Mánudagsblaðið - 01.03.1971, Blaðsíða 2

2
Mánudagsblaðið
Mánudagur 1. marz 1971
ÚR SÖGU LANDS OG LÝÐS
Gullsikillinn
Einu sinni var maður nolkkur,
er var mjög ágjam og sveifst
ekki neins; þar að auki var
hann svo nízkiur, að hann gjörði
engum manni gott. Prestur hans
gjörði honum einatt áminning-
ar og leiddi honum oft fyrir
sjónir, hvar lenda mundi fyrir
honum. Þegar presturinn frétti
iát hans, fékk honum það svo
mikillar áhyggju, að það stóð
honum fyrir svefni, því hann ef-
aðist um velferð hans. Um nótt-
ina dreymdi prest, að hann sæi
í loftinu yfir bæ hins andaða
metaskái mikla; voru englar við
aðra metaskálina og lögðu á
hana góðverk þess, sem látinn
var; en hins vegar stóðu árar
og lögðu á sína metaskál öll
illverk hans. Voru þau bæði
mörg og þung; en á móti kom
ekki nema brauðbiti, er maura-
púkinn hafði eitt sinn gefið fá-
tækum og hungruðum manni
af meðaumkun. Tóku þá áram-
ir að hælast um; en englarnir
sögðu: ,3íðum atkvæðis dóm-
arans“. Elftir það var kyrrð
mikil; sá prestur þá, hvar gull-
sikill féll af himni í skálina hjá
brauðbitanum, og varð sú stoálin
þá miklu þyngri, og snautuðu
áramir þá burtu; en englarnir
hófu siguróp, og við það vakn-
aði prestur. Þóttist hann vita,
að gullsikillinn táknaði verð-
skuldun Krists, og varð honum
rórra eltir.
Sagan af Steini
Þrúðuvanga
Fyrir austan var bær, sem hét
á Þrúðuvangi. Þar bjó sá bóndi,
sem Steinn hét. Kona hans hét
Guðrún, en börn hans IUugi og
Sigríður. Steingrímur hét sókn-
arprestur hans og bjó á Stein-
grímsstöðum. Enginn trúmaður
þótti Steinn vera, enda varþetta
mjög snemma í kristni hér á
landi, og loddi þá mörg fom-
eskja við, þó lítið bæri á. Þá
voru sungnar tíðir jólaaftan,
sem lengi hélzt við síðan. Guð-
rún, kona Steins, var guðhrædd
kona; hún sótti vel kirkju, en
bónda var lítt um það.
Einn jólaaftan mæltist hún til,
að hann færi með sér til tíða,
því þá var veður dimmt, en
enginn annar fullorðinn karl-
maður til samferðar. Hann tók
þvi illa, en sagðist þó mundi
fylgja henni á Steingrímsstaði,
en ekki verða við tíðimar. Þau
fóru þá þrjú saman, Steinn og
Guðrún og Illugi sonur þeirra.
Þegar þau voru komin að garði
á Steingrimsstöðum, skildu þau;
sneri Steinn heimleiðis, en þau
héldu áfram, mæðginin. Daginn
eftir komu þau heim aftur, Guð-
rún og Illugi. Bóndi lá þá í
rekkju, þegar þau komu. Guð-
rún laut ofan að honum, en
hann hreyfðist ekki. Aldrei var
hann þessu vanur fyrr. Hún
spurði, hvort honum væri illt.
„Lítið er um það,“ segir hann,
„en ekki veit ég, hvort ég hefði
svo fljótt aftur horfið í gær-
kvöldi, ef ég hefði þá vitað það
sem ég veit nú“. Guðrún þótti
þetta undarlegt, en fékk þó ekki
meira að vita um það í það
sinn. Leið nú fram til næstu
jóla, svo ekki bar neitt til tíð-
inda.
Þenna jólaaftan var hart veð-
ur og fjúk. Guðrún mælti þá
við bónda sinn, að hann mundi
fylgja sér til kirkju. Hann gjörði
það, en var þó fálátur mjög.
Þegar þau voru komin til kirkj-
'tíririar, bað hann * Iliuiga son sinn
að fara heim með sér aftur.
„Er það að sköpum, að þú lif-
ir fleiri jól, en svo er nú, að
ég mun ektoi lengi lifa; máttu
því hafa gagn af að sjá nokkuð,
en ég eigi“. IHugi fór nú heim
aftur með föður sínum og var
þó hræddur. Þeir komu heim
og að skecmmu, sem stóð á hlað-
inu. Steinn gekk undir eins inn
í skemmuna og Hlugi á eftir
honum. Þar biðu þeir litla stund.
Þá sýndist Hluga stafninn fara
undan skemmunni; sér hann þá
út og lítur til austurs. Sér hann
þá, hvar koma tveir menn hvít-
klæddir og bera kistu eina milli
sín. Dútour var yfir kistunni, og
sá ei í gegnum hann. Þeir koma
nú inn í skemmuna og nema
þar staðar; drífa þá að þeim
andar margir úr öllum áttum.
