Mánudagsblaðið - 06.12.1965, Blaðsíða 1

Skarðsbókarhandrítið;
Sveik ríkisstjórnin á
Lundúna-uppboðinu?
Engin fréttatilkynning — Sváfu þeír — Sögusagnir — Fáheyrt ef satt en
BlaSfyrir alla
17. árgangur
Mánudagur 6. desember 1965
45. tölublað
Þegar þetta er ritað, s.l. fimmtudag, hefur engin staðfest
frétt gengið um hlutverk íslenzku ríkisstjórnarinnar varðandi
kaup á Skarðsbókarhandritinu, sem boðið var upp og selt í Lon-
don fyrir skömmu. Útilokað hefur verið að spyrja opinbera
aðila, en hinsvegar er borgin, og máske landið allt, fullt af
gróusögum um „leynikaup“ og íslenzkan „eftirleik“ i öllum
þessum viðskiptum.
SOFIÐ
Það ætti að henda stjórnar-
völdin ofan á allt annað, að þau
hafi sýnt þá eindæma ómennsku
og daufdumbshátt, að bjóða
ekki í eða láta bjóða í Skarðs-
bók þessa. Eftir allar heilögu
yfirlýsingar okkar mætustu
prófessora og allskyns fræði-
manna, ætti það að reynast
satt, að við hefðum enn einu
sinni steinsofið á verðinum.
SPARNAÐUR
Það er ekki ný bóla, að
við verðum okkur til skamm
ar, en það er næstum ómögu
legt að hugsa sér að ríkis-
stjórnin hafi misst af stræt-
hers og flota, þá er skiljanlegt
að ameríska sjóliðið fer alls
ekki að samningum né loforð-
um, sem herstjórnin gaf þjóð-
inni. Þykir nóg, að þessi tveir
Framhald á 6. síðu.
isvagninum í þessu máli. 1
öllum þeim óhemju Iúxus,
allri þeirri eyðslu og algjöru
forsjárleysi í fjármálalífinu,
siglingum og flækingi, getum
við vart trúað að hin eyðslu
glaða ríkisstjórn þjóðhollu
mannanna, hafi nú ekki tímt
að yfirbjóða einstaklinga á
uppboði þessu, annaðhvort
beint — eins og hinn upp-
boðsglaði fulltrúi listaverka-
nefndarinnar hér heima —
eða í skjóli einhvers ein-
staklings.
TIL. VINSÆLDA!
Ekki skal að svo stöddu full
yrt, að ríkisstjórnin hafi látið
undir höfuð leggjast að kaupa
þetta handrit. Um uppboðið í
London hefur verið all-hljótt
hép heima, og Mbl. ekki minnzt
á það að ráði. Hinsvegar ætti
ríkisstjórnin og einstakir ráð-
herrar hennar að vita, að ekki
veitir af að hún vinni eitthvað
Framhald á 6. síðu.
Hugnæmar morgunstundir sjó-
!iðu og íslenzkru smátelpnu
Kveðjustundir í Sieindórsporti — Þreytt æska
— Astin eina — Næturgrið — Hvað gerir ríkis-
stjórnin?
Ef árrisulum borgurum leiðist á fimmtudagsmorgna, þá
má benda þebn á hugnæma leiksýningu, sem fer fram í porti
Steindórs, þar sem áætlunarbílar hans bíða eftir að flytja Kefla
víkursjóliða og annað starfsfólk á vinnustað. 1 hinu kalda morg
unlofti undanfarnar vikur hefur hinn saklausi vegfarandi getað
skoðað útrás hínna heitustu ástríðna er íslenzkar smástelpur,
allt i 16 ára aldur, eru að skila af sér örþreyttum sjóliðum
eftir hasarderaðar næturhamfarir í hinum fögru nýju íbúðar-
byggingum hins ört vaxandi höfuðstaðar.
Skortur á gatnamerkjum orðin
plága í Reykjavík
Úrelt keríi I gatnamerkingum
1. des. minnzt
Það mun eflaust hafa vakið
hlýjar tilfinningar í brjóstum
manna, t.d. s.l. fimmtudags-
morgun, daginn eftir Fullveldis
daginn, þegar íslenzku ljós-
hærðu dísirnar kvöddu ame-
ríska Filipseyjinga og blámenn-
ina og þökkuðu þeim unnin næt
urstörf. Þarna kom fram hin
sanna trú á jafnréttið, blíðan
og brosið, háðið í blóðhlaupn-
um augum blámanna og hinna,
eftir erfiði næturinnar.
Gaman í portinu
Litlu stúlkurnar virtust sum-
ar hverjar þreyttar, heldur úfn
ar og illa reiddar. mislitar í and
liti vegna ótryggs varalitar.
Einni litlu stúlkunni, (hún virt-
ist eitthvað miður sín, senni-
lega með hita) köstuðu litlu
Filipseyingarnir milli sín, hentu
hana á lofti eða því sem næst,
smelltu kossi á saklausu var-
irnar, klipu þær gjaman í bak
hlutann við undirtón ískurs og
piskurs.
Eitthvað fyrir
vesalingana
Ein litil telpa tjáði einum
vegfaranda, að ekki lifði maður
inn á brauði einu saman, og
fyrst sumir Islendingar söfnuðu
mat og peningum handa bág-
stöddum i Norður-Vietnam,
þá yrðu þær, sem „héldu með
US“, að gera eitthvað fyrir
„sína“. Er þetta óneitanlega
hin göfugasta hugsjón.
