann til mín. „Og ef yður leið-
ist það, sem ég hef að segja
yður, getið þér alltaf setið og
horft á skipin. Eg geng út frá
því, að þér hafið gaman af að
horfa á skip. Við s'kulum tala
við varðmanninn þama.“
Varðmaðurinn þekkti hann
strax.
„Góðan daginn, doktor. Þeir
hafa þó ekki sent eftir yður
núna? Ekki hef ég frétt, að
neitt væri að.“
„Nei, mig langaði bara til
að fara inn fyrir og rýna þess-
ari ungu stúlku umhverfið."
„Gerið þið svo vel. Það eina,
sem ég bið um, er að þið farið
út um þetta hlið aftur.“
Þegar við vorum komin inn
fyrir spurði ég:
„Komið þér hér oft? Hafa
skipin ekki sína eigin lækna?“
„Jú, og hafnarstjórnin hefur
líka sérstakan lækni á sínum
vegum.“
„En hvers vegna hafið þér
þá passa?“
„Vegna þess að Martins er
næsta sjúkrahús, og það er
oft kallað í okkur, ef meiri
háttar slys ber að höndum, eða
þegar einhvem þarf að leggja
inn á sjúkrahús. Eigum við
ekki að ganga hér út eftir.
Þar er bekkur, sem einhver
hefur látið gera handa hafnar-
verkamönnunum, en engum
þeirra kemur til hugar að nota.
Þeir vilja miklu heldur vera í
kringum skipin, þegar þeir eiga
frí.“
Steinbekkurinn sneri að ánni.
Við settumst, og Jake horfði
löngunaraugum í kringum sig.
„Eigið þér eftir að sakna
þessa?“
Hann leit á mig og sagði:
„Já.“
Eg ko mmér ekki til að horfa
á hann, meðan hann leit á mig.
Eg horfði út yfir ána.
„Hafið þér unnið í Norður-
Englandi áður, eða eruð þér
kannske þaðan?"
„Nei, hvomgt."
Við sátum þögul, og þögnin
var mér kvöl. Eg varð að segja
eitthvað. Svo leit út sem hann
hefði gleymt, að hann hafði
beðið mig að koma með sér
af því að hann þyrfti að tala
við mig. Eg spurði hann nán-
ar um nýju stöðuna hans.
„Ætlið þér að vinna við einn
spítala ?“
„Nei, marga. Eg hef verið
útnefndur ráðgefandi skurð-
læknir við heila spítalasam-
steypu. Það er mjög góð staða,
SUMARAUKI
Til þess oS auSvelda íslendingum aS lcngja hið stutta sumar
meS dvöl í sólarlöndum bjóSa Loftleiðir ó tímabilinu 15. sept.
til 31. okt. og 1. apríl til 31 maí eftirgreind.gjöld:
GeriS svo vel a3 bera þessar tölur saman við fluggjöldin ó öðrum órstímum, og þó verður augljóst hva
ótrúleg kostakjör. eru. boðin ó þessum tímabjlum.
Fargjöldin eru hóð þeim skilmólum, að kaupa verður farseðil bóðar Iciðir. Ferð verður að Ijúka innan
eins mónaðar fró brottfarardegi, og fargjöldin gilda oðcins fró Reykjovík og til baka.
Við gjöldin bætist 7Vi% söluskattur.
Vegna góðrar samvinnu við önnur fíugfélög gcta Loftleiðjr útvegað farseðla til allra flugstöðvo.
Sækið sumaraukann með Loftleiðum.
Rósalie
Framhaldssaga
Eftir L. ANDREWS
26