Spyrja þeir hverjir aðra tíðinda,
og gekk það alla nóttina. IUugi
heyrði, að þeir töluðu um góða
menn og vonda og einkum börn.
Þá nefndu þeir Stein föður hans,
Það fann IUugi á tali þeirra,
að þeim geðjaðist bezt að illum
mönnum og óguðræknum, en
undu illa góðum siðum og guð-
legum. Sögðust þeir á næstu
jólum mundu bera Stein bónda
burtu í kistu sinni. Illuga þótti
standa kaldur gustur af gestum
þessum, og þótti honum ill sýn-
in. En þegar minnst varði, varð
gnýr mikill, og brast þá á níða-
myrkur, en áður hafði verið
bjart vel. Þá varð Illuga bilt
við, og féll hann í óvit. Þegar
hann raknaði við aftur, var
hann í rúmi sínu, því faðir hans
hafði borið hann þangað. Steinn
dó litlu síðar, og þótti mönnum
ek'ki allt skapfellilegt um hann
Illugi sagði frá þessum atburði
öllum og því, sem hann hafði
heyrt og séð í skemmunni. Könn-
uðust menn þá við anda þessa,
að það eru verur þær. sem
kallaðar eru jóiasveinar. Ganga
þeir um þyggðina um jól öll og
eru þá illir viðfangs, ránsamir
og hrekkjóttir, einkum við börn.
Eru þeir því oft hafðir til að
hræða börn með, eins og Grýla.
— Illugi lét sér sýnina að góðu
verða, eins og faðir hans hafði
ætlað til. Vaxð hann gamall
maður, kirkjurækinn og hélt vel
trú sína. Aldrei sá hann jóla-
sveina, hvorki fyrr né síðar, og
aldrei gjörðu þeir honum mein
né móður hans. Enda birtast
þeir sjaldan og eigi nema óguð-
legum mönnum, og illt er að
komast í kistu jólasveina.
Einnar mínútu getraun:
Hve slyngur
ramsóknarí ertu?
Fyrirboði og morð
„Ég kom í veiðikofann ekki nema tíu mínútum á
eftir Alice“ sagði Harold Sherrod hálfkjökrandi, „en
ég varð of seinn — of seinn. Hún var þegar látin".
„Vertu rólegur, ungi maður. Ég veit að þetta er
erfitt, en þú verður að herða þig upp“ sagði Fordney
prófessor — „svona nú — þetta er betra".
„Við vorum á skyttiríi saman, vestan við vatnið"
hélt Sherrod áfram, „allt í einu virtist konan mín orðin
þreytt og sagðist vilja fara aftur i kofann. Þar sem ég
vissi, að hún rataði vel, þá hikaði ég ekki við að leyfa
henni að fara einni. Ég sagði henni að ég myndi koma
innan tveggja stunda, en stuttu eftir að hún var lögð
af stað, þá duttu mér í hug sjálfsmorðshótanir hennar.
Ég reyndi að eyða þeim, því hún hafði verið svo glað-
sinna síðasta mánuð. En það var útilokað, ég fór að
hafa áhyggjur og ókyrrast. Þú getur kallað það fyrir-
boða, ef þú villt, en samt var það svona — einhver
grunur um að eitthvað alvarlegt væri að.
Ég missti allan áhuga á veiðunum, hélt rakleitt að
veiðikofanum og fann hana þar — kúla gegnum gagn- /
augað — skammbyssan mín við hliðina á henni. Hún *
hafði þá látið verða af því“, sagði Sherrod kjökrandi.
„Sástu nokkurn frá þvi að þú snérir aftur til kofans
og þar til þú kallaðir á lögregluna?"
„Nei, ekki sálu. Þetta er einmanalegur staður".
„Hve langt varstu frá kofanum?“
„Á að gizka eina til tvær mílur“.
„Það er skrítið, að þú skyldir ekki ná konunni. þinni.
Myndirðu vera því mótfallinn að taka lygapróf á
vélina, sem sker úr um hvort þú segir satt eða ekki,
Sherrod?"
„Nei, af hverju ætti ég að vera því mótfallinn?“
„Vegna þess, að ég veit að þú ert að Ijúga, en ég
get varað þig við því, að vélin sannar það“, svaraði
Fordney.
Af hverju vissi Fordney, að Sherrod var sekur um
dauða konu sinnar?
Svar á 6. síðu.
ALLAR LEIÐIR I LITAVER
Munstruð teppi • Keramik veggflísar • Allar tegundir af ERTU
gólfdúkum • Veggfóður 10001 litir • Málning frá öllum AÐ BYGGJA?
framleiðendum • Kynnið ýður söluskilmála vora og VILTU
staðgreiðsluafslátt • Það skal tekið fram, að það er kjörverð BREYTA?
Litavers á öllum ofangreindum vörum • Aðeins úrvalsvörur Ráðleggingar á staðnum ÞARFTU AÐ BÆTA?
LITAVER s.f.
Grensásvegi 22-24 Símar 30280 og 32262
_______________________L_______________ _______|