Herinn og flotinn
Vitanlega er yfirstjórn Kefla
víkurflotans ókunnugt um, að
þessir sjóliðar eru hér nætur-
langt flesta miðvikudaga, en,
ein af hinum mörgu herstjóm-
um, sem stjórnað hafa syðra
lofaði að menn þessir væm
komnir í herbúðir á miðnætti.
En þar sem okkur er kunnugt
um hina miklu „afbrýði“ milli
Það er undarlegt hve slælega
gengið er fram í götumerking-
um í Reykjavfk þ.e. bæði í nýju
hverfunum t-d. milli Lönguhlíð
ar og Réttarholtsvegar, nær
allt nýtt hverfi. Þar eru örfá
götumerki, en þau fremur ó-
greinileg og klaufalega staðsett,
sem fyrir eru. Skapar þetta
mörgum bæði erfiði og tíma-
eyðslu. Þá er enn hlálegra að
skoða nýja Árbæjarhverfið,
sem enn er allt í smíðum.
Þar er hver gata kyrfi-
lega merkt (hinum háðuleg-
ustu götunöfnum, sem upp
hafa verið fundin), þótt enn
búi ekki nokkur fjölskylda í
hverfinu. Þessi sýndarvinnu
brögð em alveg óþolandi.
Götumerkingar i Reykjavík
eru úreltar í því formi, sem
verið hefur. Þessar nafngift-
ir eiga vissulega engan til-
vemrétt í nútíma borgar-
skipulagi, og er næstum
horfið ytra, þótt einstaka að-
algata sé látin bera nafn
látins þjóðarleiðtoga eða ann
ars álíka. Á íslandi þ.e. í
höfuðstaðnum, sem vex með
hverju ári á auðvitað að
númera göturnar svo allir
eigi auðvelt með að átta sig
hverju sinni. Þetta er bæði
þægilegra og um leið skapar
það skipulag, sem auðveldar
allar framtíðarmerkingar.
En, eins og málin standa
nú, þá er það skylda borg-
aryfirvaldanna að láta
merkja þær götur, sem enn
eru ómerktar, lagfæra ónýt
skilti og staðsetja þau á
hentugri stöðum. Sleifarlag-
ið er hér eins og í flestu
öðm þar sem skriffinnskan
og vinnusvikin haldast í
hendur.
G. P.
Myndin er af Þorsteini Ö. Stephensen í hlutverki hins áttræða
Sams í leikritinu Endasprettur eftir Ustinov, sem nú er sýnt í
Þjóðleikhúsinu. (Sjá gagnrýni á 3. síðu).
Bókakaup Skálholtskirkju:
Löghald á bókasafn
og greiðslur?
Raunaleg viðskipti kirkju og leikmanns — Biskup
hjá Páfa — Kári hjá Johnson,
Ekki virðast hin verald-
legu æfintýri biskupsins okk
ar blessaða ætla að bera
þann árangur, sem afskipti
hans af andlegum máluin
hljóta að bera. Nú virðist
sem bókakaup hans, þau hin
miklu, séu orðin að bitbeini
lögfræðinga og ýmissa hröfu
hafa og sagt &r, að skyndi-
lega hafi loku verið skotið
fyrir sjóði þá, sem bókaeig-
andartum voru ætlaðir, jafn-
vel svo harkalega gengið
að veraldlegum eignum þjóð
kirkjunnar, að hald hafi ver
ið lagt bæði á lausafé, skjöl
og sjálfa dýrgripina, bæk-
urnar. Þetta eru hörmungar-
tíðindi ef sönn reynast, því
vissulega viljum við að heil-
ög kirkja sé utan við hinar
ofsalegu deilur, sem hér ger
ast um eignarrétt og við-
skipti.
Sjálfur hirðirinn okkar er
ytra, sækir boð kaþólskira í
Vatikaninu, en ekki er okkur
kunnugt um erindi hans. Má
vera, að páfi ætli að þakka
biskupi okkar fyrir það er
hann og prestar hans sungu
yfir Páli biskupi .Jónssyni.
er steinkista hans var opn-
uð, en bein lúthersku bisk-
upanna biðu í skókössum á
kirkjutrönpunum á meðan.
Ekki tókst blaðinu betur,
er það reyndi að ná sam-
bandi við mnnninn. sem seldi
kirkjunni bókasafn sitt, því
oss var ýmislegt tjáð um
hans dvalarstað, jafnvel það,
að nú sæti hann í Vestur-
heimi og teldi sér vart ann-
arstaðar frið fyrir ágangi
löglærðra. Má nú taka undir
með Jóni Trausta, sem seg-
ir í einni af sögulegu skáld-
sögunum sinum: „Hirðirinn
sleginn en hjörðin tvístruð“,
en dáleikar miklir með Páfa
og biskupi, enda brúka báðir
mítuir við hinar helgari at-
hafnir.
Það undrar marga, að svo
furðulega takast viðskipti
jafn ágæts manns og biskups
ins okkar og vaknar sá grun
ur að ekki hafi hin verald-
legu element búið svo um
hnútana sem skyldi. Vitan-
lega eru bókakaupin ekki
nema dropi í hafið í öllu við
skiptalífi kirkjunnar, en
betra væri, að ekki yrðu slík
verkefni gerð að gamanmáli
og sundrungar i blöðum og
mili manna.
Ekki fengum við heldur
nokkra viðhlítandi skýringu
á ferðum bókaseljandans né
hvar hann raunverulega er
niður kominn, og má eins
vera að hann sé utanbæ.jar
eins og í Vesturheimi. En
allt þetta í kringum bóka-
kaupin er svo einkennilegt,
að kirkiuhnfðinginn og allir
aðrir aðilar munu hafa þar
af hina mestu raun.
Framhald á 6. síðu.